Καμίλλα Φλις και Μαρία Ρεζίνσκα: Οι Καθολικές
Η Καμίλλα, 28 χρονών, και η Μαρία, 39, ήρθαν στην Αθήνα από την Πολωνία πριν από έξι και επτά χρόνια αντίστοιχα. Σπουδάζουν νομική, σε μια πολωνική σχολή, και παράλληλα δουλεύουν στο δικηγορικό γραφείο που έχουν ανοίξει οι ίδιες. Κάθε Κυριακή, πηγαίνουν στη λειτουργία της πολωνικής εκκλησίας, στο 28 της Μιχαήλ Βόδα.
«Είναι ακριβώς σαν δική μας εκκλησία. Εγώ όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα το πρώτο μου βήμα ήταν να βρω αν υπάρχει εκκλησία που να κάνει λειτουργία στην πολωνική γλώσσα, και πού είναι», λέει χαμογελώντας η Μαρία. «Ο τρόπος που μεγαλώσαμε στην Πολωνία ήταν αυτός: πάντα Κυριακή σηκωνόμαστε πρωί πρωί και πάμε στην εκκλησία. Προσπαθούμε να το συνεχίζουμε κι εδώ, στην Ελλάδα» συμφωνεί η Καμίλλα.
«Οι μεγάλες γιορτές είναι ίδιες. Η μόνη διαφορά είναι το Πάσχα, που εδώ γιορτάζουμε μαζί με τους Έλληνες. Γιατί οι Πολωνοί που είμαστε εδώ στην Ελλάδα δουλεύουμε κανονικά, οπότε η αργία μας είναι το ορθόδοξο Πάσχα, όχι το Καθολικό».
Φαντάζομαι πως εκείνες δεν θα έχουν διαπιστώσει καμία επιφυλακτικότητα από την μεριά των Ελλήνων, αφού η θρησκεία τους δεν είναι ουσιαστικά «ξένη». «Καθόλου», μου απαντούν και οι δύο. «Εγώ όταν είχα πρωτοέρθει έμενα με μια οικογένεια Ελλήνων, οι οποίοι μου εξηγούσαν τις διαφορές» λέει η Μαρία. «Μου αρέσει κι εμένα να μαθαίνω, διαβάζω πολύ. Υπήρχε πάντα διάλογος, δεν αισθάνθηκα ποτέ κάτι περίεργο». «Ουσιαστικές διαφορές, ούτως ή άλλως, δεν υπάρχουν», προσθέτει η Καμίλλα, «λεπτομέρειες, μόνο, στη λειτουργία. Αλλά και τι μ’ αυτό; Οι καθολικοί, ας πούμε, έχουμε το εκκλησιαστικό όργανο σε κάθε λειτουργία, κι αυτό δίνει μια ομορφιά».
«Αυτό που πρέπει να γίνει για να συμβιώνουν αρμονικά άνθρωποι με διαφορετικές θρησκείες στην ίδια πόλη είναι να λένε την αλήθεια. Αυτό νομίζω εγώ πως είναι το πιο βασικό», λέει η Μαρία. «Να υπάρχει διάλογος, για να μην υπάρχει φόβος. Γιατί φοβόμαστε αυτά που δεν ξέρουμε. Αν κλείνουμε την πόρτα, δεν μιλάμε και δεν περνάμε μαζί τη ζωή δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Οπότε το πρόβλημα είναι εκεί, ότι δεν θέλουμε να έχουμε ανοιχτά όχι μόνο τα μάτια μας αλλά και την καρδιά μας».
«Είναι ακριβώς σαν δική μας εκκλησία. Εγώ όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα το πρώτο μου βήμα ήταν να βρω αν υπάρχει εκκλησία που να κάνει λειτουργία στην πολωνική γλώσσα, και πού είναι», λέει χαμογελώντας η Μαρία. «Ο τρόπος που μεγαλώσαμε στην Πολωνία ήταν αυτός: πάντα Κυριακή σηκωνόμαστε πρωί πρωί και πάμε στην εκκλησία. Προσπαθούμε να το συνεχίζουμε κι εδώ, στην Ελλάδα» συμφωνεί η Καμίλλα.
«Οι μεγάλες γιορτές είναι ίδιες. Η μόνη διαφορά είναι το Πάσχα, που εδώ γιορτάζουμε μαζί με τους Έλληνες. Γιατί οι Πολωνοί που είμαστε εδώ στην Ελλάδα δουλεύουμε κανονικά, οπότε η αργία μας είναι το ορθόδοξο Πάσχα, όχι το Καθολικό».
Φαντάζομαι πως εκείνες δεν θα έχουν διαπιστώσει καμία επιφυλακτικότητα από την μεριά των Ελλήνων, αφού η θρησκεία τους δεν είναι ουσιαστικά «ξένη». «Καθόλου», μου απαντούν και οι δύο. «Εγώ όταν είχα πρωτοέρθει έμενα με μια οικογένεια Ελλήνων, οι οποίοι μου εξηγούσαν τις διαφορές» λέει η Μαρία. «Μου αρέσει κι εμένα να μαθαίνω, διαβάζω πολύ. Υπήρχε πάντα διάλογος, δεν αισθάνθηκα ποτέ κάτι περίεργο». «Ουσιαστικές διαφορές, ούτως ή άλλως, δεν υπάρχουν», προσθέτει η Καμίλλα, «λεπτομέρειες, μόνο, στη λειτουργία. Αλλά και τι μ’ αυτό; Οι καθολικοί, ας πούμε, έχουμε το εκκλησιαστικό όργανο σε κάθε λειτουργία, κι αυτό δίνει μια ομορφιά».
«Αυτό που πρέπει να γίνει για να συμβιώνουν αρμονικά άνθρωποι με διαφορετικές θρησκείες στην ίδια πόλη είναι να λένε την αλήθεια. Αυτό νομίζω εγώ πως είναι το πιο βασικό», λέει η Μαρία. «Να υπάρχει διάλογος, για να μην υπάρχει φόβος. Γιατί φοβόμαστε αυτά που δεν ξέρουμε. Αν κλείνουμε την πόρτα, δεν μιλάμε και δεν περνάμε μαζί τη ζωή δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Οπότε το πρόβλημα είναι εκεί, ότι δεν θέλουμε να έχουμε ανοιχτά όχι μόνο τα μάτια μας αλλά και την καρδιά μας».
