Ο Θανάσης Σταυράκης αποφοίτησε από την Εταιρεία Μελέτης και Εφαρμογής Φωτογραφίας (ΕΜΕΦ) Αθηνών. Δούλεψε ως φωτορεπόρτερ από το 1992 έως το 1996 οπότε και εργάστηκε για φωτογραφικό πρακτορείο στην Αθήνα, καλύπτοντας εσωτερικά και εξωτερικά γεγονότα ταξιδεύοντας παράλληλα ως ανταποκριτής στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει επίσης δουλέψει για το ελληνικό περιοδικό «Έψιλον» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» από το 1999 έως το 2000. Κατά την διάρκεια αυτής της συνεργασίας, ξεκίνησε να εργάζεται για το «Associated Press» στην Αθήνα ως νέος φωτογράφος, θέση που κατέχει μέχρι και σήμερα.
Έχει βραβευτεί με το A' Bραβείο Aθλητικής Φωτογραφίας για το 1999, στο διαγωνισμό της Fuji Film Hellas, με το βραβείο καλύτερης αθλητικής φωτογραφίας για το 1999, από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Aθλητικού Tύπου, και με το A' Bραβείο Tαξιδιωτικής Φωτογραφίας για το 2001, στο διαγωνισμό φωτορεπορτάζ της Fuji Film Hellas, με το project του «H Aθήνα από ψηλά», με αεροφωτογραφίες από την καθημερινή ζωή στην πρωτεύουσα.
«Θέλει υπομονή και επιμονή», λέει για το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ. «Υπάρχουν διάφορα θέματα που μπορεί να σε ταλαιπωρήσουν για κανά πεντάωρο κάτω από αντίξοες συνθήκες και χρειάζεται υπομονή για να βγει η φωτογραφία που έχεις στο μυαλό σου. Επιμονή χρειάζεται στην περίπτωση που χάσεις κάτι μέσα σε όλον αυτό το χρόνο και πρέπει να το βρεις ξανά λίγο αργότερα. Συνήθως στο ρεπορτάζ πρέπει να είσαι έτοιμος και γρήγορος, γιατί η ευκαιρία που θα σου εμφανιστεί ίσως να είναι για μερικά δευτερόλεπτα: από ένα γκολ και έναν πανηγυρισμό μέχρι μια αντίδραση από διαδηλωτές. Πρέπει να είσαι πάντα σε ετοιμότητα», προσθέτει.
Η επαφή με το δημοσιογραφικό τμήμα το πρακτορείου είναι εξίσου σημαντική στο επάγγελμα: «Παρακολουθείς συνέχεια επικαιρότητα και ενημερώνεσαι για το τι γίνεται, δεν μπορείς να είσαι ποτέ εκτός επικαιρότητας, πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια που επικρατεί ένας γενικότερος αναβρασμός στην Ελλάδα. Γενικότερα δεν υπάρχει ωράριο στην δουλειά, είσαι standby όλο το 24ωρο», λέει.
Τον ρωτάω αν υπήρξε κάποιο περιστατικό το οποίο να του «έμεινε». «Σίγουρα τα επεισόδια για το πρώτο μνημόνιο τον Μάιο του 2010. Η αντίδραση του κόσμου, τα γεγονότα της Marfin… Ήμουν στην Βουλή την ώρα που επιχείρησε ο κόσμος να μπει μέσα. Μου έκανε φοβερή εντύπωση όλη αυτή η οργή του κόσμου. Βρέθηκα πάνω στα σκαλιά και κοίταξα την πλατεία και είδα σαράντα χιλιάδες κόσμου χωρίς ούτε ένα πολιτικό ή συνδικαλιστικό πανό, μόνο ένα που έγραφε ‘ Απόψε πεθαίνει ο Φασισμός’. Όλο αυτό σήμαινε την γνήσια κάθοδο του κόσμου χωρίς κομματικά καπέλα. Είδα παππού να πετάει μαζί με νεαρό ολόκληρο κλιματιστικό, είδα γιαγιάδες να φωνάζουν ‘Κλέφτες, κλέφτες!’ και να μην καταλαβαίνουν τίποτα από δακρυγόνα», περιγράφει συγκλονισμένος.
Όσον αφορά την «αμεροληψία» του φωτορεπόρτερ, λέει: «Προσπαθούμε να δουλεύουμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Να δείχνουμε στις φωτογραφίες μας και τις δύο πλευρές. Στις φωτογραφίες που στέλνουμε έξω δείχνουμε και την αστυνομική βία και την βία των διαδηλωτών. Ο φωτορεπόρτερ είναι ένας αντικειμενικός παρατηρητής, το να βρίζεις αστυνομικούς και να παίρνεις θέση γενικότερα το θεωρώ απαράδεκτο».
