Οι αναμνήσεις των εφηβικών μας σαββατόβραδων
Εσείς πού πηγαίνατε με την παρέα σας τα σαββατόβραδα των μαθητικών σας χρόνων; Εκπρόσωποι… πολλών γενιών μοιράζονται τις αναμνήσεις τους μαζί μας.
του Γιώργου Κόκουβα
Wendy’s ή Goody’s; Σινεμά ή κρυφά ξενύχτια με αλκοόλ στα μπαρ της πλατείας; Αυστηρό χρονοδιάγραμμα από τους γονείς ή… συνωμοσίες με τα μεγαλύτερα αδέρφια; Σίγουρα, κάποια από τις παραπάνω εκδοχές σας θυμίζει τα σαββατόβραδα των μαθητικών σας χρόνων. Εκείνων των βραδιών που δίνατε ραντεβού με την γυμνασιοπαρέα σας για να πάτε στο στέκι που θεωρούταν εκείνη την εποχή το πιο «κουλ» στους κόλπους των μαθητών.
Εκείνες οι πρώτες εφηβικές έξοδοι μπορεί σήμερα να σας φαίνονται μακρινά… καλαμπούρια, αλλά τότε ήταν σίγουρα αυτό που περιμένατε όλη την εβδομάδα. Εμείς, ζητήσαμε από δώδεκα «εκπροσώπους» πολλών και διαφορετικών γενιών να μοιραστούν με το in2life τις δικές τους αναμνήσεις από τα εφηβικά τους σαββατόβραδα και καταγράφουμε πώς έχει εξελιχθεί αυτή η ιεροτελεστία τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες.
*Οι 20άρηδες (ναι, αυτοί που έζησαν εφηβεία μετά το 2000 – υπάρχουν κι αυτοί)
Ο Πέτρος, 21 ετών, θυμάται τα όχι και τόσο μακρινά εφηβικά του χρόνια στην Αθήνα:
«Οι πιο συχνές επιλογές ήταν σινεμά – η πρώτη ταινία που είδα χωρίς γονείς ήταν το Finding Neverland με τον Johnny Depp – και μετά MacDonald’s όπου μέναμε μέχρι αργά, ώσπου να κλείσουν. Μετά την Γ’ Γυμνασίου, πηγαίναμε και σε μπαρ που διέθετε και ναργιλέ, ο οποίος ήταν ακριβός αλλά θεωρούταν πολύ κουλ τότε. Μερικές φορές ζητούσαν και ταυτότητα εκεί, γι’ αυτό φοβόμασταν μήπως δεν μας αφήσουν να μπούμε. Κλασική έξοδος ήταν επίσης στα Friday’s.
»Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν πως εμείς τα αγόρια είχαμε όλοι φράντζες, και τα κορίτσια είχαν αυτό που αποκαλούσαμε “μαλλί τούρτα”, ένα στάδιο μετά το emo δηλαδή, που το έξαιναν για να του δώσουν τρελό όγκο και έβαζαν και ένα φιόγκο πάνω-πάνω. Ήταν πολλοί επίσης οι “σκεϊτάδες”, που ήταν τα λεγόμενα ποζέρια, τα οποία δεν ήξεραν καν να κάνουν skate, απλώς τα κρατούσαν στο χέρι άθικτα, μόνο και μόνο για να κάνουν φιγούρα».
Η Ελένη, 19 ετών, μας εξηγεί πώς ήταν οι έξοδοί της... μέχρι πριν δύο-τρία χρόνια:
«Στο Γυμνάσιο έπαιζε πολύ μα πολύ bowling, σινεμά και φυσικά πηγαίναμε "για πίτσα". Στο Λύκειο πηγαίναμε σε club, και φυσικά, στο Mall και στα Starbucks».
