Σαΐντ Μοχάμεντ Τζαμίλ: Ο Μουσουλμάνος
Ο κ. Τζαμίλ ήρθε στην Ελλάδα από το Πακιστάν πριν από σαράντα ένα χρόνια, στα 19 του. Είναι Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συνδέσμου Ελλάδας-Πακιστάν και του Σωματείου Πακιστανών Δημοσιογράφων, και μέλος του Συμβουλίου Ένταξης Μεταναστών του Δήμου Αθηναίων. Είναι Σουνίτης Μουσουλμάνος. «Ισλάμ σημαίνει ειρήνη». Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου λέει.
«Στις θρησκείες όλου του κόσμου, ξέρετε, τα βασικά μηνύματα είναι ίδια. Δυστυχώς, ορισμένοι μουλάδες και ιμάμηδες, όπως συμβαίνει και σε άλλες θρησκείες, πατάνε στο ότι πολύς κόσμος δεν είναι μορφωμένος, και τους εκμεταλλεύονται. Κάνουν κακή μετάφραση και βγάζουν έννοιες όπως τους βολεύει. Γι’ αυτό δυστυχώς το Ισλάμ τη σημερινή εποχή έχει γίνει ένα μεγάλο ζήτημα παγκόσμια, και δίκαια. Φταίνε ορισμένοι δικοί μας, που μας δίνουν άλλη έννοια για το Ισλάμ ως θρησκεία. Το Ισλάμ δεν διδάσκει βία.
«Εμείς πιστεύουμε ότι στη σημερινή εποχή είναι αναγκαία η ευρύτερη συνεργασία με όλες τις θρησκείες. Να είμαστε κοντά, να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Ό,τι και αν πιστεύει ο άλλος, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να τον κριτικάρουμε. Διάλογος, συζήτηση, επαφή και υπευθυνότητα. Μόνο αυτός ο δρόμος υπάρχει». Μου εξηγεί ότι η πακιστανική κοινότητα στην Ελλάδα αριθμεί περίπου 90.000 μέλη. Απαριθμεί έξι θρησκευτικούς συλλόγους Σουνιτών, δύο Σηιτών και δύο Ουαχάμπι, και σαράντα τέσσερα τζαμιά «των Πακιστανών» σε όλη την Αττική.
Οι Έλληνες δεν είναι πια επιφυλακτικοί με τις ξένες θρησκείες, μου λέει. «Τα πρώτα χρόνια ήταν. Το ξέρω, γιατί μεγάλωσα εδώ, με μεγάλους ανθρώπους, γιαγιάδες, παππούδες. Πάντα νοίκιαζα σπίτια και έμενα μαζί τους, όχι με τους Πακιστανούς. Σιγά σιγά, όμως, αυτός ο φόβος έφυγε. Με προσπάθειες, βέβαια, με διάλογο και συνεργασίες.
«Τα υπόλοιπα είναι πολιτικά συμφέροντα που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους. Σαν το ΛΑΟΣ. Αυτός χρησιμοποιεί την ευαισθησία των ηλικιωμένων που είναι θρησκευόμενοι και εκεί έχει πατήσει το κουμπί, γι’ αυτό έχει ονομάσει και το κόμμα του συναγερμό. Να μη γίνει τζαμί, λέει, να φύγουν όλοι οι μουσουλμάνοι. Αυτό τώρα είναι πάρα πολύ ακραίο. Εγώ από τον καιρό που βγήκα στα πάνελ μαζί με τον Γεωργιάδη και άλλους βουλευτές του ΛΑΟΣ και ξεκίνησα διάλογο, κάπου άλλαξαν τη στάση τους. Η κεντρική γραμμή τους είναι ίδια ακόμα, βέβαια, αλλά δεν εκφράζονται τόσο έντονα όσο πριν, κι αυτό το θεωρώ μεγάλη επιτυχία».
