Πήγαμε στην ολοκαίνουρια Αθηναϊκή Ταράτσα… και δεν ενθουσιαστήκαμε

Ούτε 40 μέρες δεν έχει που άνοιξε η Αθηναϊκή Ταράτσα, και οι φωτογραφίες της έχουν πλημμυρίσει social και μη media. Λογικό κι αναμενόμενο: Από τη μία η φαντασμαγορική της θέα στην Ακρόπολη, από την άλλη ο ενθουσιασμός με τον οποίο υποδεχόμαστε οι Αθηναίοι κάθε καινούριο εστιατόριο, βάλε και την υπόσχεση για «λίγο καλοκαίρι ακόμα» που κουβαλούν έτσι κι αλλιώς οι ταράτσες, δεν θέλει και πολύ.

Στον 7ο όροφο του ολοκαίνουριου ξενοδοχείου Regal, με τις 70s αναφορές στην αισθητική της, που πιάνουν από το φάνκι λογότυπο μέχρι τους πορτοκαλί καναπέδες της, η Αθηναϊκή Ταράτσα είναι… αυτό που λέει το όνομά της: Η πεμπτουσία των ταρατσών της πόλης, με την ανοιχτή κουζίνα στη μία πλευρά και το εντυπωσιακό μπαρ το οποίο στολίζει ένας βίντατζ καθρέφτης-σήμα κατατεθέν από την άλλη. Λίγα τραπέζια, περισσότερες θέσεις στο πάσο, το οποίο διατρέχει όλη την πλευρά που κοιτάζει την Ακρόπολη. Αν έχεις επιλογή, εκεί να καθίσεις, είναι κατά τη γνώμη μας το χαϊλάητ του μαγαζιού, θα αφήσουμε την φωτογραφία που ακολουθεί να σου εξηγήσει το γιατί.

Τι λείπει λοιπόν; Λείπει, καταρχάς, η χαλαρότητα που θα ταίριαζε με το κόνσεπτ μιας 70s αθηναϊκής ταράτσας. Μια ατμόσφαιρα επιτήδευσης πλανάται στον αέρα, και αν σπεύσεις να σκεφτείς πως αυτή είναι συνυφασμένη με τα bar restaurant και το fine dining, θα σου πούμε ότι υπάρχουν πλέον αρκετές εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα. Θα θέλαμε η Αθηναϊκή Ταράτσα να είναι μία από αυτές. Το περιμέναμε και λίγο.

Το μενού που υπογράφει ο σεφ Αλέξανδρος Καρακατσάνης πατά με το ένα πόδι στην ελληνική παράδοση και με το άλλο σε λεβαντίνικες γεύσεις και αρώματα, και είναι σίγουρα ενδιαφέρον και πολλά υποσχόμενο. Ίσως να χρειάζεται λίγος ακόμα χρόνος για να βρει τους ρυθμούς της η κουζίνα, και να διορθωθούν κάποιες αστοχίες.

Ξεκινήσαμε με τα χιλιοτραγουδισμένα ψητά φασολάκια (12€) με πετιμέζι ροδιού, καπνιστό ξινοτύρι και ξηρούς καρπούς. Το πιάτο-σουξέ που σίγουρα έχει πάρει το μάτι σου αν ακολουθείς σχετικούς λογαριασμούς στα social media, δεν στάθηκε αντάξιο των υψηλών προσδοκιών –που ομολογουμένως είναι πάντα κακός σύμβουλος– καθώς το σύνολο δεν έδενε και τα υλικά στέκονταν αμήχανα σαν μαλωμένα μεταξύ τους στο πιάτο.

Συνεχίσαμε με τα γεμιστά ζυμαρικά (15€) με πρόβειο κιμά, καμένο βούτυρο και γιαούρτι, ένα πιάτο-φόρο τιμής στα ανατολίτικα μαντί που αγαπάμε πολύ, και το οποίο θα μας ενθουσίαζε αν δεν είχε ξεφύγει στο αλάτι.

Την παράσταση έκλεψε η ρεβυθάδα (12€) στον ξυλόφουρνο, με λεμόνι και πρόβειο γιαούρτι, ένα πιάτο βαθιάς, ρουστίκ νοστιμιάς –κι ας είχε και αυτό ένα τσικ παραπάνω αλάτι– που το ευγενέστατο σέρβις μας συμβούλεψε να ανακατέψουμε καλά για να βγάλει όλα του τα αρώματα. Το αποτέλεσμα εδώ δικαιώνει.

Μάλλον απογοητευτικός ήταν ο κόκορας (19€) στον ξυλόφουρνο με φρέσκια ντομάτα και χυλοπιτάκι ανακατεμένο με ρεβύθια, τα οποία είναι μεν ωραία ανατολίτικη ιδέα, έκαναν δε παραφωνία στεγνώνοντας το τελικό αποτέλεσμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν αναφέρονταν στο μενού, όπου διαβάζουμε «κόκορας στον ξυλόφουρνο, χυλοπιτάκι, φρέσκια ντομάτα».

Η λίστα κρασιών περιλαμβάνει ενδιαφέρουσες επιλογές από τον ελληνικό και τον διεθνή αμπελώνα σε μάλλον τσιμπημένες τιμές (μόλις πέντε ετικέτες τιμώνται κάτω από 30€) και κάποιες επιλογές σε ποτήρι (από 7€). Τις εντυπώσεις, ωστόσο, κερδίζει η κάρτα των κοκτέιλ, την οποία έχει σχεδιάσει η ομάδα του βραβευμένου The Bar in Front of the Bar, έτσι ώστε να ταιριάζει με το μενού, και να μην περιορίζεται μόνο για πριν ή μετά το φαγητό. Εμείς δοκιμάσαμε ένα φανταστικό Baking the Apple Pie (12€) με 12άρι Metaxa, pineau de Charentes, κρόκο αυγού, μήλο και μπαχαρικά, και το υπέροχο Greek Yogurt (12€) με ρούμι, σύκο, μέλι και γιαούρτι.

Αναλυτικά όλο το μενού μπορείς να το δεις στο site της Αθηναϊκής Ταράτσας, όπου κάνεις και τις κρατήσεις σου online. Το ωράριο λειτουργίας είναι καθημερινά 18.00-2.00, με την κουζίνα να κλείνει γύρω στα μεσάνυχτα –μπορείς όμως να μείνεις μετά για ποτό.