Το κρασί μέσα από τον βραβευμένο φακό του Matt Wilson
Μια εκ βαθέων γνωριμία με έναν από τους κορυφαίους wine photographers του κόσμου!
του Θόδωρου Λέλεκα
Στην καριέρα μου έχω συνεργαστεί με πολλούς φωτογράφους. Και από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με το κρασί, γνώρισα ακόμα περισσότερους, από αυτούς που η «μούσα» τους είναι ένα μπουκάλι! Πάντα με εντυπωσίαζε η υπομονή, η επιμονή στη λεπτομέρεια και το πάθος τους, και χαιρόμουν (και εξακολουθώ να χαίρομαι) να τους παρακολουθώ εν δράσει.
Στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Καμπανία, ωστόσο, γνώρισα έναν από τους κορυφαίους wine photographers στον κόσμο. Με ημερήσιο κασέ αρκετών χιλιάδων δολαρίων, με αποστολές σε όλο τον πλανήτη και με ορισμένες από τις πλέον πολυβραβευμένες φωτογραφίες στο ενεργητικό του! Και επειδή μιλήσαμε εκτενώς και επί παντός επιστητού και κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν απίστευτα ενδιαφέροντα άνθρωπο, αποφάσισα ότι αξίζει να τον γνωρίσουμε – κι εσείς κι εγώ – καλύτερα.
Ο Matt Wilson είναι Άγγλος και ζει μόνιμα στη Χιλή. Σπάνια, βέβαια, βρίσκεται στο σπίτι του, καθώς αναλαμβάνει συνεχώς διάφορες φωτογραφικές αποστολές (συχνά χωρίς διάλειμμα μεταξύ τους), οπότε για μεγάλα χρονικά διαστήματα ζει σε αεροπλάνα, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, και στη συνέχεια σε αμπελώνες και οινοποιεία σε διάφορες γωνιές του κόσμου. Είναι μέλος του Circle of Wine Writers (έτσι γνωριστήκαμε), συνεργάζεται με τα πιο σημαντικά μέσα του χώρου και φέτος κέρδισε για τις φωτογραφίες του ένα εξαιρετικά σημαντικό βραβείο, το “Louis Roederer Artistry of Wine Award”.
- Πώς αποφάσισες να γίνεις φωτογράφος κρασιού; Έχεις κάποια ειδική σχέση με το κρασί;
Έγινα φωτογράφος κρασιού όταν πήγα να ζήσω στη Χιλή και παντρεύτηκα μια οινοποιό. Προηγουμένως είχα τελείως διαφορετική εξειδίκευση, εργαζόμουν ως φωτογράφος στη βιομηχανία της μουσικής και ως επί το πλείστον ακολουθούσα το Αμερικάνικο χιπ χοπ συγκρότημα “The Roots” στις περιοδείες του. Λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 αποφάσισα να εγκαταλείψω τις ΗΠΑ και να επιστρέψω στην Αγγλία και εκεί γνώρισα την μετέπειτα σύζυγό μου, την Andrea Leon, που είναι οινολόγος στο φημισμένο Χιλιανό οινοποιείο Casa Lapostolle. Το 2003 μετακομίσαμε μαζί στη Χιλή και εκεί άρχισα να φωτογραφίζω οινοποιεία και ανθρώπους του κρασιού. Το 2007 κέρδισα έναν διαγωνισμό φωτογραφίας του περιοδικού Decanter και, μετά από αυτό, άρχισα να αναλαμβάνω όλο και περισσότερες δουλειές με θέμα το κρασί, το φαγητό και τα ταξίδια.
- Ποια είναι η πιο τυπική αποστολή που αναλαμβάνεις;
Η πιο κλασική δουλειά που θα μου αναθέσουν είναι η φωτογράφηση ενός οινοποιείου για κάποιο περιοδικό. Τυπικά αυτό μου παίρνει τρεις μέρες, για να φωτογραφίσω τα αμπέλια, τους διάφορους χώρους, τους ανθρώπους και, βέβαια, τα προϊόντα. Αν τύχει να είναι και σε περίοδο τρύγου, λογικά θα χρειαστώ μια μέρα ακόμα για να φωτογραφήσω τους εργάτες την ώρα που τρυγούν τα αμπέλια.
- Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες σου, από τις αποστολές που έχεις αναλάβει;
Στη Σικελία, πριν από μερικά χρόνια, ήταν φανταστικά! Λάτρεψα τα ερυθρά κρασιά που παράγονται στα ηφαιστειογενή αμπέλια γύρω από την Αίτνα, τα απίστευτα τοπία, αλλά και το φαγητό. Ειδικά τα όμορφα χωριουδάκια που υπάρχουν εκεί, είναι κυριολεκτικά απόλαυση να τα φωτογραφίζεις.
Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν στην Salta, στην Αργεντινή, σε αποστολή του Vanity Fair, για να φωτογραφίσω τους gauchos. Ήταν μια τελείως καινούρια εμπειρία για μένα, ειδικά καθότι δεν «το ‘χω» πολύ με τα άλογα και την ιππασία, δεν είχα όμως επιλογή. Περιττό να πούμε ότι πλέον, μετά από αυτή την περιπέτεια, έχω μάθει να τραβάω φωτογραφίες πάνω σε άλογο που καλπάζει!
Και βέβαια, η αποστολή μου στην Βουργουνδία, πριν από δύο χρόνια, ήταν σταθμός στην καριέρα μου. Πέρασα μια γεμάτη εβδομάδα στην Beaune, έμαθα από πρώτο χέρι την φοβερά ενδιαφέρουσα ιστορία της Βουργουνδίας και γνώρισα τους ανθρώπους που φτιάχνουν ορισμένα από τα πλέον μυθικά κρασιά του κόσμου. Επιπλέον, φωτογράφησα τον ζωντανό θρύλο Jacques Lardière την τελευταία του μέρα στο τιμόνι της τεχνικής διεύθυνσης του οίκου Louis Jadot, κι αυτό ήταν ένα πραγματικό προνόμιο!
- Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας φωτογράφος στο δικό σου επίπεδο;
Σήμερα ο καθένας κουβαλάει μαζί του και μια κάμερα. Για να ξεχωρίσεις, λοιπόν, πρέπει να δημιουργήσεις αίσθηση, να δώσεις κάτι διαφορετικό. Δεν αρκεί πλέον να βγάζεις καλές φωτογραφίες που γράφουν καλά στο χαρτί. Για μένα ο στόχος είναι πάντα το διαφορετικό, ειδικά στα πορτραίτα μου, για τα οποία είμαι και πιο γνωστός. Σε προηγούμενες φάσεις της καριέρας μου έχω φωτογραφήσει μουσική, μόδα, ακόμα και skateboarding. Έτσι, μπορώ να επικαλεστώ πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις. Και οι φωτογραφίες μου ξεχωρίζουν γιατί χρησιμοποιώ πολύ ευρυγώνιους φακούς, ενώ παίζω πολύ με το φως και με την ταχύτητα.
- Φέτος κέρδισες το βραβείο Louis Roederer. Είχε σημασία αυτό για σένα;
Τεράστια! Προσπαθούσα για χρόνια να το κερδίσω! Ουσιαστικά πρόκειται για το βραβείο Oscar της οινικής επικοινωνίας. Και είμαι πολύ υπερήφανος που το όνομά μου βρέθηκε ανάμεσα σε τόσο μεγάλες προσωπικότητες του χώρου. Ξέρεις, καμιά φορά αισθάνομαι λίγο «απάτη», γιατί οι γνώσεις μου για το κρασί περιορίζονται στο να ξέρω να το φωτογραφίζω. Σε μια τυπική εκδήλωση κρασιού είμαι αυτός που ξέρει τα λιγότερα, καταλαβαίνεις λοιπόν πώς ήταν στην απονομή των βραβείων Louis Roederer! Πάντως χάρηκα απίστευτα που κέρδισα, και χάρηκε και η γυναίκα μου διπλά, γιατί μαζί με το έπαθλο κέρδισα και ένα magnum Σαμπάνιας Cristal. Ήδη έχουμε κανονίσει να την πιούμε στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς!
