Οι φρίκες της νέας χρονιάς

Οι αποφάσεις για την νέα χρονιά ήταν σίγουρα πιο δημοφιλές κόνσεπτ όσο ο κόσμος είχε λόγους να χαίρεται. Αλλά με το πόσο μίζερη είναι η φάση του κόσμου (και όλων εμάς που ζούμε πάνω του) τελευταία, έχουν χάσει την αίγλη τους. Ίσως να έγιναν και λίγο πιο εκβιαστικές. Δηλαδή, αλήθεια, είναι νορμάλ να σου λέει το μυαλό σου «Ρε μπρο, ο κόσμος καταστρέφεται, θέλεις αλήθεια να πεθάνεις από το κάπνισμα και το καθισιό, αντί να δεις τον ουρανό να ανοίγει αναπόφευκτα στα δύο;»

Δεν είναι νορμάλ, αλλά είναι αυτό που συμβαίνει. Και επειδή δεν μας χωράει ο τόπος μετά από τόση βαριά ενδοσκόπηση, αποφασίζουμε να σπάσουμε λίγη πλάκα. Αυτές είναι οι πιο συχνές φρίκες που τρώμε μετά την Πρωτοχρονιά – και γιατί είναι, κατά βάθος, χαζές.

Πότε θα πάω γυμναστήριο;
Είναι γνωστό φαινόμενο πια: Τα περισσότερα γυμναστήρια βλέπουν διπλάσια προσέλευση τον πρώτο μήνα του χρόνου (άντε και τον δεύτερο) και μετά είναι πάλι ήσυχα και άδεια, για τους πιστούς. Αυτό συμβαίνει επειδή μετά τα μελομακάρονα νιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε αλλαγές, αλλά επίσης επειδή ο κόσμος ρίχνει τόση πολλή σημασία στην εξωτερική εμφάνιση, που αυτή η ανησυχία μάλλον δεν έχει να κάνει με την υγεία. (Αλήθεια, ξέρουμε 2, άντε 3 άτομα που πάνε γυμναστήριο για λόγους υγείας.)

Πότε θ’ αρχίσω διατροφή;
Σχεδόν το ίδιο με το προηγούμενο, με τον έξτρα ύπουλο παράγοντα ότι η υγιεινή διατροφή πλέον γίνεται και ζήτημα στάτους. Το τάδε εστιατόριο, η τάδε (υγιεινή) νοστιμιά, το άλλο superfood. Χωρίς να σκεφτόμαστε ότι α) η υγιεινή διατροφή κανονικά πρέπει να είναι φτηνή (πόσο κοστίζει ένα μπρόκολο, δηλαδή;) και β) οι τιμές στη λαϊκή όλο και ανεβαίνουν (χριστέ μου, ένα μπρόκολο κάνει όσο ένα sando με μους παντζαριού;). Και μέσα σε όλα αυτά, χάνεται εντελώς το κόνσεπτ «θα φάω καλύτερα επειδή μου αρέσει το φαγητό, μου αρέσει και ο εαυτός μου». Και γενικά, το αυτοτιμωρητικό του κειμένου θα γίνεται όλο και χειρότερο τώρα που βγάλαμε τα δύο προφανή από τη μέση, οπότε έχεις δύο δευτερόλεπτα να κλείσεις την σελίδα, αν θες.

Τι θα κάνω γκομενικά;
Είσαι μόνος, μόνη, μόνο, και δεν σου αρέσει αυτό; Ουφ. Είσαι σε σχέση και πάλι δεν σου αρέσει αυτό; Ουφφ. Τι να κάνεις; Θα σκεφτείς γενικολογίες και θα αποφασίσεις ότι ο καλύτερος τρόπος για να το αντιμετωπίσεις αυτό είναι να βγαίνεις έξω περισσότερο. Ίσως να μιλάς και με περισσότερο κόσμο. Ή να ποστάρεις ακόμα περισσότερο (και σχιζοφρενικό) content στο ίντερνετ για να τραβήξεις προσοχή, σαν το υπέροχο έκθεμα που είσαι. Μέχρι να φας μια-δυο καλές απογοητεύσεις πριν καν τελειώσει ο μήνας, και δεν θέλεις άλλο να θυμάσαι καν γιατί επιμένεις να ασχολείσαι. Την επόμενη χρονιά, το resolution θα είναι να το τάξεις στην Παναγία Σουμελά και να ξεμπερδεύεις.

Πρέπει να κόψω το τσιγάρο/το ποτό/τα ναρκωτικά/τα φρουτάκια
Ναι, μάλλον έχεις δίκιο. Αλλά εδώ θα πούμε ότι κανείς δεν κατάφερε να ξεφύγει αποτελεσματικά από τους εθισμούς του βάζοντας ένα πιστόλι στον κρόταφο. Στην χειρότερη πρέπει να ανακαλύψεις τον Θεό και να αφήσεις τον Θεό να κρατάει το πιστόλι στον κρόταφο, αλλά κι αυτό δεν είναι αναγκαστικό ότι θα δουλέψει για όλους. Πόσο μάλλον, μπορεί να σε αγχώσει και χειρότερα. «Τώρα απογοητεύω τον εαυτό μου ΚΑΙ τον Θεό, δηλαδή;»

Πρέπει να αρχίσω ψυχοθεραπεία
Εδώ θα τολμήσουμε να πούμε ότι η φρίκη δεν έχει να κάνει τόσο με το «Αν πάω σε ψυχολόγο, θα με πούνε τρελό». Αυτό το ξεπεράσαμε πριν 2-3 χρόνια σαν Έθνος, που όλοι άρχισαν ψυχανάλυση μες στην καραντίνα. Το πρόβλημα εδώ πιστεύουμε ότι έχει να κάνει με την αυτογνωσία του ότι αν ξεκινήσεις ψυχανάλυση, θα αρχίσεις να μιλάς για αυτό λες και δεν ξέρεις κάτι άλλο, και θα αρχίσεις να περνάς τα πάντα από το (δικό σου, ούμπερ προσωπικό και ΟΧΙ εύκολο να ταυτιστούν οι άλλοι) ψυχαναλημένο φίλτρο.