Πώς να καταλάβετε τους πάντα αργοπορημένους ανθρώπους
Όλα όσα θα ήθελαν να σας πουν εκείνοι που μονίμως αργούν στα ραντεβού σας… αλλά φοβούνται πως δεν θα καταλάβετε.
της Ηρώς Κουνάδη
Σας έχει τύχει κι εσάς, το ξέρουμε. Όλοι έχουμε έναν φίλο που ό,τι και να κάνει, δεν θα καταφέρει ποτέ να έρθει στην ώρα του σε οτιδήποτε και αν έχουμε κανονίσει. Όχι επειδή δεν προσπαθεί (εντάξει, μερικές φορές και επειδή δεν προσπαθεί) να είναι στην ώρα του, αλλά επειδή κάποιοι άνθρωποι απλώς γεννιούνται με ελαττωματική αίσθηση του χρόνου –και το να ζεις σε μια μεσογειακή χώρα όπου το να αργείς στα ραντεβού σου δεν θεωρείται μέγιστο κοινωνικό παράπτωμα δεν βοηθά πολύ στην πρόοδό του.
Εκ μέρους όλων των μονίμως αργοπορημένων ανθρώπων του κόσμου αυτού, λοιπόν, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, τόσο για να συμμεριστείτε το δράμα μας, όσο και για να σας απαλλάξουμε από τον περιττό εκνευρισμό.
Δεν είναι ότι δεν προσπαθούμε να ξεκινήσουμε στην ώρα μας. Απλώς, πάντα –μα πάντα– κάτι συμβαίνει την ώρα που (θεωρούμε ότι) πρέπει να ξεκινήσουμε: Χτυπάει το τηλέφωνο, εξαφανίζονται τα κλειδιά μας, αρχίζει να βρέχει, χάνουμε το λεωφορείο, σπάει το τακούνι μας και πρέπει να βρούμε άλλο ζευγάρι παπούτσια να ταιριάζει με τα ρούχα που φοράμε.
Η κατάσταση επιδεινώνεται δραματικά αν εμπλέκονται και παιδιά στην εξίσωση. Ποτέ κανένας άνθρωπος με παιδιά δεν εμφανίστηκε πουθενά στην ώρα του, γιατί ποτέ κανένα παιδί δεν κατάλαβε τι σημαίνει «πρέπει να είμαστε την Χ ώρα στο Χ μέρος». Και κανένα άλλο «πρέπει», εδώ που τα λέμε.
Τις σπάνιες φορές που δεν συμβαίνει κάτι την ώρα που πρέπει να ξεκινήσουμε, επειδή έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ σε αυτή την κατάσταση, τρομάζουμε από αυτή την παρέκκλιση από την κανονικότητά μας, και αποφασίζουμε ότι είναι υπερβολικά νωρίς για να ξεκινήσουμε. Φαντάσου να φτάναμε σε ένα ραντεβού πριν από τον άλλο και να έπρεπε να περιμένουμε. Τρόμος!
Και ναι, εντάξει, μερικές φορές –αλλά μόνο μερικές φορές– αργούμε επειδή πραγματικά δεν θέλουμε να πάμε εκεί που πρέπει να πάμε, και ελπίζουμε μέχρι την τελευταία στιγμή μήπως προκύψει κάτι. Κάτι που να δικαιολογεί την ακύρωση, για την ακρίβεια.
Στον αντίποδα, υπάρχουν και οι φορές που αργούμε επειδή θέλουμε πάρα πολύ να σας αρέσουμε –κι αυτό σημαίνει ότι θα αλλάξουμε εφτά διαφορετικά ντυσίματα επί δέκα ζευγάρια παπούτσια, και θα περάσουμε μια μίνι (εικοσάλεπτη, περίπου) κρίση άγχους επειδή τίποτα δε μας πηγαίνει/ όλα μας παχαίνουν/ είμαστε πεπεισμένοι πως δεν θα σας αρέσουμε.
Για τους δε καπνιστές, η εικοσάλεπτη κρίση άγχους αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με άλλο ένα εικοσάλεπτο καπνίσματος –που στο μυαλό σας είναι άλλο ένα εικοσάλεπτο καθυστέρησης, αλλά στο δικό μας είναι ένα πυροσβεστικό μέτρο καλής διάθεσης και ισορροπημένης ψυχοσύνθεσης.
Το ότι ζούμε σε μια μεσογειακή χώρα όπου τίποτα δεν ξεκινά στην ώρα του, όπως λέγαμε και στην εισαγωγή, δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα. Τις σπάνιες φορές που έχει τύχει να φτάσουμε σχετικά νωρίς σε συναυλίες/ θεατρικές πρεμιέρες/ ραντεβού στο γιατρό/ συνεντεύξεις τύπου/ επαγγελματικές συναντήσεις, απλώς το μετανιώσαμε. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις όπου υπήρχε μπουφές.
Κάποια στιγμή όταν ήμασταν παιδιά, ακούσαμε αυτή την περίφημη ρήση του Αϊνστάιν πως ο χρόνος είναι σχετικός και την πιστέψαμε. Την πιστέψαμε σε σημείο να στριμώχνουμε ένα οκτάωρο δουλειάς, ένα ραντεβού στον γιατρό, δύο εργασίες για το μεταπτυχιακό, δύο ποτά με δύο διαφορετικές παρέες και ένα φαγητό με τους γονείς την ίδια μέρα, και να πιστεύουμε αφελώς ότι μπορούμε άνετα να τα προλάβουμε όλα. Γι' αυτό, την επόμενη φορά που θα μας δείτε 3-4 ώρες μετά την στιγμή που αρχίσατε να εκνευρίζεστε επειδή "σας στήσαμε", ρωτήστε μας πρώτα πώς ήταν η μέρα μας. Θα το εκτιμήσουμε.
