Ικαρία: Μια freestyler στο Αιγαίο

 
του Λουκά Τσουκνίδα

Η ελεύθερη ”Πολιτεία της Ικαρίας” προσαρτήθηκε στο ελληνικό κράτος το 1912. Μια φήμη –δεν έχω διαβάσει τα σχετικά ιστορικά κείμενα– λέει πως 100 χρόνια μετά, όπου να ’ναι δηλαδή, προβλέπεται δημοψήφισμα για την επανάκτηση ή όχι της ανεξαρτησίας της.

Τύφλα να ’χει η Κορσική. Όποιος πάει μέχρι εκεί πάντως, γρήγορα υποψιάζεται ότι δεν πρόκειται για νησί από εκείνα που ’χει συνηθίσει.

Η ιστορία του νησιού μοιάζει δεμένη με την τραγική μοίρα του δημοφιλούς μυθολογικού ήρωα από τον οποίο πήρε το όνομά του. Κατακτημένη από τον Πολυκράτη της Σάμου, τη Γενοβέζικη αυτοκρατορία, του Ιππότες του Αγίου Ιωάννη και στη συνέχεια από την Οθωμανική αυτοκρατορία, η Ικαρία υπήρξε πατρίδα των φτωχότερων κατοίκων του Αιγαίου κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας και τόπος εξορίας κομμουνιστών από το 1945 έως το 1949.

Ίσως για αυτόν τον τελευταίο λόγο, το πνεύμα ανεξαρτησίας των κατοίκων είναι εξαιρετικά οξυμένο. Μάλιστα, όπως λένε οι φήμες, όταν με το τέλος των παγκοσμίων πολέμων η Ικαρία έμεινε τυπικά για λίγες εβδομάδες χωρίς ”κτήτορα” οι Ικαριώτες έσπευσαν να σηκώσουν δική τους σημαία και να τυπώσουν δικό τους νόμισμα διακηρύσσοντας την ανεξαρτησία του νησιού!

Η αποστολή μικρού κλιμακίου του ελληνικού πολεμικού ναυτικού στάθηκε αρκετή για να αναχαιτίσει τις φυγόκεντρες τάσεις του ακριτικιού νησιού, αν και όχι για να τις εξαφανίσει. Ο επισκέπτης της Ικαρίας θα ακούσει αρκετά συχνά τους ντόπιους να μιλούν αστειευόμενοι για τα σχέδια ”αποκοπής” της Ικαρίας από την υπόλοιπη Ελλάδα.

Δεν είχα ακούσει σχεδόν τίποτε για την Ικαρία, πέρα από μια-δυο ενθουσιώδεις περιγραφές του Χριστού Ραχών, του χωριού δηλαδή που ζει τη νύχτα, διατηρώντας ένα ωράριο, που κανείς εμπορικός σύλλογος, σε κανένα μέρος του κόσμου δε θα ενέκρινε.

Όταν ένας φίλος βρέθηκε εκεί για επαγγελματικούς λόγους, άρπαξα την ευκαιρία να φιλοξενηθώ και τον επισκέφθηκα. Σπιτάκι στην πλαγιά, πέτρινο και παλιομοδίτικο, 300 μέτρα από την παραλία του Κάμπου, λίγο μετά το λιμάνι του Εύδηλου, δε βρίσκεις κάθε μέρα.

Αν και, ούτε λίγο ούτε πολύ, κόλλησα σ’ αυτήν την παραλία κι ελάχιστες βόλτες έκανα στις υπόλοιπες –αυτό χρειαζόμουνα μάλλον- μπορώ να πω ότι έκανα ένα πέρασμα από μερικά απ’ τα πιο καυτά σημεία του μεγάλου, σχετικά, αυτού νησιού.

Την παραλία ας πούμε της Μεσακτής στον Αρμενιστή, πολυσύχναστη, με όλα τα είδη παραθεριστών αλλά πλεονασμό της εναλλακτικής παραλλαγής και κατάλληλη για σέρφινγκ, λόγω των μεγάλων κυμάτων της.

Τον κολπίσκο του Να, στις εκβολές ενός μικρού ποταμού, χώρος για φρι κάμπερς και γυμνιστές, με τα απομεινάρια του αρχαίου ναού της Αρτέμιδος, να προσθέτουν ιστορικό άρωμα στην ατμόσφαιρα.

Το Χριστό Ραχών, που θα μπορούσε κάλλιστα να φιλοξενήσει –ως μόνιμους κατοίκους– όλους εμάς που δεν αντέχουμε ούτε την ιδέα του πρωινού ξυπνήματος, και όπου είναι μάλλον απίθανο να συναντήσετε άνθρωπο πριν το μεσημέρι.

Εκεί υπάρχει και ο... self service φούρνος, από τον οποίο για να ψωνίσεις πας στο καφενείο (!), ζητάς το κλειδί από τον ιδιοκτήτη, παίρνεις το ψωμί αφήνοντας στον πάγκο τα χρήματα και επιστρέφεις το κλειδί στον ιδιοκτήτη.

