25 βάσανα που θα καταλάβουν μόνο όσοι ζουν στην Αθήνα
Εικοσιπέντε προβλήματα που θα αναγνωρίσετε – και θα συμφωνήσετε με τον εκνευρισμό μας- μόνο όσοι ζείτε ή έχετε ζήσει στην Αθήνα.
του Γιώργου Κόκουβα
Την Αθήνα την αγαπάμε, όχι για έναν, ούτε για 25, αλλά για πολλές δεκάδες λόγους – μάλιστα τους έχουμε συγκεντρώσει σε παλαιότερο αφιέρωμα του in2life. Δεν μπορούμε να κλείσουμε όμως τα μάτια και στην άλλη πλευρά, σε εκείνα τα –μικρά ή μεγαλύτερα- εκνευριστικά πράγματα που μόνο στην Αθήνα συναντά κανείς. Προβλήματα που θα έχετε αντιμετωπίσει κι εσείς αν ζείτε στην ελληνική πρωτεύουσα, όπως:
…Τα φανάρια σε κομβικά σημεία που επιτρέπουν το πολύ σε τρία οχήματα να περάσουν κάθε φορά. Και οι τροχονόμοι που δημιουργούν περισσότερη κίνηση αντί να την αποτρέπουν.
…Οι τύποι που ορμούν να μπουν στο βαγόνι του μετρό πριν προλάβεις να βγεις.
…Και οι τύποι που στέκονται στην αριστερή πλευρά στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό.
…Το να βρεις τραπέζι για καφέ στο Μοναστηράκι (και δη στην Αγία Ειρήνη) το Σαββατοκύριακο.
…Ο τυπικός κάτοικος της Αθήνας που λέει πόσο απαίσια είναι η Αθήνα – και δεν αφήνει εμάς που την αγαπάμε να την απολαύσουμε.
…Η χρήση ποδηλάτου στους ανύπαρκτους ποδηλατόδρομους και στις επάλληλες ανηφόρες σε ολόκληρη την «πόλη με τους επτά λόφους».
…Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στις ράμπες των ΑΜΕΑ και τα μηχανάκια πάνω στις πλάκες για τα άτομα με μειωμένη όραση.
…Να βρίσκεσαι στην παραλιακή και κάθε λίγο να ακούς στο τέρμα καγκουρο-τράγουδα από αυτοκίνητα με τερατώδη ηχεία που περνούν γκαζώνοντας στις επικίνδυνες στροφές.
…Τα κοκτέιλ που στοιχίζουν 15€ επειδή σερβίρονται σε βαζάκι της γιαγιάς και το μπαρ έχει industrial design.
…Η αιώνια συζήτηση για το αν θα πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου και η αναπτέρωση των ελπίδων για «αλλαγή της πόλης» κάθε λίγους μήνες, μέχρι πάλι να ξεχαστεί το ζήτημα.
…Τα κλεισμένα σε πράσινες λινάτσες δημόσια γλυπτά, για να προστατεύονται από τους «καλλιτέχνες» οι οποίοι βάζουν τις δικές τους βρόμικες πινελιές πάνω τους.
…Οι κλειστοί δρόμοι του κέντρου κάθε φορά που επισκέπτεται την χώρα η Τρόικα, η Μέρκελ, η Lady Gaga ή ο πρωθυπουργός της Ακτής του Ελεφαντοστού.
…Οι μάταιες προσπάθειες να καταλάβεις πώς θα βρεις τον δρόμο που θέλεις στην Ομόνοια.
…Και το γεγονός ότι δεν μπορείς να καθίσεις και να «αράξεις» για έναν αξιοπρεπή καφέ στην πιο κεντρική πλατεία της πόλης.
…Οι δρόμοι που αλλάζουν ξαφνικά ονόματα: «Ραντεβού στην Καραγιώργη Σερβίας. Α, στάσου, τελικά είμαι στην Αγίας Ειρήνης. Όχι, γράψε λάθος, στην Περικλέους τελικά. Καλά, θα σε περιμένω στην Αθηναΐδος».
…Τα ατελείωτα «ενοικιάζεται» στα καταστήματα κάθε αγοράς.
