50 πράγματα που θα συμβούν ξανά
Ξορκίζουμε την κατήφεια των ημερών, και σου φτιάχνουμε μια λίστα με όλα εκείνα τα μεγάλα και μικρά που αργά ή γρήγορα θα συμβούν ξανά.
Μην ακούς τους δυστοπιστές που φοβούνται πως «τίποτα δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο». Η ανθρωπότητα έχει αξιοθαύμαστα ανεπτυγμένη την ικανότητα να ξεχνάει, να προχωράει και να επιβιώνει. Κι έχει περάσει πολύ χειρότερα. Θα το περάσει και αυτό. Κι όταν συμβεί αυτό, να είσαι βέβαιος/η πως θα συμβούν και όλα τα παρακάτω.
Θα αγκαλιαζόμαστε λίγο πιο σφιχτά.
Θα φαίνονται στο δρόμο τα χαμόγελα που τώρα κρύβουν οι μάσκες.
Θα χορεύουμε ιδρωμένοι σε συναυλίες.
Θα φλερτάρουμε στα μπαρ.
Θα καθόμαστε 12 άτομα στο ίδιο τραπέζι σε κάποιο παραλιακό ταβερνάκι.
Θα παραγγέλνουμε πιάτα μόνο για τη μέση.
Θα δοκιμάζουμε από τα κοκτέιλ των φίλων μας στα μπαρ.
Θα ξενυχτάμε στα μπαρ.
Θα κάνουμε πάρτι σε σπίτια και ταράτσες.
Θα χαζεύουμε τον ήλιο να ανατέλλει από κάποια παραλία.
Θα γελάμε με τα «ολ πάσιντζερζ αρ κάιντλι ρικουέστιντ» στο πλοίο για το νησί.
Θα τεμπελιάζουμε στο μπαλκόνι κάποιου ενοικιαζόμενου περιμένοντας να «πέσει ο ήλιος» για να βγούμε.
Θα κλείνουμε αεροπορικά εισιτήρια με 9,99€ χωρίς να φοβόμαστε πως θα ακυρωθούν.
Θα θυμηθούμε εκείνο το συναίσθημα της πρώτης φοράς που ξυπνάς σε μια άγνωστη πόλη –που δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο.
Θα πίνουμε καφέδες στη λιακάδα με τους συναδέλφους στα διαλείμματα της δουλειάς.
Και θα εκνευριζόμαστε με εκείνον που ζεσταίνει ψάρι στον φούρνο μικροκυμάτων του γραφείου.
Δεν θα ξανακάνουμε ποτέ βιντεοκλήσεις.
Θα βλέπουμε ταινίες κάτω από τον έναστρο ουρανό σε θερινά σινεμά.
Θα μοιραζόμαστε τα ποπκόρν μας σε σκοτεινές αίθουσες.
Θα βλέπουμε τους φίλους μας όποτε, όπου και για όσο θέλουμε.
Θα κάνουμε σχέδια χωρίς να αμφιβάλλουμε για το αν θα πραγματοποιηθούν.
Θα στριμωχνόμαστε σε αυτό το καινούριο μπαράκι που μόλις άνοιξε και πρέπει οπωσδήποτε να το δούμε όλοι την πρώτη μέρα λειτουργίας του.
Θα πάρουμε το αυτοκίνητο και θα φύγουμε απρογραμμάτιστη εκδρομή για όπου μας βγάλει, και δεν θα ξεστομίσουμε ποτέ ξανά την φράση «υπερτοπικές μετακινήσεις».
Θα ακούσουμε μουσικές δίπλα σε ποτάμια, θα δούμε παραστάσεις σε αρχαία θέατρα, θα χορέψουμε σε κάστρα και σε δάση.
Θα βολτάρουμε απόγευμα Σαββάτου στην πλημμυρισμένη από τουρίστες Πλάκα.
Θα περιμένουμε στο αεροδρόμιο φίλους που θα ‘ρχονται απ’ τα ξένα.
Θα φλερτάρουμε με αγνώστους και θα φεύγουμε μαζί τους απ’ τα μπαρ.
Θα χορεύουμε μεθυσμένοι «πώς το τρίβουν το πιπέρι» στα πανηγύρια των νησιών.
Θα πηγαίνουμε σε γάμους με 200 καλεσμένους.
