Village-hopping στην Άρτα: Ένας οδηγός για να χαθείς στα σωστά χωριά

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ναι, η Άρτα έχει το γεφύρι της. Το γνωστό, το μυθολογημένο, εκείνο που κάθε Έλληνας μαθητής έχει μελετήσει σε δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο και πανελλήνιες. Αυτό, όμως, που δεν έχουν μελετήσει αρκετοί είναι η Άρτα πέρα από το γεφύρι. Η Άρτα των Τζουμέρκων, των χωριών, της ατμόσφαιρας που μυρίζει καμένο ξύλο, τηγανητή πίτα και βρεγμένο χώμα.

Κι αν σ’ έφερε ο δρόμος –ή μια φευγαλέα διάθεση για εξερεύνηση εκτός των συνηθισμένων– μέχρι εδώ, ετοιμάσου να κάνεις village-hopping όπως δεν το 'χεις ξανακάνει. Γιατί η Άρτα δεν σου προσφέρει απλώς χωριά. Σου προσφέρει χαρακτήρες, ιστορίες, εικόνες που μένουν κολλημένες στον σκληρό δίσκο του μυαλού σου. Κι αυτά δεν τα ξεπερνάς με ένα απλό check-in.

Ροδαυγή: Το μπαλκόνι που αγναντεύει τον Αμβρακικό

Ξεκινάμε από ψηλά, όπως αρμόζει σε κάθε σοβαρό ταξίδι. Η Ροδαυγή είναι αυτό που λέμε «χωριό με θέα». Μισή ώρα δρόμος από την πόλη της Άρτας και 700 μέτρα υψόμετρο πιο πάνω, η Ροδαυγή είναι το μπαλκόνι που αγναντεύει τον κάμπο και τον Αμβρακικό και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις μετακομίσει ήδη εδώ.

Το χωριό έχει πέτρα, έχει πλατεία με χοντρούς ίσκιους και φωνές από μαγαζιά που βγάζουν τσίπουρα και μεζέδες χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες. Έχει και το Λαογραφικό Μουσείο του, που στεγάζεται σε ένα πέτρινο αρχοντικό και σου διηγείται ιστορίες παλιές, με τον τρόπο που μόνο ένα παλιό σπίτι μπορεί. Στα must του η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, από τις παλιότερες εκκλησίες της Ηπείρου – φαντάσου ότι χρονολογείται στο 1804, για να πάρεις μια ιδέα.

Θεοδώριανα: Ο ήχος του νερού σε περιβάλλει

Συνεχίζουμε με έναν παράδεισο που ελάχιστοι έχουν στον χάρτη τους – και καλύτερα, γιατί αλλιώς θα είχε γίνει Μύκονος των Τζουμέρκων. Τα Θεοδώριανα, λοιπόν, είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της Άρτας, χαμένο στα βουνά και αγκαλιασμένο από νερά – τόσα πολλά νερά που κάποια στιγμή σταματάς να μετράς. Πηγές, ποτάμια, ρυάκια και καταρράκτες φτιάχνουν ένα σκηνικό που δεν το λες απλώς «ειδυλλιακό». Το λες «εδώ θέλω να αφήσω την τελευταία μου πνοή» – αλλά με ποιητική διάθεση, όχι καταθλιπτική.

Το χωριό είναι χτισμένο στα 950 μέτρα, και διαθέτει πεζοπορικές διαδρομές που περνούν μέσα από δάση με οξιές, βελανιδιές και καστανιές – σαν σκηνικό από το The Revenant, αλλά χωρίς τον Λεονάρντο. Αν έχεις χρόνο και διάθεση, περπάτησε μέχρι τους δίδυμους καταρράκτες της Σούδας που συγκαταλέγονται στους μεγαλύτερους της χώρας και χαρίζουν ένα τοπίο απόκοσμα ονειρικής ομορφιάς. Αν όχι, κάτσε στην πλατεία και παράγγειλε μια χορτόπιτα. Αν είσαι του κοψιδιού τότε πήγαινε σούμπιτος/η στο Ζάτζαλο. Κάποιες εμπειρίες είναι εξίσου συναρπαστικές χωρίς να χρειάζονται hiking boots. Ο παραδοσιακός Ξενώνας Ventista μπορεί να φιλοξενήσει έως και 3 άτομα με 120€ τη βραδιά (40€ το άτομο).

Μεσούντα: Η ποίηση της απομόνωσης

Η Μεσούντα είναι για όσους αγαπούν το “middle of nowhere” αίσθημα. Για εκείνους που χαμογελούν όταν χάνεται το σήμα στο κινητό, όχι επειδή μισούν την τεχνολογία, αλλά επειδή απολαμβάνουν τη σιγή. Το χωριό είναι από τα πιο απομονωμένα των Τζουμέρκων, κουρνιασμένο σε πλαγιά με υπέροχη θέα προς τον Αχελώο. Στα πόδια του περνά ο Ασπροπόταμος (Άνω ρους του Αχελώοου), χαρίζοντας μια βουκολική νότα φυσικής αρτινής ομορφιάς που αξίζει να απαθανατίσεις φωτογραφικά.

