Το δράμα των ανθρώπων που είναι πάντα στην ώρα τους
Είστε από εκείνους που φτάνουν πρώτοι στα ραντεβού τους, και παίζουν με το κινητό τους μέχρι να αποφασίσουν οι φίλοι τους να εμφανιστούν; Σας νιώθουμε.
της Ηρώς Κουνάδη
Θα έπρεπε να έχετε γεννηθεί κάπου στον βορρά της Ευρώπης, το ξέρουμε. Η μοίρα όμως σας έριξε στις ηλιοκαμένες όχθες της Μεσογείου, και σας ανάγκασε να συναναστρέφεστε ανθρώπους που όταν λένε οκτώ εννοούν εννιά, και θεωρούν ότι η ιδανική στιγμή για να φύγεις από το σπίτι είναι πέντε λεπτά πριν το ραντεβού σου –ακόμα και αν αυτό είναι στην άλλη άκρη της πόλης. Σας νιώθουμε. Και αναγνωρίζουμε το δράμα που ζείτε, σε ενσταντανέ όπως αυτά:
Έχετε 2-3 εφαρμογές στο κινητό σας, που εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο ένα σκοπό: Να γεμίσουν το εικοσάλεπτο που μεσολαβεί από τη στιγμή που θα φτάσετε κάπου μέχρι να συμβεί το ίδιο και στους φίλους σας.
Έχετε τελειοποιήσει την τεχνική του να μπαίνετε στο μπαρ λέγοντας μεγαλοφώνως στο τηλέφωνο «ναι ναι, έφτασα, σας περιμένω». Για να μη νομίζει ο κόσμος ότι είστε από εκείνους που πηγαίνουν στα μπαρ μόνοι τους, αλλά να μην ξεπαγιάζετε και έξω από την πόρτα σαν το γατί.
Έχετε βρει και όλες τις κρυψώνες γύρω από τα μέρη όπου δίνετε συχνά ραντεβού, για τις περιπτώσεις που δεν θέλετε να φανεί ότι φτάσατε πρώτοι. Πρώτο ραντεβού στο Σύνταγμα; Κανένα πρόβλημα, θα χωθώ ένα δεκάλεπτο στο Public, και θα βγω μετά από την πλαϊνή πόρτα, ώστε να φανεί ότι στρίβω από την γωνία της Καραγιώργη Σερβίας.
Έχετε μάθει να μη δίνετε ραντεβού σε εστιατόρια και μεζεδοπωλεία όταν είστε πεινασμένοι. Αλλιώς πρέπει να υποστείτε το βασανιστήριο των θεσπέσιων μυρωδιών που απλώνονται γύρω σας ενώ το στομάχι σας γουργουρίζει, κι εσείς δεν μπορείτε να φάτε.
Έχετε προβάρει, λέξη προς λέξη, όλη την γκρίνια με την οποία θα λούσετε τους φίλους σας όταν φτάσουν, αλλά όταν τελικά έρχονται, έχετε βαρεθεί τόσο πολύ μόνοι σας, που είστε εξαιρετικά χαρούμενοι που τους βλέπετε –οπότε τα ξεχνάτε (σχεδόν) όλα.
Κάθε φορά έξω από το θέατρο: Υπολογίζετε πόσο χρόνο θέλει η παράσταση για να ξεκινήσει. Αγχώνεστε, ότι δεν θα σας αφήσουν να μπείτε γιατί ο φίλος σας άργησε. Θυμώνετε στη σκέψη ότι θα χάσετε την παράσταση ενώ έχετε έρθει στην ώρα σας. Αποφασίζετε να αφήσετε το δεύτερο εισιτήριο με το όνομά του στο ταμείο. Στέλνετε κάπως αυστηρό μήνυμα «σου άφησα εισιτήριο στο ταμείο». Μπαίνετε, κάθεστε και σκέφτεστε με κάποια ικανοποίηση ότι θα χάσει την παράσταση και θα μάθει επιτέλους να μην αργεί στα ραντεβού του. Ένα λεπτό πριν σβήσουν τα φώτα, έρχεται χαμογελαστός και κάθεται δίπλα σας.
