Ο μισός κόσμος έχει κλειτορίδα - Γιατί δεν την μελετάμε περισσότερο;
Η άγνοια γύρω από την κλειτορίδα δεν είναι αστεία. Είναι σημαντικό ιατρικό ζήτημα, λέει ειδικός στους New York Times.
Είναι το μόνο ερώτημα σεξουαλικής υγείας που παραμένει σχετικά αναπάντητο, σε σημείο να αστειευόμαστε συχνά για την καθολική μας άγνοια: Τι είναι η κλειτορίδα;
«Την αγνοούν εντελώς σχεδόν όλοι», δήλωσε πρόσφατα στους New York Times η Δρ Ρέιτσελ Ρούμπιν, ουρολόγος και ειδικός σεξουαλικής υγείας στην Ουάσινγκτον. «Δεν υπάρχει ιατρική κοινότητα που να έχει αναλάβει την ευθύνη της έρευνας, της διαχείρισης, της διάγνωσης καταστάσεων που σχετίζονται με το αιδοίο».
Ξέρουμε κάποια πράγματα. Είναι ένα μέρος του σώματος με εσωτερικά και εξωτερικά μέρη, τα οποία περιέχουν πάνω από 8.000 νευρικές απολήξεις – και ως εκ τούτου, παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόλαυση του σεξ για τον κόσμο που την έχει.
Αλλά ίσως επειδή η λειτουργία της περιστρέφεται σε μεγάλο βαθμό γύρω από τη σεξουαλική ευχαρίστηση των γυναικών -ή επειδή, σε κοινωνικό επίπεδο, αισθανόμαστε δυσφορία όταν συζητάμε τέτοια θέματα- δεν μελετάται ούτε διδάσκεται με κανέναν τρόπο. Για την ακρίβεια, η Ρούμπιν, προσπαθώντας να θυμηθεί τι έμαθε για την κλειτορίδα κατά τη διάρκεια των ετών της ιατρικής σχολής και της εκπαίδευσής της, λέει «αν αναφερόταν, θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μια παράπλευρη σημείωση».
Τα αποτελέσματα αυτής της συστημικής έλλειψης δεν είναι για γέλια.
Αρχικά, η έλλειψη γνώσης της κλειτορίδας έχει οδηγήσει σε τραυματισμό –μερικές φορές μόνιμο, σχεδόν πάντα αποτρέψιμο– κατά τη διάρκεια ιατρικών επεμβάσεων ρουτίνας που περιλαμβάνουν από πυελικά πλέγματα και επισιοτομές έως και χειρουργικές επεμβάσεις ισχίου, σύμφωνα με τους Times. Μια μελέτη του 2018 (που πραγματοποιήθηκε από την Rubin) διαπίστωσε επίσης ότι τα προβλήματα σεξουαλικής υγείας συχνά παρέμεναν αδιάγνωστα λόγω της εκτεταμένης αποτυχίας των επαγγελματιών να εξετάσουν σωστά την περιοχή.
Η προκύπτουσα δυσφορία, ο πόνος ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, η απώλεια της σεξουαλικής αίσθησης, μπορεί να είναι καταστροφικές για τις ασθενείς. Για παράδειγμα, η Gillian, που αναφέρεται μόνο με το μικρό της όνομα στο άρθρο των New York Times, λέει πως μια λανθασμένη βιοψία αιδοίου της στέρησε την ικανότητα να φτάσει σε οργασμό. Η διέγερσή της κατά τη διάρκεια οικείων στιγμών «καταλήγει στο τίποτα… και έτσι είναι ακόμα» τέσσερα χρόνια μετά.
Ακόμη χειρότερα, όταν αναζητούν βοήθεια, καθοδήγηση ή απλώς απαντήσεις από ειδικούς, η Gillian λέει ότι οι γιατροί υποτιμούν το πρόβλημα, διαγνώσκοντας… τα πάντα, από προσωρινή απώλεια της αίσθησης λόγω μετεγχειρητικών ουλών έως σύμπτωμα προεμμηνόπαυσης. «Αυτό άλλαξε όλη μου τη ζωή», λέει η ίδια στους Times. «Η καταστροφή από αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς ποτέ να επιδιορθώσεις. Ποτέ».
Και μάλλον δεν θα έπρεπε να είναι έτσι –αλλά λόγω του κενού γνώσης γύρω από την κλειτορίδα, είναι δύσκολο να το γνωρίζουμε. Γι' αυτό η Rubin και άλλοι ειδικοί ζητούν τώρα, έντονα, μια συντονισμένη ομαδική προσπάθεια για την καλύτερη κατανόηση του οργάνου. Περισσότερες μελέτες, περισσότερη χαρτογράφηση –και περισσότερη συναίνεση γύρω από την ιδέα ότι η ευχαρίστηση για όλους τους ανθρώπους αξίζει ιατρικής προτεραιότητας.
