Τι σημαίνει να είσαι νέος τραγουδιστής/τραγουδοποιός στις μέρες μας;
Να προσπαθείς να πεις όσο πιο απλά αυτό που θέλεις περιγράφοντας μια εικόνα που ο άλλος να μπορεί να τη μοιραστεί μαζί σας, ή και όχι. Ως τραγουδοποιός γράφω πολύ εγωιστικά. Προσπαθούσα να αποφύγω να γράφω για τον έρωτα αν και δεν τα κατάφερα αλλά τα υπόλοιπα τραγούδια, όπως η audition στο Διονύση Σαββόπουλο, δεν είναι εμπειρίες που μπορείς να τις μοιραστείς ως έχουν και να ταυτιστεί απόλυτα ο άλλος.
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί, να βρει/δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα;
Ακόμα μπερδεμένος είμαι. Μέχρι πέρσι ήμουν τραγουδιστής, περφόρμερ και φέτος είμαι και ηθοποιός. Έπαιξα με τον Ζουγανέλη σε κάποια επεισόδια, μετά συνεργάστηκα με την Ελένη Γκεσούκα στους Ήρωες και τώρα και στους Singles. Άρα είναι δύσκολο να πω ότι έχω βρει το στίγμα μου. Μουσικά ήθελα να ακολουθήσω τις επιρροές που είχα μικρός. Από τα 15 μου είχα αποφασίσει να ζήσω το όνειρο του rock' n' roll όπως το είχα δει στις ταινίες όπως το είχαμε ακούσει, έχοντας ένα όνειρο του Woodstock, μουσική και επανάσταση. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα όταν είσαι 18 και τα βλέπεις πιο ξεκάθαρα. Ξέρεις γιατί κάνεις ό,τι κάνεις και το πιστεύεις. Η πίστη σε αυτό που θέλεις το κάνει αρκετά δυνατό για να είναι αληθινό. Μεγαλώνοντας αρχίζεις να το σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι γιατί το κάνεις και μπαίνει η αμφιβολία. Τότε το στίγμα σου, ο στόχος σου, γίνεται πιο ασθενές. Εκεί ή θα παραδοθείς ή θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι ο στόχος σου είναι μεν ίδιος, αλλά έχουν αλλάξει οπτικές σου. Μέσα από τις κινήσεις σου ή τις υποχωρήσεις σου αρχίζεις να ξεχωρίζεις τι θέλεις και τι όχι. Μερικές φορές ο στόχος είναι κάτι πολύ τρομακτικό. Διότι κάθε φορά που εκπληρώνεις ένα στόχο και νιώθεις να γεμίζεις από ενέργεια, μετά έρχεται η κούραση και η απορία για το μετά. Όλα αυτά είναι μαθήματα που σε ωριμάζουν.
Ποια είναι η σχέση και η αντιμετώπιση μεταξύ παλιών και νέων καλλιτεχνών;
Πλέον το να είσαι τόσο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους, να τους γνωρίζεις και να σου δείχνουν την εκτίμησή τους με το να σου μιλάνε και να σε συμβουλεύουνε, μου θυμίζει το παράδειγμα «εκεί που είμαι ήτανε και εκεί που είναι θα πάω», ευελπιστώ δηλαδή κάποια στιγμή. Γνωρίζοντάς τους βλέπεις ότι είναι άνθρωποι με τα ίδια προβλήματα που έχουμε όλοι μας, με τους ίδιους προβληματισμούς και ουσιαστικά αυτό που μετράει είναι το έργο τους. Και αυτό θα μείνει, δε θα μείνει ούτε η συμπάθεια ούτε η αντιπάθεια. Και μόνο που θα έρθουν μετά τη συναυλία και θα σου πουν ένα καλό λόγο ή θα σε συμβουλεύσουν για κάτι είναι βοήθεια για τους νέους. Υπάρχουν και κάποιοι που έχουν καθιερωθεί οι οποίοι αισθάνομαι ότι πιστεύουν ότι ήρθαμε να τους πάρουμε τη θέση.