…Τα χαλασμένα aircondition στον ηλεκτρικό και οι μυρωδιές που «ξεχύνονται στα ΜΜΜ» κάθε καλοκαίρι.
…Οι ξαφνικές στάσεις εργασίας, την ημέρα που αποφασίζεις να πας στη δουλειά σου με το λεωφορείο, και καταλήγεις να περιμένεις στη στάση επί δύο ώρες μαζί με άλλα πενήντα άτομα που τελικά διεκδικούν το ίδιο ταξί.
…Και οι ταξιτζήδες που θεωρούν πως μπορούν να εξυπηρετήσουν με μία «κούρσα» και τους πενήντα ανθρώπους και σε ενημερώνουν πως θα σε πάνε στην Καλλιθέα αφού πρώτα αφήσουν μια γιαγιά στο Μαρούσι, έναν έφηβο στο Γκάζι και μία τουρίστρια στον Σταθμό Λαρίσης.
…Η κίνηση και τα «αυξημένα μέτρα της τροχαίας» σε κάθε αργία και τριήμερο – η περιβόητη «έξοδος των εκδρομέων» της Αθήνας που τρέμει κάθε οδηγός.
…Το να ζεις σε μια πόλη που διαθέτει θάλασσα στα πόδια της, αλλά χρειάζεσαι τρεις ώρες για να φτάσεις σε αυτή.
…Το να ζεις σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή, που βγαίνεις στο (μικροσκοπικό) μπαλκόνι σου και σχεδόν πατάς το παρκέ του απέναντι σαλονιού.
…Τα σκουπιδιάρικα που περνούν από κεντρικούς δρόμους στις 21.00 το Σαββατόβραδο, ό,τι πρέπει για να σου δημιουργήσει σασπένς για το πάρτι που πηγαίνεις ή την ταινία την έναρξη της οποίας μόλις έχασες.
…Το να ζεις σε μια πόλη που αφήνει τα μεγάλα της αστικά αποθέματα πρασίνου να μαραζώνουν: Το Πεδίο του Άρεως γίνεται γκέτο και ο Εθνικός Κήπος μένει απεριποίητος και βαλτωμένος.
…Το να χρειάζεσαι πιρόγα κάθε φορά που πιάνει βροχή και περνάς από προχειροφτιαγμένες λεωφόρους, πάνω από πρώην ποτάμια και ρέματα.
Την Αθήνα την αγαπάμε, όχι για έναν, ούτε για 25, αλλά για πολλές δεκάδες λόγους – μάλιστα τους έχουμε συγκεντρώσει σε παλαιότερο αφιέρωμα του in2life. Δεν μπορούμε να κλείσουμε όμως τα μάτια και στην άλλη πλευρά, σε εκείνα τα –μικρά ή μεγαλύτερα- εκνευριστικά πράγματα που μόνο στην Αθήνα συναντά κανείς. Προβλήματα που θα έχετε αντιμετωπίσει κι εσείς αν ζείτε στην ελληνική πρωτεύουσα, όπως:
…Τα φανάρια σε κομβικά σημεία που επιτρέπουν το πολύ σε τρία οχήματα να περάσουν κάθε φορά. Και οι τροχονόμοι που δημιουργούν περισσότερη κίνηση αντί να την αποτρέπουν.
…Οι τύποι που ορμούν να μπουν στο βαγόνι του μετρό πριν προλάβεις να βγεις.
…Και οι τύποι που στέκονται στην αριστερή πλευρά στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό.
…Το να βρεις τραπέζι για καφέ στο Μοναστηράκι (και δη στην Αγία Ειρήνη) το Σαββατοκύριακο.
…Ο τυπικός κάτοικος της Αθήνας που λέει πόσο απαίσια είναι η Αθήνα – και δεν αφήνει εμάς που την αγαπάμε να την απολαύσουμε.
…Η χρήση ποδηλάτου στους ανύπαρκτους ποδηλατόδρομους και στις επάλληλες ανηφόρες σε ολόκληρη την «πόλη με τους επτά λόφους».
…Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στις ράμπες των ΑΜΕΑ και τα μηχανάκια πάνω στις πλάκες για τα άτομα με μειωμένη όραση.
