συνέντευξη στον Γιώργο Κόκουβα
Ακόμη πιο μακροχρόνια είναι η σχέση του συνθέτη Γιάννη Πηλιούρη με τον χώρο της διαφημιστικής μουσικής – μπήκε στον χώρο το 1975. Ανάμεσα στις δημιουργίες του, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσετε τουλάχιστον τα θρυλικά “Είναι κεφάτη” για γνωστή αλυσίδα supermarket και “Follow your heart” για το ουίσκι που έκανε την νύφη να το σκάσει… με τον πιανίστα.
«Όταν πρωτοξεκίνησα στον χώρο, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά, πολύ πιο αθώα. Η αρχή έγινε όταν, με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς βρεθήκαμε τυχαία να κάνουμε μια διασκευή για την Coca Cola. Εκείνος μου ζήτησε να τον βοηθήσω, και θυμάμαι τότε με πλησίασε μια κυρία και με ρώτησε “Εσείς τι είστε;”. “Περαστικός”, της απάντησα. “Μπορείς να αναλάβεις το τάδε jingle;” Ε, έκτοτε, η μία εταιρία ερχόταν μετά την άλλη και έδινε παραγγελίες. Μας έδιναν τους στίχους, κάναμε ένα προσχέδιο, το εκτελούσαμε με ένα-δύο όργανα, απλά πράγματα», μας εξιστορεί.
«Απλά αλλά όχι εύκολα», επισημαίνει. «Ήταν μια συνεχής δημιουργική εργασία, αλλά και ευχάριστη. Μπορεί σήμερα να υπάρχουν πιο ολοκληρωμένες ενορχηστρώσεις, αλλά θυμάμαι πως τότε τα τραγουδάκια μας είχαν τόση επιτυχία που μόλις τα έπαιζε η τηλεόραση, έτρεχες στην οθόνη να τα δεις», λέει.
Ακόμη πιο μακροχρόνια είναι η σχέση του συνθέτη Γιάννη Πηλιούρη με τον χώρο της διαφημιστικής μουσικής – μπήκε στον χώρο το 1975. Ανάμεσα στις δημιουργίες του, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσετε τουλάχιστον τα θρυλικά “Είναι κεφάτη” για γνωστή αλυσίδα supermarket και “Follow your heart” για το ουίσκι που έκανε την νύφη να το σκάσει… με τον πιανίστα.
«Όταν πρωτοξεκίνησα στον χώρο, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά, πολύ πιο αθώα. Η αρχή έγινε όταν, με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς βρεθήκαμε τυχαία να κάνουμε μια διασκευή για την Coca Cola. Εκείνος μου ζήτησε να τον βοηθήσω, και θυμάμαι τότε με πλησίασε μια κυρία και με ρώτησε “Εσείς τι είστε;”. “Περαστικός”, της απάντησα. “Μπορείς να αναλάβεις το τάδε jingle;” Ε, έκτοτε, η μία εταιρία ερχόταν μετά την άλλη και έδινε παραγγελίες. Μας έδιναν τους στίχους, κάναμε ένα προσχέδιο, το εκτελούσαμε με ένα-δύο όργανα, απλά πράγματα», μας εξιστορεί.
«Απλά αλλά όχι εύκολα», επισημαίνει. «Ήταν μια συνεχής δημιουργική εργασία, αλλά και ευχάριστη. Μπορεί σήμερα να υπάρχουν πιο ολοκληρωμένες ενορχηστρώσεις, αλλά θυμάμαι πως τότε τα τραγουδάκια μας είχαν τόση επιτυχία που μόλις τα έπαιζε η τηλεόραση, έτρεχες στην οθόνη να τα δεις», λέει.