10 πράγματα που θα καταλάβεις αν μισείς τις γιορτές
Η κίνηση, τα λαμπιόνια, το Last Christmas, τα μελομακάρονα (ναι, τα μελομακάρονα) και όλα όσα μας τη σπάνε τα Χριστούγεννα.
της Ηρώς Κουνάδη
Προσοχή-προσοχή. Το παρακάτω κείμενο δεν απευθύνεται στις χαρούμενες ψυχές που διαβάζουν αυτές τις γραμμές με χαριτωμένα αυτιά ταράνδου στο κεφάλι και υπόκρουση jingle bells στα ηχεία του υπολογιστή. Αν είστε ένας απ’ αυτούς, απομακρυνθείτε ησύχως, και κανένας δεν θα πληγωθεί. Οι υπόλοιποι, βάλτε πικρό καφέ ή σκέτο ουίσκι, και καθίστε να μιζεριάσουμε μαζί για όλα αυτά που μας τη σπάνε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.
Μια απλή απόσταση 15 λεπτών γίνεται κανονικότατο ταξίδι για το οποίο πρέπει να πακετάρεις νερό, ξηρά τροφή, τσιγάρα, μελομακάρονα, υπογλώσσια, και ένα USB stick με τουλάχιστον 67 τραγούδια. Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα να δούμε τα καινούρια μπαράκια της Λαμίας αντί γι’ αυτά του κέντρου. Την ίδια ώρα θα κάνουμε να φτάσουμε.
Ο γείτονας που συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα και σπατάλησε ολόκληρο το εφάπαξ του σε διακόσιες είκοσι εφτά χιλιάδες λαμπάκια τα οποία λούζουν την πρόσοψη του σπιτιού του μάλλον δεν θα ‘χει ακούσει ποτέ τίποτα για πρόσφυγες. Ούτε για ανθρώπους που κοιμούνται σε πεζοδρόμια.
Αν τυχαίνει να δουλεύεις ή να μένεις κοντά σε κάποια από τις πολλές αγορές της Αθήνας, καλωσόρισες στον κόσμο των τηλεφωνημάτων που ξεκινούν με τη φράση «από κάτω είμαι αφεντικό, δεν βρίσκω να παρκάρω» και των εννέα κύκλων της κόλασης του Δάντη, που ισοδυναμούν με άλλους τόσους σε αναζήτηση μιας θέσης στον ήλιο.
Και αν αποφασίσεις να κάνεις γαργάρα την απέχθειά σου για τις γιορτές και να εκδράμεις στα μαγαζιά για να αγοράσεις δωράκια για συγγενείς και φίλους που χαίρονται με κάτι τέτοια, ετοιμάσου να ανακαλύψεις νέες φοβίες που δεν ήξερες πως είχες –αγοραφοβία, κλειστοφοβία, ανθρωποφοβία…
Σοβαρά τώρα, πόσους κατοίκους έχει η Αθήνα; Και γιατί κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μοιάζουν να διπλασιάζονται;
Φυσικά και είσαι χαρούμενος. Φυσικά και είμαστε όλοι χαρούμενοι. Και αν δεν είσαι, θα το προσποιηθείς όσο καλύτερα μπορείς. Ποιος πόλεμος παιδάκι μου, πάψε και φάε τη γαλοπούλα σου. Που θα μας σκοτίσεις χρονιάρες μέρες.
Τα πάρτι. Αχ, τα πάρτι. Το μοναδικό πραγματικά ωραίο πράγμα που συμβαίνει τις μέρες των γιορτών. Εκτός από αυτά που δεν θες να πας. Και εκείνα που θες να πας, αλλά ξέρεις ότι θα πάνε και άνθρωποι που δεν θέλεις να δεις. Και εκείνα που δεν ξέρεις κανέναν, εκτός από τον διοργανωτή, που δεν θέλεις να προσβάλλεις. Και αυτά των συγγενών. Ναι, τα υπόλοιπα πάρτι είναι μια χαρά…
…Αν εξαιρέσεις τη μουσική. Αφού το μισό ίντερνετ περνά εδώ και δέκα χρόνια τον μισό Νοέμβρη και όλο τον Δεκέμβρη να γκρινιάζει για το πόσο πολύ θα έπρεπε να έχουμε απαγορεύσει το Last Christmas των Wham και τα Χριστούγεννα της Δέσποινας Βανδή από τις χριστουγεννιάτικες playlists μας, γιατί ακριβώς δεν το έχουμε κάνει ακόμα;
Οικογενειακά τραπέζια. Τα μεσημέρια. Με χανγκόβερ. Με βαρετούς συγγενείς. Με αντιπαθητικούς συγγενείς. Με κουβέντες για πολιτική. Με τον θείο που θα κάτσει με τη νεολαία. Με ερωτήσεις περί των σχεδίων σου για γάμους και απογόνους –λες και θα ήθελες ποτέ να το διαιωνίσεις όλο αυτό. Και όλα αυτά με χανγκόβερ.
Θα το πούμε, κι ας αποκτήσουμε ορκισμένους εχθρούς για την υπόλοιπη ζωή μας: Τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες είναι πολύ υπερτιμημένα γλυκά. Επίσης, είναι εξαιρετικά βαρετές γεύσεις. Ακριβώς όπως και η γαλοπούλα.