Ο Νίκος, 25 ετών, θυμάται τις κλασικές εξόδους του 2000:
«Πιο κλασική έξοδος από τα Goody’s Σάββατο βράδυ δεν υπήρχε στο Γυμνάσιο. Είχαμε περάσει από τα Junior στο πολύ «κουλ» κλαμπ σάντουιτς και στο θρυλικό Texas που για κάποιο λόγο σταμάτησαν να σερβίρουν. Μπορούσαμε να αργήσουμε λίγο παραπάνω – όχι όλοι βέβαια, ανάλογα τους γονείς, αλλά ούτως ή άλλως υπήρχαν πλέον και τα κινητά και μπορούσαν να σε βρουν ανά πάσα στιγμή. Τότε είχαμε όλοι το Nokia 3310 – ακόμη το έχω στο ντουλάπι, σκυλί σκέτο. Από Α’ Λυκείου πηγαίναμε πια και στα club, αλλά κυρίως στα μπαράκια, που ξεκινούσαν με ξένα μπιτάκια (σούπερ χιτ τότε το Dance with the Devil) και αργότερα το γυρνούσαν σε ελληνάδικο, με Τσαλίκη και Antique. Ανά περιόδους είχαμε περάσει και τις φάσεις του bowling και των game rooms».
*Οι 30άρηδες (αυτοί που μεγάλωσαν στα τιμημένα ‘90s)
Η Αφροδίτη, 30 ετών, θυμάται τις κοριτσίστικες εξόδους και τα “sleepovers” των ‘90s:
«Στο γυμνάσιο συνηθίζαμε με τις συμμαθήτριες να κοιμάστε η μία στο σπίτι της άλλης, όπου τρώγαμε και βλέπαμε ταινίες. Οι πρώτες έξοδοι ήταν σινεμά, όπου μας άφηναν οι γονείς απ' έξω κ έρχονταν να μας πάρουν την ώρα που τελείωνε η ταινία (Τιτανικός από τις πρώτες ταινίες) ή αν πηγαίναμε στα τότε Village στο Μαρούσι τρώγαμε μετά στα διπλανά Goody’s και μας έπαιρναν από εκεί.
»Πρώτες βραδινές έξοδοι σε κλαμπ ήταν σε χοροεσπερίδες μεγαλύτερων αδερφών - δηλαδή, έκανε χοροεσπερίδα η τάξη του αδερφού της κολλητής μου, τσουπ χωνόμασταν και εμείς οι μικρές, υπό την προστασία του αδερφού, ο οποίος τύχαινε να είναι και εντελώς φυτό, οπότε οι γονείς μου του είχαν εμπιστοσύνη. Εννοείται ότι ο μπαμπάς μου με πήγαινε έξω από το κλαμπ και ερχόταν να με πάρει μία συμφωνημένη ώρα -γιατί δεν είχαμε και κινητά τότε- οπότε δε με "έπαιρνε" να μεθύσω.
»Από τα μαγαζιά, θυμάμαι τον Κακό Λύκο στην Κηφισίας και το πρώτο που είχα πάει όταν ήμουν ακόμα Γυμνάσιο είναι στην Αθήνα, το Kahlua, σε ένα υπόγειο στην οδό Αμερικής».
Ο Κωνσταντίνος, 31 ετών, θυμάται τις κλασικές επιλογές μιας εφηβικής παρέας στην Θεσσαλονίκη των ‘90s:
«Στο γυμνάσιο πηγαίναμε πολύ στα Goody’s και μετά πολύ “in” ήταν τα MacDonald’s όταν είχαν πρωτοανοίξει. Μετά, όταν μεγαλώσαμε λίγο, στο Λύκειο δηλαδή, πηγαίναμε σε μπαράκια στην παραλία – θυμάμαι ένα που δεν υπάρχει πια, το έλεγαν Stevens. Εκεί, έπρεπε να ανέβουμε και στον επάνω όροφο: Τότε ήσουν ο πιο in! Ήταν επίσης στη μόδα τα Λαδάδικα, με μαγαζιά όπως το Verykoko και το Μπαλκονάκι, αλλά και στο Φιξ στους Υπνοβάτες».
Ο Θέμος, 36 ετών, μετρά εφηβικά στέκια που έχουν κλείσει όταν τον ρωτάμε πού σύχναζε τότε:
«Στα Wendy’s για bacon mushroom melt – έχει κλείσει. Στον κινηματογράφο Άννα Ντορ στην πλατεία Εσπερίδων – έχει κλείσει. Στα Dunkin’ Donuts – έχουν κλείσει. Θα κλείσω κι εγώ έτσι όπως πάμε».
