Τι σημαίνει να είσαι νέα τραγουδίστρια/τραγουδοποιός στις μέρες μας;
Νομίζω ότι το να είσαι τραγουδοποιός σήμερα σε σχέση με την προηγούμενη εικοσαετία είναι σίγουρα πιο αποδεκτό και συμβατό με την μουσική πραγματικότητα. Αν γυρίσουμε λίγο πίσω θα δούμε ότι ο Σαββόπουλος ήταν ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο σε ανθρώπους που έγραφαν τραγούδια και ήθελαν να τα τραγουδήσουν οι ίδιοι ακόμα και αν δεν μπορούσαν ,φωνητικά πάντα, ν' ανταπεξέλθουν στο επίπεδο που μπορεί ένας τραγουδιστής. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, σήμερα το κοινό είναι πολύ πιο δεκτικό σε έναν καλλιτέχνη ο όποιος γράφει και τραγουδά το υλικό του, απ' ότι πριν χρόνια που η άρχουσα άποψη στο τραγούδι ήταν οι άψογες και λυρικές φωνές. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά των τραγουδιστών οι οποίοι δεν έχουν υλικό για να τραγουδήσουν. Οι συνθέτες δεν είναι σε ακμή όπως παλιότερα και αυτοί που γραφούν τα λένε μόνοι τους. Νομιζω ότι με τον καιρο, θα έρθει η χρυσή ισορροπία και ο καθένας θα έχει το ρόλο που του πρέπει.
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί, να βρει/δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα;
Η δυσκολία νομίζω που αντιμετωπίζει κάθε νέος άνθρωπος σε οποιοδήποτε χώρο , όχι μόνο στη μουσική, είναι η ανάγκη να ξεφύγει από τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα και να δημιουργήσει τα δικά του, έτσι λοιπόν και στη μουσική, κάθε νέος καλλιτέχνης νομίζω δράττει τα καλά στοιχεία του παρελθόντος και προχώρα. Τώρα, το αν θα καταφέρει κάποιος να δημιουργήσει ταυτότητα και ν’ αφήσει το στίγμα του είναι κάτι που αφορά τόσο το υλικό όσο και την προσωπικότητα του καλλιτέχνη. Είναι νομίζω κουτό να πιστεύω ότι δεν μου αφήνουν χώρο οι «παλιοί». Υπάρχει χώρος και χρόνος για οποιονδήποτε έχει κάτι να πει. Όσον αφορά στην «εδραίωση» ενός καλλιτέχνη, είναι κάτι που ο χρόνος φέρνει.
Ποια είναι η σχέση και η αντιμετώπιση μεταξύ παλιών και νέων καλλιτεχνών;
Νομίζω ότι το μόνο που μπορώ να αισθάνομαι για τους ανθρώπους που είναι χρόνια στο χωρο, ειναι ευγνωμοσύνη. Όχι μόνο γιατί κάποιους τους θαυμάζω ή σέβομαι τη δουλειά και την πορεία τους αλλά γιατί και κάποιοι με τις κινήσεις και τη στάση τους μου δείχνουν τι δεν θα ήθελα να κάνω εγώ. Δηλαδή, πέρα από τα σπουδαία τραγούδια και τις υπέροχες μουσικές που φτιάχτηκαν, υπάρχουν και πράγματα που μου δείχνουν τι δεν θέλω να γίνω. Από κει και πέρα, δε νομίζω ότι κάποιος αναγνωρισμένος του χώρου θα «κόψει» το δρόμο σ' ένα νεότερο. Τουλάχιστον δε συνέβη σε μένα. Θεωρώ ότι όταν είσαι σωστός στη δουλειά σου και έντιμος στη σχέση σου με τους αλλους, δεν απειλείσαι από κανέναν, νέο η παλιό.
Πώς προωθεί κανείς τον εαυτό του και ποιες θυσίες είναι έτοιμος να κάνει για να γνωρίσουν τη δουλειά του;
Ο τρόπος που επιλέγει κανείς να προωθήσει τον εαυτό του και την εργασία του είναι καθαρά θέμα επιλογής, θέμα χαρακτήρα και προτεραιοτήτων. Για παράδειγμα, προσωπικά μ' ενδιαφέρει περισσότερο να εστιάσει κάποιος στη δουλειά μου, στη μουσική μου απ' ότι στην εμφάνιση. Όχι ότι δεν κολακεύομαι από ένα ωραίο σχόλιο αλλά δεν επιλέγω να προβάλλω αυτό ως προσόν. Τωρα, το είναι διατεθειμένος κάποιος να κάνει προκειμένου να γίνει αναγνωρίσιμος... Τι να σας πω; Με αυτά που βλέπω γύρω μου, νομίζω... τα πάντα. Προτιμώ πάντως να υποστηρίζω την άποψη ότι η οποιαδήποτε αναγνωρισιμότητα, έρχεται ως αποτέλεσμα στης εργασίας σου και όχι ως κίνητρο.
Ένα σχόλιο για τους χώρους-μουσικές σκηνές. Πόσο ανοιχτοί είναι, ποιοι προτιμούνται;
Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι χώροι που φιλοξενούν μουσικά σχήματα σήμερα είναι πάρα πολλοί. Άλλοι μεγαλύτεροι και άλλοι μικρότεροι. Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου, αρκετοί επιχειρηματίες είναι διατεθειμένοι να δώσουν το χώρο τους σε ένα νέο-α καλλιτέχνη και να στηρίξουν τη προσπάθεια. Νομίζω μάλιστα ότι τα τελευταία χρόνια ανθίζουν περισσότερο οι μικροί χώροι με καινούργια παιδιά και προτάσεις απ' ότι κάτι μεγαθήρια που μπαίνεις μέσα και αισθάνεσαι σαν να πήγες στο παζάρι.
