Περπατήσαμε τον νέο πεζόδρομο της Βασιλίσσης Όλγας
Βολτάραμε τον κατακόκκινο πεζόδρομο μπροστά από το Ζάππειο, και μεταφέρουμε σκέψεις και εντυπώσεις.
της Ηρώς Κουνάδη
Μπορείς να φανταστείς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με αυτοκίνητα; Βασικά, αν είσαι μιας κάποιας ηλικίας, η σωστή ερώτηση είναι "μπορείς να θυμηθείς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με αυτοκίνητα;". Και το παράξενο είναι πως μάλλον θα δυσκολευτείς. Γιατί ο ωραιότερος αυτή τη στιγμή πεζόδρομος της Αθήνας έχει συνδεθεί τόσο άμεσα τα τελευταία 18 χρόνια (ναι, μη γουρλώνεις, 18 χρόνια πέρασαν από το 2002 που πεζοδρομήθηκε) με τις πιο χαλαρές, τις πιο ρομαντικές, τις πιο καλοκαιρινές μας βόλτες στην πόλη, που είναι δύσκολο να φέρεις στο μυαλό σου την εικόνα να τον οδηγείς πηγαίνοντας στη δουλειά σου, ακόμα και αν όντως το έκανες.
Τότε και αν είχε γίνει χαμός για το κυκλοφοριακό χάος που θα επικρατούσε στην πόλη. Θα κοπεί η Αθήνα στα δύο, θα φράξουν οι κεντρικές αρτηρίες, και από πού θα πηγαίνει ο κόσμος στη δουλειά του, και πού θα αφήνουν τους τουρίστες τα πούλμαν να πάνε στην Ακρόπολη;
Δε λέμε πως τα παράπονα, τωρινά και αλλοτινά, δεν είναι δικαιολογημένα. Δεν ήταν καλή ιδέα να ξεκινήσει πιλοτικά ο μεγάλος μας περίπατος την πρώτη μέρα των Πανελληνίων, ένα μήνα μετά την άρση της καραντίνας, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς να λειτουργούν με τις μισές τους θέσεις και τον κόσμο (ο οποίος ενθαρρύνεται, και σωστά, αυτές τις μέρες να οδηγεί) στοιβαγμένο πάνω από κενά καθίσματα.
Δε γίνεται όμως να μην χαμογελάσεις τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα της Ακρόπολης, ενώ περπατάς ερχόμενος από το Καλλιμάρμαρο στον καινούριο πεζόδρομο της Βασιλίσσης Όλγας. Της πάει αυτό το κατακόκκινο ποτάμι που οδηγεί το βλέμμα στον λόφο που υψώνεται στο τέρμα του δρόμου. Κάνει ωραία αντίθεση με το λευκό του Παρθενώνα. Κι ας φαίνεται έντονο με την πρώτη ματιά. Κι ας πρέπει για να την εκτιμήσεις να κάνεις αυτή τη βόλτα απόγευμα, ή μεσημέρι Κυριακής, ή τέλος πάντων μια ώρα που δεν θα βιάζεσαι, εσύ ή ο κόσμος δίπλα σου που πάει στη δουλειά του και την όρεξη σου για ρομαντισμούς είχε.
Δεν είναι εύκολο να βρεθεί η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στη λειτουργικότητα και την αισθητική μιας πόλης. Γκρινιάζουμε συχνά πως η Αθήνα είναι μια πόλη αφιλόξενη για τους πεζούς, γκρινιάζουμε άλλο τόσο κάθε φορά που αποκλείονται τα αυτοκίνητα από άλλον ένα δρόμο. Σίγουρα, προτεραιότητα μιας πόλης πρέπει να είναι οι κάτοικοι της, όχι οι επισκέπτες της. Να την ζούμε, όχι να την κοιτάζουμε.
Αλίμονο όμως αν με το "να τη ζούμε" εννοούμε μόνο το να πηγαίνουμε γρήγορα όπου πρέπει να πάμε, και ξεχνάμε ότι ζωή είναι κι αυτό που συμβαίνει όταν ξεμπερδέψεις με δουλειές και υποχρεώσεις. Τότε που θες τα πράγματα να είναι και λίγο όμορφα, όχι μόνο λειτουργικά. Τότε που δεν θα σε πείραζε να βολτάρεις σε έναν παράξενα κόκκινο πεζόδρομο που μοιάζει από μακριά να καταλήγει στην Ακρόπολη από τη μια και στην καταπράσινη πλαγιά του Αρδηττού από την άλλη. Τότε που έχεις χρόνο να προσέξεις πως τα λευκά φυλλαράκια μιας πικροδάφνης που έχει σκορπίσει ένα ξαφνικό αεράκι κάνουν ωραία αντίθεση με τον φρεσκοβαμμένο δρόμο, ή πως στις παρυφές του Ζαππείου υπάρχει μια προτομή του ποιητή Αχιλλέα Παράσχου που, τι παράξενο, δεν είχες ξαναδεί ποτέ. Τότε που έχεις τον χρόνο και την όρεξη να αφήσεις αυτή την πόλη να σε εκπλήξει. Τότε ο καινούριος μας πεζόδρομος στη Βασιλίσσης Όλγας είναι ωραίος. Πολύ.
