Πώς θα αποφύγω ευγενικά άλλη μια βιντεοκλήση;
Δεν την παλεύεις άλλο με τις βιντεοκλήσεις; Σε νιώθουμε. Τι κάνεις, όμως, όταν η δικαιολογία «πήζω λίγο τώρα» δεν παίζει πια;
Νομίζαμε πως είμαστε οι μόνοι, μέχρι που το είδαμε δημοσιευμένο θέμα στον Guardian και αναθαρρήσαμε. Ναι, στην αρχή είχε πλάκα, ήταν πρωτόγνωρο, ήταν παρήγορο, ήταν βάλσαμο για την ψυχή να βλέπεις τους ανθρώπους σου, έστω μέσα από μια οθόνη. Καθώς όμως η έκτη εβδομάδα καραντίνας φτάνει αργά και βασανιστικά προς το τέλος της, οι βιντεοκλήσεις δεν έχουν πια πλάκα. Τουναντίον, είναι η βάναυση υπογράμμιση του ελλείμματος πραγματικής ανθρώπινης επαφής στις καραντινιασμένες μας ζωές. Με πιο απλά λόγια, τις σιχαθήκαμε. Φτάνει. Δεν πάει άλλο.
Τι κάνεις, όμως, όταν οι άνθρωποί σου δε συμμερίζονται το δράμα σου; Όταν οι φίλοι σου επιμένουν να τα πείτε άλλο ένα απόγευμα, όταν οι γονείς σου θέλουν να σε δουν, όταν όλοι όσοι ξέρεις οργανώνουν House Parties (αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό, συγχαρητήρια, είσαι από τους τυχερούς, ποτέ να μη χρειαστεί να μάθεις σου ευχόμαστε); Στην παλιά μας ζωή, αν δεν ήθελες να πας κάπου που σε καλούσαν έλεγες απλώς «συγνώμη, έχω κανονίσει, άλλη φορά» και τελείωνε η ιστορία εκεί. Τώρα; Τώρα που τίποτα κανείς δεν έχει κανονίσει –και όλοι το ξέρουν αυτό πολύ καλά;
Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αφήσουμε την καραντίνα να μας μάθει άλλο ένα σημαντικό πράγμα –μαζί με το ότι η ανθρώπινη επαφή είναι η σημαντικότερη απ’ όλες τις ανάγκες μας: Ότι το να εκφράζεις τα συναισθήματά σου, ακριβώς όπως τα νιώθεις, δεν είναι η ταφόπλακα που μπορεί να νομίζεις για τις σχέσεις σου. Αντιθέτως, είναι σανίδα σωτηρίας. Με ένα ειλικρινές «παιδιά σας αγαπάω, αλλά δεν αντέχω άλλο Zoom, θα κάτσω να δω Netflix/ να διαβάσω/ να πλέξω κάλτσες λες κι έχουμε πόλεμο/ να κοιτάω το ταβάνι όλη μέρα σήμερα» δεν παρεξηγήθηκε ποτέ κανείς, σου το υποσχόμαστε.
Αν χρειάζεσαι και ένα επιπλέον επιχείρημα για να μη νιώθεις απαίσιος άνθρωπος που δεν θέλει πια να μιλάει με όσους αγαπάει, οι ψυχολόγοι λένε πως η εξάντληση που προκαλούν σε πολλούς από εμάς οι βιντεοκλήσεις έχει να κάνει με αυτό το εντελώς αφύσικο για την ανθρώπινη ψυχολογία παραθυράκι όπου βλέπεις τον εαυτό σου να παρακολουθεί και να παρακολουθείται –λειτουργία που λείπει από την πραγματική ζωή, και ευτυχώς. «Είναι υπερβολικά πολλές οι οπτικές γωνίες που καλούμαστε να εξυπηρετήσουμε, ταυτόχρονα» εξηγεί ο Guardian, και ο εγκέφαλός σου δεν είναι προγραμματισμένος για να το επεξεργάζεται σωστά αυτό. Μοιάζει πολύ με το να μιλάς σε κοινό, πράγμα που πάρα πολύς κόσμος φοβάται, και μάλιστα με ένα έξτρα επίπεδο δυσκολίας: Έχοντας τοποθετημένο έναν καθρέφτη μπροστά σου, ή για την ακρίβεια, διαγωνίως απέναντί σου. Ε όχι, δεν είναι ωραίο –ούτε καν φυσιολογικό.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα πιάσεις τον εαυτό σου να κάνει γκριμάτσα αηδίας όταν εμφανιστεί στο τσατ η πρόταση «βιντεοκλήση το απόγευμα;», δοκίμασε να αντιπροτείνεις ένα απλό, παλιό, κλασικό τηλεφώνημα. Σχεδόν θα θυμίζει επιστροφή στην παλιά μας ζωή –που βαστάτε και επιστρέφει, και τότε θα στείλουμε τις βιντεοκλήσεις μαζί με τις μάσκες και τα αντισηπτικά εκεί που ανήκουν, στο πυρ το εξώτερο.
