Βολτάραμε στο Πεδίο του Άρεως και εκπλαγήκαμε
Πόσο καιρό έχεις να περπατήσεις στο Πεδίο του Άρεως; Αν η απάντηση είναι «πολύ», ετοιμάσου να εκπλαγείς κι εσύ.
Κείμενο: Ηρώ Κουνάδη
Φωτογραφίες: Βασίλης Μπεκροδημήτρης
Απογευματάκι καθημερινής, το Πεδίο του Άρεως σφύζει από ζωή. Πιτσιρίκια με ποδήλατα, γείτονες με σκυλάκια, ζευγάρια στα παγκάκια, οικογένειες που κάνουν βόλτα με τα καροτσάκια τους, κόσμος που κάνει τζόκινγκ, παππούδες που παίζουν ντόμινο, όλες οι ηλικίες και οι φάσεις της αθηναϊκής ζωής είναι εδώ. Αν έχεις χρόνια να το περπατήσεις θα το βρεις αγνώριστο.
Κι αυτό, το ότι είναι πλέον αγνώριστο, δεν οφείλεται σε καμία πολυέξοδη, πρεστίζιους ανάπλαση. Δεν είναι τα παρτέρια ή τα σιντριβάνια που δίνουν ζωή στα πάρκα. Οι άνθρωποι είναι. Σίγουρα, ένα μίνιμουμ φροντίδας και καθαριότητας χρειάζεται για να (ξανα)φέρεις τους ανθρώπους σε ένα πάρκο, ειδικά αν αυτό έχει αποκτήσει με τα χρόνια της εγκατάλειψης του μια κάποια σκοτεινή φήμη. Δεν είναι τυχαίο ότι τον πρώτο καιρό μετά την προ διετίας ανάπλαση η πλειονότητα του κόσμου του ήταν οικογένειες μεταναστών, που πιθανότατα αγνοούσαν τη βαριά του ιστορία. Σιγά σιγά, δειλά δειλά, ξεμυτίσαμε και οι υπόλοιποι.
Ο φακός του in2life βρέθηκε ένα απόγευμα του Ιουνίου στο Πεδίο του Άρεως και κατέγραψε... ένα πάρκο όπως θα έπρεπε να είναι: Με χωμάτινα μονοπάτια και πλακόστρωτες διαδρομές, ξύλινα παγκάκια και μεγάλες ανοιχτωσιές, ράμπες για skate και χτιστά πεζούλια για χάζι στην περαντζάδα, αλλά πρωτίστως και πάνω απ' όλα, γεμάτο κόσμο που να το ζει.
Φωτογραφίες: Βασίλης Μπεκροδημήτρης
Απογευματάκι καθημερινής, το Πεδίο του Άρεως σφύζει από ζωή. Πιτσιρίκια με ποδήλατα, γείτονες με σκυλάκια, ζευγάρια στα παγκάκια, οικογένειες που κάνουν βόλτα με τα καροτσάκια τους, κόσμος που κάνει τζόκινγκ, παππούδες που παίζουν ντόμινο, όλες οι ηλικίες και οι φάσεις της αθηναϊκής ζωής είναι εδώ. Αν έχεις χρόνια να το περπατήσεις θα το βρεις αγνώριστο.
Κι αυτό, το ότι είναι πλέον αγνώριστο, δεν οφείλεται σε καμία πολυέξοδη, πρεστίζιους ανάπλαση. Δεν είναι τα παρτέρια ή τα σιντριβάνια που δίνουν ζωή στα πάρκα. Οι άνθρωποι είναι. Σίγουρα, ένα μίνιμουμ φροντίδας και καθαριότητας χρειάζεται για να (ξανα)φέρεις τους ανθρώπους σε ένα πάρκο, ειδικά αν αυτό έχει αποκτήσει με τα χρόνια της εγκατάλειψης του μια κάποια σκοτεινή φήμη. Δεν είναι τυχαίο ότι τον πρώτο καιρό μετά την προ διετίας ανάπλαση η πλειονότητα του κόσμου του ήταν οικογένειες μεταναστών, που πιθανότατα αγνοούσαν τη βαριά του ιστορία. Σιγά σιγά, δειλά δειλά, ξεμυτίσαμε και οι υπόλοιποι.
Ο φακός του in2life βρέθηκε ένα απόγευμα του Ιουνίου στο Πεδίο του Άρεως και κατέγραψε... ένα πάρκο όπως θα έπρεπε να είναι: Με χωμάτινα μονοπάτια και πλακόστρωτες διαδρομές, ξύλινα παγκάκια και μεγάλες ανοιχτωσιές, ράμπες για skate και χτιστά πεζούλια για χάζι στην περαντζάδα, αλλά πρωτίστως και πάνω απ' όλα, γεμάτο κόσμο που να το ζει.
