15 ελληνικές γωνιές που ονειρευόμαστε για το καλοκαίρι
Μας άνοιξαν την όρεξη η άνοιξη και οι διαδημοτικές μετακινήσεις, κι αρχίσαμε να ονειρευόμαστε νησιά και παραλίες. Νωρίς είναι το μάτι σου.
Βάλε ένα ουζάκι, κάτσε στο μπαλκόνι, κι έλα να ονειρευτούμε πού (δεν) θα τα θυμόμαστε όλα αυτά που ζήσαμε τους τελευταίους πέντε μήνες, χαζεύοντας ηλιοβασιλέματα και κάνοντας μακροβούτια.
Σε ένα τραπεζάκι πλάι στο κύμα, στο Λιμένι της Μάνης, με θέα στα πιο τιρκουάζ νερά ολόκληρης της Πελοποννήσου, και στον κόσμο που βουτάει από τα βράχια.
Στα βαμμένα στο χρώμα του μελιού σοκάκια της καστροπολιτείας της Μονεμβασιάς, που μετατρέπεται σε (ακόμα πιο) μαγική εικόνα την ώρα που ο ήλιος ανατέλλει μέσα από την θάλασσα για να τη φωτίσει.
Στις αιώρες του Q, στην Αιγιάλη της Αμοργού, πίνοντας το πρώτο καφεδάκι της ημέρας, αυτό που θα μας συνεφέρει από τις χθεσινοβραδινές ψημένες ρακές του πανηγυριού στα Θολάρια, αμέσως πριν την πρώτη βουτιά.
Στις όχθες του Βοϊδομάτη, στα Ζαγοροχώρια, εκεί που ο καύσωνας είναι μια μακρινή ανάμνηση και οι 107 ώρες πεζοπορίας στο φαράγγι του Βίκου μοιάζουν παιχνιδάκι υπό σκιά.
Στις Καβουρότρυπες να λιαζόμαστε πάνω σε κατάλευκα βράχια και να βουτάμε σε γαλαζοπράσινα νερά επιβεβαιώνοντας ότι σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.
Στο Ενετικό Λιμάνι στα Χανιά, να βολτάρουμε με παγωτό χωνάκι στο χέρι την ώρα που ο ήλιος δύει πίσω από τον φάρο, κάνοντας φιλόδοξα σχέδια για τα 18 χιλιόμετρα της Σαμαριάς που πάλι δεν θα περπατήσουμε γιατί θα μας κοιμίσουν οι ρακές μέχρι το μεσημέρι.
Στα λευκά βότσαλα που καταλήγουν στο απόλυτο τιρκουάζ των νερών στο Πόρτο Κατσίκι της Λευκάδας, να διαφωνούμε για το αν αυτή ή η Κεφαλλονιά έχουν τις καλύτερες παραλίες του Ιονίου.
Στους φορτωμένους κρινάκια αμμόλοφους στα Λουτρά της Κυλλήνης, την ώρα που ο ήλιος κάνει μια μεγαλοπρεπή βουτιά στα νερά του Ιονίου και τα αλογάκια των παρακείμενων ιππικών ομίλων βγαίνουν βόλτα στην απεραντοσύνη της παραλίας.
Στα φρεσκο-ασβεστωμένα σοκάκια του Βώλακα στην Τήνο, να χαζεύουμε στίχους ποιημάτων γραμμένους σε τοίχους σπιτιών με μπλε παράθυρα, ακολουθώντας την χιλιοπερπατημένη διαδρομή ως το εξωγήινο τοπίο με τα μυστηριώδη στρογγυλά βράχια.
Στην παλιά πόλη της Ρόδου, εκείνη την ώρα λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, που η κίνηση της
μέρας γαληνεύει και τα παλάτια των ιπποτών μοιάζουν ακόμα πιο υποβλητικά.
Στους καταρράκτες της Σαμοθράκης, να βουτάμε σε παγωμένα νερά στις μικρές φυσικές πισίνες που τις λέμε βάθρες και να καταλαβαίνουμε γιατί η πιο παγανιστική εκδοχή της αρχαίας ελληνικής θρησκείας γεννήθηκε εδώ.
Στο φαράγγι του Αχέροντα, να περπατάμε ανάμεσα σε θεόρατα λευκά βράχια με τα πόδια παγωμένα στο νερό, σε ένα από τα πιο φαντασμαγορικά τοπία της Ελλάδας όλης.
Σε κάποιο μπαλκονάκι του Πηλίου, να τρώμε αγριογούρουνο χαζεύοντας το Αιγαίο να λαμπυρίζει στο βάθος, γιατί η θέα στη θάλασσα δεν πάει αναγκαστικά με θαλασσινά, και γιατί το απέραντο γαλάζιο δεν κάνει πουθενά καλύτερη αντίθεση με το βαθυπράσινο των βουνοπλαγιών.
Στην Οία της Σαντορίνης, να χαζεύουμε τους τουρίστες να χειροκροτάνε το ηλιοβασίλεμα, γιατί –πες ό,τι θες για το φολκλόρ του πράγματος– άλλο μέρος σαν την Οία δεν υπάρχει πουθενά.
