Eurovision: Οι νικητές της τελευταίας δεκαετίας

του Γιώργου Κόκουβα

Βιολιά, μίνι φορέματα, σημεία και Τέρατα, έξι γυναίκες, δύο άντρες, ένα ντουέτο και ένα συγκρότημα γέμισαν με καλτ μουσικές στιγμές τις πρωτιές της Eurovision την τελευταία δεκαετία. Θυμηθείτε παρακάτω μαζί μας τους μεγάλους νικητές των δέκα περασμένων ετών.

*Everyway that I can – Sertab (Τουρκία, 2003)



Το τσιφτετέλι έχει την τιμητική του και η Τουρκία κερδίζει τα βλέμματα, φέρνοντας την διοργάνωση στην Κωνσταντινούπολη και σείοντας τα beach bars σε ρυθμούς Sertab εκείνο το καλοκαίρι.

*Wild Dances – Ruslana (Ουκρανία, 2004)



Προβιές, ρόπαλα και μια γυναίκα των σπηλαίων ωρύεται επί σκηνής, στερώντας από τον Σάκη (και τον Ζέλικο Γιοκσίμοβιτς φυσικά) την πρωτιά.

*My Number One – Έλενα Παπαρίζου (Ελλάδα, 2005)



Είναι η χρονιά της Ελλάδας και στην ονομαστική της εορτή, η Έλενα Παπαρίζου μας χαρίζει την πρωτιά, σέρνοντας εκατοντάδες Έλληνες έξω από τα σπίτια τους για να πανηγυρίσουν και να τραγουδήσουν το My Number One.

*Hard Rock Hallelujah – Lordi (Φινλανδία, 2006)



Η αθηναϊκή σκηνή δεν ανήκε στην Άννα Βίσση, ούτε στον Σάκη και την Μαρία Μενούνος που παρουσίασαν το show εκείνη την χρονιά. Ανήκε στο συγκρότημα τεράτων από την Σκανδιναβία, που έψαλλαν τον hard rock ύμνο τους και, απ’ ό,τι φαίνεται, συγκίνησαν πολύ κόσμο, αποτυπώνοντας το ελαφρώς… αλλοπρόσαλλο πνεύμα της εποχής.

*Molitva – Marija Serifovic (Σερβία, 2007)



Μετά από πολλά χρόνια, μια μπαλάντα, και μάλιστα ελαφρώς ethnic, κερδίζει το τρόπαιο της Eurovision. Η Marija από την Σερβία φορά το κοστούμι της, βγαίνει στη σκηνή και τραγουδά τους σέρβικους στίχους που ακόμη δεν έχουμε μάθει τι σημαίνουν, αλλά λίγη σημασία έχει, γιατί προφανώς συγκίνησαν το ευρωπαϊκό κοινό.

*Believe – Dima Bilan (Ρωσία, 2008)



Ο Dima Bilan είχε ξαναπροσπαθήσει να αποσπάσει τα δωδεκάρια μας λίγα χρόνια πριν, αλλά με πενιχρά αποτελέσματα – και με φανελάκι και κιτς χαίτη που ενοχλούσε την αισθητική μας, οφείλουμε να συμπληρώσουμε. Επέστρεψε όμως, αυτή τη φορά με χειρότερο τραγούδι αλλά εξαντλητικό promotion, και, κοίτα να δεις κάτι τρελές συμπτώσεις, κέρδισε. Και κάπου εδώ αποδείχθηκε ότι η Eurovision έχει ξεφύγει από την εποχή των «γειτόνων» και του «ανατολικού μπλοκ», αλλά έχει περάσει σε περίοδο παντοκρατορίας των δημοσίων σχέσεων και των παρασκηνίων.

*Fairytale – Alexander Rybak (Νορβηγία, 2009)



Ο Χάρι Πότερ από την Νορβηγία παρουσίασε πιθανότατα το χειρότερο τραγούδι από την δεκάδα του συγκεκριμένου αφιερώματος (του Αζερμπαϊτζάν, που είναι εκτός συναγωνισμού, εξαιρουμένου), αλλά έπιασε τον παλμό των μικρών κοριτσιών που θα ήθελαν να ζήσουν το παραμύθι τους και έφεραν αυτό το αντιπαθές παιδάκι με το ψεύτικο βιολί στην πρώτη θέση.

*Satelite – Lena (Γερμανία, 2010)



Η Lena είχε στιλ, είχε απλή αλλά σέξι παρουσίαση, είχε ένα μικρό μαύρο φορεματάκι που μαγνήτιζε το βλέμμα, και είχε και μια απλή ποπ μελωδία για να ντύσει το χαριτωμένο της τραγουδάκι, γι’ αυτό και δικαίως έφυγε από την Νορβηγία με την «κούπα». Στην συνέχεια, συμμετείχε εκ νέου στην Eurovision, αλλά χωρίς τα ίδια θεαματικά αποτελέσματα.

*Running Scared – Ell & Nikki (Αζερμπαϊτζάν, 2011)



Τα λόγια περιττεύουν όταν η «πολιτική» μιλά, και η τελευταία απαιτούσε να προωθηθεί αυτός ο «νέος παίκτης» στα δυτικά δρώμενα, που ήθελε διακαώς να διατυμπανίσει την εκσυγχρονισμένη παρουσία του στην Ευρώπη. Και το έκανε μέσα από ένα άθλιο ντουέτο, κακέκτυπο αιθέριων μπαλαντών του Θάνου Καλλίρη και της Καίτης Γαρμπή από τις αρχές των ‘90s. Το Αζερμπαϊτζάν δεν έδειξε κανένα έλεος.

*Euphoria – Loreen (Σουηδία, 2012)



«Βρομούσε» από μακριά η σουηδική νίκη τον Μάιο του 2012. Και η αλήθεια είναι πως την άξιζε, γιατί είχε το πιο «στιβαρό», μοντέρνο κομμάτι και μια σέξι παρουσία να το απογειώσει. Η Loreen έφερε την διοργάνωση στο Μάλμε της Σουηδίας, όπου σε λίγες ημέρες θα αναδειχθεί ο επόμενος νικητής. Αναμένουμε με αγωνία, πίτσες και μια μπύρα στο χέρι.