*Οι 40άρηδες (αυτοί που πρόλαβαν τα ‘80s)
Ο Χρήστος, 42 ετών, μας παραθέτει τα «μαστ» των δυτικών προαστίων στα τέλη της δεκαετίας του ’80:
«Γύρω στα 14-15, το δικό μας must ήταν η… πλατεία (Περιστερίου), που είχε πολλά (καφετέριες, σινεμά, φαστφουντάδικα). Το δεύτερο must ήταν η πλατεία στο Μπουρνάζι, που τότε είχε μόνο μία (ναι, ναι) καφετέρια, την “Κέντια”».
Η Δήμητρα, 40 ετών, μας αναλύει τα σενάρια εξόδου στα μαθητικά της χρόνια, περίπου την ίδια εποχή:
«Μεγάλωσα στο Παγκράτι, όπου με την παρέα μου συνήθως τη βγάζαμε σε ένα χαμπουργκεράδικο της περιοχής, στο Κάρουζελ. Πηγαίναμε επίσης σινεμά και κάποιες φορές, όταν έλειπαν οι γονείς, σε μπαρ κοντά στο Στάδιο και στο Χίλτον – θυμάμαι ένα που λεγόταν Παπάκια. Εγώ είχα την τύχη να έχω αδερφό δέκα χρόνια μεγαλύτερο, και με έπαιρνε συχνά μαζί του και μου έκανε… μαθήματα. Η γυναίκα, μου έλεγε, πρέπει να μάθει να πίνει ένα-δύο ποτάκια, να μην βγει με τον πρώτο τυχόντα και να μεθύσει με το πρώτο ποτάκι. Έτσι, βρέθηκα στα 15 μου να πίνω λίγο μπέρμπον!»
Η Κατερίνα, 40 ετών, μας λέει πώς ήταν οι έξοδοι στην Αθήνα των βορείων προαστίων στα τέλη του '80 και τις αρχές του '90:
«Τελείωσα σχολείο το 1991. Έζησα δηλαδή λίγο και από τις δύο δεκαετίες. Στο γυμνάσιο ως φλωράκια των βορείων προαστείων σύχναζαμε με τις ώρες έξω από το θρυλικό Musi Cafe στην Κηφισιά, ακουμπώντας στα πεζοδρόμια και στις εισόδους των πολυκατοικιών, εκεί που ήταν "όοοοολοι", με τρελή περατζάδα και πολλά καρδιοχτύπια. Μετά pizza και μακαρονάδα στην Capriziosa ή burger στα Wendy's. Μερικές φορές κατεβαίναμε για καφέ στην Αβάνα, ή σινεμά στο Δαναό ή στο Αθήναιον. Τότε στα βόρεια προάστεια υπήρχε ένα club όλο κι όλο: η Αυτοκίνηση όπου κάθε φορά το πρόγραμμα άνοιγε με το Wall των Pink Floyd. Όταν καλοκαίριαζε, οι επιλογές ήταν περισσότερες αρκεί να είχαμε αυτοκίνητο να κατεβούμε στα νότια προάστεια. Και φυσικά η επιλογή ήταν Mercedes... και άλλα φλώρικα. Αργότερα μπήκε στη ζωή μας το Wild Rose, το Camel και άλλα που δεν θυμάμαι τώρα πια».
*Οι 50άρηδες (αυτοί με τις αθώες – αν μπορούσαν ας έκαναν κι αλλιώς – εξόδους)
Η Μαριάννα, 48 ετών, μας περιγράφει τα εφηβικά ήθη και έθιμα της δεκαετίας του ’70, που ήταν ελαφρώς πιο «αυστηρά»:
«Είμαι 48 χρονών, οπότε Γυμνάσιο πήγαινα στα τέλη των '70s όπου απλά... δεν είχε εξόδους. Τον χορό του σχολείου περιμέναμε όλη τη χρονιά και κατά τα λοιπά το πολύ να ανταλλάσσαμε επισκέψεις μεταξύ φιλενάδων. Το καλοκαίρι, στο "χωριό" που ήταν τότε τα προάστια, πηγαίναμε βόλτα στην πλατεία και θερινό. Στο Λύκειο πάλι, πολύ σινεμαδάκι, θερινό και χειμερινό, και βέβαια μπαρ, κλαμπ, παμπ και ό,τι άλλο σέρβιρε ποτά ή, εναλλακτικά, αυτοσχέδια και προγραμματισμένα πάρτι σε σπίτια χωρίς γονείς».