Και στη σκιά των πεύκων, με τα πόδια στην χρυσαφένια άμμο του Σχινιά, γιατί όσο μακριά και αν μας πέφτουν τα υπόλοιπα, πάντα θα μπαίνουμε στον πειρασμό να κάνουμε κοπάνα μια Τρίτη μεσημέρι από τη δουλειά για μια γρήγορη βουτιά στον Σχινιά.
Σε ένα τραπεζάκι πλάι στο κύμα, στο Λιμένι της Μάνης, με θέα στα πιο τιρκουάζ νερά ολόκληρης της Πελοποννήσου, και στον κόσμο που βουτάει από τα βράχια.
Στα βαμμένα στο χρώμα του μελιού σοκάκια της καστροπολιτείας της Μονεμβασιάς, που μετατρέπεται σε (ακόμα πιο) μαγική εικόνα την ώρα που ο ήλιος ανατέλλει μέσα από την θάλασσα για να τη φωτίσει.
Στις αιώρες του Q, στην Αιγιάλη της Αμοργού, πίνοντας το πρώτο καφεδάκι της ημέρας, αυτό που θα μας συνεφέρει από τις χθεσινοβραδινές ψημένες ρακές του πανηγυριού στα Θολάρια, αμέσως πριν την πρώτη βουτιά.
Στις όχθες του Βοϊδομάτη, στα Ζαγοροχώρια, εκεί που ο καύσωνας είναι μια μακρινή ανάμνηση και οι 107 ώρες πεζοπορίας στο φαράγγι του Βίκου μοιάζουν παιχνιδάκι υπό σκιά.
Στις Καβουρότρυπες να λιαζόμαστε πάνω σε κατάλευκα βράχια και να βουτάμε σε γαλαζοπράσινα νερά επιβεβαιώνοντας ότι σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.
Στο Ενετικό Λιμάνι στα Χανιά, να βολτάρουμε με παγωτό χωνάκι στο χέρι την ώρα που ο ήλιος δύει πίσω από τον φάρο, κάνοντας φιλόδοξα σχέδια για τα 18 χιλιόμετρα της Σαμαριάς που πάλι δεν θα περπατήσουμε γιατί θα μας κοιμίσουν οι ρακές μέχρι το μεσημέρι.
Στα λευκά βότσαλα που καταλήγουν στο απόλυτο τιρκουάζ των νερών στο Πόρτο Κατσίκι της Λευκάδας, να διαφωνούμε για το αν αυτή ή η Κεφαλλονιά έχουν τις καλύτερες παραλίες του Ιονίου.
Στους φορτωμένους κρινάκια αμμόλοφους στα Λουτρά της Κυλλήνης, την ώρα που ο ήλιος κάνει μια μεγαλοπρεπή βουτιά στα νερά του Ιονίου και τα αλογάκια των παρακείμενων ιππικών ομίλων βγαίνουν βόλτα στην απεραντοσύνη της παραλίας.
Στα φρεσκο-ασβεστωμένα σοκάκια του Βώλακα στην Τήνο, να χαζεύουμε στίχους ποιημάτων γραμμένους σε τοίχους σπιτιών με μπλε παράθυρα, ακολουθώντας την χιλιοπερπατημένη διαδρομή ως το εξωγήινο τοπίο με τα μυστηριώδη στρογγυλά βράχια.
Στην παλιά πόλη της Ρόδου, εκείνη την ώρα λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, που η κίνηση της
μέρας γαληνεύει και τα παλάτια των ιπποτών μοιάζουν ακόμα πιο υποβλητικά.
Στους καταρράκτες της Σαμοθράκης, να βουτάμε σε παγωμένα νερά στις μικρές φυσικές πισίνες που τις λέμε βάθρες και να καταλαβαίνουμε γιατί η πιο παγανιστική εκδοχή της αρχαίας ελληνικής θρησκείας γεννήθηκε εδώ.
Στο φαράγγι του Αχέροντα, να περπατάμε ανάμεσα σε θεόρατα λευκά βράχια με τα πόδια παγωμένα στο νερό, σε ένα από τα πιο φαντασμαγορικά τοπία της Ελλάδας όλης.
Σε κάποιο μπαλκονάκι του Πηλίου, να τρώμε αγριογούρουνο χαζεύοντας το Αιγαίο να λαμπυρίζει στο βάθος, γιατί η θέα στη θάλασσα δεν πάει αναγκαστικά με θαλασσινά, και γιατί το απέραντο γαλάζιο δεν κάνει πουθενά καλύτερη αντίθεση με το βαθυπράσινο των βουνοπλαγιών.
Στην Οία της Σαντορίνης, να χαζεύουμε τους τουρίστες να χειροκροτάνε το ηλιοβασίλεμα, γιατί –πες ό,τι θες για το φολκλόρ του πράγματος– άλλο μέρος σαν την Οία δεν υπάρχει πουθενά.
Και στη σκιά των πεύκων, με τα πόδια στην χρυσαφένια άμμο του Σχινιά, γιατί όσο μακριά και αν μας πέφτουν τα υπόλοιπα, πάντα θα μπαίνουμε στον πειρασμό να κάνουμε κοπάνα μια Τρίτη μεσημέρι από τη δουλειά για μια γρήγορη βουτιά στον Σχινιά.
.jpg)
