Ήταν κάποτε λευκό το καρπούζι;
Ένα λευκό καρπούζι έβαλε δύο επιστήμονες σε απορία, και τώρα έχει ξεκινήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα...
Μια περίεργη ανακάλυψη οδήγησε σε μία έρευνα που έφερε κοντά δύο... εντελώς άσχετες μεταξύ τους επιστήμες. Συγκεκριμένα, την μοριακή βιολογία και την ιστορία της τέχνης. Αυτό συνέβη όταν δύο φίλοι επιστήμονες, Ντάβιντ Φεργκάουφεν και Ίβε ντε Σμετ (ο πρώτος βιολόγος, ο δεύτερος ιστορικός) παρατήρησαν σε μια επίσκεψή τους στο Ερμιτάζ ένα πολύ παράξενο θέαμα: Μέσα σε έναν πίνακα με φρούτα, του ζωγράφου Φρανς Σνάιντερ, που ήταν ξακουστός για την προσοχή του στην λεπτομέρεια και τον ρεαλισμό του, απεικονίζεται ένα καρπούζι που φαίνεται να είναι ώριμο, αλλά είναι λευκό.
Αυτό ξεκίνησε μία συζήτηση σχετικά με το αν αλήθεια το καρπούζι ήταν διαφορετικό εκείνη την εποχή, παρά το γεγονός ότι αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν πως ο άνθρωπος είχε εξημερώσει το καρπούζι ώστε να έχει την χαρακτηριστική του γλυκιά, κόκκινη σάρκα.
Την ίδια στιγμή, όμως, αυτές οι δύο επιστήμες συνεργάζονται με σκοπό να ανακαλυφθούν και άλλες παράξενες πληροφορίες για τα φρούτα και τα λαχανικά σε άλλες εποχές. Για παράδειγμα, μέσα από πίνακες ζωγραφικής γνωρίζουμε πώς καλλιεργούνταν οι φράουλες παλιότερα.
Το μόνο πρόβλημα - και εδώ είναι που μπαίνει η αυθεντία των ιστορικών τέχνης - είναι κατά πόσο μία πηγή είναι έμπιστη. Για παράδειγμα, ένας πίνακας του Πικάσο μάλλον δύσκολα θα ήταν σωστή πηγή για να πάρουμε πληροφορίες για τα φρούτα της εποχής του, ενώ ένας καλλιτέχνης που ανήκε σε κάποιο ρεαλιστικό ρεύμα είναι σίγουρα καλύτερη πηγή πληροφοριών.
Η αναζήτηση για γνώση, απ' ό,τι φαίνεται, μπορεί να γεννήσει τις πιο παράξενες συνεργασίες, που δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ. Κι αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο.
Αυτό ξεκίνησε μία συζήτηση σχετικά με το αν αλήθεια το καρπούζι ήταν διαφορετικό εκείνη την εποχή, παρά το γεγονός ότι αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν πως ο άνθρωπος είχε εξημερώσει το καρπούζι ώστε να έχει την χαρακτηριστική του γλυκιά, κόκκινη σάρκα.
Την ίδια στιγμή, όμως, αυτές οι δύο επιστήμες συνεργάζονται με σκοπό να ανακαλυφθούν και άλλες παράξενες πληροφορίες για τα φρούτα και τα λαχανικά σε άλλες εποχές. Για παράδειγμα, μέσα από πίνακες ζωγραφικής γνωρίζουμε πώς καλλιεργούνταν οι φράουλες παλιότερα.
Το μόνο πρόβλημα - και εδώ είναι που μπαίνει η αυθεντία των ιστορικών τέχνης - είναι κατά πόσο μία πηγή είναι έμπιστη. Για παράδειγμα, ένας πίνακας του Πικάσο μάλλον δύσκολα θα ήταν σωστή πηγή για να πάρουμε πληροφορίες για τα φρούτα της εποχής του, ενώ ένας καλλιτέχνης που ανήκε σε κάποιο ρεαλιστικό ρεύμα είναι σίγουρα καλύτερη πηγή πληροφοριών.
Η αναζήτηση για γνώση, απ' ό,τι φαίνεται, μπορεί να γεννήσει τις πιο παράξενες συνεργασίες, που δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ. Κι αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο.
