Πώς να τον ξεχάσω;
Θέλεις να τον ξεχάσεις, αλλά (νομίζεις ότι) δεν μπορείς; Έχουμε πέντε απλά βήματα που εγγυώνται επιτυχία στα όρια της αμνησίας.
της Ηρώς Κουνάδη
Χωρίσατε, θρήνησες, έκλαψες, έστειλες μεθυσμένα μηνύματα στις 5.00 τα χαράματα, δοκίμασες όλες τις συνταγές επανασύνδεσης που βρήκες εδώ και σε άλλα σημεία του διαδικτύου και τελικά το πήρες απόφαση: Δεν γίνεται τίποτα, δεν θέλεις να προσπαθείς άλλο να τα ξαναβρείτε, το μόνο που θέλεις είναι να τον ξεχάσεις. Πού είναι το κουμπάκι να το πατήσεις;
Τα κακά νέα είναι ότι κουμπάκι δεν υπάρχει –και καλύτερα, γιατί αν υπήρχε το πάτημά του θα το είχες μετανιώσει τόσες φορές όσες ο Τζιμ Κάρεϊ στην Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού (δες την, λέει μεγάλες αλήθειες για ταινία). Τα καλά νέα, τώρα, είναι ότι υπάρχει τρόπος να «πας παρακάτω» χωρίς να τον ξεχάσεις με την έννοια του σε-βλέπω-στο-δρόμο-και-δε-σε-αναγνωρίζω, αλλά με εκείνη που πρακτικά σημαίνει ότι δεν κλαις κάθε φορά που ακούς κάποιον στο δρόμο να φωνάζει το όνομά του.
Τα πατάρια είναι φίλοι μας: Πρώτο και βασικότερο βήμα της όλης διαδικασίας, αυτό που έκανε και ο πρωταγωνιστής της Αιώνιας Λιακάδας πριν επιχειρήσει να σβήσει τις αναμνήσεις του. Πάρε μια μεγάλη κούτα, και γέμισε τη με όλα τα αντικείμενα στο σπίτι, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο ή οπουδήποτε αλλού περνάς χρόνο από τη μέρα σου που σου τον θυμίζουν: Φωτογραφίες που είστε μαζί, ή που σε τράβηξε εκείνος, δώρα, εισιτήρια από συναυλίες που πήγατε μαζί, ρούχα που του άρεσαν, βιβλία ή ταινίες που συζητούσατε –τα πάντα. Μην ανησυχείς, δεν θα χρειαστεί να τα κάψεις. Απλώς θα τα βάλεις στο πατάρι, και θα τα ξαναδείς κάποια στιγμή μετά από χρόνια, που η ανάμνηση θα είναι σκέτο γλυκιά αντί για γλυκόπικρη.
Διάλεξε ζωή: Που έλεγαν και οι πρωταγωνιστές μιας άλλης, πιο σκοτεινής ταινίας, του Trainspotting. Πέσε με τα μούτρα στη δουλειά, βρες καινούρια χόμπι, ξανάρχισε να διαβάζεις εκείνη την ξένη γλώσσα που είχες ξεκινήσει πρόπερσι και την παράτησες, βγες με φίλους, πάρε τηλέφωνο τους γονείς σου να δεις τι κάνουν… Όσο πιο πολλά πράγματα έχεις να κάνεις μέσα στην ημέρα, τόσο λιγότερο χρόνο θα έχεις για να (τον) σκέφτεσαι.
Μια μέρα τη φορά: Μην κάνεις μακρινά σχέδια, και μην καταφύγεις σε ζώδια/ καφετζούδες/ μάγισσες και χαρτορίχτρες για να μάθεις τι θα γίνει στο μέλλον. Κάνε σχέδια για σήμερα – αύριο το πολύ, φρόντισε να ισορροπείς υποχρεώσεις και ευχάριστα πράγματα μέσα στην ημέρα (π.χ. θα δεις φίλους φεύγοντας από τη δουλειά) και αντιστάσου στην παρόρμηση όλων των φρεσκοχωρισμένων να μάθουν με κάποιο μεταφυσικό τρόπο πότε και πώς ακριβώς θα συνέλθουν –επειδή για παράδειγμα θα τα ξαναβρούν μαζί του, ή επειδή μεθαύριο θα γνωρίσουν τον έρωτα της ζωής τους και θα γελάνε όποτε θυμούνται τι πέρασαν για τον άλλο.
Θα βγαίνω, θα πίνω…: Κανείς δε συνήλθε από χωρισμό κάνοντας μαραθώνιους ταινιών αγκαλιά με πίτσα και σοκολατάκια στον καναπέ. Σήκω, ντύσου, ξεκίνα τα τηλέφωνα, και κανόνισε ένα διαφορετικό πάρτι/ μπαρ/ σουαρέ κάθε μέρα –έστω, κάθε δεύτερη αν δεν είσαι από τους τύπους που βγαίνουν πολύ. Το γνωστό αγγλοσαξωνικό “fake it till you make it” είναι η απάντηση στο μουρμουριστό σου «μα δεν έχω όρεξη». Θα την αποκτήσεις, στην πορεία.
Ο έρωτας με έρωτα περνάει: Και οι σοφές γιαγιάδες μας το ήξεραν απ’ όλους πιο καλά –αλλιώς δεν θα είχε διαδοθεί η ρήση ως ύψιστη λαϊκή θυμοσοφία. Κάπου εκεί στα μπαρ και στα ξενύχτια, θα βρεις αν όχι τον επόμενο έρωτα της ζωής σου, τουλάχιστον κάποιον που θα απασχολήσει το μυαλό σου για δυο-τρία ραντεβού/ μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα/ one night stands. Τόσα, δηλαδή, όσα χρειάζεται ο μέσος φρεσκοχωρισμένος εγκέφαλος για να κάνει restart όπως οι υπολογιστές μας όταν κολλάνε.