Αγχώνεστε, κάθε φορά, ότι καταλάβατε ή είπατε λάθος ημέρα. Μετά θυμάστε ότι όλοι σας οι φίλοι αργούν στα ραντεβού τους. Χαλαρώνετε για λίγο, μετά αμφιβάλλετε ξανά. Και αν όντως το ραντεβού ήταν για αύριο; Εξετάζετε τις εναλλακτικές σας. Πού μπορείτε να βολτάρετε μόνοι σας εδώ κοντά; Καταστρώνετε διαδρομές στο μυαλό σας. Μετά παίρνετε τηλέφωνο να τσεκάρετε αν όντως το ραντεβού ήταν για σήμερα. Σας διαβεβαιώνουν ότι σε πέντε λεπτά θα είναι εκεί. Προβάρετε την γκρίνια που θα ξεχάσετε να τους ρίξετε όταν φτάσουν.
Παθαίνετε πανικό σε λιμάνια και αεροδρόμια, και βλέπετε εφιάλτες το προηγούμενο βράδυ πως χάνετε την πτήση σας επειδή οι φίλοι σας δεν ήρθαν στην ώρα τους. Γι’ αυτό, προτιμάτε να ταξιδεύετε μόνοι σας.
Στις συνεντεύξεις για δουλειά, φτάνετε πάντα ένα εικοσάλεπτο νωρίτερα, με αποτέλεσμα να αγχώνεστε ακόμα περισσότερο, όση ώρα κάθεστε και περιμένετε κοιτώντας το κενό, αναλογιζόμενοι τι θα σας ρωτήσουν και πώς θα απαντήσετε.
Βλέπετε σπάνια ταινίες στην τηλεόραση, γιατί το να την πιάσετε «από τη μέση» (η μέση για εσάς μπορεί να ισοδυναμεί και με τρία λεπτά από την έναρξή της) σας αγχώνει –είστε βέβαιοι ότι έχετε χάσει ένα πολύ σημαντικό κλου, που θα άλλαζε όλη την ταινία. Για τον ίδιο λόγο, στο σινεμά πηγαίνετε πάντα νωρίτερα και βλέπετε πάντα όλες τις διαφημίσεις.
Θα έπρεπε να έχετε γεννηθεί κάπου στον βορρά της Ευρώπης, το ξέρουμε. Η μοίρα όμως σας έριξε στις ηλιοκαμένες όχθες της Μεσογείου, και σας ανάγκασε να συναναστρέφεστε ανθρώπους που όταν λένε οκτώ εννοούν εννιά, και θεωρούν ότι η ιδανική στιγμή για να φύγεις από το σπίτι είναι πέντε λεπτά πριν το ραντεβού σου –ακόμα και αν αυτό είναι στην άλλη άκρη της πόλης. Σας νιώθουμε. Και αναγνωρίζουμε το δράμα που ζείτε, σε ενσταντανέ όπως αυτά:
Έχετε 2-3 εφαρμογές στο κινητό σας, που εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο ένα σκοπό: Να γεμίσουν το εικοσάλεπτο που μεσολαβεί από τη στιγμή που θα φτάσετε κάπου μέχρι να συμβεί το ίδιο και στους φίλους σας.
Έχετε τελειοποιήσει την τεχνική του να μπαίνετε στο μπαρ λέγοντας μεγαλοφώνως στο τηλέφωνο «ναι ναι, έφτασα, σας περιμένω». Για να μη νομίζει ο κόσμος ότι είστε από εκείνους που πηγαίνουν στα μπαρ μόνοι τους, αλλά να μην ξεπαγιάζετε και έξω από την πόρτα σαν το γατί.
Έχετε βρει και όλες τις κρυψώνες γύρω από τα μέρη όπου δίνετε συχνά ραντεβού, για τις περιπτώσεις που δεν θέλετε να φανεί ότι φτάσατε πρώτοι. Πρώτο ραντεβού στο Σύνταγμα; Κανένα πρόβλημα, θα χωθώ ένα δεκάλεπτο στο Public, και θα βγω μετά από την πλαϊνή πόρτα, ώστε να φανεί ότι στρίβω από την γωνία της Καραγιώργη Σερβίας.