Θα κάνουμε βουτιές από ψηλά σε κρυστάλλινα νερά.
Θα ξεμένουμε στις παραλίες ώσπου να σκοτεινιάσει.
Θα χαζεύουμε ηλιοβασιλέματα από τα βράχια του Άρειου Πάγου, παρέα με τη μισή Αθήνα.
Θα συνωστιζόμαστε για πικνίκ στα ξέφωτα της Πάρνηθας.
Θα κάνουμε την πρώτη ανοιξιάτικη μονοήμερη στο Ναύπλιο. Ή στην Αίγινα.
Θα μαλώνουμε για τους γρίφους που δε λύσαμε επειδή μας τρόμαξε το φάντασμα σε κάποιο escape room.
Θα αράζουμε για καφεδάκια σε κοσμοπλημμυρισμένους πεζόδρομους.
Θα σουβλίζουμε αρνιά παρέα με όλο μας το σόι.
Θα δοκιμάζουμε κρασιά σε wine bar με τραπεζάκια έξω.
Θα περιμένουμε μισοζαλισμένοι το πρώτο μετρό να γυρίσουμε σπίτι.
Θα γυρνάμε ξημερώματα και θα κοιμόμαστε ως το μεσημέρι.
Θα φεύγουμε τρέχοντας από τη δουλειά για να προλάβουμε την παράσταση στο θέατρο.
Θα βρίσκουμε καινούρια ρούχα σε ανταλλακτικά παζάρια.
Θα πάμε επιτέλους κανονικά στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης –που με το που άνοιξε ύστερα από γολγοθά εικοσαετίας έσκασε η πανδημία, είναι στοιχειωμένο, δε μας το βγάζεις από το μυαλό.
Θα χαζεύουμε ζευγάρια να χορεύουν τάνγκο στις υπαίθριες μιλόνγκες απέναντι από το Γκάζι.
Θα αγοράζουμε μπιχλιμπίδια από τους πλανόδιους στο Θησείο.
Και Σχεδίες για να στηρίξουμε τους άστεγους.
Θα αράζουμε με περιπτερόμπυρες στις πλατείες την ώρα που θα κλείνουν τα μπαρ.
Θα κάνουμε κοπάνα από τη δουλειά για να πάμε για ούζα ένα μεσημέρι με λιακάδα.
Θα τα θυμόμαστε όλα αυτά που ζήσαμε και θα γελάμε.
Θα εκτιμάμε τα μικρά και καθημερινά. Γιατί αυτά είναι τα μεγάλα και παντοτινά.
Θα αγκαλιαζόμαστε λίγο πιο σφιχτά.
Θα φαίνονται στο δρόμο τα χαμόγελα που τώρα κρύβουν οι μάσκες.
Θα χορεύουμε ιδρωμένοι σε συναυλίες.
Θα φλερτάρουμε στα μπαρ.
Θα καθόμαστε 12 άτομα στο ίδιο τραπέζι σε κάποιο παραλιακό ταβερνάκι.
Θα παραγγέλνουμε πιάτα μόνο για τη μέση.
Θα δοκιμάζουμε από τα κοκτέιλ των φίλων μας στα μπαρ.
Θα ξενυχτάμε στα μπαρ.
Θα κάνουμε πάρτι σε σπίτια και ταράτσες.
Θα χαζεύουμε τον ήλιο να ανατέλλει από κάποια παραλία.
Θα γελάμε με τα «ολ πάσιντζερζ αρ κάιντλι ρικουέστιντ» στο πλοίο για το νησί.
Θα τεμπελιάζουμε στο μπαλκόνι κάποιου ενοικιαζόμενου περιμένοντας να «πέσει ο ήλιος» για να βγούμε.
Θα κλείνουμε αεροπορικά εισιτήρια με 9,99€ χωρίς να φοβόμαστε πως θα ακυρωθούν.
Θα θυμηθούμε εκείνο το συναίσθημα της πρώτης φοράς που ξυπνάς σε μια άγνωστη πόλη –που δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο.
Θα πίνουμε καφέδες στη λιακάδα με τους συναδέλφους στα διαλείμματα της δουλειάς.
Και θα εκνευριζόμαστε με εκείνον που ζεσταίνει ψάρι στον φούρνο μικροκυμάτων του γραφείου.
