Οι αλλαγές ταχυτήτων πραγματοποιούνται περίπου σε 150 milliseconds, ο δείκτης του ταχύμετρου σταματά λίγο πριν τα 400 χ.α.ω, τα ειδικά πτερύγια καμπυλότητας, συνεπικουρούμενα από τα άλλα αεροδυναμικά βοηθήματα, ασκούν προοδευτικά δυνάμεις που συγκρατούν στο έδαφος το κόκκινο (ή εναλλακτικά κίτρινο) αμάξωμα: 343 kg στα 200 χ.α.ω και 776 kg στα 300 χ.α.ω.
Ο Πρόεδρος της Ferrari, Luca di Montezemolo, το είχε δηλώσει ευθαρσώς: ”Επιθυμούσα να το παρακάνω λίγο, κατασκευάζοντας ένα αυτοκίνητο που θα ήταν super extreme σε κάθε τμήμα του”.
Τα 399 μοναδικά κομμάτια που κατασκευάστηκαν, σε συνδυασμό με τις απόλυτες επιδόσεις κατέστησαν την Ferrari Enzo το γρηγορότερο και ακριβότερο μοντέλο της ιταλικής φίρμας, κοστίζοντας περί τα 650.000 δολάρια (2002).
To διθέσιο coupe ακολουθούσε τα ένδοξα χνάρια των 288 GTO, F 40 και F 50 τα γονίδιά του όμως παρέπεμπαν ευθέως σε αυτοκίνητο πίστας με πολιτικές πινακίδες, που επιταχύνει έως τα πρώτα 100 χ.α.ω. σε 3,6 sec. Άλλωστε το σχήμα του μπροστινού μέρους αλλά και όλου του αμαξώματος δανείζεται στοιχεία από τα οχήματα της Formula 1, επιτρέποντας την σωστή ψύχρανση του κινητήρα και των φρένων και μειώνοντας τις αεροδυναμικές αντιστάσεις.
Τους λίγους τυχερούς κατόχους συντρόφευε καταρχήν ο ”βρυχηθμός” του V12 αφού η Enzo δε διέθετε στάνταρ ”ηχοσύστημα”, είχε όμως κλιματισμό.
Οι αγοραστές ταξίδευαν μέχρι το εργοστάσιο της Ferrari ώστε να επιλέξουν τους χρωματισμούς του cockpit που επιθυμούσαν, ενώ τόσο τα πεντάλ του γκαζιού όσο και του φρένου τοποθετούντο στην απόσταση που επέλεγε ο αγοραστής (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) για εκείνους που φρέναραν με το αριστερό.
