Τι σημαίνει να είσαι νέα τραγουδίστρια στις μέρες μας;
Ακούω δεξιά μου και αριστερά μου ότι τα πράγματα είναι θολωμένα, ότι είναι μεταβατική η περίοδος… εμένα μου αρέσει που ζω αυτή την εποχή, που υπάρχει πολυμορφία, πολλοί νέοι. Παίρνω δύναμη από αυτό. Είναι δύσκολο αλλά προσπαθώ να μην κοιτώ τη δυσκολία του. Κοιτώ αυτό που κάνω εγώ. Τρέχουν όλα πάρα πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα ο κόσμος να παίρνει πολλές πληροφορίες και να είναι λίγο μπερδεμένος. Πήγα για παράδειγμα στην επαρχία και με αγκαλιάσανε. Είχαν ανάγκη να ακούσουν κι όχι κατ’ ανάγκη κάποιον διάσημο. Εδώ τα πράγματα είναι πολλά, θέλει ο άλλος να ξέρει από πού είσαι, πρέπει να χρησιμοποιήσεις κάτι κραυγαλέο. Δεν είναι πολύ ουσιαστικά στο θέμα της μουσικής δοσμένα. Λένε κάποιοι να φύγουν οι παλιοί και να έρθουν οι νέοι. Δεν το πιστεύω αυτό, δεν υπάρχει ηλικία στους καλλιτέχνες. Καθένας πρέπει να δώσει το βιωματικό του.
Ποια είναι η σχέση και η αντιμετώπιση μεταξύ παλιών και νέων καλλιτεχνών;
Είναι η παράδοσή μου και η συγκίνησή μου. Έτσι ξεκίνησα, αυτό είπα ότι θέλω να γνωρίσω ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά και βλέπουν πράγματα μέσα από τη δουλειά. Με ενδιαφέρει η παράδοση, οι δημιουργοί που έχουν χρόνια στη σκηνή. Είναι σαν τα παραδοσιακά τραγούδια, χωρίς να τα προσβάλλω, τα λέω με δικό μου τρόπο. Από τους παλιούς έχω μάθει πάρα πολλά και θα μαθαίνω.
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί, να βρει/δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα;
Ανάλογα τι κάλο κουβαλάει ο καθένας. Είναι εντελώς δικό του θέμα. Πρέπει να αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί το κάνει αυτό ή και να μην αναρωτηθεί καθόλου, να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του. Υπάρχει ένας κλοιός που βρίσκονται οι καλλιτέχνες ο οποίος δεν ανοίγει εύκολα. Θέλει προσπάθεια, επιμονή, πίστη και πολλή αγάπη για αυτό που κάνεις. Είναι δύσκολο αλλά η δυσκολία βρίσκεται μόνο σε σένα. Πιστεύω ότι οι παλιοί το είχαν αυτό.
Ποιον τρόπο προτιμά κανείς να προωθήσει τη δουλειά και τον εαυτό του;
Το πρώτο και το βασικότερο είναι η σκηνή. Ήθελα εξαρχής αν κάποιος με ζητήσει, να με έχει δει πάνω στη σκηνή, να με αξιολογήσει ο κόσμος. Όταν θέλεις να προωθήσεις ένα δίσκο, ή μία παράσταση, τότε υπάρχουν οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο και το ίδιο το live, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο. Αυτό προτιμώ εγώ, από το να προμηνύσουν μεγάλα λόγια πριν εμφανιστείς.
Ποια είναι η γνώμη σου για το κοινό, φιλοθεάμον και φανατικό;
Το φανατικό κοινό έχει μια συγκίνηση, έχει κάτι από αρένα. Μου αρέσει αλλά χάνει τον εαυτό του το φανατικό κοινό. Έχει ανάγκη αυτόν που θαυμάζει να απενοχοποιηθεί μέσα από αυτόν. Και κάνουν και τον καλλιτέχνη να υποφέρει. Δεν τον σέβονται. Το φιλοθεάμον μου αρέσει γιατί πιστεύω ότι έχει πιο ανοιχτούς τους ορίζοντές του. Το ενδιαφέρει η μουσική περισσότερο από τους ανθρώπους. Οι φανατικοί με συγκινούν για κάποιο λόγο, θυμίζουν παιδιά.
Ένα σχόλιο για τους χώρους-μουσικές σκηνές. Πόσο ανοιχτοί είναι, ποιοι προτιμούνται;
Εγώ είμαι πολύ χαρούμενη αυτό τον καιρό. Υπάρχουν και χώροι και νέα σχήματα. Ακόμα δεν έχω δει ένα στέκι, έχω ανάγκη από ένα στέκι, που θα υπάρχει από την προσωπικότητα του χώρου και όχι από τα ονόματα που παίζουν. Μαγαζί που ανεξάρτητα από ποιος παίζει να θέλεις να πηγαίνεις, να ξέρεις ότι θα σε σεβαστεί. Σε αυτό το κομμάτι υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο.