Εδώ η ζωή ξεκινά μετά τις 10μμ –σύμφωνα με τη συνήθεια που έχει τις ρίζες της στην εποχή των πειρατών– και συγκεντρώνει όλους τους νυχτοβάτες του νησιού, σε μπαρ και ταβέρνες κυρίως, αφού το ”παραδοσιακό” νησιώτικο κλάμπινγκ, αν γίνεται κάπου, δεν το πήρα μυρωδιά –για ξεφάντωμα άλλωστε, ενδείκνυνται τα αλλεπάλληλα Ικαριώτικα πανηγύρια.

Αυτό που ”εξάγει” ουσιαστικά η Ικαρία, ως λόγο να την επισκεφτεί κάποιος μπον-βιβέρ, είναι τα παραδοσιακά πανηγύρια της. Απ’ ότι αντιλήφθηκα, είναι μια περίοδος του καλοκαιριού, που έχει χαρακτηριστεί άτυπα, περίοδος πανηγυριών και κάθε μέρα σχεδόν μπορείς να βρεις ένα κοντινό παραδοσιακό ξεφάντωμα.

Με μουσική, χορό, κρασί και πολύ κοψίδι για τους μερακλήδες. Άλλα είναι μεσημβρινά κι άλλα, όπως το μεγάλο που γίνεται στο Χριστό, βραδινά, ώστε να μη συμπίπτουν και οι πιο ανθεκτικοί να γεμίζουν όλη την ημέρα και τη νύχτα τους.

Αξιοπερίεργο για άσχετους με την παράδοση όπως εγώ, το Ικαριώτικο βαλς, που ξαφνιάζει τον ανυποψίαστο, αφελή τουρίστα, την ώρα που τα ζευγάρια ξεχύνονται στη πίστα σαν σε διαγωνισμό ευρωπαϊκών χορών και σπάνε τη μονοτονία των νησιώτικων.

Το άλλο ”εξαγώγιμο” χαρακτηριστικό αυτού του ιδιαίτερου νησιού, είναι η περιβόητη χαλαρότητα, που φλερτάρει επικίνδυνα με το μύθο και την τουριστική γραφικότητα, αλλά τη γλιτώνει, αφού αποδεικνύεται αυθεντική σε περισσότερες από μια περιπτώσεις και χωρίς ν’ απαιτείται σπουδαία παρατηρητικότητα ή ”διείσδυση” σε τοπικούς κύκλους.

Το να παίρνει ένας ξένος την εφημερίδα του, ν’ αφήνει τα λεφτά στο τραπέζι και να φεύγει ενώ ο μαγαζάτορας λείπει, οι πραγματικά αργοί ρυθμοί των καταστημάτων, η έλλειψη κορναρίσματος σε δρόμους στενούς, που απαιτούν υπομονή και η πολύ εύκολη μετακίνηση με διαδοχικά οτοστόπ είναι μερικά παραδείγματα του κλίματος που επικρατεί και στο οποίο δεν αργεί να μπει ο καλοπροαίρετος επισκέπτης.

Γιατί αν δε θες να μπεις, το κλίμα εκεί δεν αλλάζει για κανέναν και τα καράβια για την πιο συμβατική Σάμο, είναι η καλύτερη λύση για σένα και τους γύρω σου.

Όντως, το νησί του Αιγαίου με τους περισσότερους φανατικούς θαυμαστές και εξίσου φανατικούς εχθρούς –μετά τη Μύκονο, και για εντελώς διαφορετικούς λόγους– κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς και γοητεύει προβάλλοντας τη δική του, ιδιαίτερη φιλοσοφία ζωής –η οποία αποτελεί, τελικά, μόνο τον πρώτο λόγο για τον οποίο το ερωτεύεσαι. Και ακολουθούν πολλοί άλλοι.

Γραφικά χωριά, άλλα παραθαλάσσια και άλλα σκαρφαλωμένα σε καταπράσινες πλαγιές, όλα όμως φημισμένα για τα αυθεντικά παραδοσιακά, κεφάτα πανηγύρια τους, μοναδικής ομορφιάς παραλίες πλαισιωμένες από τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και φιλόξενοι, ιδιαίτεροι άνθρωποι δίνουν στην Ικαρία το μοναδικό της χρώμα, αυτό που την κατατάσσει στην κορυφή των top εναλλακτικών προορισμών.

Η πολυτάραχη ιστορία του παρελθόντος έδωσε τη θέση της στη σημερινή, γαλήνια εικόνα του νησιού. Αρκετά ενδιαφέροντα αξιοθέατα, όπως το βυζαντινό Κάστρο του 10ου αιώνα στον Εύδηλο και τα ερείπια του αρχαίου ιερού της Ταυροπόλου Αρτέμιδος στον Αρμενιστή, μένουν να θυμίζουν τους πολιτισμούς που πέρασαν από εδώ κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του.

