Κοινωνική αποστασιοποίηση: Πώς το κάνεις αυτό;
Όλα όσα ήθελες να μάθεις για την κοινωνική αποστασιοποίηση, περιλαμβανομένου του τι κάνουμε αν ζούμε με ανθρώπους που αρνούνται να την εφαρμόσουν.
της Ηρώς Κουνάδη
Κανείς δε λέει ότι είναι εύκολο. Κανείς δεν χαίρεται να στερείται τις αγκαλιές των δικών του ανθρώπων, ή να κρατά τους πάντες σε απόσταση, ειδικά σε μια κουλτούρα που μεταφράζει την εγγύτητα σε ανθρώπινη επαφή, όπως η δική μας.
Δεν θα είναι για πάντα. Πιθανότατα θα διαρκέσει λιγότερο απ’ όσο φοβάσαι τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Για να περάσει, όμως, πιο γρήγορα, και με όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα, το να πάρουμε τις αποστάσεις μας είναι μια θυσία που πρέπει να κάνουμε όλοι. (Κι αν δεν το θεωρείς θυσία, να ξέρεις σε συμπαθούμε κάπως λιγότερο αυτή τη στιγμή, δεν μπορούμε ωστόσο να μην χαιρόμαστε για σένα, και για το πόσο ευκολότερο θα σου είναι να το κάνεις).
Το θέμα είναι, πώς το κάνεις χωρίς να τρελαθείς;
Επικοινωνία, επικοινωνία, επικοινωνία
Όσο τεχνοφοβικός και αν δήλωνες ως τώρα, όσο και αν απεχθανόσουν να μιλάς στα τηλέφωνα, ή ακόμα χειρότερα στις οθόνες, η τεχνολογία είναι αυτή τη στιγμή πιο φίλος σου από ποτέ. Ναι, δεν είναι το ίδιο με το να είσαι με τους φίλους σου για καφεδάκι στην Πλάκα, είναι όμως το next best thing, που λένε κι οι Αμερικάνοι. Το Skype, το Messenger, το Zoom, το Whatsapp, έχουν όλα δυνατότητα βιντεοκλήσης, και όχι μόνο ένας-προς-έναν. Μπορείς, ας πούμε, να φτιάξεις ένα γκρουπ με τέσσερις φίλους στο Messenger, και να ορίσετε μια συγκεκριμένη ώρα για βιντεοκλήση. Θα τους βλέπεις όλους ταυτόχρονα στην οθόνη σου, που θα είναι χωρισμένη σε παραθυράκια, θα λέτε τις βλακείες σας, θα μιλάτε όλοι μαζί ταυτόχρονα και δεν θα ακούει κανείς κανέναν, θα γελάσετε πολύ, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Δοκίμασε το, θα κάνει θαύματα στην πεσμένη σου ψυχολογία.
Τι κάνουμε μέσα στο σπίτι;
Ίσως η δυσκολότερη μορφή κοινωνικής αποστασιοποίησης να είναι αυτή που αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Ελλάδας: Τι κάνεις αν μένεις με γονείς, σύντροφο, συγκατοίκους, παιδιά, σκυλιά, γατιά και πάει λέγοντας; Για να ξεκινήσουμε από τα βασικά, πρώτο σας μέλημα είναι να ελαχιστοποιήσετε όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό τις επαφές με τις ευπαθείς ομάδες, δηλαδή ηλικιωμένους και χρόνια νοσούντες. Αν υπάρχει δυνατότητα να μοιράσετε τους χώρους του σπιτιού (α λα Κωνσταντίνου και Ελένης, χωρίς τις ουδέτερες ζώνες) κάντε το, επιστρατεύστε και λίγο χιούμορ για να το ελαφρύνετε, πάντα βοηθάει.
Ακόμα και αν κανείς απ’ όσους ζείτε στο ίδιο σπίτι δεν ανήκει σε ομάδα υψηλού κινδύνου, και δεν έχει κανενός είδους σύμπτωμα, είναι και πάλι καλή ιδέα να μην χρησιμοποιείτε τα ίδια αντικείμενα (ειδικά πετσέτες μπάνιου, μαχαιροπήρουνα και ποτήρια) και να αυξήσετε όσο μπορείτε την απόσταση μεταξύ σας, όταν π.χ. κάθεστε και βλέπετε ταινία. Ναι, το ξέρουμε πως ακούγεται υπερβολικό, ειδικά αν μένεις με τον/την σύντροφό σου. Το πρόβλημα είναι πως μπορεί να είσαι φορέας του ιού ακόμα και αν δεν έχεις απολύτως κανένα σύμπτωμα, να του/της τον μεταδώσεις κι εκείνος/η να μην είναι τόσο τυχερός/η όσο εσύ, ή να μην έχει τόσο γερό ανοσοποιητικό.
