Μόνο όσοι γουστάρουν ελεύθερο κάμπινγκ θα καταλάβουν…
Το τέλειο «δωμάτιο» έχει για ταβάνι τον ουρανό και για αυλή του την θάλασσα. Και άλλες δεκαεπτά αλήθειες που θα καταλάβουν οι «σκηνίτες» μας.
Η σκηνή σου βρίσκεται όλο το καλοκαίρι στο πορτ-μπαγκάζ…
…Γιατί καμία σημασία δεν έχει αν βρίσκεσαι στη Γαύδο ή στην Ψάθα. Παραλία να υπάρχει, και χρήσιμη θα σου φανεί.
Έχεις μάθει να στήνεις και να ξε-στήνεις σε λιγότερο από δεκάλεπτο. Αν χρειαζόταν, θα μπορούσες να το κάνεις και με κλειστά μάτια. Δεν έχει χρειαστεί, μέχρι στιγμής.
Ο Ρούκουνας και ο Νας είναι για σένα το ελληνικό αντίστοιχο των Αγίων Τόπων.
Την πρώτη φορά που άκουσες Ικαριώτη να ξεστομίζει τη λέξη «γκρούβαλος» σκέφτηκες ότι δεν ακούγεται και τόσο κακή για βρισιά.
Μπορεί την υπόλοιπη χρονιά να κυλά στις φλέβες σου καφεΐνη αντί για αίμα, αλλά αυτό δε (θεωρείς ότι) μετράει για εθισμός, από τη στιγμή που εκείνη η πρώτη βουτιά το ξημέρωμα που βγαίνεις μισοζαλισμένος από τη σκηνή σου, φτάνει και περισσεύει για να υποκαταστήσει το πολυαγαπημένο σου ρόφημα.
Το γεγονός ότι ο Σύριζα δεν έσκισε τα μνημόνια σε απογοήτευσε λιγότερο από το ότι δεν νομιμοποίησε το ελεύθερο κάμπινγκ.
Εννοείται ότι έχεις πάει σε όλα τα σχετικά legalize στο Σύνταγμα. Από τα οποία έχεις φύγει απογοητευμένος.
Ξέρεις απέξω κι ανακατωτά όλη την (απαρχαιωμένη) σχετική νομοθεσία.
Ενδεχομένως να έχεις πληρώσει και μερικά από τα πρόστιμά της.
Κι από τότε ξυπνάς αξημέρωτα, ξεστήνεις τη σκηνή, και την πέφτεις στον ίσκιο με το sleeping bag. Νο-μι-μό-τη-τα, μαν.
Εξοργίζεσαι κάθε φορά που ακούς για «τους ελεύθερους κατασκηνωτές που γεμίζουν τον τόπο σκουπίδια», ενώ ξέρεις πολύ καλά πως ακριβώς οι ελεύθεροι κατασκηνωτές είναι που μαζεύουν κάθε μέρα γύρω από τη σκηνή τους τα σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους οι «περαστικοί» από τις παραλίες. Κανείς δεν θέλει να ξυπνάει δίπλα σε πλαστικές σακούλες, μπανανόφλουδες και κυπελάκια παγωτών γεμάτα αποτσίγαρα.
Η μοίρα τα φέρνει μυστηριωδώς σχεδόν πάντα έτσι, ώστε το έτερό σου ήμισυ να είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Θέμος Σκανδάμης στην Ταραντέλα ντι Ρούκουνα…
…Πράγμα που, ανάλογα με τα επίπεδα του χιούμορ και των δυο σας, σας χαρίζει είτε ατελείωτες στιγμές γέλιου είτε ατελείωτους καυγάδες –ελπίζουμε κι ευχόμαστε το πρώτο.
Οι καβάντζες σου είναι πράγμα ιερό, που έχεις πάρει σιωπηλό όρκο να μην αποκαλύψεις ποτέ σε κανέναν.
Ακόμα και αν σου αρέσει πραγματικά η Αθήνα και το να ζεις εδώ, μια μικρή στεναχώρια τη νιώθεις κάθε φορά που κοιτάς προς τον ουρανό και δε βλέπεις αστέρια.
