Οι κανόνες του savoir vivre που καταπατάς
Ναι εντάξει, δεν χρειάζεται πια να χαιρετάς μία κυρία βγάζοντας το καπέλο σου. Μερικοί κανόνες του savoir vivre, όμως, ισχύουν ακόμα.
Τρως μόνο με πιρούνι. Το μαχαίρι δεν χρησιμεύει μόνο για να κόβει τις μπριζόλες σου –είναι εξαιρετικά χρήσιμο και για να μην κυνηγάς γύρω-γύρω στο πιάτο τη σαλάτα, τις πατάτες ή τις πέννες σου. Και, θεός φυλάξοι, να μη χρειαστεί να σπρώξεις την τελευταία μπουκιά στο πιρούνι με τον αντίχειρα.
Κρατάς το μαχαίρι με το αριστερό και το πιρούνι με το δεξί χέρι. Το σωστό είναι ανάποδα –και όχι, λυπόμαστε, δεν έχει σημασία αν είσαι αριστερόχειρας. Το σαβουάρ βιβρ δεν είχε ποτέ χώρο για τις διαφορετικότητες.
Αφήνεις το κινητό σου πάνω στο τραπέζι όταν έχεις βγει με παρέα. Ωραίος τρόπος να πεις «υπάρχουν πράγματα σημαντικότερα από το να είμαι εδώ μαζί σου». Τι επείγον μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια ενός δίωρου καφέ, δηλαδή; Στο κάτω-κάτω, αν χτυπήσει θα το ακούσεις, και στην τσάντα σου ή στην τσέπη σου να είναι.
(Την περίπτωση να σκρολάρεις στο Facebook ενώ έχεις άνθρωπο δίπλα σου ή απέναντί σου δεν θα την συζητήσουμε καν, δεν είναι παραβίαση του σαβουάρ βιβρ, είναι αισχρή αγένεια και το ξέρεις).
Στο θέατρο και το σινεμά, γυρνάς πλάτη στους ανθρώπους που ήδη κάθονται μέχρι να πας στη θέση σου. Και δεν είναι καν πλάτη αυτό που βλέπουν στο ύψος των ματιών τους. Ναι, ξέρουμε, είμαστε όλοι ένοχοι. Ο κανόνας, πάντως, είναι πως πρέπει να περπατάς στραμμένος προς το μέρος τους.
Μπαίνεις στο γραφείο και κάθεσαι, χωρίς να πεις καλημέρα. Το savoir vivre λέει πως όποιος μπαίνει σε δωμάτιο/ σπίτι/ πάρτι/ χώρο με άλλους ανθρώπους χαιρετάει πρώτα.
Λες τους φίλους σου «φίλε» ή ακόμα χειρότερα «ρε φίλε» πάνω στην κουβέντα. Να μην πιάσουμε την περίπτωση που μπορεί να το λες και σε αγνώστους…
Είσαι γυναίκα και μπαίνεις στο αυτοκίνητο βάζοντας πρώτα το πόδι μέσα. Τς-τς-τς. Πρώτα καθόμαστε, έχοντας και τα δύο πόδια απέξω, τίποτα δε σας μάθαν’ στα σχολεία πια;
Σε καλούν κάπου, και ρωτάς «ποιοι θα ‘μαστε;». Εννοώντας «θα ‘ναι εκείνος ο φίλος σου που ζαχαρώνω, να βάλω μίνι;» ή «θα ‘ρθει κι αυτή η αντιπαθητικιά, να βρω μια δικαιολογία και να το αποφύγω;». Γλυκούλι.
Σε καλούν κάπου, και θεωρείς πως εννοείται ότι μαζί σου καλούν και το έτερό σου ήμισυ. Όχι, λυπόμαστε, δεν εννοείται –όχι απαραίτητα επειδή δεν τον/ την συμπαθούν, μπορεί ας πούμε η βραδιά να είναι απλά σε πιο στενό φιλικό κύκλο. Αν πρέπει οπωσδήποτε να τον/την φέρεις μαζί, τουλάχιστον ρώτα πρώτα αυτόν που σε κάλεσε.
Δεν συστήνεις μεταξύ τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάς. Αν, μάλιστα, είσαι με κάποιον π.χ. στον δρόμο και συναντήσετε κάποιον που ξέρεις, το savoir vivre λέει πως συστήνεις τον/την συνοδό σου αμέσως μετά την πρώτη φράση, όχι αφού μάθετε ο ένας τι κάνει ο άλλος, αναπολήσετε την Πενταήμερη και ενημερωθείτε για τις τελευταίες εξελίξεις στη ζωή των κοινών γνωστών σας.