Μπορείς να φανταστείς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με αυτοκίνητα; Βασικά, αν είσαι μιας κάποιας ηλικίας, η σωστή ερώτηση είναι "μπορείς να θυμηθείς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με αυτοκίνητα;". Και το παράξενο είναι πως μάλλον θα δυσκολευτείς. Γιατί ο ωραιότερος αυτή τη στιγμή πεζόδρομος της Αθήνας έχει συνδεθεί τόσο άμεσα τα τελευταία 18 χρόνια (ναι, μη γουρλώνεις, 18 χρόνια πέρασαν από το 2002 που πεζοδρομήθηκε) με τις πιο χαλαρές, τις πιο ρομαντικές, τις πιο καλοκαιρινές μας βόλτες στην πόλη, που είναι δύσκολο να φέρεις στο μυαλό σου την εικόνα να τον οδηγείς πηγαίνοντας στη δουλειά σου, ακόμα και αν όντως το έκανες.
Τότε και αν είχε γίνει χαμός για το κυκλοφοριακό χάος που θα επικρατούσε στην πόλη. Θα κοπεί η Αθήνα στα δύο, θα φράξουν οι κεντρικές αρτηρίες, και από πού θα πηγαίνει ο κόσμος στη δουλειά του, και πού θα αφήνουν τους τουρίστες τα πούλμαν να πάνε στην Ακρόπολη;
Δε λέμε πως τα παράπονα, τωρινά και αλλοτινά, δεν είναι δικαιολογημένα. Δεν ήταν καλή ιδέα να ξεκινήσει πιλοτικά ο μεγάλος μας περίπατος την πρώτη μέρα των Πανελληνίων, ένα μήνα μετά την άρση της καραντίνας, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς να λειτουργούν με τις μισές τους θέσεις και τον κόσμο (ο οποίος ενθαρρύνεται, και σωστά, αυτές τις μέρες να οδηγεί) στοιβαγμένο πάνω από κενά καθίσματα.
Δε γίνεται όμως να μην χαμογελάσεις τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα της Ακρόπολης, ενώ περπατάς ερχόμενος από το Καλλιμάρμαρο στον καινούριο πεζόδρομο της Βασιλίσσης Όλγας. Της πάει αυτό το κατακόκκινο ποτάμι που οδηγεί το βλέμμα στον λόφο που υψώνεται στο τέρμα του δρόμου. Κάνει ωραία αντίθεση με το λευκό του Παρθενώνα. Κι ας φαίνεται έντονο με την πρώτη ματιά. Κι ας πρέπει για να την εκτιμήσεις να κάνεις αυτή τη βόλτα απόγευμα, ή μεσημέρι Κυριακής, ή τέλος πάντων μια ώρα που δεν θα βιάζεσαι, εσύ ή ο κόσμος δίπλα σου που πάει στη δουλειά του και την όρεξη σου για ρομαντισμούς είχε.
Δεν είναι εύκολο να βρεθεί η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στη λειτουργικότητα και την αισθητική μιας πόλης. Γκρινιάζουμε συχνά πως η Αθήνα είναι μια πόλη αφιλόξενη για τους πεζούς, γκρινιάζουμε άλλο τόσο κάθε φορά που αποκλείονται τα αυτοκίνητα από άλλον ένα δρόμο. Σίγουρα, προτεραιότητα μιας πόλης πρέπει να είναι οι κάτοικοι της, όχι οι επισκέπτες της. Να την ζούμε, όχι να την κοιτάζουμε.
Αλίμονο όμως αν με το "να τη ζούμε" εννοούμε μόνο το να πηγαίνουμε γρήγορα όπου πρέπει να πάμε, και ξεχνάμε ότι ζωή είναι κι αυτό που συμβαίνει όταν ξεμπερδέψεις με δουλειές και υποχρεώσεις. Τότε που θες τα πράγματα να είναι και λίγο όμορφα, όχι μόνο λειτουργικά. Τότε που δεν θα σε πείραζε να βολτάρεις σε έναν παράξενα κόκκινο πεζόδρομο που μοιάζει από μακριά να καταλήγει στην Ακρόπολη από τη μια και στην καταπράσινη πλαγιά του Αρδηττού από την άλλη. Τότε που έχεις χρόνο να προσέξεις πως τα λευκά φυλλαράκια μιας πικροδάφνης που έχει σκορπίσει ένα ξαφνικό αεράκι κάνουν ωραία αντίθεση με τον φρεσκοβαμμένο δρόμο, ή πως στις παρυφές του Ζαππείου υπάρχει μια προτομή του ποιητή Αχιλλέα Παράσχου που, τι παράξενο, δεν είχες ξαναδεί ποτέ. Τότε που έχεις τον χρόνο και την όρεξη να αφήσεις αυτή την πόλη να σε εκπλήξει. Τότε ο καινούριος μας πεζόδρομος στη Βασιλίσσης Όλγας είναι ωραίος. Πολύ.
