Στις ράγες της Ευρώπης: Ταξιδεύουμε σαν άλλοτε

της Ηρώς Κουνάδη

Έξω από το παράθυρο εναλλάσσονται τοπία βγαλμένα από την παιδική φαντασία: χρυσοκόκκινα δάση που απλώνουν τα κλαδιά τους μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, χωριουδάκια με καμινάδες που αχνίζουν και σκουρόχρωμες κεραμιδοσκεπές οι οποίες φτάνουν τόσο χαμηλά, που σχεδόν ακουμπούν το έδαφος. Στο λόφο στο βάθος, ίσα που αχνοφαίνεται ένα μεσαιωνικό κάστρο. Γυρνάς να το δεις καλύτερα, αλλά καθώς το τραίνο επιταχύνει βρίσκεσαι με την πλάτη κολλημένη στο κάθισμα. Στην οθόνη που δείχνει την ταχύτητα, την τοπική ώρα και άλλες χρήσιμες πληροφορίες όπως την εκτιμώμενη ώρα άφιξης, αρχίζει να αναβοσβήνει το 300. Χιλιόμετρα. Την ώρα.

Αν υπάρχει ένα μέσο στο οποίο να βρίσκει την απόλυτη επαλήθευσή του ο στίχος περί σημασίας του ταξιδιού και όχι του προορισμού, αυτό είναι σίγουρα το τραίνο. Ακόμη και αφού του αφαιρέσαμε μέρος της ρομαντζάδας του, θυσιάζοντας τα παλιομοδίτικα κουπέ του Orient Express στον βωμό της ταχύτητας –κανείς δεν χρειάζεται «δωμάτιο» στο τραίνο όταν μπορεί να φτάσει από τη μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη σε 16 ώρες– το τραίνο παρέμεινε το αγαπημένο μέσο του περισσότερου κόσμου.

Τα φαντασμαγορικά τοπία μέσα από τα οποία ελίσσονται οι ράγες του, η αίσθηση του άπλετου χώρου, η άλλη εξίσου σημαντική αίσθηση της ασφάλειας (ακούς, αεροπλάνο;) είναι, σε συνδυασμό με τις εντυπωσιακές ταχύτητες των ευρωπαϊκών τραίνων, λόγοι αρκετοί για να επιχειρήσεις μια οδύσσεια –ή έστω ένα μικρότερο ταξίδι– με τραίνα ανά την Ευρώπη, ακόμη κι αν έχεις κλείσει προ πολλού τα 25, και δεν δικαιούσαι εισιτήριο Interrail. Να προσθέσουμε ότι ο συνολικός προϋπολογισμός του ταξιδιού βγαίνει και πολύ οικονομικότερος σε σχέση με τα υπόλοιπα μέσα, ή σας πείσαμε ήδη;



Τα κακά νέα πρώτα

Όσον αφορά τις σιδηροδρομικές συνδέσεις, η Ελλάδα είναι «νησί» για την υπόλοιπη Ευρώπη. Όπερ μεθερμηνευόμενο, ο ελληνικός σιδηρόδρομος δεν επικοινωνεί πια σε κανένα σημείο με τις ευρωπαϊκές ράγες, γιατί τα τραίνα μας από το 2010 και μετά δεν περνούν τα σύνορα. Μην πτοήστε, όμως, καμία κρίση δεν κράτησε για πάντα –και μέχρι τα διεθνή δρομολόγια του ΟΣΕ να ξαναμπούν σε τροχιά, οι ευρωπαϊκοί σιδηρόδρομοι απέχουν ένα αεροπορικό εισιτήριο (που μπορεί να ξεκινά και από τα 80€ για Μιλάνο και πίσω, επί παραδείγματι, αρκεί να το κλείσετε έγκαιρα) μακριά.

(Προ)αγοράζοντας εισιτήρια

Λίγες είναι πια οι περιπτώσεις που τα εισιτήρια των τραίνων έχουν ένα σταθερό και συγκεκριμένο κόστος, του τύπου Μιλάνο-Ρώμη 20€ –ακόμα και ο παλαιολιθικός για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ΟΣΕ επιβραβεύει πλέον τους early buyers του, με χαμηλές τιμές. Σχεδόν όλες οι (ιδιωτικές και δημόσιες) εταιρείες σιδηροδρόμων στην Ευρώπη λειτουργούν πια με τη λογική των αεροπορικών: όσο πιο νωρίς κλείσετε τα εισιτήρια, τόσο φθηνότερα θα σας έρθουν, και όσο πιο off season ταξιδεύετε τόσο καλύτερες προσφορές θα πετύχετε.