Χωρίσατε, θρήνησες, έκλαψες, έστειλες μεθυσμένα μηνύματα στις 5.00 τα χαράματα, δοκίμασες όλες τις συνταγές επανασύνδεσης που βρήκες εδώ και σε άλλα σημεία του διαδικτύου και τελικά το πήρες απόφαση: Δεν γίνεται τίποτα, δεν θέλεις να προσπαθείς άλλο να τα ξαναβρείτε, το μόνο που θέλεις είναι να τον ξεχάσεις. Πού είναι το κουμπάκι να το πατήσεις;
Τα κακά νέα είναι ότι κουμπάκι δεν υπάρχει –και καλύτερα, γιατί αν υπήρχε το πάτημά του θα το είχες μετανιώσει τόσες φορές όσες ο Τζιμ Κάρεϊ στην Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού (δες την, λέει μεγάλες αλήθειες για ταινία). Τα καλά νέα, τώρα, είναι ότι υπάρχει τρόπος να «πας παρακάτω» χωρίς να τον ξεχάσεις με την έννοια του σε-βλέπω-στο-δρόμο-και-δε-σε-αναγνωρίζω, αλλά με εκείνη που πρακτικά σημαίνει ότι δεν κλαις κάθε φορά που ακούς κάποιον στο δρόμο να φωνάζει το όνομά του.
Τα πατάρια είναι φίλοι μας: Πρώτο και βασικότερο βήμα της όλης διαδικασίας, αυτό που έκανε και ο πρωταγωνιστής της Αιώνιας Λιακάδας πριν επιχειρήσει να σβήσει τις αναμνήσεις του. Πάρε μια μεγάλη κούτα, και γέμισε τη με όλα τα αντικείμενα στο σπίτι, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο ή οπουδήποτε αλλού περνάς χρόνο από τη μέρα σου που σου τον θυμίζουν: Φωτογραφίες που είστε μαζί, ή που σε τράβηξε εκείνος, δώρα, εισιτήρια από συναυλίες που πήγατε μαζί, ρούχα που του άρεσαν, βιβλία ή ταινίες που συζητούσατε –τα πάντα. Μην ανησυχείς, δεν θα χρειαστεί να τα κάψεις. Απλώς θα τα βάλεις στο πατάρι, και θα τα ξαναδείς κάποια στιγμή μετά από χρόνια, που η ανάμνηση θα είναι σκέτο γλυκιά αντί για γλυκόπικρη.
Διάλεξε ζωή: Που έλεγαν και οι πρωταγωνιστές μιας άλλης, πιο σκοτεινής ταινίας, του Trainspotting. Πέσε με τα μούτρα στη δουλειά, βρες καινούρια χόμπι, ξανάρχισε να διαβάζεις εκείνη την ξένη γλώσσα που είχες ξεκινήσει πρόπερσι και την παράτησες, βγες με φίλους, πάρε τηλέφωνο τους γονείς σου να δεις τι κάνουν… Όσο πιο πολλά πράγματα έχεις να κάνεις μέσα στην ημέρα, τόσο λιγότερο χρόνο θα έχεις για να (τον) σκέφτεσαι.
Μια μέρα τη φορά: Μην κάνεις μακρινά σχέδια, και μην καταφύγεις σε ζώδια/ καφετζούδες/ μάγισσες και χαρτορίχτρες για να μάθεις τι θα γίνει στο μέλλον. Κάνε σχέδια για σήμερα – αύριο το πολύ, φρόντισε να ισορροπείς υποχρεώσεις και ευχάριστα πράγματα μέσα στην ημέρα (π.χ. θα δεις φίλους φεύγοντας από τη δουλειά) και αντιστάσου στην παρόρμηση όλων των φρεσκοχωρισμένων να μάθουν με κάποιο μεταφυσικό τρόπο πότε και πώς ακριβώς θα συνέλθουν –επειδή για παράδειγμα θα τα ξαναβρούν μαζί του, ή επειδή μεθαύριο θα γνωρίσουν τον έρωτα της ζωής τους και θα γελάνε όποτε θυμούνται τι πέρασαν για τον άλλο.
Θα βγαίνω, θα πίνω…: Κανείς δε συνήλθε από χωρισμό κάνοντας μαραθώνιους ταινιών αγκαλιά με πίτσα και σοκολατάκια στον καναπέ. Σήκω, ντύσου, ξεκίνα τα τηλέφωνα, και κανόνισε ένα διαφορετικό πάρτι/ μπαρ/ σουαρέ κάθε μέρα –έστω, κάθε δεύτερη αν δεν είσαι από τους τύπους που βγαίνουν πολύ. Το γνωστό αγγλοσαξωνικό “fake it till you make it” είναι η απάντηση στο μουρμουριστό σου «μα δεν έχω όρεξη». Θα την αποκτήσεις, στην πορεία.
Ο έρωτας με έρωτα περνάει: Και οι σοφές γιαγιάδες μας το ήξεραν απ’ όλους πιο καλά –αλλιώς δεν θα είχε διαδοθεί η ρήση ως ύψιστη λαϊκή θυμοσοφία. Κάπου εκεί στα μπαρ και στα ξενύχτια, θα βρεις αν όχι τον επόμενο έρωτα της ζωής σου, τουλάχιστον κάποιον που θα απασχολήσει το μυαλό σου για δυο-τρία ραντεβού/ μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα/ one night stands. Τόσα, δηλαδή, όσα χρειάζεται ο μέσος φρεσκοχωρισμένος εγκέφαλος για να κάνει restart όπως οι υπολογιστές μας όταν κολλάνε.
