Διαβάσαμε το "Σκοτεινό Νερό" του Νικόλα Πουλιέζε

Η πολυήμερη βροχή αυτή καθαυτή δεν σχετίζεται με κάτι οικολογικό ή μεταφυσικό, αλλά γίνεται αφορμή για υπαρξιακές αναθεωρήσεις. Πώς μια τέτοια θεομηνία αλλάζει τη ζωή μιας ολόκληρης πόλης; Σ’ αυτό παίζει το λογοτεχνικό του παιχνίδι ο Πουλιέζε που δεν έχει ξαναμεταφραστεί στα ελληνικά. Μικρό πράσινο βιβλιαράκι, ιδανικό για γυναικείες τσάντες.

> Ο Νικόλα Πουλιέζε (1944-2012) γεννήθηκε στο Μιλάνο, αλλά έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Νάπολη εργαζόμενος ως δημοσιογράφος. Το 1977 το μυθιστόρημά του "Σκοτεινό νερό" εκδόθηκε στον περίφημο εκδοτικό οίκο Einaudi, κατόπιν εισήγησης του Ίταλο Καλβίνο. Αν και σημείωσε μεγάλη επιτυχία, δεν αναδημοσιεύθηκε, από επιλογή του συγγραφέα. Τη δεκαετία του ’80 ο Πουλιέζε εγκατέλειψε τη Νάπολη και αποσύρθηκε στην επαρχία του Αβελίνο. Το 2008 εξέδωσε μια συλλογή διηγημάτων και το 2012, μετά τον θάνατο του Πουλιέζε, το "Σκοτεινό νερό" επανακυκλοφόρησε.

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ νεροποντή που, ενώ φαινόταν ότι θα κόπαζε, αυτή συνέχιζε απτόητη. Στο πέρασμά της άνοιξε μια τεράστια τρύπα στην οδό Aniello Falcone, όπου έπεσαν δύο αυτοκίνητα και δυο άνθρωποι. Παράλληλα, έριξε ένα σπίτι σκοτώνοντας μια πενταμελή οικογένεια. Αυτό το πραγματικό στη μυθοπλαστική του διασκευή γεγονός έδωσε το έναυσμα κι ο Ιταλός συγγραφέας έφτιαξε βροχερό σκηνικό, Νάπολη και μυστήριο.

Η ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗ κινητοποιείται, οι αρχές μπαίνουν στο κάστρο Maschio Angioino, απ’ όπου ακούγονται κραυγές, η πόλη ζει μουσκεμένη και αινιγματική, απορούσα και ανήσυχη, η νεαρά που χάνει την παρθενιά της, το ξεχείλισμα της θάλασσας τον Αύγουστο που ανέβασε το νερό μέσα στην πόλη, ο γάμος του Ναπολιτάνου με τη Σούζαν, που ήταν Εγγλέζα κ.ο.κ., κ.ο.κ.

Η ΒΡΟΧΗ εγείρεται μέσα στο μυθιστόρημα σαν μια νέα κατάσταση, απειλή μαζί και αφορμή για αυτογνωσία, ένα ακόμα φαινόμενο που ανασηματοδοτεί την καθημερινότητα. Μού θύμιζε ελαφρά την αόριστη απειλή της Ερήμου των Ταρτάρων του Buzzatti, γιατί έρχεται να ξαναβάλει τα πράγματα υπό νέο πρίσμα. Ποια ζωή ζούσαν οι κάτοικοι έως τότε, τι μένει και τι θα επανέλθει σαν σταματήσει η νεροποντή, κι ένα αιωρούμενο προαίσθημα “σκοτεινό κι αόριστο”, που προοιωνίζεται κάτι καινούργιο και μαζί κάτι κοινό, όπως η ζωή που συνεχίζει παρόλο που έπεσε ένα κτήριο, παρόλο που άνοιξε μια τρύπα στον δρόμο, παρόλο που σκοτώθηκαν εφτά άνθρωποι…

ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ πρωταγωνιστές στο μυθιστόρημα είναι οι διάφοροι πολίτες της Νάπολης που ζουν τη βροχή και γι’ αυτούς μετατρέπεται σε υπαρξιακή ανησυχία, στασιμότητα ή απολογισμό, γίνεται αφορμή να χωνέψουν ή να μην χωνέψουν πράγματα. Η νεροποντή είναι η λυδία λίθος, που μπορεί να μην αλλάξει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, ούτε να συνταράξει την πόλη και τους ρυθμούς της, αλλά είναι μια καινοφανής κατάσταση η οποία επανατοποθετεί τον ψυχισμό των κατοίκων (και των αναγνωστών θα έλεγα) σε άλλη βάση.

Πάπισσα Ιωάννα