Τελευταίο αφήσαμε το δυνατότερο σημείο της Ικαρίας, που δεν είναι άλλο από τις παραλίες της. Εκτός από τη δημοφιλή παραλία του Να, με την ψιλή άμμο και τη βλάστηση να φτάνει σχεδόν μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, μια επίσκεψη –ή και περισσότερες– αξίζουν οπωσδήποτε οι Σεϋχέλλες, που περικλείονται από επιβλητικούς βράχους, πολύ κοντά στο χωριό Μαγγανίτης.

Στο βόρειο τμήμα του νησιού, που είναι αυτό που προτιμούν και όσοι αναζητούν τη γαλήνη των εναλλακτικών διακοπών, θα κολυμπήσετε στο Γιαλισκάρι, το Λιβάδι, τον Κάμπο και το Αυλάκι. Τέλος, προς τα νοτιοανατολικά, ο Άγιος Γεώργιος, το Ιερό και ο Φάρος θα σας αφήσουν με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Δεν υπάρχει στην ατμόσφαιρα, ο εξαναγκασμός ν’ ακολουθήσεις συγκεκριμένες καλοκαιρινές συνήθειες και μπορείς ν’ απομονωθείς πολύ εύκολα, σ’ ένα μέρος, που σφύζει από ζωή ολημερίς κι έχει ότι χρειάζεσαι στις διακοπές σου. Μείον τη συνήθη Αγγλική αποικία, τους μαστ προορισμούς και τη χωριάτικη πολυτελείας. Να είχε κι ένα κάμπινγκ...

Πού θα φάτε

Αν και είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ανάμεσα στις ταβέρνες της Ικαρίας, αφού όλες σχεδόν θα τις βρείτε εξαιρετικές, εμείς έχουμε να σας προτείνουμε δύο. Στην Άννα στο Νας, ένα γραφικό ταβερνάκι πάνω στο κύμα με θέα στη θάλασσα, θα απολαύσετε φρέσκο ψάρι και αστακομακαρονάδα, που είναι και η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού.

Αν προτιμάτε μαγειρευτά, Το Γεφύρι στον Αρμενιστή φημίζεται για την παραδοσιακή του κουζίνα και τα ορεκτικά του –δοκιμάστε το πούλμπασι και δε θα χάσετε- , αλλά και για το ευχάριστο περιβάλλον του με ζωντανή ρεμπέτικη μουσική.

Τέλος, για κρέας, με σπεσιαλιτέ το κατσικάκι, και παραδοσιακή τοπική κουζίνα προτιμήστε το Συμπόσιον στον Αρμενιστή. Η ταβέρνα συνιστάται και στους χορτοφάγους αλλά και σε αυτούς που προσέχουν τη διατροφή τους αφού όλα σχεδόν τα προϊόντα είναι βιολογικής καλλιέργειας.

Πού θα μείνετε

Το Cavos Bay (3 αστέρων) στον Αρμενιστή είναι από τις καλύτερες επιλογές του νησιού. Διαθέτει δωμάτια και στούντιο με θέα στη θάλασσα, καθώς και μία μεγάλη πισίνα για… εναλλακτικές βουτιές. Οι τιμές ξεκινούν από 35 ευρώ για το δίκλινο με πρωινό τον Ιούνιο και από 75 ευρώ τον Αύγουστο. Τηλ. 22750 71381-3.

Το Messakti Village (3 αστέρων) στο Γυαλισκάρι ξεχωρίζει για την πετρόκτιστη αρχιτεκτονική του και την υπέροχη θέα στην ομώνυμη παραλία. Τα δωμάτια αποτελούνται από πλήρως εξοπλισμένα στούντιο και μεζονέτες που μπορούν να φιλοξενήσουν μέχρι 5 άτομα. Για τους πιο ρομαντικούς, υπάρχουν, επίσης, δύο πλήρως επιπλωμένες σουίτες μέσα στον παραδοσιακό πύργο που δεσπόζει το ξενοδοχείο. Οι τιμές ξεκινούν από 80 ευρώ για ένα δίκλινο με πρωινό τον Ιούνιο και από 130 ευρώ τον Αύγουστο. Τηλ. 22750 71331.

Μία εξίσου καλή επιλογή είναι και το Erofili Beach Hotel (3 αστέρων) στον Αρμενιστή. Τα δωμάτια εδώ εντυπωσιάζουν με την προσεγμένη αιγαιοπελαγίτικη διακόσμηση και με τη μαγευτική τους θέα στη θάλασσα. Στο ξενοδοχείο μπορείτε να απολαύσετε τη δροσιά της πισίνα ή την ευεργετική ζέστη της θαλασσοθεραπείας και της σάουνα. Οι τιμές κυμαίνονται από 50 έως 70 ευρώ για ένα δίκλινο με πρωινό τον Ιούνιο και από 110 έως 140 ευρώ τον Αύγουστο. Τηλ. 22750 71058.

* Τελευταία ενημέρωση 27 Μαΐου 2010