- Έχεις κάποια αστεία, τρομακτική ή τελοσπάντων περίεργη ιστορία από την καριέρα σου να μας διηγηθείς;
Πριν από μερικά χρόνια, είχα αναλάβει να φωτογραφίσω τον οινοποιό Grant Phelps, στα αμπέλια του στη Χιλή. Δεν είχα έμπνευση και απλά περιπλανιόμασταν στα αμπέλια τραβώντας ανούσιες φωτογραφίες. Ξαφνικά είδα ένα μικρό αεροπλάνο που πετούσε πάνω από κάποιους γειτονικούς αμπελώνες για να τους ραντίσει με θειάφι. Μου ήρθε μια ιδέα και, επειδή ήξερα τον πιλότο καλά, τον πήρα στο κινητό του και του ζήτησα να έρθει σε εμάς και να ραντίσει το σημείο που βρισκόταν ο Grant, κι εγώ να τον φωτογραφίσω εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Ο πιλότος συμφώνησε, ο Grant στάθηκε στο σημείο που του υπέδειξα, ενώ εγώ περίμενα με το «δάχτυλο στη σκανδάλη». Την ώρα ακριβώς που το αεροπλάνο πέρασε στα τρία μέτρα από πάνω μας, συνειδητοποίησα πόσο ηλίθια ήταν η ιδέα μου, αλλά, επειδή είμαι πεισματάρης, αποφάσισα να μην λακίσω. Το αεροπλάνο άδειασε 400 κιλά θειάφι πάνω μας και εγώ με το ζόρι κατάφερα να τραβήξω, μέσα στο χαμό, μια κακο-κεντραρισμένη φωτογραφία. Βρωμούσαμε και οι δύο σαν κλούβια αυγά για μια εβδομάδα, ενώ πλήρωσα 1000 δολάρια για τον καθαρισμό της κάμεράς μου. Το χειρότερο είναι ότι η φωτογραφία ήταν τόσο κακή που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ και χρειάστηκε να επαναλάβουμε τη φωτογράφηση!
- Κλείνοντας, τι είναι αυτό που θα κάνει μια οινική φωτογραφία να κερδίσει βραβείο;
Για μένα μια τέτοια φωτογραφία πρέπει να σπάσει τους κανόνες! Υπάρχουν τόσες πολλές κλισέ φωτογραφίες με όμορφους αμπελώνες και οινοποιούς που κρατάνε ποτήρια ή μπουκάλια ή κάθονται πάνω σε βαρέλια. Για μένα τέτοιου είδους φωτογραφίες πλέον δεν έχουν νόημα. Οι πιο δυνατές μου φωτογραφίες είναι αυτές που βγάζουν κίνηση, δράση, lifestyle ή ακόμα και χαζομάρα! Περνάω πολύ χρόνο μελετώντας το θέμα μου και προσπαθώντας να εισάγω κάτι διαφορετικό, αλλά και μια δόση τρέλλας. Και επίσης, σιχαίνομαι την τελειότητα – είμαι της σχολής που θεωρεί την τελειότητα σφάλμα. Για κάθε μία από τις βραβευμένες μου φωτογραφίες υπάρχουν τόσες πολλές που πετάχτηκαν, που απέτυχαν! Αυτό που λέω πάντα στους νεότερους είναι να μην φοβούνται να αποτύχουν ή να φανούν χαζοί. Να μην φοβούνται να λερωθούν ή να κάνουν ζημιά στις κάμερές τους. Εμένα ο ασφαλιστής μου με μισεί. Μόνο τον τελευταίο χρόνο του έχω στοιχίσει 3 πανάκριβους φακούς και ένα MacBook εξαιτίας του κρασιού!
