Τι σημαίνει να είσαι νέα τραγουδίστρια/καλλιτέχνης στις μέρες μας;
Επειδή η καλλιτεχνικότητα που έχω σαν προσωπικότητα βγαίνει τελείως από μέσα μου δεν το έχω σκεφτεί ποτέ και θεωρώ ότι είναι και πολύ μεγάλη λέξη, η λέξη «καλλιτέχνης» και πιστεύω ότι περισσότερο κρύβεται πίσω από τη ζωή ενός ανθρώπου πόσο καλλιτέχνης είναι παρά το επάγγελμά του. Μου αρέσει πάρα πολύ να ασχολούμαι με την τέχνη και ειδικά με το τραγούδι, είναι ο τρόπος που εκφράζομαι και το μόνο μέσο που έχω να επικοινωνήσω 100% και αληθινά με τους άλλους. Είμαι τόσο πολύ ο εαυτός μου όταν τραγουδάω που όταν κατεβαίνω από τη σκηνή, σχεδόν αισθάνομαι ότι δεν έχω μιλιά και πρέπει να περάσει λίγη ώρα για να μπορέσω να προσαρμοστώ ξανά στο ότι είμαι ένας άνθρωπος που πρέπει να επικοινωνήσει και με άλλο τρόπο. Γι’ αυτό όταν ανεβαίνω στη σκηνή δεν έχω καμία αμηχανία, μπορείς να με βάλεις να τραγουδάω να κάνω οτιδήποτε, δε με πειράζει.
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί, να βρει/δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα;
Το πιο δύσκολο από όλα. Δεν αφορά τους τραγουδιστές, αλλά τους δημιουργούς, διότι αν ένας τραγουδιστής δεν έχει δημιουργούς από πίσω του, δεν έχει κανένα χώρο. Είναι θέμα ρεπερτορίου. Έχουμε δει συγκλονιστικές φωνές που δεν κατάφεραν να βρουν χώρο γιατί δεν είχαν δισκογραφία.
Ποια είναι η σχέση και η αντιμετώπιση μεταξύ παλιών και νέων καλλιτεχνών;
Για μένα όλη η παλιά γενιά είναι η αναφορά μου. Τους χρωστάω και εντός και εκτός εισαγωγικών την ύπαρξή μου στο χώρο, με την έννοια ότι αν δεν είχα αναφορά την Τσανακλίδου ή τη Γαλάνη ή τη Μοσχολιού δε θα είχα λόγο να κάνω τραγούδια. Απλά μέχρι εκεί. Τους θαυμάζω και συγκινούμαι και τώρα μάλιστα ακόμη περισσότερο που μπορώ να δω λίγο τι γίνεται πίσω από αυτό το πράγμα, μπορώ να καταλάβω την κούραση, την ανάγκη τους. Η μόνη μου ουσιαστική σχέση με δημιουργό είναι με τον Παρασκευά Καρασούλο, στον οποίο πραγματικά οφείλω την ύπαρξή μου στο χώρο, ο οποίος μας στηρίζει a priori και εν λευκώ. Δε βοηθάει τους νέους απλά τους δίνει βήμα να βοηθηθούν μόνοι τους και αυτό το θεωρώ μεγάλη μαγκιά. Είχα βέβαια την τιμή να τραγουδήσω τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη και φέτος η συνεργασία με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο που είναι μια πολύ καλή και γλυκιά συνεργασία.
Ποιον τρόπο προτιμά κανείς να προωθήσει τη δουλειά και τον εαυτό του;
Δεν είμαι διαθέσιμη να συμβιβαστώ με το τι αρέσει γενικώς. Θεωρώ ότι όταν κάνεις κάτι με την ψυχή σου και σ’ αρέσει εσένα πολύ τότε αρέσει και στους άλλους. Ό, τι πιστεύεις περνάει από κάτω. Ο τρόπος να προωθήσω τον εαυτό μου είναι αυτό που κάνω, μέσω του ρεπερτορίου, να το υποστηρίξω και να το προσπαθήσω μόνη μου. Έτσι φτιάχνεις και ένα κοινό που γνωρίζει πάνω κάτω τι θέλεις να κάνεις και ή θα επικοινωνήσει μαζί σου ή όχι. Είναι και πολύ ειλικρινές αυτό γιατί ξεκαθαρίζεις από την αρχή τι σκοπό έχεις. Για μένα το μέσο που με έχει βοηθήσει περισσότερο μέχρι τώρα είναι το ραδιόφωνο. Χρωστάω πολλά στους παραγωγούς του ραδιοφώνου γιατί στηρίξανε αυτή τη δουλειά και την αγαπήσανε.