Τον ρωτάω αν θέλει να προσθέσουμε κάτι, κλείνοντας, και μου απαντά ότι θέλει να πει χρόνια πολλά σε όλους, με αφορμή «την μεγάλη γιορτή της Ανάστασης, που μόλις πέρασε. Τα παιδιά μου και η γυναίκα μου, ξέρετε, την ημέρα αυτή πάνε στην εκκλησία. Ποτέ δεν τους έχω εμποδίσει. Γιατί πρέπει να μάθουν τα ήθη και τα έθιμα, και τη θρησκεία της χώρας που μεγαλώνουν. Δεν θα τους επιβάλλω κάτι. Ορισμένα πράγματα, φυσικά, τους έχω πει, κάποιες αρχές, αλλά από εκεί και πέρα μόνοι τους διαλέγουν τον δρόμο τους».
Ρωτώ αν εκείνος ακολούθησε την θρησκεία της δικής του οικογένειας, και γνέφει χαμογελώντας. «Η δική μου οικογένεια στο Πακιστάν είναι δημοφιλής θρησκευτική οικογένεια. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, ναι μεν ήταν δημόσιος υπάλληλος, αλλά ήταν και μεγάλος ιερέας, φιλόσοφος. Και οι θείοι μου ήταν μεγάλοι παππάδες, δημοφιλείς σε όλο το Πακιστάν. Πάντα, όμως, ήταν μετριοπαθείς. Δεν ήταν φανατισμένοι, ούτε ήθελαν να επιβάλλουν κανόνες στις γυναίκες και τα παιδιά τους.
«Όλες οι θρησκείες δίνουν ένα μήνυμα, αυτό να κρατήσουμε. Αγάπη, ειρήνη, αδελφοσύνη, και αλληλεγγύη. Και σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Εάν κάνουμε αυτό, πιστεύω ότι δεν θα δημιουργήσουμε προβλήματα. Και να έχουμε ανοιχτά τα μάτια όλοι γύρω μας για τους κινδύνους που μας περιμένουν. Πολλοί γύρω μας θέλουν να μας χρησιμοποιήσουν, και υπάρχουν πολλά προβλήματα».
(*) Η συζήτησή μας έφτασε κάποια στιγμή αναπόφευκτα και στο θέμα του επίσημου τζαμιού της Αθήνας. Διαβάστε περισσότερα στο τελευταίο υπόθεμα του αφιερώματος (δεξιά στήλη).
«Στις θρησκείες όλου του κόσμου, ξέρετε, τα βασικά μηνύματα είναι ίδια. Δυστυχώς, ορισμένοι μουλάδες και ιμάμηδες, όπως συμβαίνει και σε άλλες θρησκείες, πατάνε στο ότι πολύς κόσμος δεν είναι μορφωμένος, και τους εκμεταλλεύονται. Κάνουν κακή μετάφραση και βγάζουν έννοιες όπως τους βολεύει. Γι’ αυτό δυστυχώς το Ισλάμ τη σημερινή εποχή έχει γίνει ένα μεγάλο ζήτημα παγκόσμια, και δίκαια. Φταίνε ορισμένοι δικοί μας, που μας δίνουν άλλη έννοια για το Ισλάμ ως θρησκεία. Το Ισλάμ δεν διδάσκει βία.
«Εμείς πιστεύουμε ότι στη σημερινή εποχή είναι αναγκαία η ευρύτερη συνεργασία με όλες τις θρησκείες. Να είμαστε κοντά, να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Ό,τι και αν πιστεύει ο άλλος, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να τον κριτικάρουμε. Διάλογος, συζήτηση, επαφή και υπευθυνότητα. Μόνο αυτός ο δρόμος υπάρχει». Μου εξηγεί ότι η πακιστανική κοινότητα στην Ελλάδα αριθμεί περίπου 90.000 μέλη. Απαριθμεί έξι θρησκευτικούς συλλόγους Σουνιτών, δύο Σηιτών και δύο Ουαχάμπι, και σαράντα τέσσερα τζαμιά «των Πακιστανών» σε όλη την Αττική.