Εδώ –στο Φαράγγι του Φάγγου, συγκεκριμένα- έχασε τη ζωή του ο Άρης Βελουχιώτης, σε μια περιοχή φορτισμένη με ιστορικά αποτυπώματα. Το χωριό είναι μικρό, αυθεντικό και χωρίς φιοριτούρες – ένα μέρος που υπάρχει για να θυμίζει ότι η ηρεμία είναι πια είδος εν ανεπαρκεία.

Κορφοβούνι: Η Άρτα σε ρόλο… παρατηρητή

Αν προτιμάς κάτι λιγότερο ορεινό αλλά εξίσου ατμοσφαιρικό, το Κορφοβούνι προσφέρει την τέλεια ισορροπία. Είναι κοντά στην πόλη, αλλά μακριά από τον θόρυβό της, και έχει αυτή την υψομετρική άνεση που σου επιτρέπει να βλέπεις την Άρτα να απλώνεται σαν ζωγραφιά μπροστά σου. Το χωριό δεν είναι τουριστικό – ευτυχώς – κι αυτό σημαίνει ότι εδώ θα βρείτε αληθινές καλημέρες, γνήσια τυριά και γιαγιάδες που πλέκουν στην αυλή τους.

Στα πέριξ του θα βρεις και μεζεδοπωλείο-έκπληξη με ποικιλίες από τις καλές, όχι τις καταλόγου, και ντόπιο κρασί που κατεβαίνει επικίνδυνα εύκολα. Εδώ θα βρεις όμορφα ξωκλήσσια και θα είσαι μια ανάσα μακριά από τη Λίμνη Πουρναρίου μια τεχνητή λίμνη που φιγουράρει ψηλά στη λίστα με τις ομορφότερες τεχνητές λίμνες. Αν πέσεις πάνω σε κάποια χοροεσπερίδα τότε θα μάθεις ότι εδώ χορεύουν τα περίφημα «Καγκέλια» καλύτερα από παντού.

Άγναντα: Το χωριό με την ήσυχη ψυχή που σε αγναντεύει από ψηλά

Φόρεσε παπούτσια για ανηφόρες και διάθεση για εξερεύνηση, γιατί σήμερα πάμε Άγναντα. Ένα χωριουδάκι που, παρά το υποκοριστικό, είναι κεφαλοχώρι με το "κ" κεφαλαίο – αμφιθεατρικό, χτισμένο στα 700 μέτρα, και φτιαγμένο για να σε κάνει να ξεχάσεις το κινητό σου κάπου ανάμεσα στις καρυδιές και τις καστανιές.

Θα το βρεις κάπου ανάμεσα στην Άρτα και τα Γιάννενα, δίπλα στον ξακουστό Καταρράκτη, και θα το νιώσεις πριν το δεις. Από τις πηγές που κελαρίζουν παντού – λες και κάποιος άνοιξε τις βρύσες του βουνού στο φουλ – μέχρι τη δροσιά που τρυπώνει στο δέρμα σου ακόμη και τον Αύγουστο. Ο Αγναντίτικος χείμαρρος περνά από την καρδιά του χωριού, χωρίζοντάς το σε δύο συνοικίες, κι εσύ κάνεις πέρα-δώθε στα γεφυράκια, ανάμεσα σε πέτρινα σπίτια και αυλές που μοσχοβολούν βασιλικό και φρέσκια πίτα.

Μην παραλείψεις τον παραδοσιακό νερόμυλο – λειτουργεί ακόμα, σαν να μη πέρασε μια μέρα – και το λαογραφικό μουσείο, γιατί εδώ η ιστορία δεν είναι για τα βιβλία, είναι για να την περπατάς. Και κάπου ανάμεσα στο βουνό και τον Άραχθο, σε τοπίο ανοιχτό, όπως λέει και το όνομά του, θα καταλάβεις: τα Άγναντα δεν τα παρατηρείς. Σ’ αγναντεύουν αυτά – και σου κλείνουν το μάτι.

Σε αυτό το Αρχοντικό δεν θα δώσεις περισσότερα από 67€ τη βραδιά για ένα ωραιότατο δίκλινο

Και λίγα πρακτικά για το τέλος…

Η Άρτα, αν δεν το έχεις καταλάβει ήδη, δεν είναι μόνο ένας προορισμός. Είναι ένα πλέγμα από τόπους, μυρωδιές και ανθρώπους που ενώνονται κάτω από έναν κοινό παρονομαστή: την απλότητα που συγκινεί. Η καλύτερη εποχή για να κάνεις village-hopping εδώ είναι άνοιξη ή αρχές φθινοπώρου – όταν το πράσινο είναι ακόμα ζωντανό και οι τουρίστες λίγοι. Το οδικό δίκτυο είναι αξιοπρεπές, αλλά προσοχή: κάποια χωριά απαιτούν γερό στομάχι για τις στροφές τους. Οπότε, άσε τα city cars και πάρε κάτι πιο στιβαρό αν έχεις επιλογή.