Γιατί είναι πιο παλέψιμα τα λοκντάουν τον χειμώνα;
Το δεύτερο λοκντάουν σου μοιάζει κι εσένα κάπως πιο υποφερτό από το πρώτο; Όχι, δεν είναι μόνο το ότι συνήθισες. Έχει να κάνει και με την εποχή.
Προφανώς, στους λόγους για τους οποίους το δεύτερο λοκντάουν μοιάζει κατά τι λιγότερο εφιαλτικό από το πρώτο, συγκαταλέγονται αφενός το ότι κάπως συνηθίσαμε, αφετέρου ότι το άγχος απέναντι στον ιό για πολύ κόσμο μειώθηκε σημαντικά σε σχέση με την άνοιξη. Βοηθά και το ότι, σε αντίθεση με το πρώτο λοκντάουν, στο δεύτερο πολλές δουλειές δεν έκλεισαν, και για κάμποσες μέρες στην αρχή τα σχολεία παρέμεναν ανοιχτά, οπότε με τους γονείς εκ των πραγμάτων δυο φορές τη μέρα στους δρόμους το σκηνικό δεν θύμιζε εγκαταλελειμμένη πόλη όπως τον Απρίλιο.
Πέρα, όμως, από τις βασικές αυτές διαφορές, είναι και θέμα εποχής. Καθότι αλλιώς είναι να έχεις επί δώδεκα ώρες τον ήλιο να σου κλείνει το μάτι έξω από το παράθυρο και να σε βάζει να στέλνεις απανωτά 6άρια στο 13033 ενώ ονειρεύεσαι θάλασσες και εξοχές, και αλλιώς να απλώνεται πυκνό σκοτάδι έξω από το παράθυρό σου πριν καν σχολάσεις από την τηλεργασία σου.
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι οι εποχές επηρεάζουν την ανθρώπινη ψυχολογία πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορεί να πιστεύεις –ή να έχεις προσέξει τα προηγούμενα χρόνια, απορροφημένος/η στην καθημερινότητα και τους φρενήρεις ρυθμούς ζωής και εργασίας. Αυτή εδώ η ενδιαφέρουσα έρευνα, για παράδειγμα, που μελέτησε την συμπεριφορά και την ψυχολογία των ανθρώπων στους ερευνητικούς σταθμούς της Ανταρκτικής, διαπίστωσε πως τα επίπεδα έντασης και ενέργειας ήταν σχετικά χαμηλά τους πρώτους μήνες, από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο, και ανέβαιναν κατακόρυφα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Είναι κάπως σαν να πέφτουμε κι εμείς σε ένα είδος χειμερίας νάρκης τον χειμώνα, και να γινόμαστε πιο νωχελικοί, πιο εσωστρεφείς, πιο ήσυχοι, με λιγότερη ένταση και ενέργεια έτοιμη να εκραγεί.
Από την άλλη, είναι και θέμα προσδοκιών. Τον Απρίλιο νιώθαμε –και ήμασταν– μια ανάσα μακριά από τα πρώτα καφεδάκια στον ήλιο, τα πρώτα ούζα δίπλα στη θάλασσα, τα πρώτα μακροβούτια, όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν την ζωή ωραία γενικώς, και τα οποία ονειρευόμαστε επί τέσσερις-πέντε μήνες κάθε χειμώνα. Η αβεβαιότητα για το πόσο κοντά ήμασταν όντως σε όλα αυτά, σε συνδυασμό με την πιθανότητα τελικά να τα χάσουμε (μη μας πεις πως δεν το σκέφτηκες ούτε μια φορά αυτό τον περασμένο Απρίλιο, δεν θα σε πιστέψουμε) έκανε τις μέρες του λοκντάουν να μοιάζουν πιο εφιαλτικές, ακριβώς επειδή δεν ήξερες πότε θα τελειώσουν.
