24 μέρη που θέλουμε να μας βρει το φετινό καλοκαίρι
Ναι, είμαστε γενναίοι, είμαστε και αισιόδοξοι, τολμάμε να σκεφτούμε καλοκαιρινές διακοπές. Και Σαββατοκύριακα. Και εκδρομές.
Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου κάνει ο φόβος; Να σου στερήσει τη δυνατότητα να ονειρεύεσαι. Κι όπως όλα τα πράγματα, αυτό λειτουργεί και ανάποδα: Το να ονειρεύεσαι είναι ο καλύτερος τρόπος να τον ξορκίσεις. Μην ακούς αυτούς που λένε «μην κάνεις όνειρα, θα απογοητευτείς». Αν επαληθευτούν οι φόβοι και οι ανησυχίες σου, θα απογοητευτείς ούτως ή άλλως. Αν πάλι όχι, το φετινό καλοκαίρι θέλουμε να μας βρει…
Στην χρυσαφένια, απαλή σαν πούδρα άμμο της Βοϊδοκοιλιάς, να απλώνουμε πετσέτες στη σκιά του Παλαιόκαστρου, με φόντο το απόλυτο σμαραγδί των νερών της.
Στην Ανάφη, να χαζεύουμε τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από την θάλασσα, κάτω από τον βράχο της Καλαμιώτισας.
Στα Χανιά, να βολτάρουμε με παγωτό χωνάκι στο χέρι την ώρα που ο ήλιος δύει πίσω από τον ωραιότερο φάρο της Ελλάδας στο Ενετικό Λιμάνι.
Στα Ζαγοροχώρια, να διασχίζουμε το σκιερό φαράγγι του Βίκου και να πλατσουρίζουμε στα πιο κρυστάλλινα ποταμίσια νερά της Ευρώπης, αυτά του Βοϊδομάτη.
Στην Επίδαυρο, την ώρα που σβήνουν τα φώτα, φέγγουν τα αστέρια και ακούγονται μόνο τα τριζόνια –και μετά ξεκινάει η παράσταση.
Στην Αμοργό, να βουτάμε στο (σχώρνα το κλισέ) απέραντο γαλάζιο από τα βράχια της Αγίας Άννας, και μετά να τρώμε μουσακάδες στην αυλή της Μαρουσώς.
Στο Πολυλίμνιο, να βουτάμε σε παγωμένα νερά κάτω από καταρράκτες βγαλμένους από τη Γαλάζια Λίμνη.
Στην παλιά πόλη της Ρόδου, ξημέρωμα που τα καλντερίμια αδειάζουν και αντηχούν μόνο τα βήματά μας και οι ψίθυροι θρύλων για ιππότες και νεράιδες.
Στην Ικαρία, να χορεύουμε σε κάποιο πανηγύρι λίγο ζαλισμένοι από το κρασί την ώρα που ο ήλιος ανατέλλει μέσα από την θάλασσα.
Στον Κάλαμο, εκείνο το μικρό, μυστικό νησάκι κάτω από τη Λευκάδα με τα τιρκουάζ νερά και τα φουντωτά πευκοδάση.
Στον Ναό του Ποσειδώνα, στο Σούνιο, ακριβώς την ώρα του ηλιοβασιλέματος, ανάμεσα σε βουτιές στο ΚΑΠΕ και θαλασσινά με ουζάκια στο Συρτάκι.
Στην Άνδρο, να βουτάμε στα κρυστάλλινα νερά του Ζόρκου, να ψάχνουμε τους καταρράκτες στην Πυθάρα, να βολτάρουμε την ώρα που βραδιάζει στα πλημμυρισμένα αρχοντικά σοκάκια της Χώρας.
Στο απόλυτο τιρκουάζ, τόσο απόλυτο και τόσο τιρκουάζ που μοιάζει ψεύτικο, των νερών στο Πόρτο Κατσίκι και στους Εγκρεμνούς της Λευκάδας.
