10 ταξίδια για να ονειρευτείς ότι θα κάνεις
Αργά ή γρήγορα, θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης που ζούμε. Κι όταν τελειώσει, ποιος μας πιάνει. Έλα να ονειρευτούμε όλα τα ταξίδια που θα κάνουμε.
Θυμάσαι τότε που ήμασταν πιτσιρίκια, και όταν κάποιος έλεγε ότι θα κάνουμε κάτι «μεθαύριο» εμείς καταλαβαίναμε «ποτέ»; Σε τέτοιο σημείο έχει διασταλεί και τώρα ο χρόνος, που οτιδήποτε μελλοντικό μοιάζει άπιαστο όνειρο. Το παθαίνει αυτό ο χρόνος, όταν φοβόμαστε, όταν ανυπομονούμε, όταν αυτό που ζούμε είναι τόσο πρωτόγνωρο που κάθε στιγμή διαρκεί δυο ζωές. Οπότε, το ξέρουμε ότι δεν μας πιστεύεις όταν σου λέμε πως θα περάσει κι αυτό.
Ξέρουμε επίσης ότι κάνεις λάθος. Και ότι όλα αυτά τα μακρινά που ονειρευόμαστε τώρα, κάποια στιγμή θα έρθουν κοντά. Μέχρι τότε, έλα να ονειρευτούμε όλα τα ταξίδια που θα κάνουμε μόλις συνέλθουμε. Μπορεί έτσι να τα φέρουμε πιο κοντά.
Θα χαζεύουμε τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα από το κατάστρωμα ενός πλοίου για τις Κυκλάδες. Θα μας παίρνει ο ύπνος το μεσημέρι στις αιώρες του Q στην Αμοργό. Θα βολτάρουμε με παγωτό χωνάκι στο χέρι στα πλακόστρωτα σοκάκια της Χώρας της Άνδρου. Θα χορεύουμε μέχρι να ξημερώσει στο Στενό της Σίφνου. Θα βουτάμε από τα βράχια του Σαρακήνικου στη Μήλο. Και θα εξηγούμε στους τουρίστες ποιος ήταν ο Μανώλης Γλέζος στην Απείρανθο της Νάξου.
Θα ξανακλείσουμε εκείνα τα φτηνά εισιτήρια της πτήσης που ακυρώθηκε για Μάλτα, και θα ακολουθήσουμε τα βήματα των Ιπποτών στο Μεγάλο Λιμάνι και στη Μεντίνα, πριν βουτήξουμε στα νερά της Μεσογείου και φτιάξουμε τις δικές μας θεωρίες για το πώς και κυρίως γιατί εξαφανίστηκε ένας από τους πρώτους πολιτισμούς της Ευρώπης, αφήνοντας πίσω του αυτούς τους μυστηριώδεις μεγαλιθικούς ναούς.
Θα περπατήσουμε ολόκληρο το Φαράγγι του Βίκου, θα πλατσουρίσουμε στα διάφανα νερά του Βοϊδομάτη, θα σκαρφαλώσουμε στα ψηλότερα σημεία του Ζαγορίου για να χαζέψουμε το βαθύτερο φαράγγι του κόσμου από ψηλά, και μετά θα πιάσουμε τραπεζάκι στη σκιά των πλατανιών για ηπειρώτικες πίτες και ελληνικό βαρύ γλυκό.
Θα μας βρει ένα ξημέρωμα να διασχίζουμε την Γέφυρα του Καρόλου πάνω από το ποτάμι στην Πράγα, με φόντο το φωτισμένο κάστρο τυλιγμένο στην πρωινή ομίχλη και την ηχώ των ιστοριών του Κάφκα, που έλεγε πως αυτή η πόλη δεν σε αφήνει να φύγεις, επειδή ταυτόχρονα την αγαπούσε και την φοβόταν –την θεωρούσε στοιχειωμένη.
Θα βουτήξουμε στο απόλυτο τιρκουάζ των νερών στο Ελαφονήσι, θα περπατήσουμε τα 18 χιλιόμετρα της Σαμαριάς, θα μπούμε στα κατακόκκινα παλάτια της Κνωσού, θα τσουγκρίσουμε ρακές μέχρι να μην αντέχουμε άλλες ρακές σε ορεινά χωριά, θα βολτάρουμε σούρουπο σε Ενετικά Λιμάνια, θα τρώμε αντικριστό και γαμοπίλαφο ακόμα και για πρωινό. Ναι εντάξει, παρασυρθήκαμε λίγο. Θα είμαστε στην Κρήτη.