Η Βάσω, 50 ετών, θυμάται τις δικές της εξόδους με αυστηρό χρονοδιάγραμμα στην επαρχία των ‘70s:
«Όσο ήμασταν στο Γυμνάσιο, δεν υπήρχαν έξοδοι, δεν μας άφηναν οι γονείς. Στο Λύκειο, πηγαίναμε στις καφετέριες του κέντρου, ίσως κανένα πάρτι σε κάποιο σπίτι και στο τέλος της χρονιάς πηγαίναμε στο ετήσιο πάρτι του σχολείου σε ντισκοτέκ. Κατά τα άλλα, μπορεί να τύχαινε να βγαίναμε καμιά φορά με κάποιο μεγαλύτερο ξάδερφο. Πάντα όμως υπήρχαν αυστηρά χρονοδιαγράμματα: Έπρεπε να είμαστε πίσω στο σπίτι μέχρι τις 21.30 το αργότερο! Το πολύ να ξεκλέβαμε κανένα τέταρτο επιπλέον χαζολογώντας στον δρόμο».
Ο Δημήτρης, 59 ετών, μας μιλά για την μόδα των μπιλιαρδάδικων εκείνης της εποχής:
«Στα 15 μας πηγαίναμε στις καφετέριες και τις ντισκοτέκ που ήταν στα πάνω τους εκείνη την εποχή, αλλά κυρίως στα μπιλιαρδάδικα. Θυμάμαι ότι κάναμε κοπάνα τότε από το σχολείο τα μεσημέρια για να πάμε να παίξουμε μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκια, ήταν η μεγαλύτερη “μόδα” τότε. Σαν αγόρια, μπορούσαμε να μείνουμε έξω μέχρι τις 10-11 το βράδυ. Αλλά ούτως ή άλλως τότε δουλεύαμε από τα 14, οπότε δεν είχαμε πολύ χρόνο να βγαίνουμε συνέχεια».
Wendy’s ή Goody’s; Σινεμά ή κρυφά ξενύχτια με αλκοόλ στα μπαρ της πλατείας; Αυστηρό χρονοδιάγραμμα από τους γονείς ή… συνωμοσίες με τα μεγαλύτερα αδέρφια; Σίγουρα, κάποια από τις παραπάνω εκδοχές σας θυμίζει τα σαββατόβραδα των μαθητικών σας χρόνων. Εκείνων των βραδιών που δίνατε ραντεβού με την γυμνασιοπαρέα σας για να πάτε στο στέκι που θεωρούταν εκείνη την εποχή το πιο «κουλ» στους κόλπους των μαθητών.
Εκείνες οι πρώτες εφηβικές έξοδοι μπορεί σήμερα να σας φαίνονται μακρινά… καλαμπούρια, αλλά τότε ήταν σίγουρα αυτό που περιμένατε όλη την εβδομάδα. Εμείς, ζητήσαμε από δώδεκα «εκπροσώπους» πολλών και διαφορετικών γενιών να μοιραστούν με το in2life τις δικές τους αναμνήσεις από τα εφηβικά τους σαββατόβραδα και καταγράφουμε πώς έχει εξελιχθεί αυτή η ιεροτελεστία τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες.
*Οι 20άρηδες (ναι, αυτοί που έζησαν εφηβεία μετά το 2000 – υπάρχουν κι αυτοί) Ο Πέτρος, 21 ετών, θυμάται τα όχι και τόσο μακρινά εφηβικά του χρόνια στην Αθήνα:
«Οι πιο συχνές επιλογές ήταν σινεμά – η πρώτη ταινία που είδα χωρίς γονείς ήταν το Finding Neverland με τον Johnny Depp – και μετά MacDonald’s όπου μέναμε μέχρι αργά, ώσπου να κλείσουν. Μετά την Γ’ Γυμνασίου, πηγαίναμε και σε μπαρ που διέθετε και ναργιλέ, ο οποίος ήταν ακριβός αλλά θεωρούταν πολύ κουλ τότε. Μερικές φορές ζητούσαν και ταυτότητα εκεί, γι’ αυτό φοβόμασταν μήπως δεν μας αφήσουν να μπούμε. Κλασική έξοδος ήταν επίσης στα Friday’s.
»Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν πως εμείς τα αγόρια είχαμε όλοι φράντζες, και τα κορίτσια είχαν αυτό που αποκαλούσαμε “μαλλί τούρτα”, ένα στάδιο μετά το emo δηλαδή, που το έξαιναν για να του δώσουν τρελό όγκο και έβαζαν και ένα φιόγκο πάνω-πάνω. Ήταν πολλοί επίσης οι “σκεϊτάδες”, που ήταν τα λεγόμενα ποζέρια, τα οποία δεν ήξεραν καν να κάνουν skate, απλώς τα κρατούσαν στο χέρι άθικτα, μόνο και μόνο για να κάνουν φιγούρα».
Η Ελένη, 19 ετών, μας εξηγεί πώς ήταν οι έξοδοί της... μέχρι πριν δύο-τρία χρόνια:
«Στο Γυμνάσιο έπαιζε πολύ μα πολύ bowling, σινεμά και φυσικά πηγαίναμε "για πίτσα". Στο Λύκειο πηγαίναμε σε club, και φυσικά, στο Mall και στα Starbucks».
Ο Νίκος, 25 ετών, θυμάται τις κλασικές εξόδους του 2000:
«Πιο κλασική έξοδος από τα Goody’s Σάββατο βράδυ δεν υπήρχε στο Γυμνάσιο. Είχαμε περάσει από τα Junior στο πολύ «κουλ» κλαμπ σάντουιτς και στο θρυλικό Texas που για κάποιο λόγο σταμάτησαν να σερβίρουν. Μπορούσαμε να αργήσουμε λίγο παραπάνω – όχι όλοι βέβαια, ανάλογα τους γονείς, αλλά ούτως ή άλλως υπήρχαν πλέον και τα κινητά και μπορούσαν να σε βρουν ανά πάσα στιγμή. Τότε είχαμε όλοι το Nokia 3310 – ακόμη το έχω στο ντουλάπι, σκυλί σκέτο. Από Α’ Λυκείου πηγαίναμε πια και στα club, αλλά κυρίως στα μπαράκια, που ξεκινούσαν με ξένα μπιτάκια (σούπερ χιτ τότε το Dance with the Devil) και αργότερα το γυρνούσαν σε ελληνάδικο, με Τσαλίκη και Antique. Ανά περιόδους είχαμε περάσει και τις φάσεις του bowling και των game rooms».
*Οι 30άρηδες (αυτοί που μεγάλωσαν στα τιμημένα ‘90s) Η Αφροδίτη, 30 ετών, θυμάται τις κοριτσίστικες εξόδους και τα “sleepovers” των ‘90s:
«Στο γυμνάσιο συνηθίζαμε με τις συμμαθήτριες να κοιμάστε η μία στο σπίτι της άλλης, όπου τρώγαμε και βλέπαμε ταινίες. Οι πρώτες έξοδοι ήταν σινεμά, όπου μας άφηναν οι γονείς απ' έξω κ έρχονταν να μας πάρουν την ώρα που τελείωνε η ταινία (Τιτανικός από τις πρώτες ταινίες) ή αν πηγαίναμε στα τότε Village στο Μαρούσι τρώγαμε μετά στα διπλανά Goody’s και μας έπαιρναν από εκεί.
»Πρώτες βραδινές έξοδοι σε κλαμπ ήταν σε χοροεσπερίδες μεγαλύτερων αδερφών - δηλαδή, έκανε χοροεσπερίδα η τάξη του αδερφού της κολλητής μου, τσουπ χωνόμασταν και εμείς οι μικρές, υπό την προστασία του αδερφού, ο οποίος τύχαινε να είναι και εντελώς φυτό, οπότε οι γονείς μου του είχαν εμπιστοσύνη. Εννοείται ότι ο μπαμπάς μου με πήγαινε έξω από το κλαμπ και ερχόταν να με πάρει μία συμφωνημένη ώρα -γιατί δεν είχαμε και κινητά τότε- οπότε δε με "έπαιρνε" να μεθύσω.