…Να βρίσκεσαι στην παραλιακή και κάθε λίγο να ακούς στο τέρμα καγκουρο-τράγουδα από αυτοκίνητα με τερατώδη ηχεία που περνούν γκαζώνοντας στις επικίνδυνες στροφές.
…Τα κοκτέιλ που στοιχίζουν 15€ επειδή σερβίρονται σε βαζάκι της γιαγιάς και το μπαρ έχει industrial design.
…Η αιώνια συζήτηση για το αν θα πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου και η αναπτέρωση των ελπίδων για «αλλαγή της πόλης» κάθε λίγους μήνες, μέχρι πάλι να ξεχαστεί το ζήτημα.
…Τα κλεισμένα σε πράσινες λινάτσες δημόσια γλυπτά, για να προστατεύονται από τους «καλλιτέχνες» οι οποίοι βάζουν τις δικές τους βρόμικες πινελιές πάνω τους.
…Οι κλειστοί δρόμοι του κέντρου κάθε φορά που επισκέπτεται την χώρα η Τρόικα, η Μέρκελ, η Lady Gaga ή ο πρωθυπουργός της Ακτής του Ελεφαντοστού.
…Οι μάταιες προσπάθειες να καταλάβεις πώς θα βρεις τον δρόμο που θέλεις στην Ομόνοια.
…Και το γεγονός ότι δεν μπορείς να καθίσεις και να «αράξεις» για έναν αξιοπρεπή καφέ στην πιο κεντρική πλατεία της πόλης.
…Οι δρόμοι που αλλάζουν ξαφνικά ονόματα: «Ραντεβού στην Καραγιώργη Σερβίας. Α, στάσου, τελικά είμαι στην Αγίας Ειρήνης. Όχι, γράψε λάθος, στην Περικλέους τελικά. Καλά, θα σε περιμένω στην Αθηναΐδος».
…Τα ατελείωτα «ενοικιάζεται» στα καταστήματα κάθε αγοράς.
…Τα χαλασμένα aircondition στον ηλεκτρικό και οι μυρωδιές που «ξεχύνονται στα ΜΜΜ» κάθε καλοκαίρι.
…Οι ξαφνικές στάσεις εργασίας, την ημέρα που αποφασίζεις να πας στη δουλειά σου με το λεωφορείο, και καταλήγεις να περιμένεις στη στάση επί δύο ώρες μαζί με άλλα πενήντα άτομα που τελικά διεκδικούν το ίδιο ταξί.
…Και οι ταξιτζήδες που θεωρούν πως μπορούν να εξυπηρετήσουν με μία «κούρσα» και τους πενήντα ανθρώπους και σε ενημερώνουν πως θα σε πάνε στην Καλλιθέα αφού πρώτα αφήσουν μια γιαγιά στο Μαρούσι, έναν έφηβο στο Γκάζι και μία τουρίστρια στον Σταθμό Λαρίσης.
…Η κίνηση και τα «αυξημένα μέτρα της τροχαίας» σε κάθε αργία και τριήμερο – η περιβόητη «έξοδος των εκδρομέων» της Αθήνας που τρέμει κάθε οδηγός.
…Το να ζεις σε μια πόλη που διαθέτει θάλασσα στα πόδια της, αλλά χρειάζεσαι τρεις ώρες για να φτάσεις σε αυτή.
…Το να ζεις σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή, που βγαίνεις στο (μικροσκοπικό) μπαλκόνι σου και σχεδόν πατάς το παρκέ του απέναντι σαλονιού.
…Τα σκουπιδιάρικα που περνούν από κεντρικούς δρόμους στις 21.00 το Σαββατόβραδο, ό,τι πρέπει για να σου δημιουργήσει σασπένς για το πάρτι που πηγαίνεις ή την ταινία την έναρξη της οποίας μόλις έχασες.
…Το να ζεις σε μια πόλη που αφήνει τα μεγάλα της αστικά αποθέματα πρασίνου να μαραζώνουν: Το Πεδίο του Άρεως γίνεται γκέτο και ο Εθνικός Κήπος μένει απεριποίητος και βαλτωμένος.
…Το να χρειάζεσαι πιρόγα κάθε φορά που πιάνει βροχή και περνάς από προχειροφτιαγμένες λεωφόρους, πάνω από πρώην ποτάμια και ρέματα.
