Προτιμώ την κωμωδία, η κωμωδία είναι φάρμακο

Η ηθοποιία είναι σαν ένα απάτητο κι ανεξερεύνητο βουνό. Σκαρφαλώνεις με κόπο, φτάνεις στην κορυφή και βλέπεις ότι υπάρχει κι άλλη κορυφή, κι ύστερα κι άλλη. Όταν πεις έφτασα, το έχεις χάσει το παιχνίδι.

Η μητέρα μου το ήθελε πολύ (σ.σ. να γίνει ηθοποιός), και με υποστήριξε παρότι ήταν αμόρφωτη, της άρεσαν πολύ το θέατρο και η κλασική μουσική. Μου είχε πει «να πας και να γίνεις ο Ντάνι Κέι», ο πατέρας μου όμως ήταν ανένδοτος δεν ήθελε. Έφυγα από την Κύπρο, ήρθα στην Ελλάδα, έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου και δεν με περάσανε την πρώτη φορά, στην συνέχεια γράφτηκα στην βιομηχανική σχολή. Δεν μου άρεσε βέβαια, δεν μου άρεσαν τα λογιστικά, έγραψα όμως στον πατέρα μου, πως ήμουν ο πρώτος και δεν είχα πατήσει…

(στη δραματική σχολή) Μου μιλούσαν και εγώ σφύριζα αδιάφορα. Μάλιστα μια δασκάλα που είχα μου είχε πει ότι δεν κάνω για θέατρο, ότι δεν της αρέσω έτσι όπως παίζω και ότι έπρεπε να τα παρατήσω. Εγώ θρασύτατος όπως ήμουν της απάντησα, «κι εμένα δεν μου αρέσατε καθόλου, στην παράσταση που σας είδα φέτος, χάλια ήσασταν».

(για τον αγώνα του με την ΕΟΚΑ) Περάσαμε από τη μια στιγμή στην άλλη στην ενηλικίωση. Ήταν ένα διάστημα πολύ ωραίο, είχε εξάρσεις, είχε πατριωτισμό, είχε δράση. Διαβάζαμε λίγο, την κοπανούσαμε από το σχολείο συμμετέχοντας όπως μπορούσε ο καθένας στον αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Εμείς οι μικρότεροι παρακολουθούσαμε πότε περνούσαν τα τζιπ των Εγγλέζων με τις ώρες, καταγράφαμε τους αριθμούς τους, μοιράζαμε φυλλάδια, κολλούσαμε αφισέτες, μεταφέραμε μηνύματα του Διγενή, κρατούσαμε τσίλιες σε υπόγεια όπου δούλευαν πολύγραφοι. Αυτό που δεν έκανα εγώ ήταν να μπω στις ομάδες κρούσης. Είχα αρχίσει, βεβαίως, να εκπαιδεύομαι στη χρήση των όπλων, αλλά πολύ σύντομα κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να σκοτώσω ακόμη και... Εγγλέζο.

Εργάζομαι ως ηθοποιός πάνω από σαράντα χρόνια, αλλά ποτέ δεν τα υπολόγισα, όπως κάνουν ορισμένοι που γιορτάζουν τα είκοσί τους χρόνια κτλ. Για μένα πέρασαν χωρίς καν να το καταλάβω.

Είμαι αληθινός σ' αυτό που κάνω, χωρίς ψεύτικα τερτίπια, χωρίς χυδαιότητες και αυτό το νιώθει ο κόσμος. Για μένα το θέατρο είναι χαρά, κατάθεση ψυχής.

Στο θέατρο πρέπει να υπάρχει μια παιδικότητα. Αυτό που κάνουμε είναι ένα παιχνίδι. Πώς όταν είμαστε μικρά θέλουμε να βάζουμε μάσκες, να μεταμφιεζόμαστε, να κάνουμε διάφορα;

Δεν θα με δείτε σε δεξιώσεις και περιοδικά, δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια. Μου αρκεί να παίζω, προσπαθώντας πάντα για το καλύτερο, και βεβαίως είμαι ευτυχής να νιώθω την αγάπη του κόσμου.

Προτιμώ την κωμωδία. Η κωμωδία είναι φάρμακο.