Για τους «νέους» στον χώρο, ο Θανάσης εμφανίζεται ανήσυχος: «Τα πράγματα δυστυχώς έχουν αλλάξει. Βλέπω τώρα τα νέα ταλαντούχα παιδιά στον χώρο να μην έχουν τις ίδιες ευκαιρίες που είχαμε εμείς. Έχει ισοπεδωθεί τόσο όλος ο χώρος των media που μετά την κρίση δεν ξέρω τι θα κάνουν. Μακάρι να έφευγαν στο εξωτερικό. Θυμάμαι εμείς παλαιότερα είχαμε μια ιδέα και την υλοποιούσαμε, τώρα όλα αυτά τα παιδιά δεν πληρώνονται τις καλές τους ιδέες».
Μπορεί μια φωτογραφία με τον σημερινό κυκεώνα εικόνων, να μεταφέρει όλο το κλίμα των γεγονότων; Ο Θανάσης θεωρεί πως μπορεί. «Δες τις φωτογραφίες από το Ισραήλ, από την Παλαιστίνη. Βλέπεις τι γίνεται, βλέπεις τα χαλάσματα, τους νεκρούς. Εννοείται ότι μέσω τις φωτογραφίας μεταφέρεται αυτούσια η πραγματικότητα», λέει σχετικά και στέκεται στην διφορούμενη έννοια της εικόνας: «Εσύ δίνεις το υλικό και από τις δύο πλευρές, δηλαδή και την ισοπέδωση των Παλαιστίνινων και τις ρουκέτες της Χαμάς, όμως μια φωτογραφία έχει πάντα δύο απόψεις. Μπορεί να μπει στην πιο ακροδεξιά εφημερίδα με λεζάντα που να λέει τα δικά της και στην πιο ακροαριστερή με άλλη λεζάντα».
Όσον την αντιμετώπιση των φωτορεπόρτερ από την Αστυνομία, αυτή όπως λέει εξαρτάται από την περίοδο: «Αυτήν την περίοδο δεν ξέρω τι εντολή τους έχουν δώσει και συμπεριφέρονται εντάξει. Πέρσι είχαμε δεχθεί πολλές επιθέσεις, είναι φορές που μας έχουν στην μπούκα και οι διαδηλωτές και οι Αστυνομικοί για διαφόρους λόγους. Τώρα είναι ήρεμα, αλλά πότε δεν ξέρεις τι εντολές θα πάρουν αργότερα».
Έχει βραβευτεί με το A' Bραβείο Aθλητικής Φωτογραφίας για το 1999, στο διαγωνισμό της Fuji Film Hellas, με το βραβείο καλύτερης αθλητικής φωτογραφίας για το 1999, από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Aθλητικού Tύπου, και με το A' Bραβείο Tαξιδιωτικής Φωτογραφίας για το 2001, στο διαγωνισμό φωτορεπορτάζ της Fuji Film Hellas, με το project του «H Aθήνα από ψηλά», με αεροφωτογραφίες από την καθημερινή ζωή στην πρωτεύουσα.
«Θέλει υπομονή και επιμονή», λέει για το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ. «Υπάρχουν διάφορα θέματα που μπορεί να σε ταλαιπωρήσουν για κανά πεντάωρο κάτω από αντίξοες συνθήκες και χρειάζεται υπομονή για να βγει η φωτογραφία που έχεις στο μυαλό σου. Επιμονή χρειάζεται στην περίπτωση που χάσεις κάτι μέσα σε όλον αυτό το χρόνο και πρέπει να το βρεις ξανά λίγο αργότερα. Συνήθως στο ρεπορτάζ πρέπει να είσαι έτοιμος και γρήγορος, γιατί η ευκαιρία που θα σου εμφανιστεί ίσως να είναι για μερικά δευτερόλεπτα: από ένα γκολ και έναν πανηγυρισμό μέχρι μια αντίδραση από διαδηλωτές. Πρέπει να είσαι πάντα σε ετοιμότητα», προσθέτει.
