του Λουκά Τσουκνίδα
Ο Γκιγιέρμο Καμπρέρα Ινφάντε ήταν (πέθανε προσφάτως) ένας ένθερμος κομουνιστής που παραγκωνίστηκε από την κυβέρνηση Κάστρο μέχρι που αυτομόλησε κι αυτός στις ΗΠΑ.
Το σενάριό του για την Κούβα την περίοδο των αναβρασμών μέχρι την ανατροπή του Μπατίστα ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο ηθοποιός και φίλος του, Άντι Γκαρσία - γόνος κουβανών που αναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα τους μετά την επανάσταση - παρά τη συναισθηματική φόρτιση που πιθανόν να δυσκόλευε την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου.
Η ταινία, παρακολουθεί μέσω του μουσικού και ιδιοκτήτη καμπαρέ Φίκο, όλη την πορεία της οικογένειας Φεγιόβε που βρίσκεται καταμεσής των γεγονότων εξαιτίας της πολυφωνίας που επικρατεί στα σπλάχνα της. Ο πατέρας, καθηγητής πανεπιστημίου, διανοούμενος αστός με αδελφό μεγαλογαιοκτήμονα, αναγνωρίζει την τυραννία του δικτάτορα Μπατίστα αλλά πιστεύει στην ειρηνική επίλυση της κατάστασης και εγκαθίδρυση της δημοκρατίας. Ο Λουίς, ηγείται μιας αυτόνομης επαναστατικής ομάδας αποστασιοποιημένος από τον ύποπτο για φιλοκομουνισμό Κάστρο. Ο Ρικάρντο, ένθερμος υποστηρικτής της λαϊκής κυριαρχίας παίρνει τα βουνά για να πολεμήσει δίπλα στον Φιντέλ και τον Τσε.
Η επανάσταση είναι αναπόφευκτη όσο και ο αποδεκατισμός της οικογένειας. Όλα αυτά, θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα αν η φιγούρα του Φίκο Φεγιόβε (Άντι Γκαρσία) δε μονοπωλούσε την οθόνη ως ο αμέτοχος στην πολιτική επιχειρηματίας και καλλιτέχνης, που ανακαλύπτει σιγά σιγά ότι ούτε το καμπαρέ του δεν αποτελεί καταφύγιο από την πραγματικότητα που έρχεται αμείλικτη.
Τα υπόλοιπα, γεγονότα και χαρακτήρες, περνάνε από μπροστά μας γρήγορα και σχηματικά αν και η διάρκεια της ταινίας δοκιμάζει την υπομονή μας. Ο Φιντέλ είναι μόνο μια φωνή, ο Τσε ένας όμορφος αλλά σκληρός νέος, ο Μπατίστα ο κοινός αλλοπαρμένος τύραννος και μόνο η γραφική Κούβα που είναι καταδικασμένη να χαθεί μοιάζει να συμπρωταγωνιστεί με τον γοητευτικό, μελαγχολικό και μοιραίο Φίκο.
Το πέρασμα του Μπιλ Μάρεϊ σε έναν αινιγματικό ρόλο που υποτίθεται ότι είναι ο ίδιος ο Καμπρέρα Ινφάντε, είναι ενδιαφέρον αλλά αταίριαστο και ο ρόλος του Ντάστιν Χόφμαν ως τυπικού αμερικανού γκάνγκστερ στη προεπαναστατική Αβάνα υπερβολικά μικρός για να έχει αντίκτυπο.
Δυστυχώς, από αυτό το θέμα ταμπού για τον αριστερίζοντα καλλιτεχνικό κόσμο θα μπορούσε να έχει βγει πραγματικό λαβράκι αντί για το γλυκερό και μακρύ φιλμ που διεκπεραίωσε ο Άντι Γκαρσία.
Οι υπόλοιπες
Βγαίνουν ακόμα το αρκετά καλό γαλλικό θρίλερ ”Ανάμεσα στα χέρια του”, η συλλογή ταινιών μικρού μήκους γνωστών σκηνοθετών, με κοινό θέμα, ”Ten Minutes Older: The Trumpet” και το σίκουελ του θρίλερ με καρχαρίες ”Open Water”.
