Πεδίο του Άρεως: Φωτο-βόλτα στο πάρκο των πάρκων
Ο φακός του in2life απαθανατίζει, αντί για πολύχρωμους ροδώνες και ζεν σιντριβάνια, χαρούμενες παρέες να απολαμβάνουν τον ανοιξιάτικο ήλιο. Και το προτιμάει.
Κείμενο - φωτογραφίες: Ηρώ Κουνάδη
Πριν από δύο χρόνια, όταν επιχειρούσαμε την πρώτη μας φωτο-βόλτα στο Πεδίο του Άρεως, εν όψει της πολυδιαφημισμένης ανάπλασης διά χειρός Τομπάζη, στον Ροδώνα είχαν φυτευτεί τα πρώτα τριαντάφυλλα, το τεχνητό ποταμάκι της Υδάτινης Διαδρομής ήταν έτοιμο να δεχτεί τα πρώτα του νερά και στη σκιά του Αγάλματος της Αθηνάς μεγάλωναν τα μίνι ελαιόδεντρα που επρόκειτο να γίνουν ο μεγάλος ελαιώνας-σύμβολο της προστάτιδας της πόλης.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Ροδώνας δεν έχει τριαντάφυλλα, και στην Υδάτινη Διαδρομή δεν υπάρχει νερό. Τα μικρά ελαιόδεντρα μεγαλώνουν αργά αλλά σταθερά, αλλά τα πολύχρωμα παρτέρια στην οδό των ηρώων δεν φιλοξενούν ακριβώς αυτό που θα λέγαμε εύρωστα λουλουδάκια. Και το design σιντριβάνι της κεντρικής πλατείας, που μας είχε ενθουσιάσει με την απουσία της 80s «πισίνας» που περιβάλλει όλα τα σιντριβάνια της Αθήνας, δε λειτουργεί –για την ακρίβεια, αν δεν το γνωρίζεις, μπορείς κάλλιστα να περπατήσεις επάνω του χωρίς να υποψιαστείς ούτε για μια στιγμή ότι πρόκειται για σιντριβάνι.
Πολύ γκρίνια θα μπορούσε να χωρέσει ανάμεσα στις παραπάνω γραμμές. Για την ανάπλαση που πήγε χαμένη, για τα λεφτά μας που δεν έπιασαν τόπο, για τις προτεραιότητες μιας πόλης που δεν ξέρει να βάζει προτεραιότητες, και πάει λέγοντας.
Αλήθειες είναι όλα αυτά. Όπως αλήθεια είναι και η διαπίστωση ότι τα πάρκα δεν τα ομορφαίνουν τα σιντριβάνια τους, οι πολυδάπανες αναπλάσεις και οι design διαδρομές, αλλά οι άνθρωποι που επιλέγουν ή όχι να τα «ζωντανέψουν», βολτάροντας στα μονοπάτια τους τα ηλιόλουστα πρωινά, διαβάζοντας βιβλία στη σκιά των δέντρων, παίζοντας στα ξέφωτα ή στήνοντας αυτοσχέδια τουρνουά τάβλι και ντόμινο πλάι στα παρτέρια.
Βολτάροντας με την φωτογραφική μηχανή ανά χείρας στο Πεδίο του Άρεως, δεν συναντήσαμε φρεσκοκουρεμένο γρασίδι, χρωματιστά τριαντάφυλλα, ζεν καταρρακτάκια με νερό ή ευωδιαστούς βοτανικούς λαβύρινθους. Συναντήσαμε, αντ’ αυτών, πιτσιρίκια να τρέχουν φωνάζοντας χαρούμενα επάνω στα roller blades τους, παρέες να απλώνουν καρό τραπεζομάντηλα του πικνίκ στο χορτάρι και άλλες που γνωρίζονταν με αφορμή τους σκύλους τους που φλέρταραν, ποδηλάτες να απολαμβάνουν τις πρώτες ανοιξιάτικες βόλτες, παππούδες να διαβάζουν στα παγκάκια, και άλλους να παίζουν τάβλι διαφωνώντας για τον καιρό και την πολιτική.
