Γιατί βλέπω ακόμα τις ταινίες του Βέγγου

Όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, θα αντέχουν: Οι τουρτομαχίες του φαλακρού πράκτορα Θου-Βου. Η προφορά του Χατζηχρήστου. Οι αγριοφωνάρες του Παπαγιαννόπουλου και το μπρίο της Βλαχοπούλου. Οι γκάφες του Βουτσά, τα πολύχρωμα σκηνικά του Δαλιανίδη… μέχρι και η καλτ εικόνα του Κωνσταντάρα να κάνει ασκήσεις γυμναστικής με ένα μαγιό που φτάνει ως τις μασχάλες είναι μικρά κομμάτια από το DNA του μέσου έλληνα.

Γι’ αυτό και απολαμβάνουμε αυτές τις ελληνικές ταινίες της χρυσής εποχής της εγχώριας κινηματογραφικής βιομηχανίας ακόμα και σήμερα. Και δεν ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε, αφού αυτές οι ταινίες…

…Είχαν ατάκες που αντέχουν δεκαετίες
Το «μπουρλότο» και τα «Σόδομα και Γόμορα» της Σαπφώς Νοτάρα, η «ωραία ατμόσφαιρα» του Ντίνου Ηλιόπουλου, η «πορτοκαλάδα από πορτοκάλια» του Γιάννη Γκιωνάκη, το «ξέρεις από Βέσπα» και τα «καλοί μου άνθρωποι» του Θανάση Βέγγου, το «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα» του Κώστα Βουτσά, το «βεβαίως-βεβαίως» του Χρήστου Τσαγανέα, το «ωρέ πού πάμε» του Βασίλη Αυλωνίτη… Αν αρχίσουμε να αραδιάζουμε ατάκες που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας ακόμα και σήμερα, δεν θα έχουν τελειωμό. Εδώ, έχουμε συγκεντρώσει τις αγαπημένες μας. 



…Μας θυμίζουν την παιδική μας ηλικία
Όλοι με αυτές μεγαλώσαμε, θέλοντας και μη. Και κάποια στιγμή της παιδικής μας ηλικίας, καθίσαμε με τα αδέρφια μας, την οικογένειά μας ή… τη γιαγιά μας και περάσαμε το απόγευμά μας με μία ταινία της Βουγιουκλάκη ή με ένα μιούζικαλ του Δαλιανίδη.

…Υπήρχαν σπουδαίοι ηθοποιοί-περσόνες
Σε σημείο που αναρωτιέται κανείς σήμερα πού πήγε αυτή η στόφα των λαϊκών σταρ, που μπορούσαν να προκαλούν το πηγαίο γέλιο απλώς και μόνο με την παρουσία τους.

…Αποτελούν… ντοκιμαντέρ για μια Ελλάδα από τα παλιά
Εξωτερικά πλάνα της Αθήνας του ’60, σκηνές σε παραλίες των ‘70s, ρούχα, έπιπλα, διακόσμηση, κέντρα διασκεδάσεως, γκεστ τραγουδιστών, πενιές του Ζαμπέτα και μελωδίες του Χατζιδάκι, κτίρια και αυτοκίνητα σε δρόμους που παλεύεις να αναγνωρίσεις ή να μαντέψεις αν όντως αυτή είναι η Ομόνοια. Ευτυχώς, οι παλιές ελληνικές ταινίες είναι γεμάτες από τέτοιες αφορμές για «παιχνίδια» με τον χρόνο.



…και μας προσφέρουν μια πλήρη γκάμα ηθογραφίας της ελληνικής κοινωνίας
Τα αδέρφια που προστατεύουν την τιμή της αδερφής τους. Οι ντροπαλές κόρες που πρέπει να παντρευτούν με προξενιό. Οι κουτοπόνηροι λαϊκοί τύποι, οι πολιτικοί που δεν έχουν ιδέα τι περνά ο λαός, οι βιοπαλαιστές και η καλή κοινωνία… Κάθε παλιά ελληνική ταινία αποτελεί μία τομή στην ελληνική κοινωνία και απολαμβάνουμε να δούμε τι έχει αλλάξει από τότε – πολύ συχνά δε, συνειδητοποιούμε ότι πέρα από τους τύπους, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δείτε ξανά το «Υπάρχει και φιλότιμο» και θα καταλάβετε.

…μας θυμίζουν ότι κάποτε… υπήρχε ελληνικό σινεμά
Μια χρυσή εποχή της εγχώριας παραγωγής, με εκατοντάδες ταινίες κάθε χρόνο, εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια και πραγματικό γέλιο από δυνατές θεατρικές και κινηματογραφικές πένες. Τις εκτιμάμε περισσότερο όταν βλέπουμε ότι σήμερα οι κωμωδίες είναι πρόχειρες και η πλειοψηφία των ταινιών είναι underground και αβανγκάρντ υπαρξιακά δράματα.



…μας διασκέδαζαν χωρίς ίχνος βίας και σεξ
Εντάξει, ήταν συντηρητικές όσο δεν πάει και το χιούμορ συχνά επισκιαζόταν από την σεμνοτυφία. Παρ’ όλα αυτά, παρέμεναν διασκεδαστικές, κι αυτό μετρά στα υπέρ των δημιουργών, που καλούνταν να ψυχαγωγήσουν με αυτούς τους περιορισμούς του «ηθικού» κώδικα της εποχής τους.

…κι αν θέλετε περισσότερους λόγους να γελάσετε:
Σας έχουμε μερικές από τις πιο σπαρταριστές σκηνές από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, συγκεντρωμένες εδώ.