Άγνωστα διαμαντάκια μεγάλων σκηνοθετών

Υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι σκηνοθέτες εκεί έξω, είναι η αλήθεια κι ο κάθε ένας από αυτούς έχτισε το μύθο και το όνομά του μέσα από την επιτυχία των πιο γνωστών ταινιών του. Είτε μιλάμε για εμπορική επιτυχία και αμέτρητα εισιτήρια, πωλήσεις και θεάσεις σε συνδρομητικές πλατφόρμες, είτε για καλλιτεχνική επιτυχία η οποία σφραγίστηκε από βραβεία και διθυραμβικές κριτικές τείνουμε να θυμόμαστε τον Σκορσέζε για τα Καλά Παιδιά και τον Ταξιτζή, τον Κόπολα για το Αποκάλυψη Τώρα και Την τριλογία του Νονού, τον Κρίστοφερ Νόλαν για την Τριλογία του Μπάτμαν και το Inception και πάει λέγοντας.

Ωστόσο όλοι αυτοί οι κινηματογραφικοί τιτάνες έχουν στη φιλμογραφία τους κάποια υπέροχα διαμαντάκια που δεν εκτιμήθηκαν όπως θα έπρεπε στον καιρό της κι αξίζουν να μπουν άμεσα στη σινεφίλ watchlist σου.

Following του Κρίστοφερ Νόλαν (1998)

Η πρώτη ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, σκηνοθέτη του αριστουργηματικού Memento αλλά και των εξίσου υπέροχων The Prestige και The Dark Knight, είναι ένα εξαιρετικά καλοστημένο ασπρόμαυρο θρίλερ. Ο πρωταγωνιστής του Following, Μπιλ (Τζέρεμι Θίοπολντ )είναι ένας νεαρός συγγραφέας ο οποίος ακολουθεί αγνώστους προκειμένου να βρει υλικό για το νέο του μυθιστόρημα. Στους δρόμους του Λονδίνου θα συναντήσει ένα μυστηριώδη κλέφτη ο οποίος θα τον ξεναγήσει στον υπόκοσμο της πόλης. Παραβιάζουν μαζί σπίτια παίρνοντας τις αναμνήσεις, τα βιβλία, τα cd των ενοίκων. Ο Μπιλ θα εθιστεί στις κλοπές και στο περίεργο κόσμο που του γνωρίζει ο Κομπ. Πανέξυπνο, άρτιο σκηνοθετικά και με ένα ανατρεπτικό φινάλε όλα-τα-λεφτά, το Following είναι το νουάρ που έψαχνες για να κερδίσεις την χαμένη σου εμπιστοσύνη στο άλλοτε αγαπημένο χολιγουντιανό είδος ταινιών που τόσο μας λείπουν τα τελευταία χρόνια.

Alice doesn’t live here anymore του Μάρτιν Σκορσέζε (1973)

Είναι 1974, και ο Μάρτιν Σκορσέζε, ήδη ανερχόμενο αστέρι του αμερικανικού κινηματογράφου (αφού μας έχει δώσεις έναν χρόνο νωρίτερα τους Κακόφημους Δρόμους), αποφασίζει να αφηγηθεί μια ιστορία τόσο οικεία, όσο και ανατρεπτική. Το Alice Doesn’t Live Here Anymore δεν είναι απλώς ένα road movie ή ένα κοινωνικό δράμα. Είναι μια ωδή στην αντοχή, την αυτονομία και τη διαρκή αναζήτηση του εαυτού μας – και ναι, είναι και μια ταινία που αξίζει να δεις (ή να ξαναδείς) αν αγαπάς τον σινεμά.

Αυτό που κάνει την ταινια να ξεχωρίζει είναι οι γυναικείες φωνές. Από την πρωταγωνίστρια Ellen Burstyn, που όχι μόνο «κουβαλάει» την ταινία, αλλά είχε ενεργό ρόλο στη δημιουργία της, μέχρι τους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες που συναντάς καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας που έπλασε ο Σκορσέζε. Η κάμερά του παρατηρεί την Άλις με ευαισθησία και σεβασμό, δημιουργώντας μια ταινία που είναι συνάμα προσωπική και καθολική, με τον πρόσφατα μακαρίτη Κρις Κριστόφερσον (μεγάλη μορφή της country) να δίνει αντίστοιχα μια εξαιρετική ερμηνεία.

One from the heart του Φράνσις Φορντ Κόπολα (1981)

Κάθε φορά που σκέφτεσαι τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, το μυαλό σου ίσως πάει στις επικές αφηγήσεις του Νονού ή τη σκοτεινή ποίηση του Αποκάλυψη Τώρα. Κι όμως, το One from the Heart είναι μια εντελώς διαφορετική πλευρά του δημιουργού. Ένα ρομαντικό μιούζικαλ, γεμάτο χρώματα, μουσική και έναν αέρα ονειρικό, που μετατρέπει την πιο απλή ερωτική ιστορία σε φαντασμαγορικό θέαμα.

