Θρησκείες στην Αθήνα: Όλοι οι θεοί χωράνε (;)

της Ηρώς Κουνάδη

«Εγώ είμαι άνθρωπος». Ο Γιασέρ θα ‘ναι δεν θα ‘ναι εικοσιδύο χρονών. Έχει έρθει στην Ένωση Μεταναστών από το εστιατόριο απέναντι, να μας φέρει τα λεχματζούν που παραγγείλαμε. Κι αυτή τη στιγμή έχει έξι ζευγάρια μάτια καρφωμένα πάνω του. Η απάντησή του στην ερώτηση αν είναι Σουνίτης ή Σηίτης έχει δημιουργήσει την πρώτη μεγάλη παύση σε μια ζωηρή συζήτηση περί θρησκειών που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δύο ώρες.

Αν οι θρησκείες υπήρχαν ανεξάρτητα από τους ανθρώπους που τις κουβαλούν μαζί τους από τόπο σε τόπο, αυτό το αφιέρωμα θα μιλούσε για δόγματα και πεποιθήσεις, προφήτες και μεσσίες, θαύματα και εικασίες για το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο. Στη ρεαλιστική εκδοχή του, μιλά για ανθρώπινες ιστορίες, για την καθημερινότητα ανθρώπων που ζουν σε μια πόλη η οποία πιστεύει σε θεό διαφορετικό (;) από τους δικούς τους, και για το πώς η πολιτική μπλέκεται εκεί όπου κανείς δεν θα ήθελε να εμπλακεί: στον τρόπο με τον οποίο, τελικά, θα συνυπάρξουμε.

«Τα βασικά μηνύματα όλων των θρησκειών, ξέρετε, είναι τα ίδια. Οι άνθρωποι κάνουμε τα πράγματα περίπλοκα» μου έχει πει λίγη ώρα νωρίτερα ο Σαΐντ. Κι όλοι έχουν συμφωνήσει μαζί του. Μου έρχεται στο μυαλό η ιστορία που διηγείται ο Ραβίνος στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Λίττελ «Η Πεταλούδα της Σιβηρίας»: Ένας άθεος πήγε μια φορά σε έναν Ραβίνο και του είπε «σου ορκίζομαι ότι θα πιστέψω, αν μπορέσεις να μου εξηγήσεις όλη την Τορά σε μία ώρα». «Ωραία», του λέει ο Ραβίνος. «Ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνεις σε άλλον. Αυτή είναι όλη η Τορά. Τα υπόλοιπα είναι σχόλια».

Διαβάστε παρακάτω, στα άρθρα του αφιερώματος, τα υπόλοιπα, που είναι όντως σχόλια για τις θρησκείες που συνυπάρχουν στην Αθήνα, τη μεγάλη συζήτηση για το τζαμί, και την άποψη της εκκλησίας για όλα αυτά.