Στην Αγία Ρούμελη, στον νότο της Κρήτης, για εκείνη την πρώτη, τέλεια αναζωογονητική βουτιά μετά την 5ωρη πεζοπορία στο Φαράγγι της Σαμαριάς.
Στη Σαμοθράκη, να βουτάμε στις μικρές φυσικές πισίνες που λέγονται βάθρες κάτω από καταρράκτες βγαλμένους από σελίδες παραμυθιών.
Στη Σύμη, να βολτάρουμε ανάμεσα σε χρωματιστά αρχοντικά και να ανεβοκατεβαίνουμε χρωματιστά σκαλάκια αγναντεύοντας την θάλασσα.
Στη Σαντορίνη, γιατί μην ακούς τι λένε, δε χρειάζεται να διαθέσεις τριψήφια ποσά για υπόσκαφη σουίτα στην καλντέρα. Η Σαντορίνη και τα ηλιοβασιλέματά της είναι βασικό και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα –και γίνεται και με λίγα.
Στην Αλόννησο, να τρώμε φρεσκοψαρεμένο τόνο με φόντο τα νερά του θαλάσσιου πάρκου που ένα από τα συμπαθέστερα ζωάκια της Μεσογείου, η φώκια Μονάχους Μονάχους, αποκαλεί σπίτι της.
Στο Ναυάγιο της Ζακύνθου γιατί τουριστίκ-ξετουριστίκ, ό,τι και να λες, τέτοια νερά αλλού δεν υπάρχουν.
Στην Καλαμάτα, με Φεστιβάλ Χορού ή χωρίς, γιατί καμία άλλη πόλη στην Ελλάδα δε μυρίζει τόσο πολύ καλοκαίρι όσο αυτή.
Στο κάστρο του Μυστρά, να χαζεύουμε τις κορυφές του Ταΰγετου ακολουθώντας τα χνάρια βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Στο φεγγάρι, ή σε ό,τι κοντινότερο έχουμε στη Γη: Τους εξωγήινους σχηματισμούς του Σαρακήνικου, στη Μήλο.
Και στο άλλο Σαρακήνικο, της Ηπείρου, να βουτάμε σε ιόνια νερά και μετά να επιστρέφουμε για φαγητό σε τραπεζάκια έξω ανάμεσα στα πολύχρωμα αρχοντικά της Πάργας.
Αραχτούς πάνω σε στρωματάκια και sleeping bag στο κατάστρωμα ενός πλοίου με προορισμό κάποιο νησί. Οποιοδήποτε νησί.
Στην χρυσαφένια, απαλή σαν πούδρα άμμο της Βοϊδοκοιλιάς, να απλώνουμε πετσέτες στη σκιά του Παλαιόκαστρου, με φόντο το απόλυτο σμαραγδί των νερών της.
Στην Ανάφη, να χαζεύουμε τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από την θάλασσα, κάτω από τον βράχο της Καλαμιώτισας.
Στα Χανιά, να βολτάρουμε με παγωτό χωνάκι στο χέρι την ώρα που ο ήλιος δύει πίσω από τον ωραιότερο φάρο της Ελλάδας στο Ενετικό Λιμάνι.
Στα Ζαγοροχώρια, να διασχίζουμε το σκιερό φαράγγι του Βίκου και να πλατσουρίζουμε στα πιο κρυστάλλινα ποταμίσια νερά της Ευρώπης, αυτά του Βοϊδομάτη.
Στην Επίδαυρο, την ώρα που σβήνουν τα φώτα, φέγγουν τα αστέρια και ακούγονται μόνο τα τριζόνια –και μετά ξεκινάει η παράσταση.
Στην Αμοργό, να βουτάμε στο (σχώρνα το κλισέ) απέραντο γαλάζιο από τα βράχια της Αγίας Άννας, και μετά να τρώμε μουσακάδες στην αυλή της Μαρουσώς.
Στο Πολυλίμνιο, να βουτάμε σε παγωμένα νερά κάτω από καταρράκτες βγαλμένους από τη Γαλάζια Λίμνη.