Για περισσότερες πληροφορίες (και φωτογραφίες) επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του Matt, στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://mattwilson.cl/.
Στην καριέρα μου έχω συνεργαστεί με πολλούς φωτογράφους. Και από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με το κρασί, γνώρισα ακόμα περισσότερους, από αυτούς που η «μούσα» τους είναι ένα μπουκάλι! Πάντα με εντυπωσίαζε η υπομονή, η επιμονή στη λεπτομέρεια και το πάθος τους, και χαιρόμουν (και εξακολουθώ να χαίρομαι) να τους παρακολουθώ εν δράσει.
Στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Καμπανία, ωστόσο, γνώρισα έναν από τους κορυφαίους wine photographers στον κόσμο. Με ημερήσιο κασέ αρκετών χιλιάδων δολαρίων, με αποστολές σε όλο τον πλανήτη και με ορισμένες από τις πλέον πολυβραβευμένες φωτογραφίες στο ενεργητικό του! Και επειδή μιλήσαμε εκτενώς και επί παντός επιστητού και κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν απίστευτα ενδιαφέροντα άνθρωπο, αποφάσισα ότι αξίζει να τον γνωρίσουμε – κι εσείς κι εγώ – καλύτερα.
Ο Matt Wilson είναι Άγγλος και ζει μόνιμα στη Χιλή. Σπάνια, βέβαια, βρίσκεται στο σπίτι του, καθώς αναλαμβάνει συνεχώς διάφορες φωτογραφικές αποστολές (συχνά χωρίς διάλειμμα μεταξύ τους), οπότε για μεγάλα χρονικά διαστήματα ζει σε αεροπλάνα, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, και στη συνέχεια σε αμπελώνες και οινοποιεία σε διάφορες γωνιές του κόσμου. Είναι μέλος του Circle of Wine Writers (έτσι γνωριστήκαμε), συνεργάζεται με τα πιο σημαντικά μέσα του χώρου και φέτος κέρδισε για τις φωτογραφίες του ένα εξαιρετικά σημαντικό βραβείο, το “Louis Roederer Artistry of Wine Award”.
- Πώς αποφάσισες να γίνεις φωτογράφος κρασιού; Έχεις κάποια ειδική σχέση με το κρασί;
Έγινα φωτογράφος κρασιού όταν πήγα να ζήσω στη Χιλή και παντρεύτηκα μια οινοποιό. Προηγουμένως είχα τελείως διαφορετική εξειδίκευση, εργαζόμουν ως φωτογράφος στη βιομηχανία της μουσικής και ως επί το πλείστον ακολουθούσα το Αμερικάνικο χιπ χοπ συγκρότημα “The Roots” στις περιοδείες του. Λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 αποφάσισα να εγκαταλείψω τις ΗΠΑ και να επιστρέψω στην Αγγλία και εκεί γνώρισα την μετέπειτα σύζυγό μου, την Andrea Leon, που είναι οινολόγος στο φημισμένο Χιλιανό οινοποιείο Casa Lapostolle. Το 2003 μετακομίσαμε μαζί στη Χιλή και εκεί άρχισα να φωτογραφίζω οινοποιεία και ανθρώπους του κρασιού. Το 2007 κέρδισα έναν διαγωνισμό φωτογραφίας του περιοδικού Decanter και, μετά από αυτό, άρχισα να αναλαμβάνω όλο και περισσότερες δουλειές με θέμα το κρασί, το φαγητό και τα ταξίδια.
- Ποια είναι η πιο τυπική αποστολή που αναλαμβάνεις;
Η πιο κλασική δουλειά που θα μου αναθέσουν είναι η φωτογράφηση ενός οινοποιείου για κάποιο περιοδικό. Τυπικά αυτό μου παίρνει τρεις μέρες, για να φωτογραφίσω τα αμπέλια, τους διάφορους χώρους, τους ανθρώπους και, βέβαια, τα προϊόντα. Αν τύχει να είναι και σε περίοδο τρύγου, λογικά θα χρειαστώ μια μέρα ακόμα για να φωτογραφήσω τους εργάτες την ώρα που τρυγούν τα αμπέλια.
- Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες σου, από τις αποστολές που έχεις αναλάβει;
Στη Σικελία, πριν από μερικά χρόνια, ήταν φανταστικά! Λάτρεψα τα ερυθρά κρασιά που παράγονται στα ηφαιστειογενή αμπέλια γύρω από την Αίτνα, τα απίστευτα τοπία, αλλά και το φαγητό. Ειδικά τα όμορφα χωριουδάκια που υπάρχουν εκεί, είναι κυριολεκτικά απόλαυση να τα φωτογραφίζεις.
Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν στην Salta, στην Αργεντινή, σε αποστολή του Vanity Fair, για να φωτογραφίσω τους gauchos. Ήταν μια τελείως καινούρια εμπειρία για μένα, ειδικά καθότι δεν «το ‘χω» πολύ με τα άλογα και την ιππασία, δεν είχα όμως επιλογή. Περιττό να πούμε ότι πλέον, μετά από αυτή την περιπέτεια, έχω μάθει να τραβάω φωτογραφίες πάνω σε άλογο που καλπάζει!
Και βέβαια, η αποστολή μου στην Βουργουνδία, πριν από δύο χρόνια, ήταν σταθμός στην καριέρα μου. Πέρασα μια γεμάτη εβδομάδα στην Beaune, έμαθα από πρώτο χέρι την φοβερά ενδιαφέρουσα ιστορία της Βουργουνδίας και γνώρισα τους ανθρώπους που φτιάχνουν ορισμένα από τα πλέον μυθικά κρασιά του κόσμου. Επιπλέον, φωτογράφησα τον ζωντανό θρύλο Jacques Lardière την τελευταία του μέρα στο τιμόνι της τεχνικής διεύθυνσης του οίκου Louis Jadot, κι αυτό ήταν ένα πραγματικό προνόμιο!
- Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας φωτογράφος στο δικό σου επίπεδο;
Σήμερα ο καθένας κουβαλάει μαζί του και μια κάμερα. Για να ξεχωρίσεις, λοιπόν, πρέπει να δημιουργήσεις αίσθηση, να δώσεις κάτι διαφορετικό. Δεν αρκεί πλέον να βγάζεις καλές φωτογραφίες που γράφουν καλά στο χαρτί. Για μένα ο στόχος είναι πάντα το διαφορετικό, ειδικά στα πορτραίτα μου, για τα οποία είμαι και πιο γνωστός. Σε προηγούμενες φάσεις της καριέρας μου έχω φωτογραφήσει μουσική, μόδα, ακόμα και skateboarding. Έτσι, μπορώ να επικαλεστώ πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις. Και οι φωτογραφίες μου ξεχωρίζουν γιατί χρησιμοποιώ πολύ ευρυγώνιους φακούς, ενώ παίζω πολύ με το φως και με την ταχύτητα.
- Φέτος κέρδισες το βραβείο Louis Roederer. Είχε σημασία αυτό για σένα;
Τεράστια! Προσπαθούσα για χρόνια να το κερδίσω! Ουσιαστικά πρόκειται για το βραβείο Oscar της οινικής επικοινωνίας. Και είμαι πολύ υπερήφανος που το όνομά μου βρέθηκε ανάμεσα σε τόσο μεγάλες προσωπικότητες του χώρου. Ξέρεις, καμιά φορά αισθάνομαι λίγο «απάτη», γιατί οι γνώσεις μου για το κρασί περιορίζονται στο να ξέρω να το φωτογραφίζω. Σε μια τυπική εκδήλωση κρασιού είμαι αυτός που ξέρει τα λιγότερα, καταλαβαίνεις λοιπόν πώς ήταν στην απονομή των βραβείων Louis Roederer! Πάντως χάρηκα απίστευτα που κέρδισα, και χάρηκε και η γυναίκα μου διπλά, γιατί μαζί με το έπαθλο κέρδισα και ένα magnum Σαμπάνιας Cristal. Ήδη έχουμε κανονίσει να την πιούμε στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς!