«Ήθελε λίγο αλάτι, ε;». Όταν το φαγητό σου σ’ το έχει φτιάξει άλλος, τη γνώμη σου την κρατάς για τον εαυτό σου –ειδικά αν το τρως στο σπίτι του. Και «υπέροχο, γεια στα χέρια σου» πρέπει να πεις, ακόμα και αν είναι απαίσιο.
Ηρώ Κουνάδη
Κρατάς το μαχαίρι με το αριστερό και το πιρούνι με το δεξί χέρι. Το σωστό είναι ανάποδα –και όχι, λυπόμαστε, δεν έχει σημασία αν είσαι αριστερόχειρας. Το σαβουάρ βιβρ δεν είχε ποτέ χώρο για τις διαφορετικότητες.
Αφήνεις το κινητό σου πάνω στο τραπέζι όταν έχεις βγει με παρέα. Ωραίος τρόπος να πεις «υπάρχουν πράγματα σημαντικότερα από το να είμαι εδώ μαζί σου». Τι επείγον μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια ενός δίωρου καφέ, δηλαδή; Στο κάτω-κάτω, αν χτυπήσει θα το ακούσεις, και στην τσάντα σου ή στην τσέπη σου να είναι.
(Την περίπτωση να σκρολάρεις στο Facebook ενώ έχεις άνθρωπο δίπλα σου ή απέναντί σου δεν θα την συζητήσουμε καν, δεν είναι παραβίαση του σαβουάρ βιβρ, είναι αισχρή αγένεια και το ξέρεις).
Στο θέατρο και το σινεμά, γυρνάς πλάτη στους ανθρώπους που ήδη κάθονται μέχρι να πας στη θέση σου. Και δεν είναι καν πλάτη αυτό που βλέπουν στο ύψος των ματιών τους. Ναι, ξέρουμε, είμαστε όλοι ένοχοι. Ο κανόνας, πάντως, είναι πως πρέπει να περπατάς στραμμένος προς το μέρος τους.
Μπαίνεις στο γραφείο και κάθεσαι, χωρίς να πεις καλημέρα. Το savoir vivre λέει πως όποιος μπαίνει σε δωμάτιο/ σπίτι/ πάρτι/ χώρο με άλλους ανθρώπους χαιρετάει πρώτα.
Λες τους φίλους σου «φίλε» ή ακόμα χειρότερα «ρε φίλε» πάνω στην κουβέντα. Να μην πιάσουμε την περίπτωση που μπορεί να το λες και σε αγνώστους…
Είσαι γυναίκα και μπαίνεις στο αυτοκίνητο βάζοντας πρώτα το πόδι μέσα. Τς-τς-τς. Πρώτα καθόμαστε, έχοντας και τα δύο πόδια απέξω, τίποτα δε σας μάθαν’ στα σχολεία πια;
Σε καλούν κάπου, και ρωτάς «ποιοι θα ‘μαστε;». Εννοώντας «θα ‘ναι εκείνος ο φίλος σου που ζαχαρώνω, να βάλω μίνι;» ή «θα ‘ρθει κι αυτή η αντιπαθητικιά, να βρω μια δικαιολογία και να το αποφύγω;». Γλυκούλι.
Σε καλούν κάπου, και θεωρείς πως εννοείται ότι μαζί σου καλούν και το έτερό σου ήμισυ. Όχι, λυπόμαστε, δεν εννοείται –όχι απαραίτητα επειδή δεν τον/ την συμπαθούν, μπορεί ας πούμε η βραδιά να είναι απλά σε πιο στενό φιλικό κύκλο. Αν πρέπει οπωσδήποτε να τον/την φέρεις μαζί, τουλάχιστον ρώτα πρώτα αυτόν που σε κάλεσε.
Δεν συστήνεις μεταξύ τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάς. Αν, μάλιστα, είσαι με κάποιον π.χ. στον δρόμο και συναντήσετε κάποιον που ξέρεις, το savoir vivre λέει πως συστήνεις τον/την συνοδό σου αμέσως μετά την πρώτη φράση, όχι αφού μάθετε ο ένας τι κάνει ο άλλος, αναπολήσετε την Πενταήμερη και ενημερωθείτε για τις τελευταίες εξελίξεις στη ζωή των κοινών γνωστών σας.
«Ήθελε λίγο αλάτι, ε;». Όταν το φαγητό σου σ’ το έχει φτιάξει άλλος, τη γνώμη σου την κρατάς για τον εαυτό σου –ειδικά αν το τρως στο σπίτι του. Και «υπέροχο, γεια στα χέρια σου» πρέπει να πεις, ακόμα και αν είναι απαίσιο.
Ηρώ Κουνάδη
