Τα καλύτερα πεζούλια για περιπτερόμπυρα
Κάποιες μέρες, ειδικά προς το τέλος του μήνα, η φάση είναι μπύρα από περίπτερο, καλή παρέα και άραγμα σε πεζούλια μέχρι το πρωί.
Μπορεί να μεγάλωσες. Μπορεί να ωρίμασες. Μπορεί να άφησες πίσω τα άγρια χρόνια της νιότης και τα ξέφρενα ξενύχτια, ξεφτιλίκια, ξέπλυμα το πρόσωπο και σερί στη δουλειά. Αλλά και πάλι. Μερικές φορές θα σου ‘ρθει η επιθυμία για κάτι διαφορετικό. Να αράξεις με δυο-τρεις κολλητούς σου, να πάρετε μπύρες από το περίπτερο και να φιλοσοφήσετε παρέα με τα αστέρια.
Ή να πάρεις το ταίρι σου και να ρομαντζάρετε σαν έφηβοι, επειδή ποιος δεν θέλει να ξανανιώσει για μία νύχτα έφηβος;
Θα πας στην Αποστόλου Παύλου
Επειδή μπορεί να είναι (βασικά σίγουρα θα είναι) γεμάτη κόσμο, αλλά όλο και κάποια γωνιά θα ξεκλέψετε για τον εαυτό σας. Κι επειδή είναι από τους πιο όμορφος πεζοδρόμους, με την πιο όμορφη θέα στην Ακρόπολη και με την σχεδόν μόνιμη ησυχία της—ναι, παρά τον κόσμο. Ποτέ ξανά ένας δρόμος στο κέντρο δεν ήταν πιο εύκολη λύση για άραγμα, και ποτέ ξανά μια εύκολη λύση δεν ήταν τόσο μα τόσο σωστή.
Θα πας χαμηλά στην Ερμού
Μετά τον σταθμό του Θησείου, εκεί που ο δρόμος γίνεται φαρδύς πεζόδρομος, που ο κόσμος αυτόματα αρχίζει να περπατά πιο αργά από το κανονικό. Εκεί που συχνά-πυκνά θα δεις ομάδες ανθρώπων να χορεύουν ή να τραγουδούν και ίσως σου έρχεται αχνά – σαν μουσική πνιγμένη από δωμάτια που δεν βρίσκεσαι – η βαβούρα του Γκαζιού. Και δεν θα ήθελες να είσαι πουθενά αλλού.
Θα πας στον λόφο του Στρέφη
Στην μεγάλη αλάνα που αράζουν… δεν θα πούμε αλάνια, επειδή αυτό θα ήταν τόσο απαίσιο. Αράζουν άτομα από κάθε πιθανή παρέα που έχεις φανταστεί. Και στο πιάτο έχεις μια πόλη που ολόκληρη είναι ένα φως που τρεμοπαίζει αλλά δε σβήνει ποτέ. Και για να το κάνουμε προσωπικό, επειδή είναι το μόνο μέρος που μπορείς να κάτσεις για να κλαφτείς στον κολλητό σου, και ξαφνικά ένας τουρίστας από δίπλα ν’ αρχίσει να τραγουδά το Creep όσο στρίβει τσιγάρο, και σε λίγο κάνετε ντουέτο και για όσο κρατά ένα τραγούδι, όλα να είναι καλά.
Θα πας στα πεζούλια του Λυκαβηττού
Επειδή δεν σου φτάνει ο λόφος του Στρέφη και θες να δεις την Αθήνα από πιο ψηλά. Επειδή νιώθεις λιγάκι ερωτευμένος αυτή τη στιγμή, και ο Λυκαβηττός φορτίζεται με έρωτες αθηναϊκούς που άνθισαν και πέταξαν κι έριξαν φούντο από τα βράχια του από τα αρχαία χρόνια. Κι αυτό είναι που κάνει τους τόπους ιερούς.