- Έχεις κάποια αστεία, τρομακτική ή τελοσπάντων περίεργη ιστορία από την καριέρα σου να μας διηγηθείς;
Πριν από μερικά χρόνια, είχα αναλάβει να φωτογραφίσω τον οινοποιό Grant Phelps, στα αμπέλια του στη Χιλή. Δεν είχα έμπνευση και απλά περιπλανιόμασταν στα αμπέλια τραβώντας ανούσιες φωτογραφίες. Ξαφνικά είδα ένα μικρό αεροπλάνο που πετούσε πάνω από κάποιους γειτονικούς αμπελώνες για να τους ραντίσει με θειάφι. Μου ήρθε μια ιδέα και, επειδή ήξερα τον πιλότο καλά, τον πήρα στο κινητό του και του ζήτησα να έρθει σε εμάς και να ραντίσει το σημείο που βρισκόταν ο Grant, κι εγώ να τον φωτογραφίσω εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Ο πιλότος συμφώνησε, ο Grant στάθηκε στο σημείο που του υπέδειξα, ενώ εγώ περίμενα με το «δάχτυλο στη σκανδάλη». Την ώρα ακριβώς που το αεροπλάνο πέρασε στα τρία μέτρα από πάνω μας, συνειδητοποίησα πόσο ηλίθια ήταν η ιδέα μου, αλλά, επειδή είμαι πεισματάρης, αποφάσισα να μην λακίσω. Το αεροπλάνο άδειασε 400 κιλά θειάφι πάνω μας και εγώ με το ζόρι κατάφερα να τραβήξω, μέσα στο χαμό, μια κακο-κεντραρισμένη φωτογραφία. Βρωμούσαμε και οι δύο σαν κλούβια αυγά για μια εβδομάδα, ενώ πλήρωσα 1000 δολάρια για τον καθαρισμό της κάμεράς μου. Το χειρότερο είναι ότι η φωτογραφία ήταν τόσο κακή που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ και χρειάστηκε να επαναλάβουμε τη φωτογράφηση!
- Κλείνοντας, τι είναι αυτό που θα κάνει μια οινική φωτογραφία να κερδίσει βραβείο;
Για μένα μια τέτοια φωτογραφία πρέπει να σπάσει τους κανόνες! Υπάρχουν τόσες πολλές κλισέ φωτογραφίες με όμορφους αμπελώνες και οινοποιούς που κρατάνε ποτήρια ή μπουκάλια ή κάθονται πάνω σε βαρέλια. Για μένα τέτοιου είδους φωτογραφίες πλέον δεν έχουν νόημα. Οι πιο δυνατές μου φωτογραφίες είναι αυτές που βγάζουν κίνηση, δράση, lifestyle ή ακόμα και χαζομάρα! Περνάω πολύ χρόνο μελετώντας το θέμα μου και προσπαθώντας να εισάγω κάτι διαφορετικό, αλλά και μια δόση τρέλλας. Και επίσης, σιχαίνομαι την τελειότητα – είμαι της σχολής που θεωρεί την τελειότητα σφάλμα. Για κάθε μία από τις βραβευμένες μου φωτογραφίες υπάρχουν τόσες πολλές που πετάχτηκαν, που απέτυχαν! Αυτό που λέω πάντα στους νεότερους είναι να μην φοβούνται να αποτύχουν ή να φανούν χαζοί. Να μην φοβούνται να λερωθούν ή να κάνουν ζημιά στις κάμερές τους. Εμένα ο ασφαλιστής μου με μισεί. Μόνο τον τελευταίο χρόνο του έχω στοιχίσει 3 πανάκριβους φακούς και ένα MacBook εξαιτίας του κρασιού!
Για περισσότερες πληροφορίες (και φωτογραφίες) επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του Matt, στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://mattwilson.cl/.