Θα φύγουμε με τους φίλους μας για Κάιρο, που έλεγε κι εκείνο το παλιό τραγούδι. Θα μείνουμε άφωνοι μπροστά στο μεγαλείο των Πυραμίδων, θα περπατήσουμε τις όχθες του Νείλου, θα χαθούμε στην Αγορά του Αλ Χαλίλι, θα τρώμε κούσαρι και θα πίνουμε άρακ, θα πάρουμε το τραίνο για Αλεξάνδρεια, θα διαβούμε το κατώφλι του σπιτιού του Ποιητή (ένας είναι ο Ποιητής) και θα χαζέψουμε από τη Βιβλιοθήκη (μία είναι και η Βιβλιοθήκη) τον ήλιο να βάφει χρυσαφένια τη Μεσόγειο.
Θα κάνουμε ένα μεγάλο road trip στα παράλια της Ηπείρου, θα περπατήσουμε το μυθικό φαράγγι του Αχέροντα, θα ξαναδούμε το Γεφύρι της Πλάκας, που στέκεται και πάλι περήφανο μετά την καταστροφή, θα βουτήξουμε σε νησάκια εξωτικά στα Σύβοτα, θα πάρουμε χρησμό από το μαντείο της Δωδώνης, θα ανέβουμε για λίγη ορεινή δροσιά στα Τζουμέρκα και θα πιάσουμε τραπέζι στο καφενείο του Ναπολέοντα στους Καλαρρύτες.
Θα σχεδιάσουμε εκείνο το μεγάλο ταξίδι που χρόνια ονειρευόμαστε στη Λατινική Αμερική. Και θα ‘χει νύχτες ποτισμένες με μάτε και τάνγκο στο Μπουένος Άιρες, θα ‘χει αρχαίους πολιτισμούς τυλιγμένους στην πρωινή πάχνη του ιλιγγιώδους υψομέτρου στο Περού, θα ‘χει ανοιχτούς δρόμους που θα περνάνε μέσα από ατελείωτες πάμπες, θα ‘χει μυστηριακά τοπία στις όχθες του Αμαζονίου κι έναν τεράστιο ήλιο να βουτά στα νερά της Καραϊβικής πάνω από τις αμμουδιές της Κολομβίας.
Θα βουτήξουμε σε παγωμένα νερά κάτω από καταρράκτες στη Νέδα και στο Πολυλίμνιο, θα ακολουθήσουμε τα χνάρια των γιγάντων στο Κάστρο της Κυπαρισσίας και την Αρχαία Μεσσήνη, θα κλείσουμε ραντεβού για κρασί με τον Δία στη Νεμέα, θα απλώσουμε ψάθες πάνω στη λευκή άμμο της Βοϊδοκοιλιάς, θα χορέψουμε κάτω από τα αστέρια σε μια ντίσκο που λέγεται Καπάκι μετά από την παράσταση στην Επίδαυρο και θα θυμηθούμε ξανά όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε τόσο την Πελοπόννησο.
Θα πάμε όπως θα πηγαίναμε σε φίλο που αναρρώνει από την πιο μεγάλη του καταστροφή στη Ρώμη, γιατί τους φίλους δεν τους αφήνεις στα δύσκολα, και γιατί μια μόνο πόλη στον κόσμο λέμε Αιώνια.
Ξέρουμε επίσης ότι κάνεις λάθος. Και ότι όλα αυτά τα μακρινά που ονειρευόμαστε τώρα, κάποια στιγμή θα έρθουν κοντά. Μέχρι τότε, έλα να ονειρευτούμε όλα τα ταξίδια που θα κάνουμε μόλις συνέλθουμε. Μπορεί έτσι να τα φέρουμε πιο κοντά.
Θα χαζεύουμε τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα από το κατάστρωμα ενός πλοίου για τις Κυκλάδες. Θα μας παίρνει ο ύπνος το μεσημέρι στις αιώρες του Q στην Αμοργό. Θα βολτάρουμε με παγωτό χωνάκι στο χέρι στα πλακόστρωτα σοκάκια της Χώρας της Άνδρου. Θα χορεύουμε μέχρι να ξημερώσει στο Στενό της Σίφνου. Θα βουτάμε από τα βράχια του Σαρακήνικου στη Μήλο. Και θα εξηγούμε στους τουρίστες ποιος ήταν ο Μανώλης Γλέζος στην Απείρανθο της Νάξου.
Θα ξανακλείσουμε εκείνα τα φτηνά εισιτήρια της πτήσης που ακυρώθηκε για Μάλτα, και θα ακολουθήσουμε τα βήματα των Ιπποτών στο Μεγάλο Λιμάνι και στη Μεντίνα, πριν βουτήξουμε στα νερά της Μεσογείου και φτιάξουμε τις δικές μας θεωρίες για το πώς και κυρίως γιατί εξαφανίστηκε ένας από τους πρώτους πολιτισμούς της Ευρώπης, αφήνοντας πίσω του αυτούς τους μυστηριώδεις μεγαλιθικούς ναούς.