Η ερώτηση που προκύπτει ξανά και ξανά, βέβαια, εδώ είναι «άντε κι εγώ τα κατάλαβα όλα αυτά, τι κάνω αν ζω με ανθρώπους που αρνούνται;». Κατ’ αρχάς, δείχνεις κατανόηση. Η κατάσταση είναι τεταμένη, και εύκολο δεν είναι για κανέναν. Οι άνθρωποι σου δεν είναι ξεροκέφαλοι κακομαθημένοι με άγνοια κινδύνου, είναι άνθρωποι που δυσκολεύονται να στερηθούν την ανθρώπινη επαφή έστω και για λίγο, και δεν θα έπρεπε να τους κατηγορείς, ειδικά αν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει κι εσύ εδώ στα μέρη μας, κι όχι κάπου στη Σκανδιναβία. Οι καυγάδες και οι φωνές δεν θα βοηθήσουν σε τίποτα, απλώς θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Εξήγησέ τους ότι καταλαβαίνεις το δράμα τους, αλλά θα πρέπει κι αυτοί να καταλάβουν το δικό σου, και όσο γίνεται να μην σε πλησιάζουν για να μην σε κάνουν να φοβάσαι –επιχείρημα που δεν θα πάρει απάντηση τύπου «δεν θα σε κολλήσω τίποτα, δεν έχω τίποτα» όπως θα έπαιρνε, και μάλλον έχει ήδη πάρει, το «φοβάμαι μην κολλήσω».
Έξω στον καθαρό αέρα όμως είμαι ασφαλής, έτσι δεν είναι;
Ας πούμε ότι βγαίνεις για τη γνωστή «σωματική άσκηση» (νούμερο 6 στο sms από την απαγόρευση κυκλοφορίας και μετά) γύρω από το σπίτι σου, παρέα με τον συγκάτοικο ή τη σύντροφό σου, να περπατήσετε ή να τρέξετε για να ξεμουδιάσετε λίγο. Και πάλι είναι καλή ιδέα να τηρείτε την απόσταση του ενάμισι μέτρου μεταξύ σας, γιατί δυστυχώς όχι, ο καθαρός αέρας δεν σας προστατεύει επαρκώς, είναι σατανικός αυτός ο ιός και δεν πεθαίνει με το που έρθει σε επαφή με τον αέρα. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν μπορείτε να κάνετε παρέα, ή να δείχνετε την αγάπη σας ο ένας στον άλλο με λόγια αντί για πράξεις –κι αυτή είναι μια από τις λίγες φορές που οι όροι σε αυτή την φράση αντιστρέφονται, ενδιαφέρουσα δεν είναι η ζωή;
Κανείς δε λέει ότι είναι εύκολο. Κανείς δεν χαίρεται να στερείται τις αγκαλιές των δικών του ανθρώπων, ή να κρατά τους πάντες σε απόσταση, ειδικά σε μια κουλτούρα που μεταφράζει την εγγύτητα σε ανθρώπινη επαφή, όπως η δική μας.
Δεν θα είναι για πάντα. Πιθανότατα θα διαρκέσει λιγότερο απ’ όσο φοβάσαι τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Για να περάσει, όμως, πιο γρήγορα, και με όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα, το να πάρουμε τις αποστάσεις μας είναι μια θυσία που πρέπει να κάνουμε όλοι. (Κι αν δεν το θεωρείς θυσία, να ξέρεις σε συμπαθούμε κάπως λιγότερο αυτή τη στιγμή, δεν μπορούμε ωστόσο να μην χαιρόμαστε για σένα, και για το πόσο ευκολότερο θα σου είναι να το κάνεις).
Το θέμα είναι, πώς το κάνεις χωρίς να τρελαθείς;
Επικοινωνία, επικοινωνία, επικοινωνία
Όσο τεχνοφοβικός και αν δήλωνες ως τώρα, όσο και αν απεχθανόσουν να μιλάς στα τηλέφωνα, ή ακόμα χειρότερα στις οθόνες, η τεχνολογία είναι αυτή τη στιγμή πιο φίλος σου από ποτέ. Ναι, δεν είναι το ίδιο με το να είσαι με τους φίλους σου για καφεδάκι στην Πλάκα, είναι όμως το next best thing, που λένε κι οι Αμερικάνοι. Το Skype, το Messenger, το Zoom, το Whatsapp, έχουν όλα δυνατότητα βιντεοκλήσης, και όχι μόνο ένας-προς-έναν. Μπορείς, ας πούμε, να φτιάξεις ένα γκρουπ με τέσσερις φίλους στο Messenger, και να ορίσετε μια συγκεκριμένη ώρα για βιντεοκλήση. Θα τους βλέπεις όλους ταυτόχρονα στην οθόνη σου, που θα είναι χωρισμένη σε παραθυράκια, θα λέτε τις βλακείες σας, θα μιλάτε όλοι μαζί ταυτόχρονα και δεν θα ακούει κανείς κανέναν, θα γελάσετε πολύ, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Δοκίμασε το, θα κάνει θαύματα στην πεσμένη σου ψυχολογία.
