Αλκυόνη Παπαδάκη: Μια ζωή που τα είχε όλα
«Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής». Αυτό ήθελε να κάνει όταν ήταν μικρή η Αλκυόνη. Να φύγει από ένα σπίτι που τη γέμιζε με πόνο. Και το έκανε.
Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε στο Νιο Χωριό, κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος, η μητέρα της ονειροπόλα -όπως συνηθίζει πάντα να τη χαρακτηρίζει- ο παππούς και η γιαγιά της ήταν επίσης, δάσκαλοι. Η ίδια μεγάλωσε σε ένα σπίτι αυταρχικό. Μπορεί η οικογένειά της να είχε μια οικονομική άνεση και μια κουλτούρα, αλλά δεν ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια.
«Μπορεί ο πατέρας μου να ήταν ήρωας της Αλβανίας και να του έστελνε η πατρίδα παράσημα, αλλά μια μέρα ήρθε ένα φορτηγό και τους πήρε όλους, τη μαμά, τον μπαμπά, τον παππού και τη γιαγιά, και τους πήγαν στη φυλακή λόγω του θείου. Εγώ έμεινα τριών χρονών παιδί στην αυλή, λιπόθυμη, να με γλείφει ένας σκύλος. Τον θείο μου τον επικήρυξαν και τον αποκεφάλισαν», περιγράφει σε μια συνέντευξή της. Η Αλκυόνη ως παιδί είχε την ατυχία να ζήσει όλο το μετεμφυλιακό κλίμα της εποχής και η ζωή της ήταν γεμάτη δυσκολίες.
Ανήσυχο πνέυμα από μικρή, γεμάτη με όρεξη για ζωή, με μια μικρή σπίθα μέσα της να της λέει να μην τα παρατάει. Αφού αποφοίτησε από τη Γαλλική Σχολή, ήρθε στην Αθήνα με το όνειρο να αλλάξει τον κόσμο. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Με όλο το θάρρος που είχε και όλη την επιμονή στο όνειρό της, έστειλε ένα γράμμα στον Χρήστο Λαμπράκη και τελικά ξεκίνησε δουλειά στα «Νέα». Μετά τα «Νέα» πήρε… «μεταγραφή» για την Αυγή, όπου και δούλεψε ως ρεπόρτερ. Αυτό που πάντα ήθελε να κάνει: να βγαίνει στο δρόμο με ένα χαρτί και ένα μολύβι, να μιλάει με ανθρώπους, να μαθαίνει από «πρώτο χέρι» την ιστορία τους, να παίρνει συνεντεύξεις, να είναι στην πρώτη γραμμή.
Το δεύτερο όνειρό της ήταν να κάνει οικογένεια. Μια οικογένεια ζεστή, να προσφέρει όλη την αγάπη που είχε μέσα της. Μια οικογένεια που δεν θα θύμιζε σε τίποτα τη δική της. Παντρεύτηκε χωρίς καλεσμένους και γλέντια, ενημέρωσε τον πατέρα της με μια επιστολή και μεγάλωσε ένα παιδί του κόσμου.
Γιατί η Αλκυόνη ήταν πάντα ανατρεπτική και τα έκανε όλα με τον δικό της μοναδική τρόπο. Και το γράψιμο στη ζωή της; Αυτή η ιστορία ξεκίνησε από τον θείο της. Ήταν εκείνος που έγραφε και την έμαθε να βλέπει τα όμορφα πράγματα. Να εκτιμά και να χαίρεται τα μικρά. Να κοιτά ψηλά τον γαλανό ουρανό και να μυρίζει τα λουλούδια. Και πόσο της αρέσουν τα λουλούδια. Πάντα βρίσκει κάτι όμορφο -όσο ασήμαντο κι αν είναι- για να της φτιάχνει την διάθεση και την ημέρα.
Πολυγραφότατη, ευρηματική και ιδιαίτερα σεμνή, η Αλκυόνη Παπαδάκη έχει κατακτήσει το αναγνωστικό κοινό, που την ακολουθεί πιστά σε όλη τη συγγραφική πορεία της. Τα έργα της, τα οποία ανήκουν στη σύγχρονη μυθιστορία, διακρίνονται για την προσωπική, λυρική γραφή της. Όπως λέει η ίδια, το μυστικό της είναι η αλήθεια της και η συναναστροφή της με τους ανθρώπους. Έτσι φτιάχνει τους χαρακτήρες της, τους μελετάει, ταξιδεύει μέσα τους, περπατάει μαζί τους στα μονοπάτια της ψυχής τους. Και έτσι γράφει κείμενα αληθινά, μέσα από τα οποία αναλύει, συνθέτει, αγωνίζεται, δημιουργεί, διακινδυνεύει, διδάσκει ήθος και σημαδεύει στο κέντρο της ψυχής, σε μια δύσκολη εποχή, που αναζητεί οδηγούς και πρότυπα ζωής.
Το πρώτο της βιβλίο, To κόκκινο σπίτι, εκδόθηκε το 1988 και ήταν βιογραφικό. Από τότε μέχρι και το πιο πρόσφατό της μυθιστόρημα, Μια παράγκα για τ’ όνειρο, που κυκλοφόρησε το 2022, η απόσταση που έχει διανύσει είναι τεράστια. 35 χρόνια μετά το Κόκκινο σπίτι, τα βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη επανακυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα με νέα, καλλιτεχνικά εξώφυλλα, που αποτυπώνουν και αποδίδουν το συναίσθημα κάθε μυθιστορήματος.