Ένα σχόλιο για τους χώρους-μουσικές σκηνές. Πόσο ανοιχτοί είναι, ποιοι προτιμούνται;
Υπάρχουν μουσικές σκηνές στην Αθήνα. Αυτό που βίωσα στον Ιανό ήταν πολύ ωραίο. Γίναμε φίλοι με τα παιδιά και εκεί συνειδητοποίησα το κοινό μου. Ήταν καλό και το τάιμινγκ γιατί κατά τη διάρκεια των παραστάσεων βγήκε το «εν λευκώ». Έχει και την ενέργεια του βιβλίου, και αυτό είναι πολύ καλό. Έχει μια κουλτούρα διαφορετική , δεν είναι τόσο νύχτα. Είναι πιο έξω από τη νύχτα.
Ποια είναι η γνώμη σου για το κοινό φιλοθεάμον και φανατικό;
Με τον πυρήνα του κοινού έχουμε πολύ καλή σχέση, μιλάμε, τους γνωρίζω και μέσω του MySpace έχουμε επαφή, έχω μια πολύ γλυκιά αντιμετώπιση, με έχουν αγκαλιάσει πάρα πολύ, μέχρι στιγμής αυτά που έχω δει είναι υπέροχα. Είναι φοβερή αίσθηση ότι αυτό που κάνεις υπάρχουν άνθρωποι που το αναγνωρίζουν και τους αρέσει. Σε ικανοποιεί και σε γεμίζει σαν καλλιτέχνη και σου δίνει τροφή, διότι όταν βλέπεις ότι κάτι αρέσει γίνεσαι πιο απαιτητικός θέλεις να γίνεις ακόμη πιο καλό, είναι σαν χρέος να δώσεις κάτι καλύτερο. Είναι πολύ καλή και δημιουργική η σχέση με τον κόσμο.
Επειδή η καλλιτεχνικότητα που έχω σαν προσωπικότητα βγαίνει τελείως από μέσα μου δεν το έχω σκεφτεί ποτέ και θεωρώ ότι είναι και πολύ μεγάλη λέξη, η λέξη «καλλιτέχνης» και πιστεύω ότι περισσότερο κρύβεται πίσω από τη ζωή ενός ανθρώπου πόσο καλλιτέχνης είναι παρά το επάγγελμά του. Μου αρέσει πάρα πολύ να ασχολούμαι με την τέχνη και ειδικά με το τραγούδι, είναι ο τρόπος που εκφράζομαι και το μόνο μέσο που έχω να επικοινωνήσω 100% και αληθινά με τους άλλους. Είμαι τόσο πολύ ο εαυτός μου όταν τραγουδάω που όταν κατεβαίνω από τη σκηνή, σχεδόν αισθάνομαι ότι δεν έχω μιλιά και πρέπει να περάσει λίγη ώρα για να μπορέσω να προσαρμοστώ ξανά στο ότι είμαι ένας άνθρωπος που πρέπει να επικοινωνήσει και με άλλο τρόπο. Γι’ αυτό όταν ανεβαίνω στη σκηνή δεν έχω καμία αμηχανία, μπορείς να με βάλεις να τραγουδάω να κάνω οτιδήποτε, δε με πειράζει.
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί, να βρει/δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα;
Το πιο δύσκολο από όλα. Δεν αφορά τους τραγουδιστές, αλλά τους δημιουργούς, διότι αν ένας τραγουδιστής δεν έχει δημιουργούς από πίσω του, δεν έχει κανένα χώρο. Είναι θέμα ρεπερτορίου. Έχουμε δει συγκλονιστικές φωνές που δεν κατάφεραν να βρουν χώρο γιατί δεν είχαν δισκογραφία.
