Η Ευλαλία είναι το μεζεδάδικο που έψαχνες

Εκεί που το Μετς συναντάει το Παγκράτι, στη γειτονιά που οι παλιοί Αθηναίοι λένε Γούβα και οι ακόμα παλαιότεροι Άγιο Αρτέμιο, άνοιξε πριν από λίγο καιρό τις πόρτες της η Ευλαλία. Αθόρυβα. Δεν έκανε χαμό στα σόσιαλ μίντια, δεν διάβασες διθυράμβους για τα ντολμαδάκια της στα σάιτς. Διαδόθηκε όμως γρήγορα από στόμα σε στόμα, κι απέκτησε ουρές από κόσμο που περιμένει υπομονετικά να αδειάσει κάποιο από τα τραπεζάκια της.

Σε μια γλυκύτατη, παλιά μονοκατοικία από αυτές που σπανίζουν πια στη γειτονιά της –και σε όλες τις αθηναϊκές γειτονιές γενικότερα– η Ευλαλία είναι εκείνη η περίπτωση μαγαζιού που τείνει επίσης να γίνει είδος υπό εξαφάνιση: Μεζεδάδικο από εκείνα του παλιού, καλού Μεταξουργείου πριν αποκτήσει μπραντσάδικα και ψηφιακούς νομάδες, με τις ίδιες εκείνες χαμηλές τιμές, αλλά με (πολύ) καλύτερο φαγητό. Περισσότερα γι’ αυτό σε λίγο. Θα σταθούμε πρώτα λίγο στο βάιμπ.

Στο φαρδύ πεζοδρόμιο της Φρύνωνος, μπροστά στην απολύτως ροζ μονοκατοικία που την στεγάζει, η Ευλαλία απλώνει τραπεζάκια καφενείου, και κατακόκκινες καρέκλες από εκείνες που συναντούσαμε στα παλιά θερινά σινεμά. Όσο παίρνει να βραδιάζει, ο νοσταλγικός φωτισμός φτιάχνει ατμόσφαιρα αστικού καλοκαιριού στην καρδιά του φθινοπώρου –βοηθά σε αυτό και το κλίμα, που είναι χαλαρό και παρεΐστικο, και το σέρβις, φιλικό, φροντιστικό και κεφάτο. Στον μέσα χώρο προβλέπουμε τον χειμώνα να γίνεται λαϊκό προσκύνημα, καθότι τα τραπεζάκια είναι λίγα και καλά, και η ατμόσφαιρα φιλόξενα ρετρό, ό,τι πρέπει για τις μακρές αθηναϊκές μας νύχτες.

Όλα αυτά, βέβαια, μικρή σημασία θα είχαν αν το φαγητό δεν ήταν αυτό που είναι: Οικείο αλλά με μικρές πινελιές ξαφνιάσματος για να μην είναι ποτέ βαρετό, βαθιά νόστιμο, γενναιόδωρο και καθησυχαστικό (σχώρνα μας τον νεολογισμό, ακόμα ψάχνουμε μια καλή απόδοση του όρου comfort food στα ελληνικά).

Το μενού μικρό αλλά θαυματουργό, όπως πρέπει για να είναι τα πάντα φτιαγμένα στην εντέλεια: 18 πιάτα όλα κι όλα, χωρισμένα σε κατηγορίες –σαλάτες, τυριά, αλίπαστα, ορεκτικά, κρεατικά, θαλασσινά– συν ένα γλυκό για το σβήσιμο (γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού). Κοιτάς τις τιμές και νομίζεις ότι έχουν κάνει λάθος. Μετά συνειδητοποιείς πως όχι, απλά έχεις συνηθίσει την υπερκοστολόγηση που μαστίζει τον τελευταίο χρόνο την Αθήνα.

Ξεκινήσαμε με απίθανο καπνιστό βολάκι Άνδρου (5,50€) που ταίριαξε τέλεια με το ροζέ κρασί που πίναμε, και έναν εκπληκτικό ντάκο (5,50€) με μοσχοβολιστή τριμμένη ντομάτα, φρέσκια κάππαρη, και μια γενναία ποσότητα βελουδένιας γαλομυζήθρας που απογείωνε το τελικό αποτέλεσμα. Η φάβα (5€) ήρθε με πίκλες κρεμμυδιού και ήταν χωρίς υπερβολή από τις καλύτερες που έχουμε δοκιμάσει –ξέρεις δα πόσο εύκολα μπορεί να γίνει βαρετή κι αδιάφορη η φάβα στην Αθήνα– και ακολούθησε ένα ωραίο λουκάνικο με πράσο (6,50€).

Φωτό: Χριστίνα Τσαμουρά

Εκεί όμως που το πράγμα απογειώθηκε ήταν στις απίθανες μπουκίτσες κοτόπουλου με μια ονειρική σάλτσα φέτας (7€) ένα πιάτο-σουξέ για το οποίο θα επιστρέψουμε –όπως και για τα ντολμαδάκια, που δεν τα πετύχαμε διαθέσιμα, και για πιάτα θαλασσινών σαν το θράψαλο με αμπελοφάσουλα (7,50€) που δεν δοκιμάσαμε. Βλέποντας τις τιμές, θεωρήσαμε πως θα πρόκειται για μικρά μεζεδάκια, οπότε παραγγείλαμε τον αγλέουρα, οι μερίδες όμως μας διέψευσαν πανηγυρικά, και καταλήξαμε να φεύγουμε με πακετάκι για το σπίτι.

Φωτό: Χριστίνα Τσαμουρά

Για συγκολλητική ουσία του μενού με τις παρεΐστικες βραδιές σου, έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε ρακή από την Κρήτη, τσίπουρο από τη Λάρισα, χύμα και εμφιαλωμένο, ουζάκια σαν το Καζανιστό και το Ματαρέλη όταν ξανακαλοκαιριάσει, μπυρίτσες Μάμος από βαρέλι, ή Νύμφη, Άλφα, Fischer από μπουκάλια. Έχει και ωραίο κρασάκι χύμα (το λευκό είναι μαλαγουζιά, το ροζέ αγιωργίτικο, το κόκκινο Merlot Syrah) έχει όμως και εμφιαλωμένο, από το Κτήμα Πατερομιχελάκη στον Κίσσαμο Χανίων. Οι τιμές είναι κι εδώ εξαιρετικές, στα 18-20€ η φιάλη, στα 6€ το μισόλιτρο χύμα, το ίδιο και η μεγάλη ρακή, στα 10€ τα εμφιαλωμένα τσίπουρα και ούζα, και από 3€ οι μπύρες.