Στην παλιά πόλη της Ρόδου, ξημέρωμα που τα καλντερίμια αδειάζουν και αντηχούν μόνο τα βήματά μας και οι ψίθυροι θρύλων για ιππότες και νεράιδες.
Στην Ικαρία, να χορεύουμε σε κάποιο πανηγύρι λίγο ζαλισμένοι από το κρασί την ώρα που ο ήλιος ανατέλλει μέσα από την θάλασσα.
Στον Κάλαμο, εκείνο το μικρό, μυστικό νησάκι κάτω από τη Λευκάδα με τα τιρκουάζ νερά και τα φουντωτά πευκοδάση.
Στον Ναό του Ποσειδώνα, στο Σούνιο, ακριβώς την ώρα του ηλιοβασιλέματος, ανάμεσα σε βουτιές στο ΚΑΠΕ και θαλασσινά με ουζάκια στο Συρτάκι.
Στην Άνδρο, να βουτάμε στα κρυστάλλινα νερά του Ζόρκου, να ψάχνουμε τους καταρράκτες στην Πυθάρα, να βολτάρουμε την ώρα που βραδιάζει στα πλημμυρισμένα αρχοντικά σοκάκια της Χώρας.
Στο απόλυτο τιρκουάζ, τόσο απόλυτο και τόσο τιρκουάζ που μοιάζει ψεύτικο, των νερών στο Πόρτο Κατσίκι και στους Εγκρεμνούς της Λευκάδας.
Στην Αγία Ρούμελη, στον νότο της Κρήτης, για εκείνη την πρώτη, τέλεια αναζωογονητική βουτιά μετά την 5ωρη πεζοπορία στο Φαράγγι της Σαμαριάς.
Στη Σαμοθράκη, να βουτάμε στις μικρές φυσικές πισίνες που λέγονται βάθρες κάτω από καταρράκτες βγαλμένους από σελίδες παραμυθιών.
Στη Σύμη, να βολτάρουμε ανάμεσα σε χρωματιστά αρχοντικά και να ανεβοκατεβαίνουμε χρωματιστά σκαλάκια αγναντεύοντας την θάλασσα.
Στη Σαντορίνη, γιατί μην ακούς τι λένε, δε χρειάζεται να διαθέσεις τριψήφια ποσά για υπόσκαφη σουίτα στην καλντέρα. Η Σαντορίνη και τα ηλιοβασιλέματά της είναι βασικό και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα –και γίνεται και με λίγα.
Στην Αλόννησο, να τρώμε φρεσκοψαρεμένο τόνο με φόντο τα νερά του θαλάσσιου πάρκου που ένα από τα συμπαθέστερα ζωάκια της Μεσογείου, η φώκια Μονάχους Μονάχους, αποκαλεί σπίτι της.
Στο Ναυάγιο της Ζακύνθου γιατί τουριστίκ-ξετουριστίκ, ό,τι και να λες, τέτοια νερά αλλού δεν υπάρχουν.
Στην Καλαμάτα, με Φεστιβάλ Χορού ή χωρίς, γιατί καμία άλλη πόλη στην Ελλάδα δε μυρίζει τόσο πολύ καλοκαίρι όσο αυτή.
Στο κάστρο του Μυστρά, να χαζεύουμε τις κορυφές του Ταΰγετου ακολουθώντας τα χνάρια βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Στο φεγγάρι, ή σε ό,τι κοντινότερο έχουμε στη Γη: Τους εξωγήινους σχηματισμούς του Σαρακήνικου, στη Μήλο.
Και στο άλλο Σαρακήνικο, της Ηπείρου, να βουτάμε σε ιόνια νερά και μετά να επιστρέφουμε για φαγητό σε τραπεζάκια έξω ανάμεσα στα πολύχρωμα αρχοντικά της Πάργας.
Αραχτούς πάνω σε στρωματάκια και sleeping bag στο κατάστρωμα ενός πλοίου με προορισμό κάποιο νησί. Οποιοδήποτε νησί.