Ακούω δεξιά μου και αριστερά μου ότι τα πράγματα είναι θολωμένα, ότι είναι μεταβατική η περίοδος… εμένα μου αρέσει που ζω αυτή την εποχή, που υπάρχει πολυμορφία, πολλοί νέοι. Παίρνω δύναμη από αυτό. Είναι δύσκολο αλλά προσπαθώ να μην κοιτώ τη δυσκολία του. Κοιτώ αυτό που κάνω εγώ. Τρέχουν όλα πάρα πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα ο κόσμος να παίρνει πολλές πληροφορίες και να είναι λίγο μπερδεμένος. Πήγα για παράδειγμα στην επαρχία και με αγκαλιάσανε. Είχαν ανάγκη να ακούσουν κι όχι κατ’ ανάγκη κάποιον διάσημο. Εδώ τα πράγματα είναι πολλά, θέλει ο άλλος να ξέρει από πού είσαι, πρέπει να χρησιμοποιήσεις κάτι κραυγαλέο. Δεν είναι πολύ ουσιαστικά στο θέμα της μουσικής δοσμένα. Λένε κάποιοι να φύγουν οι παλιοί και να έρθουν οι νέοι. Δεν το πιστεύω αυτό, δεν υπάρχει ηλικία στους καλλιτέχνες. Καθένας πρέπει να δώσει το βιωματικό του.
Ποια είναι η σχέση και η αντιμετώπιση μεταξύ παλιών και νέων καλλιτεχνών;
Είναι η παράδοσή μου και η συγκίνησή μου. Έτσι ξεκίνησα, αυτό είπα ότι θέλω να γνωρίσω ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά και βλέπουν πράγματα μέσα από τη δουλειά. Με ενδιαφέρει η παράδοση, οι δημιουργοί που έχουν χρόνια στη σκηνή. Είναι σαν τα παραδοσιακά τραγούδια, χωρίς να τα προσβάλλω, τα λέω με δικό μου τρόπο. Από τους παλιούς έχω μάθει πάρα πολλά και θα μαθαίνω.
Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί, να βρει/δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα;
Ανάλογα τι κάλο κουβαλάει ο καθένας. Είναι εντελώς δικό του θέμα. Πρέπει να αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί το κάνει αυτό ή και να μην αναρωτηθεί καθόλου, να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του. Υπάρχει ένας κλοιός που βρίσκονται οι καλλιτέχνες ο οποίος δεν ανοίγει εύκολα. Θέλει προσπάθεια, επιμονή, πίστη και πολλή αγάπη για αυτό που κάνεις. Είναι δύσκολο αλλά η δυσκολία βρίσκεται μόνο σε σένα. Πιστεύω ότι οι παλιοί το είχαν αυτό.
Ποιον τρόπο προτιμά κανείς να προωθήσει τη δουλειά και τον εαυτό του;
Το πρώτο και το βασικότερο είναι η σκηνή. Ήθελα εξαρχής αν κάποιος με ζητήσει, να με έχει δει πάνω στη σκηνή, να με αξιολογήσει ο κόσμος. Όταν θέλεις να προωθήσεις ένα δίσκο, ή μία παράσταση, τότε υπάρχουν οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο και το ίδιο το live, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο. Αυτό προτιμώ εγώ, από το να προμηνύσουν μεγάλα λόγια πριν εμφανιστείς.
Ποια είναι η γνώμη σου για το κοινό, φιλοθεάμον και φανατικό;
Το φανατικό κοινό έχει μια συγκίνηση, έχει κάτι από αρένα. Μου αρέσει αλλά χάνει τον εαυτό του το φανατικό κοινό. Έχει ανάγκη αυτόν που θαυμάζει να απενοχοποιηθεί μέσα από αυτόν. Και κάνουν και τον καλλιτέχνη να υποφέρει. Δεν τον σέβονται. Το φιλοθεάμον μου αρέσει γιατί πιστεύω ότι έχει πιο ανοιχτούς τους ορίζοντές του. Το ενδιαφέρει η μουσική περισσότερο από τους ανθρώπους. Οι φανατικοί με συγκινούν για κάποιο λόγο, θυμίζουν παιδιά.
Ένα σχόλιο για τους χώρους-μουσικές σκηνές. Πόσο ανοιχτοί είναι, ποιοι προτιμούνται;
Εγώ είμαι πολύ χαρούμενη αυτό τον καιρό. Υπάρχουν και χώροι και νέα σχήματα. Ακόμα δεν έχω δει ένα στέκι, έχω ανάγκη από ένα στέκι, που θα υπάρχει από την προσωπικότητα του χώρου και όχι από τα ονόματα που παίζουν. Μαγαζί που ανεξάρτητα από ποιος παίζει να θέλεις να πηγαίνεις, να ξέρεις ότι θα σε σεβαστεί. Σε αυτό το κομμάτι υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο.
