Ο «δικός μας» Λουκάς Τσουκνίδας γράφει κάθε εβδομάδα, εδώ και έξι χρόνια, την γνώμη του για την ταινία της εβδομάδας –ενίοτε για τις δύο «ταινίες της εβδομάδας», όταν η γνώμη του για το ποια είναι η ταινία της εβδομάδας (ένα ανεξάρτητο διαμαντάκι από το Ιράν) δεν συμπίπτει με εκείνη της αρχισυνταξίας (το Spiderman 3). Πιστεύει ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
Πώς "έμπλεξες" με την σινεκριτική;
Έμπλεξα πρώτα με το σινεμά, ως θεατής και λίγο ως ερασιτέχνης κι ύστερα με το γράψιμο. Μιας και συνήθως γράφουμε για 'κείνα που νομίζουμε ότι ξέρουμε, ήταν επακόλουθο να αρχίσω να γράφω για σινεμά. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι μου το πρότεινε κάποιος άλλος. Όπως και η προοπτική να πληρώνομαι γι' αυτό.
Επηρεάζει την κρίση σου το γεγονός ότι βλέπεις "υποχρεωτικά" περισσότερες ταινίες από τον μέσο θεατή; Αποκτάς με τον καιρό πιο αυστηρά κριτήρια;
Δεν ξέρω τι γίνεται συνήθως, αλλά στη δική μου περίπτωση απλώς ενισχύθηκαν τα αντανακλαστικά που είχα και πριν. Δηλαδή, ανάλογα με την εποχή, τη μέρα και τη διάθεση τα κριτήριά μου κυμαίνονται από πολύ χαλαρά έως υπερβολικά αυστηρά. Προσπαθώ πλέον να μετριάζω το αποτέλεσμα γιατί οι άνθρωποι τείνουν να παίρνουν τις απόψεις των άλλων προσωπικά. Όπως κι εγώ, δηλαδή, τις ταινίες των άλλων.
Γιατί συμβαίνει συχνά οι κριτικές που διαβάζουμε να διαφέρουν με την γνώμη της πλειοψηφίας του κοινού για μια ταινία;
Επειδή η ειλικρινής γνώμη ενός ανθρώπου δεν είναι ποτέ δυνατόν να συμπίπτει με τον ξερό συμψηφισμό ενός συνονθυλεύματος απόψεων, κοινοτοπιών, διαθέσεων, επιθυμιών και αλληλοσυγκρουόμενων παραισθήσεων εμπειρογνωμοσύνης. Απ' την άλλη, βέβαια, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
Τι κάνει μια ταινία καλή;
Ξεκάθαρα, να αρέσει στο κοινό.
Τι κάνει έναν κριτικό κινηματογράφου καλό;
Προφανώς, να διαφωνεί με το κοινό.
Τρεις αγαπημένες ταινίες, και τρεις λέξεις για την καθεμία;
“Waiting...” του Ρομπ Μακίτρικ: Καλύτερη ταινία έβερ.
“The Horse's Mouth” του Ρόναλντ Νιμ: Σερ Άλεκ Γκίνες.
“Police, Adjective” του Κορνέλιου Πορουμπόιου: WTF?
Πώς "έμπλεξες" με την σινεκριτική;
Έμπλεξα πρώτα με το σινεμά, ως θεατής και λίγο ως ερασιτέχνης κι ύστερα με το γράψιμο. Μιας και συνήθως γράφουμε για 'κείνα που νομίζουμε ότι ξέρουμε, ήταν επακόλουθο να αρχίσω να γράφω για σινεμά. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι μου το πρότεινε κάποιος άλλος. Όπως και η προοπτική να πληρώνομαι γι' αυτό.
Επηρεάζει την κρίση σου το γεγονός ότι βλέπεις "υποχρεωτικά" περισσότερες ταινίες από τον μέσο θεατή; Αποκτάς με τον καιρό πιο αυστηρά κριτήρια;
Δεν ξέρω τι γίνεται συνήθως, αλλά στη δική μου περίπτωση απλώς ενισχύθηκαν τα αντανακλαστικά που είχα και πριν. Δηλαδή, ανάλογα με την εποχή, τη μέρα και τη διάθεση τα κριτήριά μου κυμαίνονται από πολύ χαλαρά έως υπερβολικά αυστηρά. Προσπαθώ πλέον να μετριάζω το αποτέλεσμα γιατί οι άνθρωποι τείνουν να παίρνουν τις απόψεις των άλλων προσωπικά. Όπως κι εγώ, δηλαδή, τις ταινίες των άλλων.
Γιατί συμβαίνει συχνά οι κριτικές που διαβάζουμε να διαφέρουν με την γνώμη της πλειοψηφίας του κοινού για μια ταινία;
Επειδή η ειλικρινής γνώμη ενός ανθρώπου δεν είναι ποτέ δυνατόν να συμπίπτει με τον ξερό συμψηφισμό ενός συνονθυλεύματος απόψεων, κοινοτοπιών, διαθέσεων, επιθυμιών και αλληλοσυγκρουόμενων παραισθήσεων εμπειρογνωμοσύνης. Απ' την άλλη, βέβαια, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
Τι κάνει μια ταινία καλή;
Ξεκάθαρα, να αρέσει στο κοινό.
Τι κάνει έναν κριτικό κινηματογράφου καλό;
Προφανώς, να διαφωνεί με το κοινό.
Τρεις αγαπημένες ταινίες, και τρεις λέξεις για την καθεμία;
“Waiting...” του Ρομπ Μακίτρικ: Καλύτερη ταινία έβερ.
“The Horse's Mouth” του Ρόναλντ Νιμ: Σερ Άλεκ Γκίνες.
“Police, Adjective” του Κορνέλιου Πορουμπόιου: WTF?
