Πεζούλια και πάρκα για να αράξεις με περιπτερόμπυρα
Εσύ βάλε την παρέα σου, μερικές μπύρες από το περίπτερο, και το ενάμισι μέτρο των αποστάσεων ασφαλείας. Εμείς βάζουμε το σκηνικό.
Θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Θα μπορούσε, ας πούμε, να είναι χειμώνας και να μην μπορείς να αράξεις έξω με τους φίλους σου. Ή θα μπορούσε να είναι 2012, και να έχεις μπαρ ανοιχτά, αλλά όχι λεφτά για να πας. Αυτό κάναμε και το 2012, θυμάσαι; Αράζαμε στα πεζούλια με μπύρες από το περίπτερο και μετριάζαμε τη μιζέρια μας για τα μνημόνια και το ΔΝΤ με τα άθλια αστεία των φίλων μας και την πεποίθηση πως όσο έχεις ανθρώπους στη ζωή σου, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Αυτό θα κάνουμε και τώρα –απλά με ενάμισι μέτρο απόσταση.
Στα πεζούλια της Αποστόλου Παύλου, απέναντι από το Σινέ Θησείον, που θα επιστρέψει δριμύτερο μαζί με τα άλλα θερινά στις αρχές Ιουνίου. Ως τότε, θα χαζεύουμε από εδώ την φωτισμένη Ακρόπολη και την Αρχαία Αγορά λουσμένη στο φως του φεγγαριού.
Στα σκαλάκια του Ηρωδείου, και στα πεζούλια της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, με τις μουσικές των πλανόδιων για σάουντρακ και την καθησυχαστική μυρωδιά των δέντρων και του χώματος που έχει κάτι από εξοχή.
Στις απλωσιές του λόφου του Φιλοπάππου, στα ξέφωτα που κοιτάζουν την Ακρόπολη στα μάτια, στην Πνύκα που χωράει τη μισή πόλη ακόμα και με αυστηρές αποστάσεις ασφαλείας και στα πέτρινα παγκάκια γύρω από τον Λουμπαρδιάρη, στη σκιά των δέντρων που κορνιζάρουν το πλακόστρωτο του Πικιώνη.
Στη μεγάλη πλατεία του Γκαζιού, που λίγο άσχημα νιώθουμε να το λέμε, αλλά η νεοαποκτηθείσα ησυχία της την κάνει να μοιάζει κάπως πιο όμορφη χωρίς τα ντεσιμπέλ των μέινστριμ μαγαζιών της.
Στη Μαρίνα του Φλοίσβου, με θέα πολύχρωμα φώτα που καθρεφτίζονται στην θάλασσα και μυρωδιές από καλοκαιρινές διακοπές που μπορεί τώρα να μοιάζουν πως θα αργήσουν, αλλά θα έρθουν.
Στα βράχια της Πειραϊκής και στα πεζούλια της μεγάλης παραλιακής περαντζάδας που ενώνει τη Φρεαττύδα με το Πασαλιμάνι και την Καστέλλα, περνώντας αρχικά πάνω από τη Μαρίνα της Ζέας και αγναντεύοντας εν συνεχεία το Μικρολίμανο.
Στην ησυχία της «κάτω» Ερμού, του ημιφωτισμένου πεζόδρομου που ενώνει το Θησείο με το Γκάζι, και έχει ξύλινα παγκάκια στρατηγικά τοποθετημένα σε όλα τα σωστά σημεία για να χαζεύουμε αφενός τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού και αφετέρου μερικά από τα ωραιότερα νεοκλασικά της πόλης.
Στα βραχάκια του Αρείου Πάγου (με προσοχή, το θυμάσαι ότι γλιστράνε) ιδανικά την ώρα λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, για να δεις και το φεγγάρι να ανατέλλει πάνω από την Ακρόπολη.
Στον Λυκαβηττό, φυσικά, μη μείνεις στα πεζούλια έξω από το θέατρο όμως που είναι μαζεμένη κάθε βράδυ όλη η πόλη, ξεστράτισε λίγο προς τα μονοπάτια και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου –ασφαλέστερες αποστάσεις, περισσότερη ρομαντζάδα.
