Αχ και να ξαναπαίζαμε μήλα και κρυφτό

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα games και να βγουν, οι εποχές που παίζαμε παιχνίδια στις γειτονιές και στις αλάνες δε θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μας.

Όχι γιατί είμαστε ιδιαίτεροι φαν της νοσταλγίας, ούτε επειδή «τότε ήταν καλύτερα». Απλά τότε, διασκεδάζαμε περισσότερο από τα σημερινά πιτσιρίκια και αυτό είναι #αλήθεια.

Η παρακάτω λίστα αφιερωμένη από εμάς, σε όλες τις γενιές της αλάνας.

Αμπάριζα

«Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω και κανένα δεν το λέω!» Δύο ομάδες, ένα δέντρο για «αμπάριζα», σκοπός η προστασία του. Σπριντ που έκαναν τα πόδια μας να καίνε, απελευθέρωση αιχμαλώτων και έντονες συγκινήσεις.

Μήλα

Φουλ της αντοχής και ολίγον από γυμναστικές επιδείξεις σε ένα παιχνίδι με μια μπάλα και δύο ομάδες να προσπαθούν να χτυπήσουν η «έξω» τα παιδιά της «μέσα». Μελανιές για πάντα δηλαδή!

Μακριά γαϊδούρα

Οι μισοί από εμάς έπρεπε να σκύψουν ο ένας μετά τον άλλο και οι υπόλοιποι έπαιρναν φόρα και πηδούσαν από πάνω τους για να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούν. Ωραία ήταν τότε που δεν χαμπάριαζε η μέση μας.

Κουτσό

Το σχέδιο με τις κιμωλίες στα πεζοδρόμια είναι χαραγμένο στη μνήμη μας και ας λείπει πλέον. Το ίδιο και οι πόνοι στα γόνατα τα οποία όμως τότε ήταν θαρρείς φτιαγμένα από ατσάλι.

Αγαλματάκια

Ένα παιδί κλείνει τα μάτια και λέει «Αγαλματάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;». Και τα υπόλοιπα έπρεπε να γίνουν αγάλματα, όπως λέει και το δημοφιλές άσμα του Νότη.

Ψείρες

Μια μπάλα πετιέται ψηλά στον αέρα, ένα όνομα ακούγεται και όποιος ακούει το όνομά του πρέπει να πιάσει τη μπάλα πριν αυτή πέσει κάτω, ενώ οι άλλοι τρέχουν να σωθούν. Η συνέχεια λίγο έως πολύ γνωστή και γεμάτη ανατροπές, αδρεναλίνη και… ψείρες.

Τζαμί

Ένας πρόδρομος του μπόουλινγκ, με μία μπάλα, κάπου δεκαπέντε κεραμίδια που χτίζονται το ένα πάνω στο άλλο και δύο ομάδες που προσπαθούσαν να γκρεμίσουν το κεραμιδοτζαμί με τον κίνδυνο να «καούν» από τη ρίψη της μπάλας του αντιπάλου.

Λαστιχάκι

Για τα κορίτσια, ένα λαστιχάκι δεμένο στους αστραγάλους δύο παιδιών αρκούσε για να περάσουν ξέγνοιαστες ώρες με αρκετά ακροβατικά, μιας και το λαστιχάκι ξεκινούσε από χαμηλά και ανέβαινε μέχρι και τον λαιμό.

Γκαζάκια

Ή και «μπιλιες» που παίρναμε με 100 δραχμές από το περίπτερο. Μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλες… μπίλιες.



Κρυφτό

Φτου και βγαίνω! Φτου ξελευθερία για όλους! Σχωράτε μας, κάτι μας μπήκε στο μάτι.

Για πείτε λοιπόν, ποια παιχνίδια παίζατε στη γειτονιά σας;