»Από τα μαγαζιά, θυμάμαι τον Κακό Λύκο στην Κηφισίας και το πρώτο που είχα πάει όταν ήμουν ακόμα Γυμνάσιο είναι στην Αθήνα, το Kahlua, σε ένα υπόγειο στην οδό Αμερικής».
Ο Κωνσταντίνος, 31 ετών, θυμάται τις κλασικές επιλογές μιας εφηβικής παρέας στην Θεσσαλονίκη των ‘90s:
«Στο γυμνάσιο πηγαίναμε πολύ στα Goody’s και μετά πολύ “in” ήταν τα MacDonald’s όταν είχαν πρωτοανοίξει. Μετά, όταν μεγαλώσαμε λίγο, στο Λύκειο δηλαδή, πηγαίναμε σε μπαράκια στην παραλία – θυμάμαι ένα που δεν υπάρχει πια, το έλεγαν Stevens. Εκεί, έπρεπε να ανέβουμε και στον επάνω όροφο: Τότε ήσουν ο πιο in! Ήταν επίσης στη μόδα τα Λαδάδικα, με μαγαζιά όπως το Verykoko και το Μπαλκονάκι, αλλά και στο Φιξ στους Υπνοβάτες».
Ο Θέμος, 36 ετών, μετρά εφηβικά στέκια που έχουν κλείσει όταν τον ρωτάμε πού σύχναζε τότε:
«Στα Wendy’s για bacon mushroom melt – έχει κλείσει. Στον κινηματογράφο Άννα Ντορ στην πλατεία Εσπερίδων – έχει κλείσει. Στα Dunkin’ Donuts – έχουν κλείσει. Θα κλείσω κι εγώ έτσι όπως πάμε».
*Οι 40άρηδες (αυτοί που πρόλαβαν τα ‘80s) Ο Χρήστος, 42 ετών, μας παραθέτει τα «μαστ» των δυτικών προαστίων στα τέλη της δεκαετίας του ’80:
«Γύρω στα 14-15, το δικό μας must ήταν η… πλατεία (Περιστερίου), που είχε πολλά (καφετέριες, σινεμά, φαστφουντάδικα). Το δεύτερο must ήταν η πλατεία στο Μπουρνάζι, που τότε είχε μόνο μία (ναι, ναι) καφετέρια, την “Κέντια”».
Η Δήμητρα, 40 ετών, μας αναλύει τα σενάρια εξόδου στα μαθητικά της χρόνια, περίπου την ίδια εποχή:
«Μεγάλωσα στο Παγκράτι, όπου με την παρέα μου συνήθως τη βγάζαμε σε ένα χαμπουργκεράδικο της περιοχής, στο Κάρουζελ. Πηγαίναμε επίσης σινεμά και κάποιες φορές, όταν έλειπαν οι γονείς, σε μπαρ κοντά στο Στάδιο και στο Χίλτον – θυμάμαι ένα που λεγόταν Παπάκια. Εγώ είχα την τύχη να έχω αδερφό δέκα χρόνια μεγαλύτερο, και με έπαιρνε συχνά μαζί του και μου έκανε… μαθήματα. Η γυναίκα, μου έλεγε, πρέπει να μάθει να πίνει ένα-δύο ποτάκια, να μην βγει με τον πρώτο τυχόντα και να μεθύσει με το πρώτο ποτάκι. Έτσι, βρέθηκα στα 15 μου να πίνω λίγο μπέρμπον!»