Έχετε μάθει να μη δίνετε ραντεβού σε εστιατόρια και μεζεδοπωλεία όταν είστε πεινασμένοι. Αλλιώς πρέπει να υποστείτε το βασανιστήριο των θεσπέσιων μυρωδιών που απλώνονται γύρω σας ενώ το στομάχι σας γουργουρίζει, κι εσείς δεν μπορείτε να φάτε.
Έχετε προβάρει, λέξη προς λέξη, όλη την γκρίνια με την οποία θα λούσετε τους φίλους σας όταν φτάσουν, αλλά όταν τελικά έρχονται, έχετε βαρεθεί τόσο πολύ μόνοι σας, που είστε εξαιρετικά χαρούμενοι που τους βλέπετε –οπότε τα ξεχνάτε (σχεδόν) όλα.
Κάθε φορά έξω από το θέατρο: Υπολογίζετε πόσο χρόνο θέλει η παράσταση για να ξεκινήσει. Αγχώνεστε, ότι δεν θα σας αφήσουν να μπείτε γιατί ο φίλος σας άργησε. Θυμώνετε στη σκέψη ότι θα χάσετε την παράσταση ενώ έχετε έρθει στην ώρα σας. Αποφασίζετε να αφήσετε το δεύτερο εισιτήριο με το όνομά του στο ταμείο. Στέλνετε κάπως αυστηρό μήνυμα «σου άφησα εισιτήριο στο ταμείο». Μπαίνετε, κάθεστε και σκέφτεστε με κάποια ικανοποίηση ότι θα χάσει την παράσταση και θα μάθει επιτέλους να μην αργεί στα ραντεβού του. Ένα λεπτό πριν σβήσουν τα φώτα, έρχεται χαμογελαστός και κάθεται δίπλα σας.
Αγχώνεστε, κάθε φορά, ότι καταλάβατε ή είπατε λάθος ημέρα. Μετά θυμάστε ότι όλοι σας οι φίλοι αργούν στα ραντεβού τους. Χαλαρώνετε για λίγο, μετά αμφιβάλλετε ξανά. Και αν όντως το ραντεβού ήταν για αύριο; Εξετάζετε τις εναλλακτικές σας. Πού μπορείτε να βολτάρετε μόνοι σας εδώ κοντά; Καταστρώνετε διαδρομές στο μυαλό σας. Μετά παίρνετε τηλέφωνο να τσεκάρετε αν όντως το ραντεβού ήταν για σήμερα. Σας διαβεβαιώνουν ότι σε πέντε λεπτά θα είναι εκεί. Προβάρετε την γκρίνια που θα ξεχάσετε να τους ρίξετε όταν φτάσουν.
Παθαίνετε πανικό σε λιμάνια και αεροδρόμια, και βλέπετε εφιάλτες το προηγούμενο βράδυ πως χάνετε την πτήση σας επειδή οι φίλοι σας δεν ήρθαν στην ώρα τους. Γι’ αυτό, προτιμάτε να ταξιδεύετε μόνοι σας.
Στις συνεντεύξεις για δουλειά, φτάνετε πάντα ένα εικοσάλεπτο νωρίτερα, με αποτέλεσμα να αγχώνεστε ακόμα περισσότερο, όση ώρα κάθεστε και περιμένετε κοιτώντας το κενό, αναλογιζόμενοι τι θα σας ρωτήσουν και πώς θα απαντήσετε.
Βλέπετε σπάνια ταινίες στην τηλεόραση, γιατί το να την πιάσετε «από τη μέση» (η μέση για εσάς μπορεί να ισοδυναμεί και με τρία λεπτά από την έναρξή της) σας αγχώνει –είστε βέβαιοι ότι έχετε χάσει ένα πολύ σημαντικό κλου, που θα άλλαζε όλη την ταινία. Για τον ίδιο λόγο, στο σινεμά πηγαίνετε πάντα νωρίτερα και βλέπετε πάντα όλες τις διαφημίσεις.
