30 μικρές αλήθειες που μας δίδαξαν 5 μήνες λοκντάουν
Όλα όσα πάθαμε και μάθαμε κλειδωμένοι στα σπίτια μας πέντε μήνες. Ή αλλιώς, όλα όσα θα διαβάζουμε κάποτε και θα γελάμε.
της Ηρώς Κουνάδη
Καθώς διανύουμε αισίως τον πέμπτο μήνα ενός συνεχούς λοκντάουν που γίνεται όλο και πιο αλλοπρόσαλλο όσο περνάνε οι κρίσιμες βδομάδες, συγκεντρώνουμε όλα εκείνα τα μεγάλα και μικρά που πάθαμε και μάθαμε, με την ελπίδα πως κάποτε θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε.
Όλοι θα γκρινιάζουν. Όλοι. Κι αυτοί που πάνε στη δουλειά, επειδή ρισκάρουν, κι αυτοί που δεν πάνε, επειδή βαριούνται.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν αντέχει για πολύ τα έντονα συναισθήματα. Γι’ αυτό σε βάζει και περνάς από το «θα τα βάλω όλα μπουρλότο» στο «δε βαριέσαι μωρέ» χωρίς λόγο και αφορμή κάθε δυο-τρεις μέρες.
Είναι φοβερό το πόσο πολλά λεφτά χαλάς μέσα στον μήνα απλώς πηγαίνοντας στη δουλειά.
Δεν είναι καθόλου μύθος ότι η τέχνη θα μας σώσει.
Σε περιόδους έντασης, είναι καλύτερο για την ψυχική σου υγεία να απέχεις από δημόσιους διαλόγους κάθε μορφής –των social media περιλαμβανομένων.
Ακόμα και τους ανθρώπους που αγαπάς, αν τους βλέπεις 24 ώρες το 24ωρο για 150 συναπτά 24ωρα, θέλεις να τους σκοτώσεις.
Ένα έξτρα δωμάτιο στο σπίτι σώζει ζωές –και μακροχρόνιες σχέσεις.
Μετά το καλό, ανατομικό στρώμα, ένας αναπαυτικός καναπές είναι η καλύτερη επένδυση που μπορείς να κάνεις.
Οι συνδρομητικές πλατφόρμες είναι 100 φορές καλύτερες, και βολικότερες, από οποιονδήποτε δωρεάν τρόπο να βλέπεις ταινίες.
Ένα ποδήλατο είναι μεγαλύτερη πολυτέλεια απ’ ό,τι ένα αυτοκίνητο. Πού 2 χιλιόμετρα και πού 10.
Υπάρχει όντως κάποιος που είναι ικανοποιημένος με όλα αυτά. Τα κατοικίδια όσων δουλεύουν τηλεργασία.
Οι γειτονιές όλων μας είναι γεμάτες πράγματα που δεν είχαμε προσέξει ποτέ –ακόμα και όσοι έχουμε περάσει όλη μας τη ζωή σε αυτές.
Το σούπερ μάρκετ ήταν κάποτε το λιγότερο ενδιαφέρον πράγμα που κάναμε μέσα στη μέρα μας. Τώρα είναι το περισσότερο.
Οι βιντεοκλήσεις δεν θα υποκαταστήσουν ποτέ την διά ζώσης επικοινωνία.
Ίσα ίσα, το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν την αίσθηση του πόσο σου λείπει ο άλλος χειρότερη.
Αρκεί μια μέρα με χιόνι για να γεμίσουν χαρά όλα τα newsfeed όλων των social media.
Τις μέρες που έχει ήλιο, έχεις την εντύπωση πως όλα θα πάνε καλά.
Αν την επόμενη συννεφιάσει, συνειδητοποιείς πως η εντύπωση αυτή ήταν απλώς παρενέργεια της λιακάδας.
Και όλα αυτά μαζεμένα δείχνουν πόσο τρομακτικά πολύ εξαρτάται η διάθεση όλων μας από τον καιρό.