Η Κατερίνα, 40 ετών, μας λέει πώς ήταν οι έξοδοι στην Αθήνα των βορείων προαστίων στα τέλη του '80 και τις αρχές του '90:«Τελείωσα σχολείο το 1991. Έζησα δηλαδή λίγο και από τις δύο δεκαετίες. Στο γυμνάσιο ως φλωράκια των βορείων προαστείων σύχναζαμε με τις ώρες έξω από το θρυλικό Musi Cafe στην Κηφισιά, ακουμπώντας στα πεζοδρόμια και στις εισόδους των πολυκατοικιών, εκεί που ήταν "όοοοολοι", με τρελή περατζάδα και πολλά καρδιοχτύπια. Μετά pizza και μακαρονάδα στην Capriziosa ή burger στα Wendy's. Μερικές φορές κατεβαίναμε για καφέ στην Αβάνα, ή σινεμά στο Δαναό ή στο Αθήναιον. Τότε στα βόρεια προάστεια υπήρχε ένα club όλο κι όλο: η Αυτοκίνηση όπου κάθε φορά το πρόγραμμα άνοιγε με το Wall των Pink Floyd. Όταν καλοκαίριαζε, οι επιλογές ήταν περισσότερες αρκεί να είχαμε αυτοκίνητο να κατεβούμε στα νότια προάστεια. Και φυσικά η επιλογή ήταν Mercedes... και άλλα φλώρικα. Αργότερα μπήκε στη ζωή μας το Wild Rose, το Camel και άλλα που δεν θυμάμαι τώρα πια».
*Οι 50άρηδες (αυτοί με τις αθώες – αν μπορούσαν ας έκαναν κι αλλιώς – εξόδους) Η Μαριάννα, 48 ετών, μας περιγράφει τα εφηβικά ήθη και έθιμα της δεκαετίας του ’70, που ήταν ελαφρώς πιο «αυστηρά»:
«Είμαι 48 χρονών, οπότε Γυμνάσιο πήγαινα στα τέλη των '70s όπου απλά... δεν είχε εξόδους. Τον χορό του σχολείου περιμέναμε όλη τη χρονιά και κατά τα λοιπά το πολύ να ανταλλάσσαμε επισκέψεις μεταξύ φιλενάδων. Το καλοκαίρι, στο "χωριό" που ήταν τότε τα προάστια, πηγαίναμε βόλτα στην πλατεία και θερινό. Στο Λύκειο πάλι, πολύ σινεμαδάκι, θερινό και χειμερινό, και βέβαια μπαρ, κλαμπ, παμπ και ό,τι άλλο σέρβιρε ποτά ή, εναλλακτικά, αυτοσχέδια και προγραμματισμένα πάρτι σε σπίτια χωρίς γονείς».
Η Βάσω, 50 ετών, θυμάται τις δικές της εξόδους με αυστηρό χρονοδιάγραμμα στην επαρχία των ‘70s:
«Όσο ήμασταν στο Γυμνάσιο, δεν υπήρχαν έξοδοι, δεν μας άφηναν οι γονείς. Στο Λύκειο, πηγαίναμε στις καφετέριες του κέντρου, ίσως κανένα πάρτι σε κάποιο σπίτι και στο τέλος της χρονιάς πηγαίναμε στο ετήσιο πάρτι του σχολείου σε ντισκοτέκ. Κατά τα άλλα, μπορεί να τύχαινε να βγαίναμε καμιά φορά με κάποιο μεγαλύτερο ξάδερφο. Πάντα όμως υπήρχαν αυστηρά χρονοδιαγράμματα: Έπρεπε να είμαστε πίσω στο σπίτι μέχρι τις 21.30 το αργότερο! Το πολύ να ξεκλέβαμε κανένα τέταρτο επιπλέον χαζολογώντας στον δρόμο».
Ο Δημήτρης, 59 ετών, μας μιλά για την μόδα των μπιλιαρδάδικων εκείνης της εποχής:
«Στα 15 μας πηγαίναμε στις καφετέριες και τις ντισκοτέκ που ήταν στα πάνω τους εκείνη την εποχή, αλλά κυρίως στα μπιλιαρδάδικα. Θυμάμαι ότι κάναμε κοπάνα τότε από το σχολείο τα μεσημέρια για να πάμε να παίξουμε μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκια, ήταν η μεγαλύτερη “μόδα” τότε. Σαν αγόρια, μπορούσαμε να μείνουμε έξω μέχρι τις 10-11 το βράδυ. Αλλά ούτως ή άλλως τότε δουλεύαμε από τα 14, οπότε δεν είχαμε πολύ χρόνο να βγαίνουμε συνέχεια».