Οι Έλληνες δεν είναι πια επιφυλακτικοί με τις ξένες θρησκείες, μου λέει. «Τα πρώτα χρόνια ήταν. Το ξέρω, γιατί μεγάλωσα εδώ, με μεγάλους ανθρώπους, γιαγιάδες, παππούδες. Πάντα νοίκιαζα σπίτια και έμενα μαζί τους, όχι με τους Πακιστανούς. Σιγά σιγά, όμως, αυτός ο φόβος έφυγε. Με προσπάθειες, βέβαια, με διάλογο και συνεργασίες.
«Τα υπόλοιπα είναι πολιτικά συμφέροντα που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους. Σαν το ΛΑΟΣ. Αυτός χρησιμοποιεί την ευαισθησία των ηλικιωμένων που είναι θρησκευόμενοι και εκεί έχει πατήσει το κουμπί, γι’ αυτό έχει ονομάσει και το κόμμα του συναγερμό. Να μη γίνει τζαμί, λέει, να φύγουν όλοι οι μουσουλμάνοι. Αυτό τώρα είναι πάρα πολύ ακραίο. Εγώ από τον καιρό που βγήκα στα πάνελ μαζί με τον Γεωργιάδη και άλλους βουλευτές του ΛΑΟΣ και ξεκίνησα διάλογο, κάπου άλλαξαν τη στάση τους. Η κεντρική γραμμή τους είναι ίδια ακόμα, βέβαια, αλλά δεν εκφράζονται τόσο έντονα όσο πριν, κι αυτό το θεωρώ μεγάλη επιτυχία».
Τον ρωτάω αν θέλει να προσθέσουμε κάτι, κλείνοντας, και μου απαντά ότι θέλει να πει χρόνια πολλά σε όλους, με αφορμή «την μεγάλη γιορτή της Ανάστασης, που μόλις πέρασε. Τα παιδιά μου και η γυναίκα μου, ξέρετε, την ημέρα αυτή πάνε στην εκκλησία. Ποτέ δεν τους έχω εμποδίσει. Γιατί πρέπει να μάθουν τα ήθη και τα έθιμα, και τη θρησκεία της χώρας που μεγαλώνουν. Δεν θα τους επιβάλλω κάτι. Ορισμένα πράγματα, φυσικά, τους έχω πει, κάποιες αρχές, αλλά από εκεί και πέρα μόνοι τους διαλέγουν τον δρόμο τους».
Ρωτώ αν εκείνος ακολούθησε την θρησκεία της δικής του οικογένειας, και γνέφει χαμογελώντας. «Η δική μου οικογένεια στο Πακιστάν είναι δημοφιλής θρησκευτική οικογένεια. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, ναι μεν ήταν δημόσιος υπάλληλος, αλλά ήταν και μεγάλος ιερέας, φιλόσοφος. Και οι θείοι μου ήταν μεγάλοι παππάδες, δημοφιλείς σε όλο το Πακιστάν. Πάντα, όμως, ήταν μετριοπαθείς. Δεν ήταν φανατισμένοι, ούτε ήθελαν να επιβάλλουν κανόνες στις γυναίκες και τα παιδιά τους.
«Όλες οι θρησκείες δίνουν ένα μήνυμα, αυτό να κρατήσουμε. Αγάπη, ειρήνη, αδελφοσύνη, και αλληλεγγύη. Και σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Εάν κάνουμε αυτό, πιστεύω ότι δεν θα δημιουργήσουμε προβλήματα. Και να έχουμε ανοιχτά τα μάτια όλοι γύρω μας για τους κινδύνους που μας περιμένουν. Πολλοί γύρω μας θέλουν να μας χρησιμοποιήσουν, και υπάρχουν πολλά προβλήματα».
(*) Η συζήτησή μας έφτασε κάποια στιγμή αναπόφευκτα και στο θέμα του επίσημου τζαμιού της Αθήνας. Διαβάστε περισσότερα στο τελευταίο υπόθεμα του αφιερώματος (δεξιά στήλη).
