Η μεταπολίτευση με τα λόγια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη

Προ λίγων μηνών κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος ο δεύτερος και τελευταίος τόμος από την ιδιόμορφη «βιογραφία» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που υπογράφει ο Αλέξης Παπαχελάς. Το «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια» είναι μια από τις πολιτικές παρακαταθήκες που άφησε ο πρώην πρωθυπουργός με την ρητή επιθυμία να δημοσιευτεί μετά τον θάνατό του. Βασίζεται στις αφηγήσεις του Κ. Μητσοτάκη όπως προέκυψαν από τις συνεντεύξεις που έδωσε στον δημοσιογράφο, δημόσιες ή μη.

Στον δεύτερο αυτό τόμο καλύπτεται το διάστημα από το 1974 έως το 2016. Περιλαμβάνονται τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης κατά τα οποία ο Μητσοτάκης δεν είχε ενεργό ρόλο, αλλά και η σταδιακή ανάρρησή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και στην πρωθυπουργία. Τόσο τα χρόνια της «αναμονής», όσο και εκείνα της Πρωθυπουργίας- για τα οποία όσοι βρίσκονται ή βρέθηκαν στον θώκο είθισται να μην λένε και πολλά- κάνουν τον δεύτερο αυτόν τόμο λιγότερο πυκνό από τον πρώτο.

Η εγγύτητα του αφηγητή στα γεγονότα δημιουργεί μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή του σε αυτά, και πλήττει την ποιότητα των πληροφοριών που λαμβάνει ο αναγνώστης. Έτσι τα περισσότερα από όσα αναφέρει ο Μητσοτάκης για το Μακεδονικό, την πτώση της Κυβέρνησής του, τον Αντώνη Σαμαρά και, βέβαια, τον Ανδρέα Παπανδρέου μοιάζει να έχουν ξανακουστεί και, το κυριότερο, μοιάζει να έχουν μπει σε μια σειρά που σκοπό έχει να ωφελήσει την υστεροφημία του ανδρός.

Μα, θα απορήσει κάποιος, αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις αυτοπρόσωπες αφηγήσεις; Δεν είναι φτιαγμένες για να δικαιώσουν αυτόν που τις αφήνει; Ο αναγνώστης ωστόσο που θα θεωρήσει αυτό το χαρακτηριστικό των αυτοβιογραφιών ως ελάττωμα είναι αυτός που διαβάζει ένα ιστορικό βιβλίο χωρίς να είναι διαρκώς έτοιμος να αμφισβητήσει ό,τι διαβάζει- και αυτό είναι λάθος. Όπου υπάρχει ιστορική πληροφορία πρέπει να προσεγγίζεται ως αφορμή για σκέψη και αναρώτηση και όχι ως ήδη έτοιμη γνώση.

Οι αρετές και τα προβλήματα του πρώτου τόμου ανιχνεύονται και στον δεύτερο. Όλο το έργο μαζί συνοψίζει και συγκεντρώνει εκείνα που θέλησε ο Κ. Μητσοτάκης να πει η Ιστορία για αυτόν, στοιχειοθετημένα και ενταγμένα στο χρονικό της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής. Μόνο και μόνο για τον λόγο αυτό, αξίζει να διαβαστεί.

Πέρα όμως από αυτό είναι ένα ευανάγνωστο κείμενο που χαρίζει στον αναγνώστη του αρκετές ΝΈΕς οπτικές, που εκείνος δεν είχε πριν το πιάσει στα χέρια του.

Δείτε αναλυτική κριτική για τον πρώτο τόμο εδώ. 

Δ. Γλύστρας