Θα περπατήσουμε ολόκληρο το Φαράγγι του Βίκου, θα πλατσουρίσουμε στα διάφανα νερά του Βοϊδομάτη, θα σκαρφαλώσουμε στα ψηλότερα σημεία του Ζαγορίου για να χαζέψουμε το βαθύτερο φαράγγι του κόσμου από ψηλά, και μετά θα πιάσουμε τραπεζάκι στη σκιά των πλατανιών για ηπειρώτικες πίτες και ελληνικό βαρύ γλυκό.
Θα μας βρει ένα ξημέρωμα να διασχίζουμε την Γέφυρα του Καρόλου πάνω από το ποτάμι στην Πράγα, με φόντο το φωτισμένο κάστρο τυλιγμένο στην πρωινή ομίχλη και την ηχώ των ιστοριών του Κάφκα, που έλεγε πως αυτή η πόλη δεν σε αφήνει να φύγεις, επειδή ταυτόχρονα την αγαπούσε και την φοβόταν –την θεωρούσε στοιχειωμένη.
Θα βουτήξουμε στο απόλυτο τιρκουάζ των νερών στο Ελαφονήσι, θα περπατήσουμε τα 18 χιλιόμετρα της Σαμαριάς, θα μπούμε στα κατακόκκινα παλάτια της Κνωσού, θα τσουγκρίσουμε ρακές μέχρι να μην αντέχουμε άλλες ρακές σε ορεινά χωριά, θα βολτάρουμε σούρουπο σε Ενετικά Λιμάνια, θα τρώμε αντικριστό και γαμοπίλαφο ακόμα και για πρωινό. Ναι εντάξει, παρασυρθήκαμε λίγο. Θα είμαστε στην Κρήτη.
Θα φύγουμε με τους φίλους μας για Κάιρο, που έλεγε κι εκείνο το παλιό τραγούδι. Θα μείνουμε άφωνοι μπροστά στο μεγαλείο των Πυραμίδων, θα περπατήσουμε τις όχθες του Νείλου, θα χαθούμε στην Αγορά του Αλ Χαλίλι, θα τρώμε κούσαρι και θα πίνουμε άρακ, θα πάρουμε το τραίνο για Αλεξάνδρεια, θα διαβούμε το κατώφλι του σπιτιού του Ποιητή (ένας είναι ο Ποιητής) και θα χαζέψουμε από τη Βιβλιοθήκη (μία είναι και η Βιβλιοθήκη) τον ήλιο να βάφει χρυσαφένια τη Μεσόγειο.
Θα κάνουμε ένα μεγάλο road trip στα παράλια της Ηπείρου, θα περπατήσουμε το μυθικό φαράγγι του Αχέροντα, θα ξαναδούμε το Γεφύρι της Πλάκας, που στέκεται και πάλι περήφανο μετά την καταστροφή, θα βουτήξουμε σε νησάκια εξωτικά στα Σύβοτα, θα πάρουμε χρησμό από το μαντείο της Δωδώνης, θα ανέβουμε για λίγη ορεινή δροσιά στα Τζουμέρκα και θα πιάσουμε τραπέζι στο καφενείο του Ναπολέοντα στους Καλαρρύτες.
Θα σχεδιάσουμε εκείνο το μεγάλο ταξίδι που χρόνια ονειρευόμαστε στη Λατινική Αμερική. Και θα ‘χει νύχτες ποτισμένες με μάτε και τάνγκο στο Μπουένος Άιρες, θα ‘χει αρχαίους πολιτισμούς τυλιγμένους στην πρωινή πάχνη του ιλιγγιώδους υψομέτρου στο Περού, θα ‘χει ανοιχτούς δρόμους που θα περνάνε μέσα από ατελείωτες πάμπες, θα ‘χει μυστηριακά τοπία στις όχθες του Αμαζονίου κι έναν τεράστιο ήλιο να βουτά στα νερά της Καραϊβικής πάνω από τις αμμουδιές της Κολομβίας.
Θα βουτήξουμε σε παγωμένα νερά κάτω από καταρράκτες στη Νέδα και στο Πολυλίμνιο, θα ακολουθήσουμε τα χνάρια των γιγάντων στο Κάστρο της Κυπαρισσίας και την Αρχαία Μεσσήνη, θα κλείσουμε ραντεβού για κρασί με τον Δία στη Νεμέα, θα απλώσουμε ψάθες πάνω στη λευκή άμμο της Βοϊδοκοιλιάς, θα χορέψουμε κάτω από τα αστέρια σε μια ντίσκο που λέγεται Καπάκι μετά από την παράσταση στην Επίδαυρο και θα θυμηθούμε ξανά όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε τόσο την Πελοπόννησο.
Θα πάμε όπως θα πηγαίναμε σε φίλο που αναρρώνει από την πιο μεγάλη του καταστροφή στη Ρώμη, γιατί τους φίλους δεν τους αφήνεις στα δύσκολα, και γιατί μια μόνο πόλη στον κόσμο λέμε Αιώνια.