Σας έχει τύχει κι εσάς, το ξέρουμε. Όλοι έχουμε έναν φίλο που ό,τι και να κάνει, δεν θα καταφέρει ποτέ να έρθει στην ώρα του σε οτιδήποτε και αν έχουμε κανονίσει. Όχι επειδή δεν προσπαθεί (εντάξει, μερικές φορές και επειδή δεν προσπαθεί) να είναι στην ώρα του, αλλά επειδή κάποιοι άνθρωποι απλώς γεννιούνται με ελαττωματική αίσθηση του χρόνου –και το να ζεις σε μια μεσογειακή χώρα όπου το να αργείς στα ραντεβού σου δεν θεωρείται μέγιστο κοινωνικό παράπτωμα δεν βοηθά πολύ στην πρόοδό του.
Εκ μέρους όλων των μονίμως αργοπορημένων ανθρώπων του κόσμου αυτού, λοιπόν, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, τόσο για να συμμεριστείτε το δράμα μας, όσο και για να σας απαλλάξουμε από τον περιττό εκνευρισμό.
Δεν είναι ότι δεν προσπαθούμε να ξεκινήσουμε στην ώρα μας. Απλώς, πάντα –μα πάντα– κάτι συμβαίνει την ώρα που (θεωρούμε ότι) πρέπει να ξεκινήσουμε: Χτυπάει το τηλέφωνο, εξαφανίζονται τα κλειδιά μας, αρχίζει να βρέχει, χάνουμε το λεωφορείο, σπάει το τακούνι μας και πρέπει να βρούμε άλλο ζευγάρι παπούτσια να ταιριάζει με τα ρούχα που φοράμε.
Η κατάσταση επιδεινώνεται δραματικά αν εμπλέκονται και παιδιά στην εξίσωση. Ποτέ κανένας άνθρωπος με παιδιά δεν εμφανίστηκε πουθενά στην ώρα του, γιατί ποτέ κανένα παιδί δεν κατάλαβε τι σημαίνει «πρέπει να είμαστε την Χ ώρα στο Χ μέρος». Και κανένα άλλο «πρέπει», εδώ που τα λέμε.
Τις σπάνιες φορές που δεν συμβαίνει κάτι την ώρα που πρέπει να ξεκινήσουμε, επειδή έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ σε αυτή την κατάσταση, τρομάζουμε από αυτή την παρέκκλιση από την κανονικότητά μας, και αποφασίζουμε ότι είναι υπερβολικά νωρίς για να ξεκινήσουμε. Φαντάσου να φτάναμε σε ένα ραντεβού πριν από τον άλλο και να έπρεπε να περιμένουμε. Τρόμος!
Και ναι, εντάξει, μερικές φορές –αλλά μόνο μερικές φορές– αργούμε επειδή πραγματικά δεν θέλουμε να πάμε εκεί που πρέπει να πάμε, και ελπίζουμε μέχρι την τελευταία στιγμή μήπως προκύψει κάτι. Κάτι που να δικαιολογεί την ακύρωση, για την ακρίβεια.
Στον αντίποδα, υπάρχουν και οι φορές που αργούμε επειδή θέλουμε πάρα πολύ να σας αρέσουμε –κι αυτό σημαίνει ότι θα αλλάξουμε εφτά διαφορετικά ντυσίματα επί δέκα ζευγάρια παπούτσια, και θα περάσουμε μια μίνι (εικοσάλεπτη, περίπου) κρίση άγχους επειδή τίποτα δε μας πηγαίνει/ όλα μας παχαίνουν/ είμαστε πεπεισμένοι πως δεν θα σας αρέσουμε.
Για τους δε καπνιστές, η εικοσάλεπτη κρίση άγχους αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με άλλο ένα εικοσάλεπτο καπνίσματος –που στο μυαλό σας είναι άλλο ένα εικοσάλεπτο καθυστέρησης, αλλά στο δικό μας είναι ένα πυροσβεστικό μέτρο καλής διάθεσης και ισορροπημένης ψυχοσύνθεσης.
Το ότι ζούμε σε μια μεσογειακή χώρα όπου τίποτα δεν ξεκινά στην ώρα του, όπως λέγαμε και στην εισαγωγή, δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα. Τις σπάνιες φορές που έχει τύχει να φτάσουμε σχετικά νωρίς σε συναυλίες/ θεατρικές πρεμιέρες/ ραντεβού στο γιατρό/ συνεντεύξεις τύπου/ επαγγελματικές συναντήσεις, απλώς το μετανιώσαμε. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις όπου υπήρχε μπουφές.
Κάποια στιγμή όταν ήμασταν παιδιά, ακούσαμε αυτή την περίφημη ρήση του Αϊνστάιν πως ο χρόνος είναι σχετικός και την πιστέψαμε. Την πιστέψαμε σε σημείο να στριμώχνουμε ένα οκτάωρο δουλειάς, ένα ραντεβού στον γιατρό, δύο εργασίες για το μεταπτυχιακό, δύο ποτά με δύο διαφορετικές παρέες και ένα φαγητό με τους γονείς την ίδια μέρα, και να πιστεύουμε αφελώς ότι μπορούμε άνετα να τα προλάβουμε όλα. Γι' αυτό, την επόμενη φορά που θα μας δείτε 3-4 ώρες μετά την στιγμή που αρχίσατε να εκνευρίζεστε επειδή "σας στήσαμε", ρωτήστε μας πρώτα πώς ήταν η μέρα μας. Θα το εκτιμήσουμε.