Πολλές, μάλιστα, εταιρείες στέλνουν στους εγγεγραμμένους χρήστες τους κατά καιρούς newsletter με προσφορές του τύπου «χίλιες θέσεις διαθέσιμες προς 7€, κρατήσεις μέχρι αύριο»: όσο πιο γρήγορα κάνετε το κλικ, τόσο πιθανότερο είναι να προλάβετε μια θέση σε εξωφρενικά χαμηλή τιμή. Εννοείται πως η εγγραφή στα newsletter είναι δωρεάν και δεν χρειάζεται να έχετε ταξιδέψει ξανά με την εταιρεία.

Πού θα βρείτε, τώρα, όλες αυτές τις εταιρείες, ρωτάτε; Στην πραγματικότητα, δεν είναι και τόσο πολλές. Κάθε ευρωπαϊκή χώρα έχει τον δικό της σιδηροδρομικό οργανισμό, που διαχειρίζεται ουσιαστικά όλα τα τραίνα, ιδιωτικά και δημόσια, τα οποία κινούνται εντός των συνόρων της. Για παράδειγμα, στο sncf.fr θα βρείτε όλα τα γαλλικά δρομολόγια, στο bahn.de όλα τα γερμανικά, στο idos.cz όλα τα τσέχικα, στο renfe.com όλα τα ισπανικά και στο nationalrail.co.uk όλα τα βρετανικά.

Αν δεν είστε σίγουροι, αναζητήστε στο Google «[όνομα της χώρας] train» και όχι, για παράδειγμα, “train tickets Berlin to Milan”, για να βρείτε το επίσημο site του σιδηροδρομικού οργανισμού, και όχι κάποιο ταξιδιωτικό γραφείο που μεταπουλά εισιτήρια τραίνων, προσθέτοντας τη σχετική προμήθεια. Αν αναζητάτε διεθνή δρομολόγια, για να πάτε, για παράδειγμα, από τη Μαδρίτη στο Παρίσι, θα κλείσετε τα εισιτήρια από το site της χώρας που ξεκινάτε (από το renfe.com δηλαδή, στο συγκεκριμένο παράδειγμα).



Και το Interrail;

Αν είστε κάτω των 25, με πολύ χρόνο και ελάχιστα χρήματα στη διάθεσή σας, τότε θα χαρείτε πολύ να ανακαλύψετε τον μαγικό κόσμο του Interrail. Με απλά λόγια, το σύστημα δουλεύει ως εξής: αγοράζετε το πάσο σας και ταξιδεύετε απεριόριστα σε 30 ευρωπαϊκές χώρες. Οι ζώνες που ίσχυαν παλιά έχουν καταργηθεί, και πλέον η τιμή είναι ενιαία για όλη την Ευρώπη: από 175€ για πέντε μέρες ταξιδιού σε διάστημα δέκα ημερών, έως 422€ για όλες τις ημέρες ενός μήνα.

Το πάσο σας ισχύει για όλα τα τραίνα όλων των χωρών –τα γρήγορα τραίνα τύπου InterCity (IC) και InterCity Express (ICE) συνήθως έχουν μια επιπλέον χρέωση που κυμαίνεται από 1€ έως 17€. Μπορείτε, επίσης, να αγοράσετε ένα πάσο για μία συγκεκριμένη χώρα σε τιμές που ξεκινούν από 51€, με μοναδικό περιορισμό ότι (όπως και το κανονικό πάσο) δεν μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε στην χώρα κατοικίας σας. Περισσότερες λεπτομέρειες θα βρείτε εδώ.