Τώρα, με το επόμενο δίμηνο να προβλέπεται έτσι κι αλλιώς σκοτεινό και κρύο, και την άνοιξη να σηματοδοτεί κατά πάσα πιθανότητα το τέλος αυτού του εφιάλτη, το όλο πράγμα φαίνεται –έστω και υποσυνείδητα– πολύ πιο διαχειρίσιμο. Όχι ότι δεν μας λείπουν πράγματα από τον αθηναϊκό χειμώνα, όπως λέγαμε και προ ολίγων ημερών, ή ότι δεν θέλουμε να ξεμπερδεύουμε με όλη αυτή την κατάσταση μια ώρα αρχύτερα (και γι’ αυτό λέμε και ξαναλέμε για τα εμβόλια και θυμώνουμε τους αντιεμβολιαστές). Αλλά σίγουρα, αυτή τη φορά το διαχειριζόμαστε πολύ καλύτερα. Και κρατάμε, όσοι είμαστε τυχεροί και δουλεύουμε ακόμα, και τα λεφτά μας για εκεί που θα πιάσουν πραγματικά τόπο. Για τα πρώτα ούζα με λιακάδα πλάι στην θάλασσα.
Πέρα, όμως, από τις βασικές αυτές διαφορές, είναι και θέμα εποχής. Καθότι αλλιώς είναι να έχεις επί δώδεκα ώρες τον ήλιο να σου κλείνει το μάτι έξω από το παράθυρο και να σε βάζει να στέλνεις απανωτά 6άρια στο 13033 ενώ ονειρεύεσαι θάλασσες και εξοχές, και αλλιώς να απλώνεται πυκνό σκοτάδι έξω από το παράθυρό σου πριν καν σχολάσεις από την τηλεργασία σου.
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι οι εποχές επηρεάζουν την ανθρώπινη ψυχολογία πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορεί να πιστεύεις –ή να έχεις προσέξει τα προηγούμενα χρόνια, απορροφημένος/η στην καθημερινότητα και τους φρενήρεις ρυθμούς ζωής και εργασίας. Αυτή εδώ η ενδιαφέρουσα έρευνα, για παράδειγμα, που μελέτησε την συμπεριφορά και την ψυχολογία των ανθρώπων στους ερευνητικούς σταθμούς της Ανταρκτικής, διαπίστωσε πως τα επίπεδα έντασης και ενέργειας ήταν σχετικά χαμηλά τους πρώτους μήνες, από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο, και ανέβαιναν κατακόρυφα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Είναι κάπως σαν να πέφτουμε κι εμείς σε ένα είδος χειμερίας νάρκης τον χειμώνα, και να γινόμαστε πιο νωχελικοί, πιο εσωστρεφείς, πιο ήσυχοι, με λιγότερη ένταση και ενέργεια έτοιμη να εκραγεί.
Από την άλλη, είναι και θέμα προσδοκιών. Τον Απρίλιο νιώθαμε –και ήμασταν– μια ανάσα μακριά από τα πρώτα καφεδάκια στον ήλιο, τα πρώτα ούζα δίπλα στη θάλασσα, τα πρώτα μακροβούτια, όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν την ζωή ωραία γενικώς, και τα οποία ονειρευόμαστε επί τέσσερις-πέντε μήνες κάθε χειμώνα. Η αβεβαιότητα για το πόσο κοντά ήμασταν όντως σε όλα αυτά, σε συνδυασμό με την πιθανότητα τελικά να τα χάσουμε (μη μας πεις πως δεν το σκέφτηκες ούτε μια φορά αυτό τον περασμένο Απρίλιο, δεν θα σε πιστέψουμε) έκανε τις μέρες του λοκντάουν να μοιάζουν πιο εφιαλτικές, ακριβώς επειδή δεν ήξερες πότε θα τελειώσουν.
Τώρα, με το επόμενο δίμηνο να προβλέπεται έτσι κι αλλιώς σκοτεινό και κρύο, και την άνοιξη να σηματοδοτεί κατά πάσα πιθανότητα το τέλος αυτού του εφιάλτη, το όλο πράγμα φαίνεται –έστω και υποσυνείδητα– πολύ πιο διαχειρίσιμο. Όχι ότι δεν μας λείπουν πράγματα από τον αθηναϊκό χειμώνα, όπως λέγαμε και προ ολίγων ημερών, ή ότι δεν θέλουμε να ξεμπερδεύουμε με όλη αυτή την κατάσταση μια ώρα αρχύτερα (και γι’ αυτό λέμε και ξαναλέμε για τα εμβόλια και θυμώνουμε τους αντιεμβολιαστές). Αλλά σίγουρα, αυτή τη φορά το διαχειριζόμαστε πολύ καλύτερα. Και κρατάμε, όσοι είμαστε τυχεροί και δουλεύουμε ακόμα, και τα λεφτά μας για εκεί που θα πιάσουν πραγματικά τόπο. Για τα πρώτα ούζα με λιακάδα πλάι στην θάλασσα.