Στον λόφο του Στρέφη, που είναι το μικρό, κουλ αδερφάκι του Λυκαβηττού, λίγο επαναστατημένο και λίγο αντιρρησίας, όπως όλα τα μικρά αδερφάκια, έχει όμως την πιο ιδιαίτερη θέα στο μεγαλειώδες χάος της μικρής μας πόλης –ειδικά αν ανεβείς ψηλά ψηλά, στα τελευταία του βραχάκια.
Στα πεζούλια της Αποστόλου Παύλου, απέναντι από το Σινέ Θησείον, που θα επιστρέψει δριμύτερο μαζί με τα άλλα θερινά στις αρχές Ιουνίου. Ως τότε, θα χαζεύουμε από εδώ την φωτισμένη Ακρόπολη και την Αρχαία Αγορά λουσμένη στο φως του φεγγαριού.
Στα σκαλάκια του Ηρωδείου, και στα πεζούλια της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, με τις μουσικές των πλανόδιων για σάουντρακ και την καθησυχαστική μυρωδιά των δέντρων και του χώματος που έχει κάτι από εξοχή.
Στις απλωσιές του λόφου του Φιλοπάππου, στα ξέφωτα που κοιτάζουν την Ακρόπολη στα μάτια, στην Πνύκα που χωράει τη μισή πόλη ακόμα και με αυστηρές αποστάσεις ασφαλείας και στα πέτρινα παγκάκια γύρω από τον Λουμπαρδιάρη, στη σκιά των δέντρων που κορνιζάρουν το πλακόστρωτο του Πικιώνη.
Στη μεγάλη πλατεία του Γκαζιού, που λίγο άσχημα νιώθουμε να το λέμε, αλλά η νεοαποκτηθείσα ησυχία της την κάνει να μοιάζει κάπως πιο όμορφη χωρίς τα ντεσιμπέλ των μέινστριμ μαγαζιών της.
Στη Μαρίνα του Φλοίσβου, με θέα πολύχρωμα φώτα που καθρεφτίζονται στην θάλασσα και μυρωδιές από καλοκαιρινές διακοπές που μπορεί τώρα να μοιάζουν πως θα αργήσουν, αλλά θα έρθουν.
Στα βράχια της Πειραϊκής και στα πεζούλια της μεγάλης παραλιακής περαντζάδας που ενώνει τη Φρεαττύδα με το Πασαλιμάνι και την Καστέλλα, περνώντας αρχικά πάνω από τη Μαρίνα της Ζέας και αγναντεύοντας εν συνεχεία το Μικρολίμανο.
Στην ησυχία της «κάτω» Ερμού, του ημιφωτισμένου πεζόδρομου που ενώνει το Θησείο με το Γκάζι, και έχει ξύλινα παγκάκια στρατηγικά τοποθετημένα σε όλα τα σωστά σημεία για να χαζεύουμε αφενός τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού και αφετέρου μερικά από τα ωραιότερα νεοκλασικά της πόλης.
Στα βραχάκια του Αρείου Πάγου (με προσοχή, το θυμάσαι ότι γλιστράνε) ιδανικά την ώρα λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, για να δεις και το φεγγάρι να ανατέλλει πάνω από την Ακρόπολη.
Στον Λυκαβηττό, φυσικά, μη μείνεις στα πεζούλια έξω από το θέατρο όμως που είναι μαζεμένη κάθε βράδυ όλη η πόλη, ξεστράτισε λίγο προς τα μονοπάτια και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου –ασφαλέστερες αποστάσεις, περισσότερη ρομαντζάδα.
Στον λόφο του Στρέφη, που είναι το μικρό, κουλ αδερφάκι του Λυκαβηττού, λίγο επαναστατημένο και λίγο αντιρρησίας, όπως όλα τα μικρά αδερφάκια, έχει όμως την πιο ιδιαίτερη θέα στο μεγαλειώδες χάος της μικρής μας πόλης –ειδικά αν ανεβείς ψηλά ψηλά, στα τελευταία του βραχάκια.