Τι κάνεις, όμως, όταν οι άνθρωποί σου δε συμμερίζονται το δράμα σου; Όταν οι φίλοι σου επιμένουν να τα πείτε άλλο ένα απόγευμα, όταν οι γονείς σου θέλουν να σε δουν, όταν όλοι όσοι ξέρεις οργανώνουν House Parties (αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό, συγχαρητήρια, είσαι από τους τυχερούς, ποτέ να μη χρειαστεί να μάθεις σου ευχόμαστε); Στην παλιά μας ζωή, αν δεν ήθελες να πας κάπου που σε καλούσαν έλεγες απλώς «συγνώμη, έχω κανονίσει, άλλη φορά» και τελείωνε η ιστορία εκεί. Τώρα; Τώρα που τίποτα κανείς δεν έχει κανονίσει –και όλοι το ξέρουν αυτό πολύ καλά;
Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αφήσουμε την καραντίνα να μας μάθει άλλο ένα σημαντικό πράγμα –μαζί με το ότι η ανθρώπινη επαφή είναι η σημαντικότερη απ’ όλες τις ανάγκες μας: Ότι το να εκφράζεις τα συναισθήματά σου, ακριβώς όπως τα νιώθεις, δεν είναι η ταφόπλακα που μπορεί να νομίζεις για τις σχέσεις σου. Αντιθέτως, είναι σανίδα σωτηρίας. Με ένα ειλικρινές «παιδιά σας αγαπάω, αλλά δεν αντέχω άλλο Zoom, θα κάτσω να δω Netflix/ να διαβάσω/ να πλέξω κάλτσες λες κι έχουμε πόλεμο/ να κοιτάω το ταβάνι όλη μέρα σήμερα» δεν παρεξηγήθηκε ποτέ κανείς, σου το υποσχόμαστε.
Αν χρειάζεσαι και ένα επιπλέον επιχείρημα για να μη νιώθεις απαίσιος άνθρωπος που δεν θέλει πια να μιλάει με όσους αγαπάει, οι ψυχολόγοι λένε πως η εξάντληση που προκαλούν σε πολλούς από εμάς οι βιντεοκλήσεις έχει να κάνει με αυτό το εντελώς αφύσικο για την ανθρώπινη ψυχολογία παραθυράκι όπου βλέπεις τον εαυτό σου να παρακολουθεί και να παρακολουθείται –λειτουργία που λείπει από την πραγματική ζωή, και ευτυχώς. «Είναι υπερβολικά πολλές οι οπτικές γωνίες που καλούμαστε να εξυπηρετήσουμε, ταυτόχρονα» εξηγεί ο Guardian, και ο εγκέφαλός σου δεν είναι προγραμματισμένος για να το επεξεργάζεται σωστά αυτό. Μοιάζει πολύ με το να μιλάς σε κοινό, πράγμα που πάρα πολύς κόσμος φοβάται, και μάλιστα με ένα έξτρα επίπεδο δυσκολίας: Έχοντας τοποθετημένο έναν καθρέφτη μπροστά σου, ή για την ακρίβεια, διαγωνίως απέναντί σου. Ε όχι, δεν είναι ωραίο –ούτε καν φυσιολογικό.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα πιάσεις τον εαυτό σου να κάνει γκριμάτσα αηδίας όταν εμφανιστεί στο τσατ η πρόταση «βιντεοκλήση το απόγευμα;», δοκίμασε να αντιπροτείνεις ένα απλό, παλιό, κλασικό τηλεφώνημα. Σχεδόν θα θυμίζει επιστροφή στην παλιά μας ζωή –που βαστάτε και επιστρέφει, και τότε θα στείλουμε τις βιντεοκλήσεις μαζί με τις μάσκες και τα αντισηπτικά εκεί που ανήκουν, στο πυρ το εξώτερο.