Προσοχή-προσοχή. Το παρακάτω κείμενο δεν απευθύνεται στις χαρούμενες ψυχές που διαβάζουν αυτές τις γραμμές με χαριτωμένα αυτιά ταράνδου στο κεφάλι και υπόκρουση jingle bells στα ηχεία του υπολογιστή. Αν είστε ένας απ’ αυτούς, απομακρυνθείτε ησύχως, και κανένας δεν θα πληγωθεί. Οι υπόλοιποι, βάλτε πικρό καφέ ή σκέτο ουίσκι, και καθίστε να μιζεριάσουμε μαζί για όλα αυτά που μας τη σπάνε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.
Μια απλή απόσταση 15 λεπτών γίνεται κανονικότατο ταξίδι για το οποίο πρέπει να πακετάρεις νερό, ξηρά τροφή, τσιγάρα, μελομακάρονα, υπογλώσσια, και ένα USB stick με τουλάχιστον 67 τραγούδια. Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα να δούμε τα καινούρια μπαράκια της Λαμίας αντί γι’ αυτά του κέντρου. Την ίδια ώρα θα κάνουμε να φτάσουμε.
Ο γείτονας που συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα και σπατάλησε ολόκληρο το εφάπαξ του σε διακόσιες είκοσι εφτά χιλιάδες λαμπάκια τα οποία λούζουν την πρόσοψη του σπιτιού του μάλλον δεν θα ‘χει ακούσει ποτέ τίποτα για πρόσφυγες. Ούτε για ανθρώπους που κοιμούνται σε πεζοδρόμια.
Αν τυχαίνει να δουλεύεις ή να μένεις κοντά σε κάποια από τις πολλές αγορές της Αθήνας, καλωσόρισες στον κόσμο των τηλεφωνημάτων που ξεκινούν με τη φράση «από κάτω είμαι αφεντικό, δεν βρίσκω να παρκάρω» και των εννέα κύκλων της κόλασης του Δάντη, που ισοδυναμούν με άλλους τόσους σε αναζήτηση μιας θέσης στον ήλιο.
Και αν αποφασίσεις να κάνεις γαργάρα την απέχθειά σου για τις γιορτές και να εκδράμεις στα μαγαζιά για να αγοράσεις δωράκια για συγγενείς και φίλους που χαίρονται με κάτι τέτοια, ετοιμάσου να ανακαλύψεις νέες φοβίες που δεν ήξερες πως είχες –αγοραφοβία, κλειστοφοβία, ανθρωποφοβία…
Σοβαρά τώρα, πόσους κατοίκους έχει η Αθήνα; Και γιατί κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μοιάζουν να διπλασιάζονται;
Φυσικά και είσαι χαρούμενος. Φυσικά και είμαστε όλοι χαρούμενοι. Και αν δεν είσαι, θα το προσποιηθείς όσο καλύτερα μπορείς. Ποιος πόλεμος παιδάκι μου, πάψε και φάε τη γαλοπούλα σου. Που θα μας σκοτίσεις χρονιάρες μέρες.
Τα πάρτι. Αχ, τα πάρτι. Το μοναδικό πραγματικά ωραίο πράγμα που συμβαίνει τις μέρες των γιορτών. Εκτός από αυτά που δεν θες να πας. Και εκείνα που θες να πας, αλλά ξέρεις ότι θα πάνε και άνθρωποι που δεν θέλεις να δεις. Και εκείνα που δεν ξέρεις κανέναν, εκτός από τον διοργανωτή, που δεν θέλεις να προσβάλλεις. Και αυτά των συγγενών. Ναι, τα υπόλοιπα πάρτι είναι μια χαρά…
…Αν εξαιρέσεις τη μουσική. Αφού το μισό ίντερνετ περνά εδώ και δέκα χρόνια τον μισό Νοέμβρη και όλο τον Δεκέμβρη να γκρινιάζει για το πόσο πολύ θα έπρεπε να έχουμε απαγορεύσει το Last Christmas των Wham και τα Χριστούγεννα της Δέσποινας Βανδή από τις χριστουγεννιάτικες playlists μας, γιατί ακριβώς δεν το έχουμε κάνει ακόμα;
Οικογενειακά τραπέζια. Τα μεσημέρια. Με χανγκόβερ. Με βαρετούς συγγενείς. Με αντιπαθητικούς συγγενείς. Με κουβέντες για πολιτική. Με τον θείο που θα κάτσει με τη νεολαία. Με ερωτήσεις περί των σχεδίων σου για γάμους και απογόνους –λες και θα ήθελες ποτέ να το διαιωνίσεις όλο αυτό. Και όλα αυτά με χανγκόβερ.
Θα το πούμε, κι ας αποκτήσουμε ορκισμένους εχθρούς για την υπόλοιπη ζωή μας: Τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες είναι πολύ υπερτιμημένα γλυκά. Επίσης, είναι εξαιρετικά βαρετές γεύσεις. Ακριβώς όπως και η γαλοπούλα.