Δεν θα ξανακάνουμε ποτέ βιντεοκλήσεις.
Θα βλέπουμε ταινίες κάτω από τον έναστρο ουρανό σε θερινά σινεμά.
Θα μοιραζόμαστε τα ποπκόρν μας σε σκοτεινές αίθουσες.
Θα βλέπουμε τους φίλους μας όποτε, όπου και για όσο θέλουμε.
Θα κάνουμε σχέδια χωρίς να αμφιβάλλουμε για το αν θα πραγματοποιηθούν.
Θα στριμωχνόμαστε σε αυτό το καινούριο μπαράκι που μόλις άνοιξε και πρέπει οπωσδήποτε να το δούμε όλοι την πρώτη μέρα λειτουργίας του.
Θα πάρουμε το αυτοκίνητο και θα φύγουμε απρογραμμάτιστη εκδρομή για όπου μας βγάλει, και δεν θα ξεστομίσουμε ποτέ ξανά την φράση «υπερτοπικές μετακινήσεις».
Θα ακούσουμε μουσικές δίπλα σε ποτάμια, θα δούμε παραστάσεις σε αρχαία θέατρα, θα χορέψουμε σε κάστρα και σε δάση.
Θα βολτάρουμε απόγευμα Σαββάτου στην πλημμυρισμένη από τουρίστες Πλάκα.
Θα περιμένουμε στο αεροδρόμιο φίλους που θα ‘ρχονται απ’ τα ξένα.
Θα φλερτάρουμε με αγνώστους και θα φεύγουμε μαζί τους απ’ τα μπαρ.
Θα χορεύουμε μεθυσμένοι «πώς το τρίβουν το πιπέρι» στα πανηγύρια των νησιών.
Θα πηγαίνουμε σε γάμους με 200 καλεσμένους.
Θα κάνουμε βουτιές από ψηλά σε κρυστάλλινα νερά.
Θα ξεμένουμε στις παραλίες ώσπου να σκοτεινιάσει.
Θα χαζεύουμε ηλιοβασιλέματα από τα βράχια του Άρειου Πάγου, παρέα με τη μισή Αθήνα.
Θα συνωστιζόμαστε για πικνίκ στα ξέφωτα της Πάρνηθας.
Θα κάνουμε την πρώτη ανοιξιάτικη μονοήμερη στο Ναύπλιο. Ή στην Αίγινα.
Θα μαλώνουμε για τους γρίφους που δε λύσαμε επειδή μας τρόμαξε το φάντασμα σε κάποιο escape room.
Θα αράζουμε για καφεδάκια σε κοσμοπλημμυρισμένους πεζόδρομους.
Θα σουβλίζουμε αρνιά παρέα με όλο μας το σόι.
Θα δοκιμάζουμε κρασιά σε wine bar με τραπεζάκια έξω.
Θα περιμένουμε μισοζαλισμένοι το πρώτο μετρό να γυρίσουμε σπίτι.
Θα γυρνάμε ξημερώματα και θα κοιμόμαστε ως το μεσημέρι.
Θα φεύγουμε τρέχοντας από τη δουλειά για να προλάβουμε την παράσταση στο θέατρο.
Θα βρίσκουμε καινούρια ρούχα σε ανταλλακτικά παζάρια.
Θα πάμε επιτέλους κανονικά στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης –που με το που άνοιξε ύστερα από γολγοθά εικοσαετίας έσκασε η πανδημία, είναι στοιχειωμένο, δε μας το βγάζεις από το μυαλό.
Θα χαζεύουμε ζευγάρια να χορεύουν τάνγκο στις υπαίθριες μιλόνγκες απέναντι από το Γκάζι.
Θα αγοράζουμε μπιχλιμπίδια από τους πλανόδιους στο Θησείο.
Και Σχεδίες για να στηρίξουμε τους άστεγους.
Θα αράζουμε με περιπτερόμπυρες στις πλατείες την ώρα που θα κλείνουν τα μπαρ.
Θα κάνουμε κοπάνα από τη δουλειά για να πάμε για ούζα ένα μεσημέρι με λιακάδα.
Θα τα θυμόμαστε όλα αυτά που ζήσαμε και θα γελάμε.
Θα εκτιμάμε τα μικρά και καθημερινά. Γιατί αυτά είναι τα μεγάλα και παντοτινά.