Ποιον τρόπο προτιμά κανείς να προωθήσει τη δουλειά και τον εαυτό του;
Ο πιο κατάλληλος τρόπος είναι να είσαι ο εαυτός σου. Να ξέρεις τι είσαι προετοιμασμένος να κάνεις και τι πραγματικά σε διασκεδάζει. Oσον αφορά την τηλεόραση έχω αποκτήσει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα ως Τζάμπα (από τους Singles), παρά μέσω του CD. Η μία δραστηριότητα ενίσχυσε την άλλη. Το έκανα όμως γιατί γούσταρα, όχι για να προωθηθώ. Από μικρός με ενδιέφερε η κωμωδία, γι’ αυτό και βάζω θεατρικά στοιχεία στα τραγούδια μου. Δεν ήθελα ας πούμε να προβληθεί το CD μου στο Alter, δε με εξέφραζε. Παρόλα αυτά, δεν έχει πάντα σημασία που θα τα πεις αλλά πως θα τα πεις, ειδικά αν σε αφήνουν να χειριστείς, όπως θέλεις το θέμα σε μια συνέντευξη σε ένα έντυπο.
Ένα σχόλιο για τους χώρους-μουσικές σκηνές. Πόσο ανοιχτοί είναι, ποιοι προτιμούνται;
Οι χώροι ήταν πολύ συγκεκριμένοι πριν από κάποια χρόνια, τώρα αρχίζουν να ξεπετάγονται περισσότεροι. Ο κάθε χώρος βγάζει κάτι διαφορετικό και έχει μια ταυτότητα. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο στους χώρους είναι το εισιτήριο και όσο μπορώ επεμβαίνω γιατί θεωρώ δίκαιο άτομα που έχουν λεφτά για μία μπύρα να μπορούν να δουν το πρόγραμμα και να πιουν μια μπύρα. Σίγουρα υπάρχουν έξοδα για τον επιχειρηματία βέβαια. Επιπλέον, το χώρο τον φτιάχνει η μουσική που παίζεται.
Να προσπαθείς να πεις όσο πιο απλά αυτό που θέλεις περιγράφοντας μια εικόνα που ο άλλος να μπορεί να τη μοιραστεί μαζί σας, ή και όχι. Ως τραγουδοποιός γράφω πολύ εγωιστικά. Προσπαθούσα να αποφύγω να γράφω για τον έρωτα αν και δεν τα κατάφερα αλλά τα υπόλοιπα τραγούδια, όπως η audition στο Διονύση Σαββόπουλο, δεν είναι εμπειρίες που μπορείς να τις μοιραστείς ως έχουν και να ταυτιστεί απόλυτα ο άλλος.
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί, να βρει/δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα;
Ακόμα μπερδεμένος είμαι. Μέχρι πέρσι ήμουν τραγουδιστής, περφόρμερ και φέτος είμαι και ηθοποιός. Έπαιξα με τον Ζουγανέλη σε κάποια επεισόδια, μετά συνεργάστηκα με την Ελένη Γκεσούκα στους Ήρωες και τώρα και στους Singles. Άρα είναι δύσκολο να πω ότι έχω βρει το στίγμα μου. Μουσικά ήθελα να ακολουθήσω τις επιρροές που είχα μικρός. Από τα 15 μου είχα αποφασίσει να ζήσω το όνειρο του rock' n' roll όπως το είχα δει στις ταινίες όπως το είχαμε ακούσει, έχοντας ένα όνειρο του Woodstock, μουσική και επανάσταση. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα όταν είσαι 18 και τα βλέπεις πιο ξεκάθαρα. Ξέρεις γιατί κάνεις ό,τι κάνεις και το πιστεύεις. Η πίστη σε αυτό που θέλεις το κάνει αρκετά δυνατό για να είναι αληθινό. Μεγαλώνοντας αρχίζεις να το σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι γιατί το κάνεις και μπαίνει η αμφιβολία. Τότε το στίγμα σου, ο στόχος σου, γίνεται πιο ασθενές. Εκεί ή θα παραδοθείς ή θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι ο στόχος σου είναι μεν ίδιος, αλλά έχουν αλλάξει οπτικές σου. Μέσα από τις κινήσεις σου ή τις υποχωρήσεις σου αρχίζεις να ξεχωρίζεις τι θέλεις και τι όχι. Μερικές φορές ο στόχος είναι κάτι πολύ τρομακτικό. Διότι κάθε φορά που εκπληρώνεις ένα στόχο και νιώθεις να γεμίζεις από ενέργεια, μετά έρχεται η κούραση και η απορία για το μετά. Όλα αυτά είναι μαθήματα που σε ωριμάζουν.