Και όλα αυτά, χωρίς τις φαντασμαγορικές αλλαγές της ανάπλασης, αρκούσαν μια χαρά για να σε κάνουν να χαμογελάσεις. Το αντίθετο δεν θα μπορούσε να ισχύσει.
Πριν από δύο χρόνια, όταν επιχειρούσαμε την πρώτη μας φωτο-βόλτα στο Πεδίο του Άρεως, εν όψει της πολυδιαφημισμένης ανάπλασης διά χειρός Τομπάζη, στον Ροδώνα είχαν φυτευτεί τα πρώτα τριαντάφυλλα, το τεχνητό ποταμάκι της Υδάτινης Διαδρομής ήταν έτοιμο να δεχτεί τα πρώτα του νερά και στη σκιά του Αγάλματος της Αθηνάς μεγάλωναν τα μίνι ελαιόδεντρα που επρόκειτο να γίνουν ο μεγάλος ελαιώνας-σύμβολο της προστάτιδας της πόλης.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Ροδώνας δεν έχει τριαντάφυλλα, και στην Υδάτινη Διαδρομή δεν υπάρχει νερό. Τα μικρά ελαιόδεντρα μεγαλώνουν αργά αλλά σταθερά, αλλά τα πολύχρωμα παρτέρια στην οδό των ηρώων δεν φιλοξενούν ακριβώς αυτό που θα λέγαμε εύρωστα λουλουδάκια. Και το design σιντριβάνι της κεντρικής πλατείας, που μας είχε ενθουσιάσει με την απουσία της 80s «πισίνας» που περιβάλλει όλα τα σιντριβάνια της Αθήνας, δε λειτουργεί –για την ακρίβεια, αν δεν το γνωρίζεις, μπορείς κάλλιστα να περπατήσεις επάνω του χωρίς να υποψιαστείς ούτε για μια στιγμή ότι πρόκειται για σιντριβάνι.
Πολύ γκρίνια θα μπορούσε να χωρέσει ανάμεσα στις παραπάνω γραμμές. Για την ανάπλαση που πήγε χαμένη, για τα λεφτά μας που δεν έπιασαν τόπο, για τις προτεραιότητες μιας πόλης που δεν ξέρει να βάζει προτεραιότητες, και πάει λέγοντας.
Αλήθειες είναι όλα αυτά. Όπως αλήθεια είναι και η διαπίστωση ότι τα πάρκα δεν τα ομορφαίνουν τα σιντριβάνια τους, οι πολυδάπανες αναπλάσεις και οι design διαδρομές, αλλά οι άνθρωποι που επιλέγουν ή όχι να τα «ζωντανέψουν», βολτάροντας στα μονοπάτια τους τα ηλιόλουστα πρωινά, διαβάζοντας βιβλία στη σκιά των δέντρων, παίζοντας στα ξέφωτα ή στήνοντας αυτοσχέδια τουρνουά τάβλι και ντόμινο πλάι στα παρτέρια.
Βολτάροντας με την φωτογραφική μηχανή ανά χείρας στο Πεδίο του Άρεως, δεν συναντήσαμε φρεσκοκουρεμένο γρασίδι, χρωματιστά τριαντάφυλλα, ζεν καταρρακτάκια με νερό ή ευωδιαστούς βοτανικούς λαβύρινθους. Συναντήσαμε, αντ’ αυτών, πιτσιρίκια να τρέχουν φωνάζοντας χαρούμενα επάνω στα roller blades τους, παρέες να απλώνουν καρό τραπεζομάντηλα του πικνίκ στο χορτάρι και άλλες που γνωρίζονταν με αφορμή τους σκύλους τους που φλέρταραν, ποδηλάτες να απολαμβάνουν τις πρώτες ανοιξιάτικες βόλτες, παππούδες να διαβάζουν στα παγκάκια, και άλλους να παίζουν τάβλι διαφωνώντας για τον καιρό και την πολιτική.
Και όλα αυτά, χωρίς τις φαντασμαγορικές αλλαγές της ανάπλασης, αρκούσαν μια χαρά για να σε κάνουν να χαμογελάσεις. Το αντίθετο δεν θα μπορούσε να ισχύσει.