Το να κάνεις διάλειμμα από τη δουλειά για να μαγειρέψεις, ή για να περπατήσεις, είναι μια μικρή πολυτέλεια που σε ανύποπτο χρόνο, κάποιο μακρινό μεσημέρι Τετάρτης στη δουλειά, θα σου λείψει.
Η μέρα έχει συγκλονιστικά περισσότερες ώρες απ’ όσες νόμιζες.
Τότε που το κάπνισμα απαγορεύτηκε στα γραφεία, οι καπνιστές γκρινιάζαμε γιατί δεν συνειδητοποιούσαμε πόσο πολλά τσιγάρα μέσα στην ημέρα μας γλιτώνει.
Το ότι ο ανθρώπινος οργανισμός έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται στις συνθήκες, μερικές φορές λειτουργεί εναντίον μας. Όπως στην περίπτωση που, μετά από μερικές εβδομάδες απομόνωσης, διαπιστώνεις με τρόμο πως δυσκολεύεσαι να ανοίξεις –ή να κρατήσεις ζωντανή– μια κουβέντα.
Στην προηγούμενη ζωή μας, είχαμε υπερβολικά πολλά πράγματα δεδομένα. Τους κυριακάτικους καφέδες στην Πλάκα, ας πούμε. Τα σταυρωτά φιλιά. Τις ταβέρνες.
Το πολυτιμότερο αντικείμενο του σπιτιού σου είναι το router.
Ακόμα και στο πλουσιότερο προάστιο μιας ευρωπαϊκής (τρομάρα της) χώρας, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μείνεις χωρίς ρεύμα.
Τα μακροχρόνια λοκντάουν δεν είναι αποτελεσματικός τρόπος για να αναχαιτίσεις μια πανδημία.
Αυτό που μπορούν να κάνουν, είναι να δώσουν χρόνο στο σύστημα υγείας να προετοιμαστεί για να την αντιμετωπίσει.
Κι αυτό για να γίνει, χρειάζεται λεφτά. Και κυβερνήσεις πρόθυμες να τα δώσουν.
Καθώς διανύουμε αισίως τον πέμπτο μήνα ενός συνεχούς λοκντάουν που γίνεται όλο και πιο αλλοπρόσαλλο όσο περνάνε οι κρίσιμες βδομάδες, συγκεντρώνουμε όλα εκείνα τα μεγάλα και μικρά που πάθαμε και μάθαμε, με την ελπίδα πως κάποτε θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε.
Όλοι θα γκρινιάζουν. Όλοι. Κι αυτοί που πάνε στη δουλειά, επειδή ρισκάρουν, κι αυτοί που δεν πάνε, επειδή βαριούνται.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν αντέχει για πολύ τα έντονα συναισθήματα. Γι’ αυτό σε βάζει και περνάς από το «θα τα βάλω όλα μπουρλότο» στο «δε βαριέσαι μωρέ» χωρίς λόγο και αφορμή κάθε δυο-τρεις μέρες.
Είναι φοβερό το πόσο πολλά λεφτά χαλάς μέσα στον μήνα απλώς πηγαίνοντας στη δουλειά.
Δεν είναι καθόλου μύθος ότι η τέχνη θα μας σώσει.
Σε περιόδους έντασης, είναι καλύτερο για την ψυχική σου υγεία να απέχεις από δημόσιους διαλόγους κάθε μορφής –των social media περιλαμβανομένων.
Ακόμα και τους ανθρώπους που αγαπάς, αν τους βλέπεις 24 ώρες το 24ωρο για 150 συναπτά 24ωρα, θέλεις να τους σκοτώσεις.
Ένα έξτρα δωμάτιο στο σπίτι σώζει ζωές –και μακροχρόνιες σχέσεις.
Μετά το καλό, ανατομικό στρώμα, ένας αναπαυτικός καναπές είναι η καλύτερη επένδυση που μπορείς να κάνεις.