Θα πας στα σκαλιά του Ηρωδείου
Επειδή μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι αρκετός ανοιχτός χώρος, για να χωρέσουν όλα αυτά που σου γεμίζουν το μυαλό. Χρειάζεσαι και λίγους φίλους, τα αστέρια από πάνω, άντε κι έναν φύλακα να σε στραβοκοιτάει από μακριά, αλλά εσύ αμαρτία δεν έχεις.
Θα πας στον λόφο Φιλοπάππου
Επειδή βλέπεις τον Παρθενώνα, αλλά βλέπεις και το Ηρώδειο, αλλά βλέπεις και την θάλασσα, αν έχει ξαστεριά. Επειδή, όσο κόσμο κι αν έχει τριγύρω, θα νιώθετε πως είστε μόνοι. Βασικά, κυρίως για αυτό. Επειδή μερικές φορές δεν θέλετε να έχετε κανέναν τριγύρω—και στην Αθήνα αυτό λιγάκι δύσκολο.
Θα πας στον λόφο Αρδηττού
Θα πάτε επειδή είναι σε τόσο όμορφο σημείο, και είναι τόσο πράσινος και δροσερός το βράδυ. Θα αράξετε και θα νιώσετε πως γίνεστε ένα με όλο το χρονικό συνεχές της Αθήνας – από τότε μέχρι τώρα – έτσι όπως θα κοιτάτε την Ακρόπολη, που από εκεί την βλέπεις καλύτερα από οπουδήποτε αλλού. Και μόλις θέλετε να σηκωθείτε, το Μετς είναι δίπλα. Επειδή οι πανέμορφοι λόφοι πρέπει να συνορεύουν με πανέμορφες γειτονιές.
Θα πας στην Μαρίνα του Φλοίσβου
Και θα αγνοήσεις τον κόσμο που κάθεται και τρώει ή πίνει, θα πας απευθείας στο πράσινο παρκάκι, που το βράδυ φεύγουν οι γονείς με τα παιδάκια τους και οι τύποι που βγήκαν για τρέξιμο (που τους λατρεύουμε, απλά δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε γυμναστική με την μπύρα μας, ευχαριστούμε). Ίσως να έχουν μείνει λίγα ζευγαράκια, ίσως και κάνας ψαράς. Ίσως να προσπεράσετε με την παρέα και αυτό το παρκάκι και να βγείτε λίγο πιο δίπλα, στην πολύ μικρή παραλιούλα, να βγάλετε παπούτσια και να ακουμπήσουν τα πόδια αμμουδιά.
Ή να πάρεις το ταίρι σου και να ρομαντζάρετε σαν έφηβοι, επειδή ποιος δεν θέλει να ξανανιώσει για μία νύχτα έφηβος;
Θα πας στην Αποστόλου Παύλου
Επειδή μπορεί να είναι (βασικά σίγουρα θα είναι) γεμάτη κόσμο, αλλά όλο και κάποια γωνιά θα ξεκλέψετε για τον εαυτό σας. Κι επειδή είναι από τους πιο όμορφος πεζοδρόμους, με την πιο όμορφη θέα στην Ακρόπολη και με την σχεδόν μόνιμη ησυχία της—ναι, παρά τον κόσμο. Ποτέ ξανά ένας δρόμος στο κέντρο δεν ήταν πιο εύκολη λύση για άραγμα, και ποτέ ξανά μια εύκολη λύση δεν ήταν τόσο μα τόσο σωστή.
Θα πας χαμηλά στην Ερμού
Μετά τον σταθμό του Θησείου, εκεί που ο δρόμος γίνεται φαρδύς πεζόδρομος, που ο κόσμος αυτόματα αρχίζει να περπατά πιο αργά από το κανονικό. Εκεί που συχνά-πυκνά θα δεις ομάδες ανθρώπων να χορεύουν ή να τραγουδούν και ίσως σου έρχεται αχνά – σαν μουσική πνιγμένη από δωμάτια που δεν βρίσκεσαι – η βαβούρα του Γκαζιού. Και δεν θα ήθελες να είσαι πουθενά αλλού.