Ξοδεύεις λιγότερα χρήματα σε αντικείμενα και περισσότερα σε εμπειρίες, γιατί το ελεύθερο κάμπινγκ σου έχει διδάξει πόσο λίγα (υλικά) πράγματα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος.
Ηρώ Κουνάδη
…Γιατί καμία σημασία δεν έχει αν βρίσκεσαι στη Γαύδο ή στην Ψάθα. Παραλία να υπάρχει, και χρήσιμη θα σου φανεί.
Έχεις μάθει να στήνεις και να ξε-στήνεις σε λιγότερο από δεκάλεπτο. Αν χρειαζόταν, θα μπορούσες να το κάνεις και με κλειστά μάτια. Δεν έχει χρειαστεί, μέχρι στιγμής.
Ο Ρούκουνας και ο Νας είναι για σένα το ελληνικό αντίστοιχο των Αγίων Τόπων.
Την πρώτη φορά που άκουσες Ικαριώτη να ξεστομίζει τη λέξη «γκρούβαλος» σκέφτηκες ότι δεν ακούγεται και τόσο κακή για βρισιά.
Μπορεί την υπόλοιπη χρονιά να κυλά στις φλέβες σου καφεΐνη αντί για αίμα, αλλά αυτό δε (θεωρείς ότι) μετράει για εθισμός, από τη στιγμή που εκείνη η πρώτη βουτιά το ξημέρωμα που βγαίνεις μισοζαλισμένος από τη σκηνή σου, φτάνει και περισσεύει για να υποκαταστήσει το πολυαγαπημένο σου ρόφημα.
Το γεγονός ότι ο Σύριζα δεν έσκισε τα μνημόνια σε απογοήτευσε λιγότερο από το ότι δεν νομιμοποίησε το ελεύθερο κάμπινγκ.
Εννοείται ότι έχεις πάει σε όλα τα σχετικά legalize στο Σύνταγμα. Από τα οποία έχεις φύγει απογοητευμένος.
Ξέρεις απέξω κι ανακατωτά όλη την (απαρχαιωμένη) σχετική νομοθεσία.
Ενδεχομένως να έχεις πληρώσει και μερικά από τα πρόστιμά της.
Κι από τότε ξυπνάς αξημέρωτα, ξεστήνεις τη σκηνή, και την πέφτεις στον ίσκιο με το sleeping bag. Νο-μι-μό-τη-τα, μαν.
Εξοργίζεσαι κάθε φορά που ακούς για «τους ελεύθερους κατασκηνωτές που γεμίζουν τον τόπο σκουπίδια», ενώ ξέρεις πολύ καλά πως ακριβώς οι ελεύθεροι κατασκηνωτές είναι που μαζεύουν κάθε μέρα γύρω από τη σκηνή τους τα σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους οι «περαστικοί» από τις παραλίες. Κανείς δεν θέλει να ξυπνάει δίπλα σε πλαστικές σακούλες, μπανανόφλουδες και κυπελάκια παγωτών γεμάτα αποτσίγαρα.
Η μοίρα τα φέρνει μυστηριωδώς σχεδόν πάντα έτσι, ώστε το έτερό σου ήμισυ να είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Θέμος Σκανδάμης στην Ταραντέλα ντι Ρούκουνα…
…Πράγμα που, ανάλογα με τα επίπεδα του χιούμορ και των δυο σας, σας χαρίζει είτε ατελείωτες στιγμές γέλιου είτε ατελείωτους καυγάδες –ελπίζουμε κι ευχόμαστε το πρώτο.
Οι καβάντζες σου είναι πράγμα ιερό, που έχεις πάρει σιωπηλό όρκο να μην αποκαλύψεις ποτέ σε κανέναν.
Ακόμα και αν σου αρέσει πραγματικά η Αθήνα και το να ζεις εδώ, μια μικρή στεναχώρια τη νιώθεις κάθε φορά που κοιτάς προς τον ουρανό και δε βλέπεις αστέρια.
Ξοδεύεις λιγότερα χρήματα σε αντικείμενα και περισσότερα σε εμπειρίες, γιατί το ελεύθερο κάμπινγκ σου έχει διδάξει πόσο λίγα (υλικά) πράγματα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος.
Ηρώ Κουνάδη