Τι κάνουμε μέσα στο σπίτι;
Ίσως η δυσκολότερη μορφή κοινωνικής αποστασιοποίησης να είναι αυτή που αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Ελλάδας: Τι κάνεις αν μένεις με γονείς, σύντροφο, συγκατοίκους, παιδιά, σκυλιά, γατιά και πάει λέγοντας; Για να ξεκινήσουμε από τα βασικά, πρώτο σας μέλημα είναι να ελαχιστοποιήσετε όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό τις επαφές με τις ευπαθείς ομάδες, δηλαδή ηλικιωμένους και χρόνια νοσούντες. Αν υπάρχει δυνατότητα να μοιράσετε τους χώρους του σπιτιού (α λα Κωνσταντίνου και Ελένης, χωρίς τις ουδέτερες ζώνες) κάντε το, επιστρατεύστε και λίγο χιούμορ για να το ελαφρύνετε, πάντα βοηθάει.
Ακόμα και αν κανείς απ’ όσους ζείτε στο ίδιο σπίτι δεν ανήκει σε ομάδα υψηλού κινδύνου, και δεν έχει κανενός είδους σύμπτωμα, είναι και πάλι καλή ιδέα να μην χρησιμοποιείτε τα ίδια αντικείμενα (ειδικά πετσέτες μπάνιου, μαχαιροπήρουνα και ποτήρια) και να αυξήσετε όσο μπορείτε την απόσταση μεταξύ σας, όταν π.χ. κάθεστε και βλέπετε ταινία. Ναι, το ξέρουμε πως ακούγεται υπερβολικό, ειδικά αν μένεις με τον/την σύντροφό σου. Το πρόβλημα είναι πως μπορεί να είσαι φορέας του ιού ακόμα και αν δεν έχεις απολύτως κανένα σύμπτωμα, να του/της τον μεταδώσεις κι εκείνος/η να μην είναι τόσο τυχερός/η όσο εσύ, ή να μην έχει τόσο γερό ανοσοποιητικό.
Η ερώτηση που προκύπτει ξανά και ξανά, βέβαια, εδώ είναι «άντε κι εγώ τα κατάλαβα όλα αυτά, τι κάνω αν ζω με ανθρώπους που αρνούνται;». Κατ’ αρχάς, δείχνεις κατανόηση. Η κατάσταση είναι τεταμένη, και εύκολο δεν είναι για κανέναν. Οι άνθρωποι σου δεν είναι ξεροκέφαλοι κακομαθημένοι με άγνοια κινδύνου, είναι άνθρωποι που δυσκολεύονται να στερηθούν την ανθρώπινη επαφή έστω και για λίγο, και δεν θα έπρεπε να τους κατηγορείς, ειδικά αν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει κι εσύ εδώ στα μέρη μας, κι όχι κάπου στη Σκανδιναβία. Οι καυγάδες και οι φωνές δεν θα βοηθήσουν σε τίποτα, απλώς θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Εξήγησέ τους ότι καταλαβαίνεις το δράμα τους, αλλά θα πρέπει κι αυτοί να καταλάβουν το δικό σου, και όσο γίνεται να μην σε πλησιάζουν για να μην σε κάνουν να φοβάσαι –επιχείρημα που δεν θα πάρει απάντηση τύπου «δεν θα σε κολλήσω τίποτα, δεν έχω τίποτα» όπως θα έπαιρνε, και μάλλον έχει ήδη πάρει, το «φοβάμαι μην κολλήσω».
Έξω στον καθαρό αέρα όμως είμαι ασφαλής, έτσι δεν είναι;
Ας πούμε ότι βγαίνεις για τη γνωστή «σωματική άσκηση» (νούμερο 6 στο sms από την απαγόρευση κυκλοφορίας και μετά) γύρω από το σπίτι σου, παρέα με τον συγκάτοικο ή τη σύντροφό σου, να περπατήσετε ή να τρέξετε για να ξεμουδιάσετε λίγο. Και πάλι είναι καλή ιδέα να τηρείτε την απόσταση του ενάμισι μέτρου μεταξύ σας, γιατί δυστυχώς όχι, ο καθαρός αέρας δεν σας προστατεύει επαρκώς, είναι σατανικός αυτός ο ιός και δεν πεθαίνει με το που έρθει σε επαφή με τον αέρα. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν μπορείτε να κάνετε παρέα, ή να δείχνετε την αγάπη σας ο ένας στον άλλο με λόγια αντί για πράξεις –κι αυτή είναι μια από τις λίγες φορές που οι όροι σε αυτή την φράση αντιστρέφονται, ενδιαφέρουσα δεν είναι η ζωή;