Πέντε φαντασμαγορικές διαδρομές

Φρανκφούρτη-Βρυξέλλες: Λίγες διαδρομές περνούν μέσα από την καταπράσινη Κοιλάδα του Ρήνου, κι αυτή είναι μια από αυτές. Μεσαιωνικά κάστρα, ατελείωτοι αμπελώνες και μικρά, χαριτωμένα χωριουδάκια με σκουρόχρωμες κεραμιδοσκεπές συναποτελούν το τοπίο που ξετυλίγεται έξω από το παράθυρό σας. Η διαδρομή διαρκεί από τρεις έως εφτά ώρες, αναλόγως τα τραίνα που θα επιλέξετε –και θα χρειαστεί να αλλάξετε από μία έως τρεις φορές. Οι τιμές, αν κλείσετε τα εισιτήρια για ένα μήνα μετά, ξεκινούν από 59€ με μία μόνο αλλαγή, για τη διαδρομή των τριών ωρών.

Chur-Tirano: Το ταξίδι ξεκινά από το Chur της νοτιοανατολικής Ελβετίας, και καταλήγει στο Tirano, στη Βόρεια Ιταλία, περνώντας μέσα από μερικά από τα πλέον φαντασμαγορικά τοπία της Ευρώπης –δεν είναι τυχαίο ότι το Bernina Express, όπως λέγεται, θεωρείται από πολλούς το ωραιότερο ταξίδι με τραίνο της Γηραιάς Ηπείρου. Στις τέσσερις ώρες που διαρκεί η διαδρομή, το τραίνο μπαινοβγαίνει σε τούνελ, σκαρφαλώνει καταπράσινους λόφους και επιβλητικά βουνά, κατεβαίνει την σχεδόν κάθετη πλαγιά του Poschiavo και διασχίζει την ομώνυμη κοιλάδα. Τα εισιτήρια του υπερθεάματος κοστίζουν 60 ελβετικά φράγκα, ήτοι περί τα 50€.

Δρέσδη-Πράγα: Το φαράγγι του Έλβα μπορεί να μην απολαμβάνει την δημοτικότητα του Ρήνου, είναι όμως εξίσου φαντασμαγορικό. Το τραίνο που το διασχίζει φτάνει από την Δρέσδη στην τσέχικη πρωτεύουσα σε δύο ώρες και κάτι, χωρίς να απομακρύνεται παρά μόνο για λίγο από την όχθη του ομώνυμου ποταμού. Μικρά χαριτωμένα χωριουδάκια, παραμυθένια δάση και καταπράσινες κοιλάδες από την μεριά της Τσεχίας συμπληρώνουν το τοπίο. Και όλα αυτά δεν κοστίζουν περισσότερα από 19€, για μια δίωρη διαδρομή χωρίς στάσεις και αλλαγές. Μαγεία.



Παρίσι-Μαδρίτη: Ταξίδι-μαμούθ, για τους πραγματικούς λάτρεις των ταξιδιών με τραίνα που δεν φοβούνται τις μεγάλες αποστάσεις –και μιλάμε για πραγματικά μεγάλες αποστάσεις εδώ. Συνολικά, η διαδρομή διαρκεί περί τις δώδεκα ώρες, και το κόστος κυμαίνεται στα 190€, δεν είναι όμως όσο τεράστιο φαίνεται αρχικά αν σκεφτείτε ότι διασχίζετε στην πραγματικότητα δύο ολόκληρες (μεγάλες) χώρες. Οι αμπελώνες του γαλλικού νότου είναι αναμφισβήτητα ένα από τα highlights της διαδρομής –ή τουλάχιστον έτσι θα νομίζετε, μέχρι να σας κόψουν την ανάσα οι επιβλητικές κορυφές των Πυρηναίων.

La Spezia – St Raphael: Τι θα ήταν ένα top-5 ταξιδιών με τραίνο, χωρίς τουλάχιστον μία παραθαλάσσια διαδρομή; Το εφτάωρο περίπου ταξίδι ξεκινά από το ιταλικό λιμάνι της La Spezia, περνά μέσα από τα παραμυθένια τοπία της Liguria, με τη Μεσόγειο στο ένα παράθυρο και τα χρωματιστά χωριουδάκια του Cinque Terre στο άλλο, για να καταλήξει στην γαλλική ριβιέρα –όπου το «βαρύ πυροβολικό» του Μονακό, της Νίκαιας και των Καννών ξεδιπλώνεται πλάι στις ράγες μέχρι να φτάσετε στο κουκλίστικο St. Raphael. Και όλα αυτά, με 40€ και τρεις αλλαγές τραίνων. Καθόλου άσχημα.