Ποια είναι η σχέση και η αντιμετώπιση μεταξύ παλιών και νέων καλλιτεχνών;
Πλέον το να είσαι τόσο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους, να τους γνωρίζεις και να σου δείχνουν την εκτίμησή τους με το να σου μιλάνε και να σε συμβουλεύουνε, μου θυμίζει το παράδειγμα «εκεί που είμαι ήτανε και εκεί που είναι θα πάω», ευελπιστώ δηλαδή κάποια στιγμή. Γνωρίζοντάς τους βλέπεις ότι είναι άνθρωποι με τα ίδια προβλήματα που έχουμε όλοι μας, με τους ίδιους προβληματισμούς και ουσιαστικά αυτό που μετράει είναι το έργο τους. Και αυτό θα μείνει, δε θα μείνει ούτε η συμπάθεια ούτε η αντιπάθεια. Και μόνο που θα έρθουν μετά τη συναυλία και θα σου πουν ένα καλό λόγο ή θα σε συμβουλεύσουν για κάτι είναι βοήθεια για τους νέους. Υπάρχουν και κάποιοι που έχουν καθιερωθεί οι οποίοι αισθάνομαι ότι πιστεύουν ότι ήρθαμε να τους πάρουμε τη θέση.
Ποιον τρόπο προτιμά κανείς να προωθήσει τη δουλειά και τον εαυτό του;
Ο πιο κατάλληλος τρόπος είναι να είσαι ο εαυτός σου. Να ξέρεις τι είσαι προετοιμασμένος να κάνεις και τι πραγματικά σε διασκεδάζει. Oσον αφορά την τηλεόραση έχω αποκτήσει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα ως Τζάμπα (από τους Singles), παρά μέσω του CD. Η μία δραστηριότητα ενίσχυσε την άλλη. Το έκανα όμως γιατί γούσταρα, όχι για να προωθηθώ. Από μικρός με ενδιέφερε η κωμωδία, γι’ αυτό και βάζω θεατρικά στοιχεία στα τραγούδια μου. Δεν ήθελα ας πούμε να προβληθεί το CD μου στο Alter, δε με εξέφραζε. Παρόλα αυτά, δεν έχει πάντα σημασία που θα τα πεις αλλά πως θα τα πεις, ειδικά αν σε αφήνουν να χειριστείς, όπως θέλεις το θέμα σε μια συνέντευξη σε ένα έντυπο.
Ένα σχόλιο για τους χώρους-μουσικές σκηνές. Πόσο ανοιχτοί είναι, ποιοι προτιμούνται;
Οι χώροι ήταν πολύ συγκεκριμένοι πριν από κάποια χρόνια, τώρα αρχίζουν να ξεπετάγονται περισσότεροι. Ο κάθε χώρος βγάζει κάτι διαφορετικό και έχει μια ταυτότητα. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο στους χώρους είναι το εισιτήριο και όσο μπορώ επεμβαίνω γιατί θεωρώ δίκαιο άτομα που έχουν λεφτά για μία μπύρα να μπορούν να δουν το πρόγραμμα και να πιουν μια μπύρα. Σίγουρα υπάρχουν έξοδα για τον επιχειρηματία βέβαια. Επιπλέον, το χώρο τον φτιάχνει η μουσική που παίζεται.