Οι συνδρομητικές πλατφόρμες είναι 100 φορές καλύτερες, και βολικότερες, από οποιονδήποτε δωρεάν τρόπο να βλέπεις ταινίες.
Ένα ποδήλατο είναι μεγαλύτερη πολυτέλεια απ’ ό,τι ένα αυτοκίνητο. Πού 2 χιλιόμετρα και πού 10.
Υπάρχει όντως κάποιος που είναι ικανοποιημένος με όλα αυτά. Τα κατοικίδια όσων δουλεύουν τηλεργασία.
Οι γειτονιές όλων μας είναι γεμάτες πράγματα που δεν είχαμε προσέξει ποτέ –ακόμα και όσοι έχουμε περάσει όλη μας τη ζωή σε αυτές.
Το σούπερ μάρκετ ήταν κάποτε το λιγότερο ενδιαφέρον πράγμα που κάναμε μέσα στη μέρα μας. Τώρα είναι το περισσότερο.
Οι βιντεοκλήσεις δεν θα υποκαταστήσουν ποτέ την διά ζώσης επικοινωνία.
Ίσα ίσα, το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν την αίσθηση του πόσο σου λείπει ο άλλος χειρότερη.
Αρκεί μια μέρα με χιόνι για να γεμίσουν χαρά όλα τα newsfeed όλων των social media.
Τις μέρες που έχει ήλιο, έχεις την εντύπωση πως όλα θα πάνε καλά.
Αν την επόμενη συννεφιάσει, συνειδητοποιείς πως η εντύπωση αυτή ήταν απλώς παρενέργεια της λιακάδας.
Και όλα αυτά μαζεμένα δείχνουν πόσο τρομακτικά πολύ εξαρτάται η διάθεση όλων μας από τον καιρό.
Το να κάνεις διάλειμμα από τη δουλειά για να μαγειρέψεις, ή για να περπατήσεις, είναι μια μικρή πολυτέλεια που σε ανύποπτο χρόνο, κάποιο μακρινό μεσημέρι Τετάρτης στη δουλειά, θα σου λείψει.
Η μέρα έχει συγκλονιστικά περισσότερες ώρες απ’ όσες νόμιζες.
Τότε που το κάπνισμα απαγορεύτηκε στα γραφεία, οι καπνιστές γκρινιάζαμε γιατί δεν συνειδητοποιούσαμε πόσο πολλά τσιγάρα μέσα στην ημέρα μας γλιτώνει.
Το ότι ο ανθρώπινος οργανισμός έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται στις συνθήκες, μερικές φορές λειτουργεί εναντίον μας. Όπως στην περίπτωση που, μετά από μερικές εβδομάδες απομόνωσης, διαπιστώνεις με τρόμο πως δυσκολεύεσαι να ανοίξεις –ή να κρατήσεις ζωντανή– μια κουβέντα.
Στην προηγούμενη ζωή μας, είχαμε υπερβολικά πολλά πράγματα δεδομένα. Τους κυριακάτικους καφέδες στην Πλάκα, ας πούμε. Τα σταυρωτά φιλιά. Τις ταβέρνες.
Το πολυτιμότερο αντικείμενο του σπιτιού σου είναι το router.
Ακόμα και στο πλουσιότερο προάστιο μιας ευρωπαϊκής (τρομάρα της) χώρας, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μείνεις χωρίς ρεύμα.
Τα μακροχρόνια λοκντάουν δεν είναι αποτελεσματικός τρόπος για να αναχαιτίσεις μια πανδημία.
Αυτό που μπορούν να κάνουν, είναι να δώσουν χρόνο στο σύστημα υγείας να προετοιμαστεί για να την αντιμετωπίσει.
Κι αυτό για να γίνει, χρειάζεται λεφτά. Και κυβερνήσεις πρόθυμες να τα δώσουν.