Ποια είναι η σχέση και η αντιμετώπιση μεταξύ παλιών και νέων καλλιτεχνών;
Για μένα όλη η παλιά γενιά είναι η αναφορά μου. Τους χρωστάω και εντός και εκτός εισαγωγικών την ύπαρξή μου στο χώρο, με την έννοια ότι αν δεν είχα αναφορά την Τσανακλίδου ή τη Γαλάνη ή τη Μοσχολιού δε θα είχα λόγο να κάνω τραγούδια. Απλά μέχρι εκεί. Τους θαυμάζω και συγκινούμαι και τώρα μάλιστα ακόμη περισσότερο που μπορώ να δω λίγο τι γίνεται πίσω από αυτό το πράγμα, μπορώ να καταλάβω την κούραση, την ανάγκη τους. Η μόνη μου ουσιαστική σχέση με δημιουργό είναι με τον Παρασκευά Καρασούλο, στον οποίο πραγματικά οφείλω την ύπαρξή μου στο χώρο, ο οποίος μας στηρίζει a priori και εν λευκώ. Δε βοηθάει τους νέους απλά τους δίνει βήμα να βοηθηθούν μόνοι τους και αυτό το θεωρώ μεγάλη μαγκιά. Είχα βέβαια την τιμή να τραγουδήσω τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη και φέτος η συνεργασία με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο που είναι μια πολύ καλή και γλυκιά συνεργασία.
Ποιον τρόπο προτιμά κανείς να προωθήσει τη δουλειά και τον εαυτό του;
Δεν είμαι διαθέσιμη να συμβιβαστώ με το τι αρέσει γενικώς. Θεωρώ ότι όταν κάνεις κάτι με την ψυχή σου και σ’ αρέσει εσένα πολύ τότε αρέσει και στους άλλους. Ό, τι πιστεύεις περνάει από κάτω. Ο τρόπος να προωθήσω τον εαυτό μου είναι αυτό που κάνω, μέσω του ρεπερτορίου, να το υποστηρίξω και να το προσπαθήσω μόνη μου. Έτσι φτιάχνεις και ένα κοινό που γνωρίζει πάνω κάτω τι θέλεις να κάνεις και ή θα επικοινωνήσει μαζί σου ή όχι. Είναι και πολύ ειλικρινές αυτό γιατί ξεκαθαρίζεις από την αρχή τι σκοπό έχεις. Για μένα το μέσο που με έχει βοηθήσει περισσότερο μέχρι τώρα είναι το ραδιόφωνο. Χρωστάω πολλά στους παραγωγούς του ραδιοφώνου γιατί στηρίξανε αυτή τη δουλειά και την αγαπήσανε.
Ένα σχόλιο για τους χώρους-μουσικές σκηνές. Πόσο ανοιχτοί είναι, ποιοι προτιμούνται;
Υπάρχουν μουσικές σκηνές στην Αθήνα. Αυτό που βίωσα στον Ιανό ήταν πολύ ωραίο. Γίναμε φίλοι με τα παιδιά και εκεί συνειδητοποίησα το κοινό μου. Ήταν καλό και το τάιμινγκ γιατί κατά τη διάρκεια των παραστάσεων βγήκε το «εν λευκώ». Έχει και την ενέργεια του βιβλίου, και αυτό είναι πολύ καλό. Έχει μια κουλτούρα διαφορετική , δεν είναι τόσο νύχτα. Είναι πιο έξω από τη νύχτα.
Ποια είναι η γνώμη σου για το κοινό φιλοθεάμον και φανατικό;
Με τον πυρήνα του κοινού έχουμε πολύ καλή σχέση, μιλάμε, τους γνωρίζω και μέσω του MySpace έχουμε επαφή, έχω μια πολύ γλυκιά αντιμετώπιση, με έχουν αγκαλιάσει πάρα πολύ, μέχρι στιγμής αυτά που έχω δει είναι υπέροχα. Είναι φοβερή αίσθηση ότι αυτό που κάνεις υπάρχουν άνθρωποι που το αναγνωρίζουν και τους αρέσει. Σε ικανοποιεί και σε γεμίζει σαν καλλιτέχνη και σου δίνει τροφή, διότι όταν βλέπεις ότι κάτι αρέσει γίνεσαι πιο απαιτητικός θέλεις να γίνεις ακόμη πιο καλό, είναι σαν χρέος να δώσεις κάτι καλύτερο. Είναι πολύ καλή και δημιουργική η σχέση με τον κόσμο.