Στην καρδιά της ταινίας βρίσκεται ένα ζευγάρι, ο Χανκ και η Φράνι (Η Τέρι Γκαρ η οποία ερμήνευσε την μαμά της Phoebe στα Φιλαράκια σε μια ερμηνεία ζωής), που παλεύει με τη ρουτίνα της σχέσης τους. Οι νύχτες τους στο Λας Βέγκας γεμίζουν όνειρα, απογοητεύσεις και αμφιβολίες, ενώ η μουσική του Τομ Γουέιτς και της Κρίσταλ Γκέιλ σου υπενθυμίζει πως ο έρωτας είναι σχεδόν πάντα λίγο μελαγχολικός  αλλά ποτέ μα ποτέ βαρετός.

Ο Κόπολα, εδώ πιο τολμηρός και πειραματικός από ποτέ, χτίζει από την αρχή το Λας Βέγκας σε ένα στούντιο. Κάθε κάδρο μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, κάθε σκηνή είναι ένας φόρος τιμής στη μαγεία του σινεμά.

Βοοgie Nights του Πολ Τόμας Άντερσον (1997)

Ο Πολ Τόμας Άντερσον προτού τύχει μεγάλης αναγνώρισης και πολλών βραβείων με τα οσκαρικά Magnolia και There Will Be Blood είχε δώσει το 1997 το ντελιριακό Boogie Nights μια κατάδυση στην αμερικανική πορνοβιομηχανία των δεκαετιών 1970 και 1980. Ο Άντερσον κινηματογραφεί με κέφι και νεύρο την ακμή και την παρακμή της βιομηχανίας πορνογραφικών ταινιών μέσα από την ιστορία του Έντι Ανταμς, ενός άντρα με «πλούσια προσόντα» που γίνεται περιζήτητος πορνοστάρ, αλλά στη συνέχεια πέφτει στην αφάνεια, όταν ανατέλλει το άστρο ενός νεότερου.

Ο σκηνοθέτης βουτά στο αμερικανικό πορνό φέρνοντας στην επιφάνεια τα βρόμικα μυστικά του κλάδου. Σεξ, πολύ σεξ ακόμη περισσότερο σεξ χωρίς προφύλαξη, όμορφες χυμώδεις γυναίκες, ατελείωτα πάρτι, δυνατή μουσική, ποτά, τσιγάρα και πολλά ναρκωτικά, σε ένα φιλμ που το μέγεθος μετράει. Ο Άντερσον τολμά -συνεργάζεται μάλιστα  στο σενάριο με το θρυλικό πορνοστάρ Ρον Τζέρεμι- κι αποφεύγει να πέσει στην εύκολη λύση των πολύ τολμηρών σκηνών αφού επιλέγει να δείξει πόση μοναξιά, θλίψη αλλά και ανασφάλεια κρύβει η βιομηχανία του πορνό.

Everyone says I love you του Γούντι Άλεν (1996)

Φαντάσου τον Γούντι Άλεν να αφήνει για λίγο στην άκρη τη νευρωτική κι αυτοαναφορική του ανάλυση και να βουτά στον κόσμο του ρομαντισμού – τραγουδώντας. Το Everyone Says I Love You είναι η πιο ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη και ίσως πιο ασυνήθιστη ταινία του. Ένα μιούζικαλ γεμάτο χιούμορ, νοσταλγία και απροσδόκητα φάλτσες νότες από τους πρωταγωνιστές του.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε τρεις μαγικές πόλεις, τη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και τη Βενετία, όπου παρακολουθείς τις αλληλένδετες ζωές μιας εκκεντρικής οικογένειας. Έρωτες, παρεξηγήσεις και μικρές στιγμές που σου θυμίζουν πως η αγάπη μπορεί να γίνει έξτρα απολαυστική αν προσπεράσει τεχνηέντως τις κοινωνικές κι αφηγηματικές νόρμες. Κι αν αναρωτιέσαι τι κάνει αυτή την ταινία ξεχωριστή, είναι η αβίαστη ειλικρίνειά της: οι ήρωες τραγουδούν όχι επειδή είναι επαγγελματίες, αλλά επειδή το νιώθουν.

Ο Άλεν δεν φτιάχνει ένα τυπικό μιούζικαλ αφού στο τέλος, μένεις με ένα χαμόγελο σαν να βγήκες μόλις από ένα πολύχρωμο μουσικό όνειρο γεμάτο απρόβλεπτες συγκινήσεις.

Αν ψάχνεις ένα feelgood διάλειμμα από την βαρετή σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή, τότε ψάξε και δες το Everyone says I love you χθες.