Η επαφή με το δημοσιογραφικό τμήμα το πρακτορείου είναι εξίσου σημαντική στο επάγγελμα: «Παρακολουθείς συνέχεια επικαιρότητα και ενημερώνεσαι για το τι γίνεται, δεν μπορείς να είσαι ποτέ εκτός επικαιρότητας, πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια που επικρατεί ένας γενικότερος αναβρασμός στην Ελλάδα. Γενικότερα δεν υπάρχει ωράριο στην δουλειά, είσαι standby όλο το 24ωρο», λέει.
Τον ρωτάω αν υπήρξε κάποιο περιστατικό το οποίο να του «έμεινε». «Σίγουρα τα επεισόδια για το πρώτο μνημόνιο τον Μάιο του 2010. Η αντίδραση του κόσμου, τα γεγονότα της Marfin… Ήμουν στην Βουλή την ώρα που επιχείρησε ο κόσμος να μπει μέσα. Μου έκανε φοβερή εντύπωση όλη αυτή η οργή του κόσμου. Βρέθηκα πάνω στα σκαλιά και κοίταξα την πλατεία και είδα σαράντα χιλιάδες κόσμου χωρίς ούτε ένα πολιτικό ή συνδικαλιστικό πανό, μόνο ένα που έγραφε ‘ Απόψε πεθαίνει ο Φασισμός’. Όλο αυτό σήμαινε την γνήσια κάθοδο του κόσμου χωρίς κομματικά καπέλα. Είδα παππού να πετάει μαζί με νεαρό ολόκληρο κλιματιστικό, είδα γιαγιάδες να φωνάζουν ‘Κλέφτες, κλέφτες!’ και να μην καταλαβαίνουν τίποτα από δακρυγόνα», περιγράφει συγκλονισμένος.
Όσον αφορά την «αμεροληψία» του φωτορεπόρτερ, λέει: «Προσπαθούμε να δουλεύουμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Να δείχνουμε στις φωτογραφίες μας και τις δύο πλευρές. Στις φωτογραφίες που στέλνουμε έξω δείχνουμε και την αστυνομική βία και την βία των διαδηλωτών. Ο φωτορεπόρτερ είναι ένας αντικειμενικός παρατηρητής, το να βρίζεις αστυνομικούς και να παίρνεις θέση γενικότερα το θεωρώ απαράδεκτο».
Για τους «νέους» στον χώρο, ο Θανάσης εμφανίζεται ανήσυχος: «Τα πράγματα δυστυχώς έχουν αλλάξει. Βλέπω τώρα τα νέα ταλαντούχα παιδιά στον χώρο να μην έχουν τις ίδιες ευκαιρίες που είχαμε εμείς. Έχει ισοπεδωθεί τόσο όλος ο χώρος των media που μετά την κρίση δεν ξέρω τι θα κάνουν. Μακάρι να έφευγαν στο εξωτερικό. Θυμάμαι εμείς παλαιότερα είχαμε μια ιδέα και την υλοποιούσαμε, τώρα όλα αυτά τα παιδιά δεν πληρώνονται τις καλές τους ιδέες».
Μπορεί μια φωτογραφία με τον σημερινό κυκεώνα εικόνων, να μεταφέρει όλο το κλίμα των γεγονότων; Ο Θανάσης θεωρεί πως μπορεί. «Δες τις φωτογραφίες από το Ισραήλ, από την Παλαιστίνη. Βλέπεις τι γίνεται, βλέπεις τα χαλάσματα, τους νεκρούς. Εννοείται ότι μέσω τις φωτογραφίας μεταφέρεται αυτούσια η πραγματικότητα», λέει σχετικά και στέκεται στην διφορούμενη έννοια της εικόνας: «Εσύ δίνεις το υλικό και από τις δύο πλευρές, δηλαδή και την ισοπέδωση των Παλαιστίνινων και τις ρουκέτες της Χαμάς, όμως μια φωτογραφία έχει πάντα δύο απόψεις. Μπορεί να μπει στην πιο ακροδεξιά εφημερίδα με λεζάντα που να λέει τα δικά της και στην πιο ακροαριστερή με άλλη λεζάντα».
Όσον την αντιμετώπιση των φωτορεπόρτερ από την Αστυνομία, αυτή όπως λέει εξαρτάται από την περίοδο: «Αυτήν την περίοδο δεν ξέρω τι εντολή τους έχουν δώσει και συμπεριφέρονται εντάξει. Πέρσι είχαμε δεχθεί πολλές επιθέσεις, είναι φορές που μας έχουν στην μπούκα και οι διαδηλωτές και οι Αστυνομικοί για διαφόρους λόγους. Τώρα είναι ήρεμα, αλλά πότε δεν ξέρεις τι εντολές θα πάρουν αργότερα».