Νομίζω ότι το να είσαι τραγουδοποιός σήμερα σε σχέση με την προηγούμενη εικοσαετία είναι σίγουρα πιο αποδεκτό και συμβατό με την μουσική πραγματικότητα. Αν γυρίσουμε λίγο πίσω θα δούμε ότι ο Σαββόπουλος ήταν ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο σε ανθρώπους που έγραφαν τραγούδια και ήθελαν να τα τραγουδήσουν οι ίδιοι ακόμα και αν δεν μπορούσαν ,φωνητικά πάντα, ν' ανταπεξέλθουν στο επίπεδο που μπορεί ένας τραγουδιστής. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, σήμερα το κοινό είναι πολύ πιο δεκτικό σε έναν καλλιτέχνη ο όποιος γράφει και τραγουδά το υλικό του, απ' ότι πριν χρόνια που η άρχουσα άποψη στο τραγούδι ήταν οι άψογες και λυρικές φωνές. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά των τραγουδιστών οι οποίοι δεν έχουν υλικό για να τραγουδήσουν. Οι συνθέτες δεν είναι σε ακμή όπως παλιότερα και αυτοί που γραφούν τα λένε μόνοι τους. Νομιζω ότι με τον καιρο, θα έρθει η χρυσή ισορροπία και ο καθένας θα έχει το ρόλο που του πρέπει.
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί, να βρει/δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα;
Η δυσκολία νομίζω που αντιμετωπίζει κάθε νέος άνθρωπος σε οποιοδήποτε χώρο , όχι μόνο στη μουσική, είναι η ανάγκη να ξεφύγει από τα ήδη υπάρχοντα δεδομένα και να δημιουργήσει τα δικά του, έτσι λοιπόν και στη μουσική, κάθε νέος καλλιτέχνης νομίζω δράττει τα καλά στοιχεία του παρελθόντος και προχώρα. Τώρα, το αν θα καταφέρει κάποιος να δημιουργήσει ταυτότητα και ν’ αφήσει το στίγμα του είναι κάτι που αφορά τόσο το υλικό όσο και την προσωπικότητα του καλλιτέχνη. Είναι νομίζω κουτό να πιστεύω ότι δεν μου αφήνουν χώρο οι «παλιοί». Υπάρχει χώρος και χρόνος για οποιονδήποτε έχει κάτι να πει. Όσον αφορά στην «εδραίωση» ενός καλλιτέχνη, είναι κάτι που ο χρόνος φέρνει.
Ποια είναι η σχέση και η αντιμετώπιση μεταξύ παλιών και νέων καλλιτεχνών;
Νομίζω ότι το μόνο που μπορώ να αισθάνομαι για τους ανθρώπους που είναι χρόνια στο χωρο, ειναι ευγνωμοσύνη. Όχι μόνο γιατί κάποιους τους θαυμάζω ή σέβομαι τη δουλειά και την πορεία τους αλλά γιατί και κάποιοι με τις κινήσεις και τη στάση τους μου δείχνουν τι δεν θα ήθελα να κάνω εγώ. Δηλαδή, πέρα από τα σπουδαία τραγούδια και τις υπέροχες μουσικές που φτιάχτηκαν, υπάρχουν και πράγματα που μου δείχνουν τι δεν θέλω να γίνω. Από κει και πέρα, δε νομίζω ότι κάποιος αναγνωρισμένος του χώρου θα «κόψει» το δρόμο σ' ένα νεότερο. Τουλάχιστον δε συνέβη σε μένα. Θεωρώ ότι όταν είσαι σωστός στη δουλειά σου και έντιμος στη σχέση σου με τους αλλους, δεν απειλείσαι από κανέναν, νέο η παλιό.
Πώς προωθεί κανείς τον εαυτό του και ποιες θυσίες είναι έτοιμος να κάνει για να γνωρίσουν τη δουλειά του;
Ο τρόπος που επιλέγει κανείς να προωθήσει τον εαυτό του και την εργασία του είναι καθαρά θέμα επιλογής, θέμα χαρακτήρα και προτεραιοτήτων. Για παράδειγμα, προσωπικά μ' ενδιαφέρει περισσότερο να εστιάσει κάποιος στη δουλειά μου, στη μουσική μου απ' ότι στην εμφάνιση. Όχι ότι δεν κολακεύομαι από ένα ωραίο σχόλιο αλλά δεν επιλέγω να προβάλλω αυτό ως προσόν. Τωρα, το είναι διατεθειμένος κάποιος να κάνει προκειμένου να γίνει αναγνωρίσιμος... Τι να σας πω; Με αυτά που βλέπω γύρω μου, νομίζω... τα πάντα. Προτιμώ πάντως να υποστηρίζω την άποψη ότι η οποιαδήποτε αναγνωρισιμότητα, έρχεται ως αποτέλεσμα στης εργασίας σου και όχι ως κίνητρο.
Ένα σχόλιο για τους χώρους-μουσικές σκηνές. Πόσο ανοιχτοί είναι, ποιοι προτιμούνται;
Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι χώροι που φιλοξενούν μουσικά σχήματα σήμερα είναι πάρα πολλοί. Άλλοι μεγαλύτεροι και άλλοι μικρότεροι. Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου, αρκετοί επιχειρηματίες είναι διατεθειμένοι να δώσουν το χώρο τους σε ένα νέο-α καλλιτέχνη και να στηρίξουν τη προσπάθεια. Νομίζω μάλιστα ότι τα τελευταία χρόνια ανθίζουν περισσότερο οι μικροί χώροι με καινούργια παιδιά και προτάσεις απ' ότι κάτι μεγαθήρια που μπαίνεις μέσα και αισθάνεσαι σαν να πήγες στο παζάρι.