«Πιστεύω πραγματικά ότι είμαστε μόλις μερικές δεκαετίες στα γυναικεία ζητήματα», επισημαίνει η Rubin στους Times. «Αλλά πρέπει να κάνουμε τη δουλειά. Και πρέπει να έχουμε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να κάνουν τη δουλειά».
Πηγή: The Story Exchange
«Την αγνοούν εντελώς σχεδόν όλοι», δήλωσε πρόσφατα στους New York Times η Δρ Ρέιτσελ Ρούμπιν, ουρολόγος και ειδικός σεξουαλικής υγείας στην Ουάσινγκτον. «Δεν υπάρχει ιατρική κοινότητα που να έχει αναλάβει την ευθύνη της έρευνας, της διαχείρισης, της διάγνωσης καταστάσεων που σχετίζονται με το αιδοίο».
Ξέρουμε κάποια πράγματα. Είναι ένα μέρος του σώματος με εσωτερικά και εξωτερικά μέρη, τα οποία περιέχουν πάνω από 8.000 νευρικές απολήξεις – και ως εκ τούτου, παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόλαυση του σεξ για τον κόσμο που την έχει.
Αλλά ίσως επειδή η λειτουργία της περιστρέφεται σε μεγάλο βαθμό γύρω από τη σεξουαλική ευχαρίστηση των γυναικών -ή επειδή, σε κοινωνικό επίπεδο, αισθανόμαστε δυσφορία όταν συζητάμε τέτοια θέματα- δεν μελετάται ούτε διδάσκεται με κανέναν τρόπο. Για την ακρίβεια, η Ρούμπιν, προσπαθώντας να θυμηθεί τι έμαθε για την κλειτορίδα κατά τη διάρκεια των ετών της ιατρικής σχολής και της εκπαίδευσής της, λέει «αν αναφερόταν, θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μια παράπλευρη σημείωση».
Τα αποτελέσματα αυτής της συστημικής έλλειψης δεν είναι για γέλια.
Αρχικά, η έλλειψη γνώσης της κλειτορίδας έχει οδηγήσει σε τραυματισμό –μερικές φορές μόνιμο, σχεδόν πάντα αποτρέψιμο– κατά τη διάρκεια ιατρικών επεμβάσεων ρουτίνας που περιλαμβάνουν από πυελικά πλέγματα και επισιοτομές έως και χειρουργικές επεμβάσεις ισχίου, σύμφωνα με τους Times. Μια μελέτη του 2018 (που πραγματοποιήθηκε από την Rubin) διαπίστωσε επίσης ότι τα προβλήματα σεξουαλικής υγείας συχνά παρέμεναν αδιάγνωστα λόγω της εκτεταμένης αποτυχίας των επαγγελματιών να εξετάσουν σωστά την περιοχή.
Η προκύπτουσα δυσφορία, ο πόνος ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, η απώλεια της σεξουαλικής αίσθησης, μπορεί να είναι καταστροφικές για τις ασθενείς. Για παράδειγμα, η Gillian, που αναφέρεται μόνο με το μικρό της όνομα στο άρθρο των New York Times, λέει πως μια λανθασμένη βιοψία αιδοίου της στέρησε την ικανότητα να φτάσει σε οργασμό. Η διέγερσή της κατά τη διάρκεια οικείων στιγμών «καταλήγει στο τίποτα… και έτσι είναι ακόμα» τέσσερα χρόνια μετά.
Ακόμη χειρότερα, όταν αναζητούν βοήθεια, καθοδήγηση ή απλώς απαντήσεις από ειδικούς, η Gillian λέει ότι οι γιατροί υποτιμούν το πρόβλημα, διαγνώσκοντας… τα πάντα, από προσωρινή απώλεια της αίσθησης λόγω μετεγχειρητικών ουλών έως σύμπτωμα προεμμηνόπαυσης. «Αυτό άλλαξε όλη μου τη ζωή», λέει η ίδια στους Times. «Η καταστροφή από αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς ποτέ να επιδιορθώσεις. Ποτέ».
Και μάλλον δεν θα έπρεπε να είναι έτσι –αλλά λόγω του κενού γνώσης γύρω από την κλειτορίδα, είναι δύσκολο να το γνωρίζουμε. Γι' αυτό η Rubin και άλλοι ειδικοί ζητούν τώρα, έντονα, μια συντονισμένη ομαδική προσπάθεια για την καλύτερη κατανόηση του οργάνου. Περισσότερες μελέτες, περισσότερη χαρτογράφηση –και περισσότερη συναίνεση γύρω από την ιδέα ότι η ευχαρίστηση για όλους τους ανθρώπους αξίζει ιατρικής προτεραιότητας.
«Πιστεύω πραγματικά ότι είμαστε μόλις μερικές δεκαετίες στα γυναικεία ζητήματα», επισημαίνει η Rubin στους Times. «Αλλά πρέπει να κάνουμε τη δουλειά. Και πρέπει να έχουμε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να κάνουν τη δουλειά».
Πηγή: The Story Exchange