Θα πας στον λόφο του Στρέφη
Στην μεγάλη αλάνα που αράζουν… δεν θα πούμε αλάνια, επειδή αυτό θα ήταν τόσο απαίσιο. Αράζουν άτομα από κάθε πιθανή παρέα που έχεις φανταστεί. Και στο πιάτο έχεις μια πόλη που ολόκληρη είναι ένα φως που τρεμοπαίζει αλλά δε σβήνει ποτέ. Και για να το κάνουμε προσωπικό, επειδή είναι το μόνο μέρος που μπορείς να κάτσεις για να κλαφτείς στον κολλητό σου, και ξαφνικά ένας τουρίστας από δίπλα ν’ αρχίσει να τραγουδά το Creep όσο στρίβει τσιγάρο, και σε λίγο κάνετε ντουέτο και για όσο κρατά ένα τραγούδι, όλα να είναι καλά.
Θα πας στα πεζούλια του Λυκαβηττού
Επειδή δεν σου φτάνει ο λόφος του Στρέφη και θες να δεις την Αθήνα από πιο ψηλά. Επειδή νιώθεις λιγάκι ερωτευμένος αυτή τη στιγμή, και ο Λυκαβηττός φορτίζεται με έρωτες αθηναϊκούς που άνθισαν και πέταξαν κι έριξαν φούντο από τα βράχια του από τα αρχαία χρόνια. Κι αυτό είναι που κάνει τους τόπους ιερούς.
Θα πας στα σκαλιά του Ηρωδείου
Επειδή μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι αρκετός ανοιχτός χώρος, για να χωρέσουν όλα αυτά που σου γεμίζουν το μυαλό. Χρειάζεσαι και λίγους φίλους, τα αστέρια από πάνω, άντε κι έναν φύλακα να σε στραβοκοιτάει από μακριά, αλλά εσύ αμαρτία δεν έχεις.
Θα πας στον λόφο Φιλοπάππου
Επειδή βλέπεις τον Παρθενώνα, αλλά βλέπεις και το Ηρώδειο, αλλά βλέπεις και την θάλασσα, αν έχει ξαστεριά. Επειδή, όσο κόσμο κι αν έχει τριγύρω, θα νιώθετε πως είστε μόνοι. Βασικά, κυρίως για αυτό. Επειδή μερικές φορές δεν θέλετε να έχετε κανέναν τριγύρω—και στην Αθήνα αυτό λιγάκι δύσκολο.
Θα πας στον λόφο Αρδηττού
Θα πάτε επειδή είναι σε τόσο όμορφο σημείο, και είναι τόσο πράσινος και δροσερός το βράδυ. Θα αράξετε και θα νιώσετε πως γίνεστε ένα με όλο το χρονικό συνεχές της Αθήνας – από τότε μέχρι τώρα – έτσι όπως θα κοιτάτε την Ακρόπολη, που από εκεί την βλέπεις καλύτερα από οπουδήποτε αλλού. Και μόλις θέλετε να σηκωθείτε, το Μετς είναι δίπλα. Επειδή οι πανέμορφοι λόφοι πρέπει να συνορεύουν με πανέμορφες γειτονιές.
Θα πας στην Μαρίνα του Φλοίσβου
Και θα αγνοήσεις τον κόσμο που κάθεται και τρώει ή πίνει, θα πας απευθείας στο πράσινο παρκάκι, που το βράδυ φεύγουν οι γονείς με τα παιδάκια τους και οι τύποι που βγήκαν για τρέξιμο (που τους λατρεύουμε, απλά δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε γυμναστική με την μπύρα μας, ευχαριστούμε). Ίσως να έχουν μείνει λίγα ζευγαράκια, ίσως και κάνας ψαράς. Ίσως να προσπεράσετε με την παρέα και αυτό το παρκάκι και να βγείτε λίγο πιο δίπλα, στην πολύ μικρή παραλιούλα, να βγάλετε παπούτσια και να ακουμπήσουν τα πόδια αμμουδιά.
